Βιολογικά Προϊόντα - Ελλάδα

Τα Βιολογικά προϊόντα έχουν μέλλον στην Ελλάδα;

Εξαρτάται πως θα τα αντιμετωπίσουμε. Αν τα δούμε ως πηγή γρήγορου πλουτισμού - όπως έχουμε αντιμετωπίσει πολλά σε αυτήν τη χώρα μέχρι τούδε - τότε όχι. Θα είναι απλά μια ακόμα απατεωνιά, μια αρπαχτή, από την οποία κάποιοι επιτηδιοι θα κάνουν τις αρπαχτές τους και κάποιοι "αγαθοί" θα την πληρώσουν ακριβά.

Υπάρχει όμως ένας τρόπος για σωστή ανάπτυξη της βιολογικής καλλιέργειας στην Ελλάδα, η οποία όμως απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και σωστή δουλειά. Για να καρπωφορήσει τελικά σε ένα βάθος χρόνου.

Τι εννοώ; Ότι περιοχές ολόκληρες πρέπει να κυρηχθούν περιοχές βιολογικής καλλιέργειας. Η γεωγραφία της χώρας ευνοεί άλλωστε ένα τέτοιο σχέδιο καθως είναι κερματισμένη σε φυσικές μικρές μονάδες. Κατά αυτόν τον τρόπο σε πιλοτικό στάδιο θα κηρυχθούν κάποια νησιά (ολόκληρα) ως περιοχές βιολογικής καλλιέργειας. Στη συνέχεια (και εφόσον αποδειχτεί ότι υπάρχει κερδοφορία) θα εφαρμοστεί σε μεγαλύτερες περιοχές (Κρήτη, Πελοπόννησος) και τελικά σε ολόκληρη τη χώρα (η παραγωγή π.χ. πραγματικά βιολογικού λαδιού έχει μεγάλη ζήτηση στο εξωτερικό. Μπορεί να συνδυαστεί και με άλλους δείκτες ποιότητας (cold pressing).

Αυτή είναι η πρόταση και όχι βιολογικές καλλιέργιες μεμονωμένες, αφού χάνουν το πραγματικό λάμπελ του βιολογικού από τη μη βιολογική καλλιέργεια του γείτονα.

Σκεφτείτε επιπλέον να συνδυάζεις τη βιολογική καλλιέργεια με τον οικοτουρισμό. Να μπορείς να διαφημίζεις το νησί όχι μόνο για τις υπέροχες αμμουδιές αλλά και για την υπέροχη τοπική αποκλειστικά και βεβαιωμένα βιολογική καλλιέργεια! Να και ένα ακόμα πλεονέκτημα έναντι του τουριστικού τουρισμού που μπορείς να προσθέσεις με την ίδια κίνηση. Πράγμα που θα λειτουργήσει ως πειστικό επιχείρημα για το γιατί τα Ελληνικά νησιά είναι πιο ακριβά από τα απέναντι παράλια.

Σημειώνω δε ότι η κερματισμένη γεωγραφική φύση της Ελλάδος είναι πλεονέκτημα για την Βιολογική καλλιέργεια για έναν επιπλέον λόγο: οι ασθένειες (που είναι ένα από τα "προβλήματα" της Βιολογικής καλλιέργειας) περιορίζονται τοπικά και δεν θερίζουν ολόκληρη την αγροτική παραγωγή διαμιάς.

Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί (α) σχεδιασμό (β) επένδυση και (γ) πολιτικά αρχίδια τόνων, γιατί το σχέδιο θα σε βάλει σε άμεση αντιπαράθεση με πολύ μεγάλα συμφέροντα (τοπικά και κυρίως διεθνή).

Γενικά η Ελλάδα - εφόσον δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με τις Ασιατικές (και όχι μόνο) αγορές εργασίας στο ζήτημα του κόστους παραγωγής - πρέπει να επενδύσει σε όλους τους τομείς στην ποιότητα και να αναζητήσει αναπτυσσόμενους τομείς: π.χ. γεωργία: βιολογική παραγωγή, αειφόρος ιχθυοκαλλιέργεια. Ενέργεια: Ανανεώσιμες/Αειφόρες πηγές. Τουρισμός: ποιοτικός τουρισμός, οικοτουρισμός. Βιομηχανία-τεχνολογία: software, υλικά και τεχνολογία μόνωσης και ιατροφαρμακευτικά κλπ κλπ. Αυτοί είναι οι τομείς που έχουν μεγάλη ζήτηση και, αν αναπτυχθούν σωστά, μεγάλες αποδώσεις στη σχέση τιμή-κόστους.

Υπάρχει όμως σχέδιο, πολιτική βούληση, και όρεξη για τέτοιες δουλειές; Δεν το βλέπω, για την ώρα τουλάχιστον. Είμαστε, δυστυχώς, ακόμα στη λιγική της αρπαχτής: βάζω πέντε σήμερα για ν'αρπάξω έξι αύριο, ενώ θα έπρεπε να σκέφτομαι ότι με σωστό πρόγραμμα θα μπορούσα να εισπράξω 100 τον ερχόμενο μήνα...

Και εφόσον δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο κράτος δύσκολα θα πάει μπροστά οποιοδήποτε μακρόπνοο σχέδιο.

Και αυτό πρέπει να απαιτήσουμε από τον όποιον κυβερνά: οργάνωση - διαφάνεια - σχέδιο. Φτάνει πια με τους παπάτζες.

Και να αναλάβουμε όλοι μας τις ευθύνες μας: έλεγχος και απαίτηση προτάσεων προς τους κυβερνώντες.

Μην τους χαρίζετε τη χώρα για ένα ρουσφέτι.