Monday, October 31, 2011

Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει*

Διάβαζα νωρίτερα την επιστολή-άρθρο του υπερυπουργού Βενιζέλου που δημοσιεύθηκε σήμερα στις εφημερίδες.

Τίποτα από όσα είπε δεν ήταν καινούργια, αν και πολλά ήταν κενά νοήματος. Ακόμα και η διαπίστωση για την ανάγκη "ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας" βρωμάει από μακριά του συνθήματος με το οποίο εξελέγησαν οι "άλλοι", περί "επανίδρυσης του κράτους".

Το συμπέρασμα είναι απλό: η διαπίστωση είναι ορθή, ορθότατη: χρειάζεται επανιδρυση και ανασυγκρότηση όχι του κράτους ή της οικονομίας απλά αλλά της χώρας ολόκληρης.

Όλη η χώρα, σε όλα τα επίπεδα, είναι κτισμένη πάνω σε σαθρά και σάπια θεμέλια.

Χρειάζεται λοιπόν συθέμελη αναδόμηση της χώρας, ξεκινώντας από τα βασικά και αυτονόητα:

  • Διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας.
  • Πραγματικός διαχωρισμός των εξουσιών και ίδτυση ελεγκτικών θεσμών που θα καταστούν εγγυητές της διαφάνειας και της εξάλειψης της διαφθοράς.
  • Που θα οδηγήσει στην κατάργηση των πελατειακών σχέσεων.
Για να γίνουν βέβαια αυτά θα πρέπει να απομακρυνθούν από το προσκήνιο όσοι έχουν συμφέρον να διατηρήσουν το status quo, τουτέστιν τα σκουλίκια που τρέφονται από την παρούσα σαπίλα.

Και εδώ είναι λοιπόν που χωλαίνουν οι προτάσεις των υπουργών πρώην και νυν: Αποτελούν μέρος του συστήματος και ως τέτοιοι δεν έχουν το ηθικό κεφάλαιο να προτείνουν αλλαγή.

Ο λαός δεν εμπιστεύεται πλέον τους πολιτικούς του. Ούτε οι ξένοι εμπιστεύονται πλεόν τους Έλληνες (πολιτικούς). Κατά συνέπεια μόνο η απομάκρυνση του συνόλου του πολιτικού κόσμου που κατέχει θέσεις αυτή τη στιγμη θα μπορέσει να είναι ένα σημείο έναρξης για οποιαδήποτε "αναδόμηση", "ανοικοδόμηση" ή απλά για μια νέα αρχή.

Και για λίγη ελπίδα.

* Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει (Μυθιστόρημα, ΙΘ’, Γιώργος Σεφέρης)

Saturday, October 29, 2011

Crew Cut

Διάβαζα πρόσφατα στον γαλλικό Monde ότι οι ειδικοί εκτιμούν ότι μόνο ένας (1) στους επτά (7) Έλληνες πληρώνει φόρους (σύμφωνα με τον Sylvain Broyer, οικονομολόγο στη Natixis).

Τώρα, όπως και να το γυρίσουμε αυτό το νούμερο, αριστερά, δεξιά ή κεντρώα, παραμένει μια πραγματικότητα: δεν είναι δυνατή η κοινωνική συμβίωση, αν δεν συνεισφέρουν όλοι, ο καθένας ανάλογα (και αναλογικά) με τις δυνάμεις του.

Στην Ελλάδα (αλλά και στην Δύση γενικότερα) υπάρχει δε το θλιβερό η συνεισφορά να είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δύναμη. Με άλλα λόγια όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο μικρότερο φόρο πληρώνεις!

Θα επιμείνω όμως, γυρίζοντας στα ελληνικά: η ρίζα του προβλήματος αλλά και η μόνη λύση του βρίσκεται στη φοροδιαφυγή. Μόνο αν εξαλειφθεί το φαινόμενο θα μπορέσει η κοινωνία να αρχίσει να ξαναστέκεται στα πόδια της. Ο τρόπος; Ξεχάστε τους πατριωτισμούς, οι οποίοι πιάνουν αποκλειστικά αν δεν ακουμπούν την τσέπη.

Πρακτικά, απλά και ωραία: μηχανοργάνωση και καμία επαφή μεταξύ ελεγκτή και φορολογούμενου. Η αυτοματοποίηση θα τσιμπάει σε μηδενικό χρόνο τις ύποπτες περιπτώσεις. Η δε έλλειψη επαφής μεταξύ του ελεγκτή/εισπράκτορα και του φορολογούμενου μειώνει και τις πιθανότητες διαφθοράς: Όταν δεν ξέρεις ποιος σε ελέγχει, γίνεται κάπως δύσκολο να του γλιστρήσεις ένα φακελάκι.

