*Φονταμενταλισμός-Fundamentalism

ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ

Είναι η τρίτη φορά σε μια εβδομάδα που ασχολούμαστε με θέματα λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας χάριν μουσουλμανικών ευαισθησιών.

Πρώτα-πρώτα η περιβόητη δήλωση του Πάπα στη Γερμανία, ο οποίος επικαλούμενος βυζαντινό κείμενο, κατέκρινε το Ισλάμ ως βίαιη θρησκεία και ξεσήκωσε θύελλες αντιδράσεων μεταξύ των πιστών ανά τω κόσμω.

Στη συνέχεια απεσύρθη η όπερα του Μόζαρτ στο Βερολίνο γιατί έθιγε τους πιστούς. Και γιατί έθιγε ειδικά τους μουσουλμάνους; Από ότι βλέπω στις εικόνες, πλάι-πλάι βρίσκονται οι κομμένες κεφαλές του Ποσειδώνα, του Βούδδα, του Χριστού και τέλος του Μωάμεθ. Και αν δεν κάνω λάθος οι τρεις πρώτοι μετέχουν του θείου-σύμφωνα με την κάθε πίστη-απευθείας, ενώ ο τελευταίος είναι απλά ο Προφήτης, δεν είναι δηλαδή ο ίδιος, έστω και εν μέρει, Θεός.

Γιατί λοιπόν τέτοια ευαισθησία για ένα θεατρικό που επρόκειτο να λάβει χώρα σε μία χώρα που είναι (ακόμα) κατά πλειοψηφία χριστιανική; Γιατί η λογοκρισία δεν έγινε στο όνομα των θιγμένων Δωδεκαθεϊστών, Βουδδιστών ή Χριστιανών;

Έπειτα τούτη η νέα ιστορία με τον Γάλλο Φιλόσοφο ονόματι Robert Redeker [Ο προσωπικός ηλ. τόπος του εν λόγω κυρίου έχει ενδιαφέρον για τη διαπίστωση της βιοθεωρίας και γενικότερης τοποθετήσεώς του.] που θίγει το Ισλάμ αποκαλώντας το «βίαιη θρησκεία» [Αρχικά δημοσιεύθη στη γαλλική εφημερίδα Figaro, δεξιών αποκλίσεων. Δε βρήκα ωστόσο το κείμενο στον Ηλ. Τόπο της εφημερίδος. Αντίθετα το βρήκα αναδημοσιευμένο από την (δωρεάν) εφημερίδα 20 Minutes] και στον οποίο δίνεται απάντηση από τους θιγμένους πιστούς με τη μορφή απειλών κατά της σωματικής του ακεραιότητος αλλά και κατά της ίδιας του της ζωής (δεν πιστεύω να είμαι ο μόνος που διακρίνει ένα οξύμωρον εδώ...). Και η κυκλοφορία της εφημερίδος που δημοσίευε το κείμενο απηγορεύθη σε δύο Μουσουλμανικές χώρες, την Αίγυπτο-διαβόητη «σοσιαλιστική» χώρα και στην Τυνησία [Βλ. Για παράδειγμα στον τόπο των Reporteurs Sans Frontieres.] ...

Στην αρχή η σειρά αυτή των γεγονότων προκάλεσε και σε εμένα την ίδια αντίδραση που προκάλεσε σε πολλούς: δυσφορία για τη λογοκρισία που υφιστάμεθα στις ίδιες μας τις χώρες, για τον περιορισμό της ελευθερίας της εκφράσεως, εν γένει για την επίθεση που δέχεται ο τρόπος ζωής μας, εκ των έσω αυτή τη φορά. Αλλά ακριβώς αυτή η σειρά των επάλληλλων γεγονότων σε περιορισμένο χρονικό διάστημα μου προκαλούσε και ένα άλλο αίσθημα: την καχυποψία...

Γιατί ο Πάπας, έμπειρος πολιτικός, περιστοιχισμένος από ομάδα ειδικών σε θέματα πολιτικής και θρησκειών, να κάνει μια τέτοια «γκάφα»; Γιατί η όπερα του Βερολίνου να αποσύρει την εν λόγω όπερα, χωρίς να έχουν διατυπωθεί εν προκειμένου απειλές, αντιδράσεις ή αντιρρήσεις από οποιαδήποτε πλευρά, δημιουργώντας έτσι ένα πρόβλημα εκ του μηδενός; Και, κερασάκι στην τούρτα, το κείμενο του φιλοσόφου, αντιδραστικότατο και προκλητικότατο, ως και ο συγγραφέας του, έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα. Ποίος, εν προκειμένω, επιτίθεται σε ποιόν; Γιατί εμένα μου φαίνεται περισσότερο σαν μία σειρά κινήσεων, σχεδιασμένων ακριβώς να προκαλέσουν τις αντιδράσεις που πραγματικά προκάλεσαν. Οι οποίες αντιδράσεις με τη σειρά τους πατούν τα δικά μας «κουμπιά», των «δυτικών», που πλέον αρχίζουμε να εκνευριζόμαστε με την καταπάτηση των κεκτημένων μας ελευθεριών από τις απολίτιστες ορδές των μωαμεθανών. Γιατί μου μοιάζει ως κλασική περίπτωση «οξύνσεως των αντιθέσεων»

