Υπό αμφισβήτηση τέθηκε η ελεύθερη έκφραση το βράδυ του Σαββάτου και μάλιστα σε έναν κατ’ εξοχήν χώρο έκφρασης και τέχνης όπως η Εθνική Λυρική Σκηνή. Αφορμή για την ένταση υπήρξε η όπερα «Ρούσαλκα» του Αντονίν Ντβόρζακ που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ένα φιλί επί σκηνής μεταξύ δύο ανδρών.
Η ένταση ξεκίνησε από τις πρόβες της παράστασης όταν μέλη της ορχήστρας αντέδρασαν στην επίμαχη σκηνή και απαίτησαν να αφαιρεθεί από την παράσταση. Στην πρεμιέρα του έργου μάλιστα μοιράστηκε κείμενο που χαρακτήριζε έκφυλο και ομοφυλοφιλικό το έργο, ενώ μερίδα του κοινού γιουχάρισε τους Γάλλους συντελεστές.
Στη δεύτερη παράσταση, το βράδυ του Σαββάτου, σημειώθηκαν επεισόδια μέσα στη Λυρική Σκηνή όταν μέλη της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας απαίτησαν να διαβάσουν κείμενο διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή λογοκρισία του έργου.
Άνδρες της ασφάλειας, διάφοροι τεχνικοί του θεάτρου αλλά δυστυχώς και μουσικοί -μέλη της ορχήστρας επιτέθηκαν στα μέλη της ΟΛΚΕ και σε δημοσιογράφους, μη επιτρέποντας την ανάγνωση του κειμένου πριν την έναρξη της παράστασης.
Η κάμερα του TVXS κατέγραψε τα επεισόδια στο χώρο της Λυρικής Σκηνής και την απαράδεκτη συμπεριφορά ανθρώπων που θεωρητικά υπηρετούν την τέχνη και την πνευματική ελευθερία.
Μιλούν στο TV Χωρίς Σύνορα η γαλλίδα σκηνοθέτιδα της παράστασης Μαριόν Βάσσερμαν και ο Λύο Καλοβυρνάς, διευθυντής του περιοδικού 10%, το οποίο από κοινού με την ΟΚΚΕ διοργάνωσε την παράσταση διαμαρτυρίας στη Λυρική Σκηνή. Η Ευαγγελία Βλάμη, μέλος της ΟΛΚΕ διαβάζει στην κάμερα το κείμενο που δεν κατέστη δυνατό να αναγνωσθεί μέσα στο θέατρο.
Η παράσταση
Η Ρούσαλκα ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αποτελεί συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την Όπερα της Νίκαιας. Όπως εξήγησε σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία η σκηνοθέτιδα, έμπνευσή της για τον ρόλο του πρίγκηπα υπήρξε ο Λουδοβίκος Β' της Βαυαρίας: «Υπήρξε ονειροπόλος, ρομαντικός και, τελικά, δυστυχής σε αυτή τη θέση απόλυτης πολιτικής εξουσίας. Ο Λουδοβίκος βασανίστηκε πολύ από τη σύγκρουση της λογικής με το συναίσθημα, από το διχασμό ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και τις επιταγές του αξιώματός του».
Το επίμαχο φιλί δίνεται στην παράσταση μεταξύ του πρωταγωνιστή πρίγκηπα και ενός κυνηγού.
Το κείμενο των μουσικών
Σε όλους τους θεατές μοιράζεται κείμενο του Δ.Σ. της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής υπό τον τίτλο «Λίγα λόγια για το έργο» όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Όπως θα διαπιστώσετε κατά τη διάρκεια της παράστασης, η συγκεκριμένη σκηνοθετική απόδοση εκτός του ότι αλλοιώνει το libretto προσδίδει στον κεντρκό ήρωα του έργου ομοφυλοφιλικές τάσεις με ακραίες σκηνές, κάτι για το οποίο διαμαρτυρηθήκαμε εγγράφως στη Διοίκηση της ΕΛΣ».
............................................................................
Σχόλιο.
Το μέγεθος της καλλιτεχνικής σημασίας της εν λόγο παράστασης δεν μπορώ να το κρίνω - καθότι δεν το έχω δεί.
Ουδόλως με ενδιαφέρει η πιστότητα στο λιμπρέττο - σενάριο του αρχικού δημιουργού. Άλλωστε η τέχνη είναι κατά βάσιν μία συνεχής μετεμψύχωση και μετενσάρκωση στοιχειωδών ερωτημάτων και αγωνιών, με τη μορφή να παραλλάσεται αποδίδοντας διαφορετικά τα ερωτήματα.
Αντιθέτως υψίστης σημασίας είναι η απόπειρα λογοκρισίας από εκείνους που υποτίθεται ότι υπηρετούν την τέχνη, και θέτει ερωτήματα για την έλλειψη του θάρρους και της παιδείας εκεί όπου θα ελπίζαμε να περισσεύει.
Άλλωστε η παρούσίαση επί σκηνής ομόφυλου έρωτα - φυσιολογική έκφραση μέρους της κοινωνίας μας - δεν θα έπρεπε πλέον να απαιτεί θάρρος, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας [ου, ου φωτία στη Λεσβία τη Σαπφώ, ου, ου που τη διδάσκουν και στα πανεπιστήμια οι έκφυλοι!]...
Μήπως, εν τέλη, η αντίδραση της πλειοψηφίας των θεατών έρχεται ως ανταπόκριση στο κάλεσμα των γνωστών "πνευματικών" ανθρώπων που είχαν δημοσιεύσει κείμενα καταδικάζοντας παρεμβάσεις σε θέατρα κατά την περίοδο των γεγονότων του Δεκέμβρη 2008; Λέω, μήπως; Μήπως δηλαδή έχουμε εδώ ένα δείγμα της μεταδεκεμβριανής αντίδρασης της τάξης των βολεμένων, που επιχειρέι να ξανακατακτήσει τα "κεκτημένα" τα οποία τέθησαν υπό αμφισβήτηση από το εν λόγο κίνημα...;
Μπράβο, λοιπόν, σε όσους έχουν το κουράγιο να αντιπαρατίθενται με το Ελλαδιστάν της μερσεντέ και της κυράτσας, που τολμούν να φτύνουν το νεοελληνικό κομπλεξοσυντυριτισμό και να ανοίγουν το διάλογο σε όσα κάποιοι φοβούνται ακόμα να ψελλίσουν.
Για την ιστορία, ιδέ παρακάτω μία άλλη περίπτωση οπερατικής λογοκρισίας, εκτός Ελλάδος αυτή τη φορά...
http://epi-theseis.blogspot.com/2006/09/fundamentalism.html
No comments:
Post a Comment