Αυτά τα απλά είναι λοιπόν τα προαπαιτούμενα για να αρχίσει η κοινωνία να ξαναποκτά εμπιστοσύνη στο κράτος αλλά και στον εαυτό της. Διότι όσο γνωρίζει ο Έλληνας ότι αν πληρώσει φόρο είναι η εξαίρεση (λέγε με Μαλάκα!) και όχι ο κανόνας, θα κάνει το παν να μην πρηρώσει.

Θα γίνουν σύντομα; Αμφιβάλλω.

Saturday, October 22, 2011

Ο Άνθρωπος του Μέλλοντος



Από τη γαλλική εκπομπή Les Guignols.

Tuesday, October 18, 2011

Φταίει ο Χατζηπετρής

Η Ελληνική κοινωνια, σε κατάσταση σοκ από τη συμφορά που τη βρήκε, αφήνεται για μια ακόμα φορά αν την αποκοιμήσουν οι ιθύνοντες μέσα από το κασσετοφωνάκι των ΜΜΕ. Ποιό είναι το παραμύθι που μας ξεφουρνίζουν τώρα, και μας το επαναλαμβάνουν όλοι, σε παραλλαγές Αριστερές, Δεξιές και Κεντρώες;

Ότι, λέει, δε φταίει ο ελληνικός λαός για το χάλι του. Φταίνε οι ξένοι, το Κεφάλαιο, οι Εβραίοι, οι Τράπεζες, οι Αμερικάνοι, οι Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, φταίει ο Χοντρός και ο Χατζηπετρής, ή οποιοσδήποτε συνδυασμός αυτών! Σίγουρα όμως όχι ο Ελληνικός λαός!

Μα δεν αντιλαμβάνεστε επιτέλους ότι αυτό εκτός από ψέμα είναι και μέγιστη προσβολή για το λαό; Διότι ο λαός σε μια δημοκρατία, αποτελούμενος από ενήλικες, σκεφτόμενους ανθρώπους, απολαμβάνει των δικαιωμάτων του, φέρει όμως ακέραια την ευθύνη για τις αποφάσεις του, για τις δράσεις του αλλά και την αδράνειά του. Κατά συνέπεια όποιος λέει ότι ο λαός δε φέρει ευθύνη, των υποβιβάζει στο επίπεδο του παιδιού ή αλλιώς του μωρού, το οποίο απολαμβάνει τα δικαιώματά του χωρίς καμία ευθύνη.

Αντίθετα όποιος σέβεται το λαό και τη δημοκρατία, οφείλει να φωνάζει ότι Ναι! ο λαός , ο ελληνικός λαός φέρει μεγάλη ευθύνη για τα όσα τραβάει τώρα. Ο λαός δεν είναι μωρός! Και δεν του χρειάζονται Κηδεμόνες, Ηγεμόνες, Μεγάλοι Αδερφοί και Πατερούληδες! Όμως μέρος της ενηλικίωσης που απαιτεί η δημοκρατία είναι και η αποδοχή των ευθυνών μας!

Το παραμυθάκι, λοιπόν, του "δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι κακοί ξένοι" είναι ακριβώς αυτό που μας πλασσάρουν τα ΜΜΕ και τα αφεντικά τους, οι πολιτικοί και η τοπική ελίτ. Διότι αν στρέψουμε τα πυρά μας στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ, το γενικό και αόριστο, το ξένο και απρόσωπο, αυτοί θα μείνουν ατιμώρητοι και θα συνεχίσουν ανενόχλητοι τη μάσα.

Και βέβαια φταίνε και οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι για τα χάλια τους. Δεν φάγανε και αυτοί, όπως και εμείς; Τα δάνεια με το ζόρι τους τα δώσανε; Γιατί είναι στο "στόχαστρο"; Ακριβώς διότι επιτρέψανε στους εαυτούς τους την πολυτέλεια του "τρώω χωρίς να παράγω". Οι περιπτώσεις τις Ισπανίας και της Ιρλανδίας είναι εξόχως χαρακτηριστηκές: εκεί τη εισροή του κεφαλαίου από την Ε.Ε. την μετατρέψανε σε αγορά ψήφων υπό τη μορφή φθηνού χρήματος για την αγορά οικίας (πρώτης, δεύτερης...). Το αποτέλεσμα ήταν η οικονομία να στηρίζεται στον κατασκευαστικό τομέα, ο οποίος έχτισε χιλιάδες αρχείαστα σπίτια, που οδήγησε σε αντίστροφο πληθωρισμό για τα σπίτια και στη συνέχεια η φούσκα έσκασε...