Μήπως ήρθε πάλι η ώρα να τους ρίξουμε ακόμα μερικές μπόμπες; Δεν είναι καιρός να τους δώσουμε μαθήματα δημοκρατίας, όπως κάναμε στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, όπου πλέον, υπό τη λαμπρή μας καθοδήγηση, αν περάσει μέρα που θα σκοτωθούν λιγότερη από δέκα άνθρωποι θα είναι θεύμα. Εκδημοκράτιση λοιπόν και στο Ιράν (άκου, οι αναιδείς, θέλουν πυρινικά!). Εκδημοκράτιση και στο Λίβανο. Εκδημοκράτιση παντού.

Γιατί οι βάρβαροι είναι προ των πυλών. Και αν δεν τους εκπολιτίσουμε θα μας καταστρέψουν όλο μας τον πολιτισμό, όλες μας τις βασικές αξίες... Και ή είσαι με εμάς ή με αυτούς. Άλλη οδός δεν υπάρχει!!!

Δεν ξέρω, αλλά εμένα όλα αυτά μου βρωμάνε: δεν μου αρέσουν οι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι ή χριστιανοί. Και όταν βλέπω κείμενα που συγκρίνουν τον τέως «Κομμουνιστικό Κίνδυνο» με τον «Μουσουλμανικό Κίνδυνο» καταλαβαίνω με τί αντιδραστικά στοιχεία έχουμε να κάνουμε. Και ούτε μπορούν να με πείσουν ότι ο κόσμος έχει τρελλαθεί και έχει χωριστεί σε «εμάς» και «αυτούς» έτοιμοι να αλληλλοσπαραχτούμε. Ούτε ο Μπιν (Μπέν) Λάντεν με εκφράζει, πολλώ δε μείω ο Μπους ή ο Πάπας ή όποιο άλλο φερέφωνό τους που έρχεται να μου μιλήσει για την «αυτοκρατορία του κακού»!

Δυστυχώς θα γίνω προφήτης κακών και στους παραπάνω οιωνούς θα διαπιστώσω ότι το επόμενο επεισόδιο του Τρομο-Πολέμου είναι προ των θυρών.

Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του Robert Redeker ως εξαίσιο δείγμα χριστιανικού φονταμενταλισμού:









Το Πρωτοτυπο Κειμενο του Robert Redeker (20 minutes) :
http://www.20minutes.fr/articles/2006/09/28/20060928-Toulouse-Le-texte-de-Robert-Redeker-qui-fait-polemique.php



Le texte de Robert Redeker qui fait polémique
en savoir plus Article Menacé de mort, un prof au secret

