Θρησκευτικά στο Σχολείο

Εν έτει 2008 το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων επιμένει: «Το ΥΠΕΠΘ επιδεικνύοντας εμπράκτως τον σεβασμό του στις προτάσεις της Ανεξάρτητης Αρχής, αποδέχθηκε ότι οι εξαιρούμενοι για λόγους συνείδησης αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι μαθητές δεν υποχρεούνται να δηλώνουν το διαφορετικό δόγμα ή θρήσκευμα στο οποίο πιστεύουν. Το μάθημα παραμένει υποχρεωτικό για όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς μαθητές. Το ΥΠΕΠΘ εκτιμά, και είναι το μόνο αρμόδιο να το κρίνει αυτό, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους, ότι το μάθημα των Θρησκευτικών δεν έχει ομολογιακό-κατηχητικό χαρακτήρα αλλά είναι γνωσιολογικό, δηλαδή περιλαμβάνει αναφορές όχι μόνον στην επικρατούσα θρησκεία, αλλά και σε άλλα δόγματα και θρησκείες».

Μα άν το μάθημα δεν έχει ομολογιακό-κατηχητικό χαρακτήρα, γιατί εξαιρούνται κάποιες κατηγορίες μαθητών; Γιατί στερούμε τη «γνώση» που προσφέρεται σε αυτό το «γνωσιολογικό» μάθημα από κάποιους δύστυχους μαθητές; Δεν θα έπρεπε να τυγχάνουν όλοι ίσης μεταχειρήσεως ενώπιον της γνώσης; Ή μήπως ο Υπουργός με αυτήν την εξόφθαλμη αντίφαση (δέχομαι την εξαίρεση των αλλόθρησκων/αλλόδοξων, αλλά επιμένω ότι δεν έχει κατηχητικό χαρακτήρα) προσπαθεί να καλύψει των τρόμο των αντιδραστικών στοιχείων της Ελληνικής Κοινωνίας ότι μπορεί να υπάρξει σχολείο όπου τα Θρησκευτικά πολύ απλά δεν θα διδάσκονται;

Μία αντίφαση που ανιχνεύεται σε όλα τα επίπεδα της Ελληνικής (σχιζοφρενικής) κοινωνίας, μία κοινωνία που θέλει να υπερηφανεύεται ότι «ανήκει στην Ευρώπη», αλλά ποτέ δεν έχει δεχτεί να αρχίσει έναν σοβαρό διάλογο σε όλα τα δύσκολα ερωτήματα που πηγάζουν από κάποιες –προκηρυκτικά τουλάχιστον – θεμελιώδεις αρχές του Δυτικού κόσμου. Μιλάμε για σεβασμό των μειονοτήτων (των Ελληνικών, προφανώς, που ζούν σε άλλες χώρες), αλλά της μειονότητες τις Ελλάδας ή τις αγνοούμε, ή τις αναγνωρίζουμε μόνο και μόνο για να τις στιγματίσμουμε. Μιλάμε για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού (σκεπτόμενοι τους εχθρούς των εχθρών μας), αλλά δεν το αναγνωρίζουμε για τους γείτονές μας. Μιλάμε για χωρισμό της Εκκησίας με το Κράτος και για ανεξηθρησκεία, αλλά εξακολουθούμε να ονομάζουμε το Υπουργεί Παιδείας «και Θρησκευμάτων».

Έτσι αν και στο Ελληνικό Σύνταγμα διατυπώνεται καθαρά ότι στην Ελλάδα υφίσταται χωρισμός της Εκκλησίας με το Κράτος, λίγες παραγράφους πιο κάτω αναγνωρίζεται ότι το Ορθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα είναι η επίσημη θρησκεία του Κράτους. Το αποτέλεσμα είναι ακόμα σήμερα να μην είμαστε σίγουροι για το ποιός είναι ο ρόλος της Εκκλησίας, πράγμα που δίνει το δικαίωμα στον Αρχιεπίσκοπο των Αθηνών να ζητά δημοψήφισμα σε περίπτωση που συζητηθεί ο χωρισμός της Εκκησίας και του Κράτους στη Βουλή!! Η ίδια αντίφαση εξάλλου είναι αυτή που επιτρέπει την εισχώρηση στο σχολείο, χώρος όπου κατεξοχίν διαμορφώνεται η κοινωνική/πολιτική προσωπικότητα των μαθητών, της θρησκείας, της επίσημης θρησκείας και μόνο! Και με «Εκκλησιασμούς» σε τακτά διαστήματα, και με Αγιασμούς στην αρχή της σχολικής χρονιάς και κυρίως και προτίστως με το μάθημα των Θρησκευτικών. Που όπως αποδέχεται ακόμα και ο Υπουργός δια της αντιφάσεώς του δεν είναι καθόλου αθώο, γνωσιολογικό μάθημα, αλλά καθαρή κατήχηση: όπως θυμόμαστε όλοι, το μάθημα επικεντρώνεται στην προβολή του Χριστιανισμού (του Ορθόδοξου/Ελληνικού!) και όταν γίνεται αναφορά σε άλλες θρησκείες, γίνεται με τρόπο μειωτικό, για να προβληθεί ακόμα πιό ισχυρά η υπεροχή της Ελληνορθοδοξίας.

Μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει από την εποχή που πήγαινα ο ίδιος σχολείο (αν και πολύ αμφιβάλλω) αλλά εγώ και οι συμμαθητές μου είχαμε υποβληθεί, πέρα από τη συστηματική ενασχόληση με τη Βίβλο, σε ανάλυση των Ψαλμών (!) και σε ένα έτος «αντικειμενικής» («γνωσιολογικής») διδασκαλίας από έναν ρασοφόρο.

Ας εφορμόσουμε λοιπόν το Σύνταγμα, και ας αφήσουμε και τη Θρησκεία ήσυχη, εκεί που ανληκει: στη σφαίρα της προσωπικής επιλογής. Ο χωρισμός της Εκκλησίας και του Κράτους να γίνει πραγματικός, και η διατύπωση αυτή να αποτελέσει τη μόνη αναφορά στη θρησκεία στο Σύνταγμα. Το μάθημα των Θρησκευτικών να αφαιρεθεί τελείως από το σχολικό πρόγραμμα, και όποια οικογένεια θέλει να κατηχήσει το παιδί της στο Χριστιανισμό (Ορθόδοξο/Καθολικό/Προτεσταντικό/Μεθοδιικό ή άλλο), στο Μωαμεθανισμό (Σουνιτικό/Σιιτικό/Σουφικό ή άλλο), στο Βουδισμό, στο Δωδεκαθεϊσμό ή εν πάσει περιπτώσει ότι αρέσει στον καθένα, να ψάξει να βρει έναν Παπά/Ιμάμη ή άλλο ιερωμένο της κατάλληλης Θρησκείας/Δόγματος για να του τα εξηγήσει.

Μπορεί τα πρόγματα να έχουν αλλάξει, αλλά αν όχι, είναι επιτέλους καιρός να αλλάξουν!