Μην στρουθοκαμηλίζουμε.

Αν πας στην τράπεζα και πάρεις ένα δάνειο για να αγοράσεις βίλλα και μετά αντί να χτίσεις τη βίλλα πας και τα φας στα μπουζούκια μη φροντίζοντας καν να έχεις δουλειά, ποιος θα φταίει; Ο κακός ο τραπεζίτης;

Στην Ελλάδα δε το έγκλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Διότι από το '80 και μετά έφτασαν στη χώρα δισεκατομμύρια από την Ε.Ε. Και ενώ προορίζονταν για την ανάπτυξη εμείς τί τα κάναμε; Μπουζούκια. Και μη μου πείτε ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για τα "πρίμα" που μοίραζαν στους αγρότες, ούτε για τους χιλιάδες κηφήνες με τους οποίους καταστρέψαμε το δημόσιο και οι οποίοι πατάγανε στη δουλειά μόνο για να εισπάξουν. Ούτε βέβαια για τα "μεγάλα έργα" (Ολυμπιακά, Εγνατείες, Μετρό) τα οποία γίνανε χωρίς κανέναν σεβασμό για τους όρους της κάθε συμβάσεως, οι οποίες ούτως ή άλλως ήταν εξ αρχής σκανδαλώσεις. Διαμαρτυρήθηκε κανείς για τους Ελληνικούς δρόμους, οι οποίοι εκτός του ότι είναι κακίστης ποιότητος κόστίζουν δέκα φορές πιό ακρίβά ανά χιλιόμετρα σε σύγκριση με τους Γερμανικούς!!!

Τριάντα χρόνια ανθίζουν λοιπόν τα μπουζούκια και οι μερσεντέ, οι μπέμπες και οι πόσρε που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, πιστέψτε με, ΔΕΝ υπάρχουν αλλού.

Φταίμε λοιπόν απλούστατα οι ΈΛληνες γιατί δεν φροντίσαμε να θωρακίσουμε την οικονομία μας, δημιουργώντας υποδομή η οποία θα μας εξασφάλιζε την παραγωγή. Γιατί πείτε μου αλήθεια: τί ακριβώς παράγει η Ελλάδα; Ήλιο, θάλασσα και τ'αγόρι μου (Sea, sex and Sun που λέει ο Gainsbourg?!), τα οποία όμως, λόγω Ευρώ, δεν μπορούμε καν να τα πουλάμε σε ανταγωνιστικές τιμές;

Και να θυμίσω ότι ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση, το πρώτο πράγμα που κάνανε οι ιθύνοντες ήταν να φροντίσουν για την υποδομή. Και καταφέρανε σε λίγα χρόνια να σύρουν τη Ρωσία από το φεουδαλικό στάδιο παραγωγής στο μετά-Καπιταλιστικό κάνοντας τη Σοβιετική Ένωση Υπρδύναμη! Με δρόμους, εργοστάσια, υποδομή.

Όχι, δε φταίμε οι Έλληνες!

Και ο κακός Καπιταλισμός, το Κεφάλαιο, πείτε μου, το 2009 εμφανίστηκε; Δεν το ξέραμε ότι ο κόσμος λειτουργεί με βάση το συμφέρον; Γιατί λοιπόν αφήσαμε τη χώρα γυμνή σε τέτοιες επιθέσεις; Δεν είναι εξάλλου η πρώτη τέτοια κερδοσκοπική επίθεση που δεχόμαστε: ξεχάσαμε τη φούσκα του χρηματηστηρίου, που άφησε χιλιάδες Έλληνες ρημαγμένους;

Στην Ελλάδα, από πριν την Επανάσταση, έχουμε την τάση να κατηγορούμε τους άλλους για τα δεινά μας. Οι "ξένοι" δεν είναι όμως κακοί. Είναι κυνικοί ρεαλιστές και αρπάζουν την ευκαιρία όταν θα τη δούν. Οι Έλληνες φταίνε για όλα τους τα δεινά, διότι πέφτουν στις παγίδες που τους στήνουν, διότι λειτουργούν χωρίς όραμα, διότι βάζουν πρώτο το ιδιοτελές συμφέρον. Και μετά κλαίμε και βρίζουμε Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Εβραίους, Κεφάλαιο και ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τους εαυτούς μας. Σοβαρευτείτε! Όλοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, και φροντίζουν τα συμφέροντά τους. Όπως θα έπρεπε να κάνουμε εμείς.

