Savina Yannatou -"יד ענוגה" (Gentle Hand) from Israel "Songs Of The Mediterranean" (1998) -"Go To Sleep My Little Girl", from Ismir "Lullabies" (1985)

A Bedouin melody in its Jewish and Greek transformations. Too often we try to find the things that separate us, forgetting the beauty that unites us.

For those that do not know Savvina Gianatou, try and find her work. Her lovely voice sings the most beautiful music of all languages.

Extreme Right and Internet - Ακροδεξιά στο διαδίκτυο

Για την υπόθεση της Θάλειας Δραγώνα και τα περιβόητα "ανθελληνικά" βιβλία της, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις αναλύσεις από το Jungle-Report και του ΙΟΥ.

Τα στοιχεία που παρατίθενται, μαζί με την εμφανώς οργανωμένη αντίδραση στη «Νομοθετική πρωτοβουλία Υπουργού Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης για την «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» στην "Ανοιχτή Διαβούλευση", όπου η πλειοψηφία των σχολίων διεκδικούσε μονότονα "δημοψήφισμα", στηρίζοντας δηλαδή την πρωτοβουλία του ΛΑΟΣ και των άλλων ακροδεξιών που συγκεντρώνουν υπογραφές για το θέμα αυτό, δείχνουν ότι ο Καρατζαφέρης έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο για να προωθήσει τις θέσεις του.

Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο Καρατζαφέρης πάντα χρησιμοποιούσε τη νέα τεχνολογία να προωθηθεί. Άλλωστε το ίδιο έκανε την δεκαετία του '80 με τις περίφημες βιντεοκασέτες, το ίδιο έκανε (και κάνει) με τον ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό του. Αυτό βέβαια που είναι ανησυχητικό είναι ότι η προσπάθεια αυτή ενορχηστρώνεται και εκδηλώνεται κατά τρόπο αποτελεσματικό και συστηματικό, μέσα από ένα δίκτυο καλά οργανωμένο...

Greece: New law on immigrant rights. Some scattered thoughts. Κάποιες σκέψεις επί του νομοσχεδίου "Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών..."

Κάποιες σκέψεις επί του νομοσχεδίου «Πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» και κάποιες απαντήσεις σε ακροδεξιές αντιδράσεις…

Θέματα που εγείρουν οι ακροδεξιοί όσον αφορά το σχέδιο νόμου:

Α. Εθνική Κυριαρχία – Τσαμουριά, τουτέστιν οι Αλβανοί θα πάνε μαζικά να εγκατασταθούν στην Πρέβεζα (!!!) και θα ψηφίζουν (τι άραγε;;) πράγμα που θα επιφέρει…απόσχιση της περιοχής και προσκολλήσεως της στην Αλβανία…