20Minutes.fr | 29.09.06 | 11h03 Newsletter et PDF par mail

Le texte de Robert Redeker, intitulé "Face aux intimidations islamistes, que doit faire le monde libre ?" que Le Figaro a publié le 19 septembre et qui a conduit à la confiscation du quotidien par les autorités tunisiennes et égyptiennes : "Les réactions suscitées par l’analyse de Benoît XVI sur l’islam et la violence s’inscrivent dans la tentative menée par cet islam d’étouffer ce que l’Occident a de plus précieux qui n’existe dans aucun pays musulman : la liberté de penser et de s’exprimer. L’islam essaie d’imposer à l’Europe ses règles : ouverture des piscines à certaines heures exclusivement aux femmes, interdiction de caricaturer cette religion, exigence d’un traitement diététique particulier des enfants musulmans dans les cantines, combat pour le port du voile à l’école, accusation d’islamophobie contre les esprits libres. Comment expliquer l’interdiction du string à Paris-Plages, cet été ? Étrange fut l’argument avancé : risque de «troubles à l’ordre public». Cela signifiait-il que des bandes de jeunes frustrés risquaient de devenir violents à l’affichage de la beauté ? Ou bien craignait-on des manifestations islamistes, via des brigades de la vertu, aux abords de Paris-Plages ? Pourtant, la non-interdiction du port du voile dans la rue est, du fait de la réprobation que ce soutien à l’oppression contre les femmes suscite, plus propre à «troubler l’ordre public» que le string. Il n’est pas déplacé de penser que cette interdiction traduit une islamisation des esprits en France, une soumission plus ou moins consciente aux diktats de l’islam. Ou, à tout le moins, qu’elle résulte de l’insidieuse pression musulmane sur les esprits. Islamisation des esprits : ceux-là même qui s’élevaient contre l’inauguration d’un Parvis Jean-Paul-II à Paris ne s’opposent pas à la construction de mosquées. L’islam tente d’obliger l’Europe à se plier à sa vision de l’homme. Comme jadis avec le communisme, l’Occident se retrouve sous surveillance idéologique. L’islam se présente, à l’image du défunt communisme, comme une alternative au monde occidental. À l’instar du communisme d’autrefois, l’islam, pour conquérir les esprits, joue sur une corde sensible. Il se targue d’une légitimité qui trouble la conscience occidentale, attentive à autrui : être la voix des pauvres de la planète. Hier, la voix des pauvres prétendait venir de Moscou, aujourd’hui elle viendrait de La Mecque ! Aujourd’hui à nouveau, des intellectuels incarnent cet oeil du Coran, comme ils incarnaient l’oeil de Moscou hier. Ils excommunient pour islamophobie, comme hier pour anticommunisme. Dans l’ouverture à autrui, propre à l’Occident, se manifeste une sécularisation du christianisme, dont le fond se résume ainsi : l’autre doit toujours passer avant moi. L’Occidental, héritier du christianisme, est l’être qui met son âme à découvert. Il prend le risque de passer pour faible. À l’identique de feu le communisme, l’islam tient la générosité, l’ouverture d’esprit, la tolérance, la douceur, la liberté de la femme et des moeurs, les valeurs démocratiques, pour des marques de décadence. Ce sont des faiblesses qu’il veut exploiter au moyen «d’idiots utiles», les bonnes consciences imbues de bons sentiments, afin d’imposer l’ordre coranique au monde occidental lui-même. Le Coran est un livre d’inouïe violence. Maxime Rodinson énonce, dans l’Encyclopédia Universalis, quelques vérités aussi importantes que taboues en France. D’une part, «Muhammad révéla à Médine des qualités insoupçonnées de dirigeant politique et de chef militaire (...) Il recourut à la guerre privée, institution courante en Arabie (...) Muhammad envoya bientôt des petits groupes de ses partisans attaquer les caravanes mekkoises, punissant ainsi ses incrédules compatriotes et du même coup acquérant un riche butin». D’autre part, «Muhammad profita de ce succès pour éliminer de Médine, en la faisant massacrer, la dernière tribu juive qui y restait, les Qurayza, qu’il accusait d’un comportement suspect». Enfin, «après la mort de Khadidja, il épousa une veuve, bonne ménagère, Sawda, et aussi la petite Aisha, qui avait à peine une dizaine d’années. Ses penchants érotiques, longtemps contenus, devaient lui faire contracter concurremment une dizaine de mariages». Exaltation de la violence : chef de guerre impitoyable, pillard, massacreur de juifs et polygame, tel se révèle Mahomet à travers le Coran. De fait, l’Église catholique n’est pas exempte de reproches. Son histoire est jonchée de pages noires, sur lesquelles elle a fait repentance. L’Inquisition, la chasse aux sorcières, l’exécution des philosophes Bruno et Vanini, ces mal-pensants épicuriens, celle, en plein XVIIIe siècle, du chevalier de La Barre pour impiété, ne plaident pas en sa faveur. Mais ce qui différencie le christianisme de l’islam apparaît : il est toujours possible de retourner les valeurs évangéliques, la douce personne de Jésus contre les dérives de l’Église. Aucune des fautes de l’Église ne plonge ses racines dans l’Évangile. Jésus est non-violent. Le retour à Jésus est un recours contre les excès de l’institution ecclésiale. Le recours à Mahomet, au contraire, renforce la haine et la violence. Jésus est un maître d’amour, Mahomet un maître de haine. La lapidation de Satan, chaque année à La Mecque, n’est pas qu’un phénomène superstitieux. Elle ne met pas seulement en scène une foule hystérisée flirtant avec la barbarie. Sa portée est anthropologique. Voilà en effet un rite, auquel chaque musulman est invité à se soumettre, inscrivant la violence comme un devoir sacré au coeur du croyant. Cette lapidation, s’accompagnant annuellement de la mort par piétinement de quelques fidèles, parfois de plusieurs centaines, est un rituel qui couve la violence archaïque. Au lieu d’éliminer cette violence archaïque, à l’imitation du judaïsme et du christianisme, en la neutralisant (le judaïsme commence par le refus du sacrifice humain, c’est-à-dire l’entrée dans la civilisation, le christianisme transforme le sacrifice en eucharistie), l’islam lui confectionne un nid, où elle croîtra au chaud. Quand le judaïsme et le christianisme sont des religions dont les rites conjurent la violence, la délégitiment, l’islam est une religion qui, dans son texte sacré même, autant que dans certains de ses rites banals, exalte violence et haine. Haine et violence habitent le livre dans lequel tout musulman est éduqué, le Coran. Comme aux temps de la guerre froide, violence et intimidation sont les voies utilisées par une idéologie à vocation hégémonique, l’islam, pour poser sa chape de plomb sur le monde. Benoît XVI en souffre la cruelle expérience. Comme en ces temps-là, il faut appeler l’Occident «le monde libre» par rapport à au monde musulman, et comme en ces temps-là les adversaires de ce «monde libre», fonctionnaires zélés de l’oeil du Coran, pullulent en son sein."