Το "ήμεθα έθνος ανάδελφον" το έχουμε ξανακούσει. Η αξία όμως αυτής της διαπίστωσης δεν βρίσκεται στη Λαϊκιστική εκμετάλλευση των εθνικιστικών αντανακλαστικών που προκαλεί, αλλά στο να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο αν στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις θα πάμε μπροστά!

Σταματήστε λοιπόν, αριστεροί και δεξιοί, να υποστηρίζετε το σχέδιο, να παίζετε το παιχνίδι που σας σερβίρουν και να τους δίνετε άλωθι και λαβή να συνεχίσουν τη λεηλασία. Απαιτήστε σχεδιασμό, διαφάνεια, ανάπτυξη σε σταθερές βάσεις. Χτυπήστε τη διαφθορά ανελέητα και δουλέψτε σωστά για να πάει καλύτερα όλη η χώρα και να πάει μπροστά ο λαός. Σε διαφορετική περίπτωση, θα παραμείνουμε ραγιάδες του οποιουδήποτε έχει όρεξη να μας εκμεταλλεύεται. Να φροντίσουμε να αποκτήσει η χώρα υποδομές (με κάθε έννοια της λέξης).

Ειδαλλιώς θα παραμείνουμε το ημιθανές πτώμα που το καταβροχθιίζουν οι γύπες. Γιατί οι γύπες πάνω από τα άρρωστα ζώα τριγυρίζουν. Τους υγιείς οργανισμούς τους φοβούνται.

Πόλεμος με το Ιράν;



Δύο τίτλους από την ειδησιογραφία των τελευταίων ημερών κρατώ:

1. ΟΗΕ: Το καθεστώς του Ιράν εκτελεί κρυφά φυλακισμένους (Καθημερινή, 17.10.2011)
2. Αμερικανικοί κεραυνοί εναντίον Ιράν (Καθημερινη, 13.10.2011)

Αλήθεια ή ψέμματα οι αμερικάνικοι ισχυρισμοί για συνωμοσίες του Ιράν; Λίγη σημασία έχει. Βλέπετε οι ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή ωθούν τους προνοητικούς Αμερικάνους να πάρουν μέτρα που θα νομιμοποιήσουν μελλοντική επέμβαση στην περιοχή. Κύριος στόχος το Ιράν, το οποίο βγαίνει ισχυροποιημένο από τις πρόσφατες εξελίξεις, αφού δεν κλονίστηκε από λαϊκή εξέγερση, σε αντίθεση με τους γείτονές του.

Μια επέμβαση στο Ιράν, εξάλλου, θα υποχρεώσει και την "άτακτη" Τουρκία να πάρει θέση, είτε επικυρώνοντας το ρόλο της ως ντόπερμαν των Αμερικάνων, είτε επιβεβαιώνοντας τους λεονταρισμούς του Ερντογκάν περί του ρόλου της ως "προστάτη των μουσουλμάνων".

Μη μου ξαναπείτε ότι οι Αμερικάνοι είναι χαζοί. Πανέξυπνοι, οργανωμένοι και ανελέητοι είναι.

Έρχονται, εξάλλου, εκλογές στις Η.Π.Α. και η δημοτικότητα του Ομπάμα είναι πεσμένη!



Friday, October 14, 2011

No Jobs. No Comment.

Trading Freedom. A Balkan List of Bad Practices.

By Harald Schenker, Balkan Insight


The last few weeks bombarded us with bad news from the Balkans.

It seems that the dream of so many people to have a good life in freedom and prosperity has moved a few steps further into the realm of the unreachable. But hold on – is it really the dream of many? Prosperity – sure.

There even was a political party in Macedonia with the cryptic name that none of their members could ever explain to me: “Party for Democratic Prosperity”. I say was, because the insignificant leftovers that form it today are hardly worth mentioning… But that is another story. Bottom-line is - everybody wants to live in prosperity.

But freedom? Of course one of the biggest misunderstandings about it comes from a German - Rosa Luxemburg, who wrote in 1920 that “freedom is always the freedom of dissenters”. Nice and wrong.

Let me give a few recent examples from the region, in which freedom is traded for another, greater good (usually profit), or in which it is utterly disregarded, usually for the same greater good. Maybe it is time to think about taking it back.

• In an utterly sultanesque event, Turkish Prime Minister Erdogan paid a visit to Macedonia, where he was greeted as a great friend and by some as a savior. I saw a woman on TV news saying that Erdogan is “the man, the first and maybe the last one”. Whatever that may mean, it certainly sounds like a slightly religious touch sticking to the man, aureole included. It was a bit ridiculous, but harmless.

What followed was anything but harmless and a major faux pas, which either went unnoticed or was willingly accepted by the Macedonian hosts. Erdogan’s visit to Tetovo ended in a mass event in the Arabati Baba Tekke.

It is the location that has been taken by force from its rightful owners, the Bektashi dervish order. And when I say force, I mean armed force. The Bektashi temple was destroyed, desecrated and turned into a mosque. All this was done by a group around the Tetovo mufti, in the name of Sunni Islam. And in the name of more considerable profit from using the Tekke location.

This is of course no incidental event. By organising the visit in the Tekke, Tetovo’s Sunni muslim community managed to send out a clear signal of intolerance and of disregard towards deviant religious views. In Recep Tahir Erdogan they found the perfect ambassador.

Needless to say that the Bektashi stand for the opposite of all that: tolerance, open-mindedness and gender equality. But that never counted.

What is even more discouraging is the fact that not a single journalist brought the issue up. Not a single critical voice at the visit of the man who has created the atmosphere which led to the killing of their colleague Hrant Dink, just to pick one prominent example. Obviously, it is good enough if he ridicules Greece. That will do to satisfy national needs. The rest is insignificant details. Freedom? Irrelevant.

• Speaking of surrendering. By banning the gay pride parade in Belgrade, the Serbian authorities have delivered the perfect material for a case study in applied populism. What they probably miscalculated are the repercussions this decision will have on their country.

First, it would be outrageous if this didn’t seriously impact on Serbia’s bid for EU candidate status. But even more important is the internal damage. The government has brought the police into a position of zero credibility.

The institution whose primary duty it is to protect citizens from any harm done to them and to their fundamental rights and to guarantee the free exercise of those fundamental rights, has become the laughing stock of a fascist mob.

A mob that should be the object of police work; that should be crushed with all means available to a democratic state, because it stands with its very existence against all principles of democracy. This is where freedom should end. Instead, this scum is about to become mainstream.

But no, Serbia’s ever uninspired political class decided differently. The freedom of a small group was sacrificed on the altar of alleged safety. But whose safety are they talking about?

That of the policemen, who chose a career, which implies the lack thereof? Or is it the safety of the fascist mob, which can be mobilized whenever needed? Or is it the safety of the righteous citizens, who feel threatened by the existence of homosexuality? Or could it maybe be the safety of an utterly bankrupt political elite that has no answers to Serbia’s problems?

Be it as it may, it was a sombre day for freedom in Serbia. And interior minister Ivica Dacic’s attempt to portray himself as the defender of Serbian national interest against the gay lobby in Brussels has an after-taste. Flavour: totalitarian. Category: cheep.

• The Bulgarian obsession with Roma being blamed for everything short of bad weather (although I’m not sure about that, either) is not new. Clashes are not new. Close ties between politicians, policemen, the church and the raging mob are not new there as they are the case in Serbia and a few other countries.

The recent Roma hunt in Bulgaria may have surprised in its dimension. But in the end, it is just an escalation of what is happening every day in Bulgarian society. And what is the reaction to that? Also not really new. Lip service. And nothing will change in the short run.

Not with the populist turn that the Bulgarian political scene has taken already a good few years ago. What remains disappointing is the lack of tools within the EU to sanction such behaviour. Sleep tight, European Union Agency for Fundamental Rights. And freedoms. Or not.

• Next stop Kosovo. Or rather Germany. Or both. The suicide of witness X in the case of Fatmir Limaj. Also there, the signal is clear. You are free to live your dream of prosperity, as long as you don’t get in the way of those who have the larger share of the cake.

Don’t ask how they got it, head down, nothing will happen to you. Obviously the famous Albanian pride and strive for freedom ends at the entrance to the court building. Beyond, it is omertá and clan allegiance. Or suicide. Haradinaj, Limaj. How many more until people realise who is hijacking their freedom, their future and eventually their prosperity?

• Last stop census. The only real reason to have an all out census every ten years in the 21st century? My guess is because it has always been the case. Rationally, this good old Roman practice had better be shelved and put to rust next to the SPQR insignia of the empire.

In small countries especially, it might prove much more efficient to opt for a combination of alternative techniques, making use of registered data and sampling it with results of smaller or targeted surveys, e.g. on municipal levels or on a specific set of topics (agriculture, use of energy, etc). There are dozens of models available and already implemented. Take Israel or Norway as examples.

Instead, institutional inertia and lack of knowledge are unavoidably producing conflicts. In the Balkans, the census exercises have degenerated into ethnic muscle-flexing and boycotts by a variety of ethnic groups put the result of the efforts in question.

The politicisation of ethnic data won’t be avoided if this practice is held up. Unhelpful actions like imams calling for boycott or NGOs calling for the Diaspora to return to the motherland and be counted will continue to be part of the census folklore.

The impact on people’s freedom of choice is undeniable, as ethnic and religious groups – or rather self-styled saviours of identity will continue to exercise pressure on individuals to declare themselves, the division into “us” and “them” will continue, and personal identities will continue to be pressed into national matrices.

As for prosperity – a census which is not based upon real data is useless. A census is a snapshot and a planning tool and not a political instrument. A large number of politicians and an even larger number or their constituents fail to acknowledge that. This will continue to lead to flawed resource planning and to small, localised crises whether it is about energy supplies or the quality of roads. Time to think about alternatives.

Monday, October 10, 2011

Ελληνικό branding

Επί καιρώ αντισταθηκα στον πειρασμό να σχολιάσω τα όσα γίνονται στο χώρο της οικονομίας στην Ελλάδα. Έτσι και αλλιώς πολλοί και περισσότερο σχετικοί από όλους τους χώρους έχουν γράψει πολλά.

Τελευταία όμως τριγυρνάει στο κεφάλι μου μια σκέψη που αφορά τη μακροπρόθεσμη ζημιά που πάθαμε ως χώρα και ως Έλληνες. Τούτη δεν έχει σχέση με την καταιγίδα φορολογικών μέτρων/μπαλωμάτων, αλλά με το καλό όνομα της χώρας. Θα μου πείτε, είχε ποτέ καλό όνομα η Ελλάδα;

Ναι, είχε. Τουλάχιστον σε ορισμένες χώρες θεωρούμασταν όχι μόνο σοβαροί, αλλά πρότυπο! Αναφέρομαι βεβαίως στις χώρες τις Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες μετά την κατάρρευση του "Υπαρκτού" κοίταζαν την Ελλάδα θαμπωμένες από τον πλούτο και τη σύγχρονη κοινωνία. Τώρα και εκεί η Ελλάδα είναι αντικείμενο οίκτου στην καλύτερη περίπτωση, περίγελου όμως πιο συχνά.

Και εδώ κολλάει το ρητό "Καλύτερα να σου βγει το όνομα, παρά το μάτι!" Διότι τώρα ποιός θα αγοράσει κάποιο από τα ελάχιστα Ελληνικά προϊόντα, και ποιός θα προτιμήσει την Ελλάδα για τις διακοπές του; Γιατί να έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτή τη χώρα των "μικροαπατεώνων και ζητιάνων, που ζούσαν πλουσιοπάροχα και τεμπέλικα χάρη στις επιδοτήσεις της Ε.Ε.";

Αυτή η ζημιά λοιπόν, του κακού branding, για να πώ και το αγγλοσαξωνικό μου, είναι αυτή που θα μας ταλαιπωρήσει για πολλές δεκαετίες μετά την όποια λύση της οικονομικής κρίσης. Διότι οι Έλληνες θα είμαστε πάντα αυτοί που "μαγείρεψαν τα βιβλία, που ειναι ανοργάνωτοι και τεμπέληδες". Ως εκ τούτου κάθε Ελληνική προσπάθεια σε οποιοδήποτε επίπεδο - επιχειρήσεων, διπλωματικό, ακαδημαϊκό, εμπορικό- θα έχει πάντα το επιπρόσθετο εμπόδιο να αντιπαλεύει και αυτή την εικόνα.

Και μόνο με πολλή επιμονή, υπομονή και σοβαρότητα που πρέπει να επιδείξουμε από εδώ και πέρα όλοι, θα μπορέσουν ίσως τα τρισέγγονά μας να απαλλαγούν από αυτή τη ρετσινιά. Ίσως.