Β. Μουσουλμάνοι - Κοσσοβοποίηση της Ελλάδος, τουτέστιν πολλοί Αλβανοί. Παρόμοιο με το προηγούμενο σημείο…2 εκατομμύρια (!!!) νομιμοποιημένων και με δικαίωμα ψήφου Αλβανών θα δημιουργήσουν μειονοτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Πέραν του αστείου των αριθμών (θυμίζουμε ότι η Αλβανία έχει συνολικό πληθυσμό 3 εκατομμύρια…), σημειώνουμε ότι στρατηγικός στόχος της Ελλάδος είναι η ένταξη όλων των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Άρα οι Αλβανοί, με την ένταξή τους στην Ε.Ε. θα έχουν εκ των πραγμάτων το δικαίωμα να εγκαθίστανται, να εργάζονται αλλά και να ψηφίζουν όπου θέλουν ανά την Ε.Ε. Το δικαίωμα αυτό το έχουν ήδη αποκτήσει άλλωστε και οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι, οι οποίοι, αν και στην Ε.Ε., εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται από τους Έλληνες ως «ύποπτοι». Όσον αφορά τη συνωμοσιολογία περί εγκαταστάσεως «υπόπτων Αλβανών» σε «ευαίσθητες περιοχές», σημειώνουμε απλά ότι οι Βουλγαρία επίσης συνορεύει με την Ελλάδα και στο παρελθόν είχε βλέψεις σε περιοχές της Ελλάδος. Παρόλες όμως τις κινδυνολογίες των εθνικιστών (και παρόλες τις Μεγαλοϊδεάτικες βλέψεις των αντίστοιχων Βουλγάρων εθνικιστών) δε σημειώθηκε οποιαδήποτε κίνηση από μέρους των Βουλγάρων που διαμένουν στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια δεν πήγαν χιλιάδες ή…εκατομμύρια Βούλγαροι να εγκατασταθούν στην Ελληνική Θράκη για να δημιουργηθεί στη συνέχεια μειονοτικό ζήτημα και να διεκδικήσουν απόσχιση και ένωση με τη Βουλγαρία!!! Και εν τέλει ακόμα και αν δεχόμασταν ένα τέτοιο σενάριο επιστημονικής φαντασίας ας συνυπολογίσουμε εν τέλει και το απλούστατο ότι ένα τέτοιο ιμπεριαλιστικό σχέδιο, δεν προϋποθέτει ούτε τη χορήγηση ελληνικής υπηκοότητας ή ιθαγένειας, ούτε τη χορήγηση δικαιώματος ψήφου!!!

Γ. Απώλεια «Εθνικής Καθαρότητος»!!!

Αν και είναι μάλλον γελοίο να συζητάμε ακόμα περί αιματολογικής καθαρότητος ενός λαού – λες και συζητάμε για τα Πεκινουά της Βασίλισσας Βικτωρίας – σημειώνουμε απλά για την Ελλάδα: στο παρελθόν έχουν ενσωματωθεί πολλοί πληθυσμοί «αλλογενείς» και αλλόγλωσσοι στον «εθνικό κορμό». Θυμίζουμε ότι κατά την αρχαιότητα στις μεγαλύτερες, τουλάχιστον, πόλεις κράτη, οι «βάρβαροι» δηλαδή, αποτελούσαν πληθυσμό αριθμητικά ανώτερο από τους πολίτες, δηλαδή τους Έλληνες. Αποτέλεσμα αυτού ήταν αναρίθμητες «επιμείξεις»: απλό παράδειγμα; Ο «εθνικιστής» της εποχής Δημοσθένης ήταν…κατά το ήμισυ Έλληνας, αφού η μητέρα του ήταν Θρακικής καταγωγής. Στη συνέχεια, στην πολυπολιτισμική ελληνιστική εποχή, όπου όλοι μάθαιναν ελληνικά (αφού είχαν γίνει τα αγγλικά της εποχής) οι κινήσεις πληθυσμών ήταν φαινόμενο συχνότατο – κατά κύριο λόγο με τις κινήσεις στρατιωτών, μισθοφόρων και μη – και οι μικτοί γάμοι ήταν πολύ συχνοί. Αντίστοιχα φαινόμενα σημειώθηκαν και στην ρωμαϊκή περίοδο, όπου, επιπρώσθετα, πολλοοί Έλληνες έκαναν το παν να αποκτήσουν ρωμαϊκή υπηκοότητα (!!), δηλαδή τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη. Στη Βυζαντινή περίοδο εγκαθίστανται στον Ελλαδικό χώρο Σλάβοι (από τη Μακεδονία ως και την Πελοπόννησο). Για παράδειγμα ο πληθυσμός των χωριών του Ταϋγέτου ήταν σλαβικός και μάλιστα στην Φραγκική περίοδο κατέκτησαν και την Καλαμάτα! Λίγο αργότερα εγκαθίστανται στον Ελλαδικό χώρο και Αλβανοί (Αρβανίτες), π.χ. στην Εύβοια, πολλά νησιά, την Αττική (ρωτήστε κάποιον Αλβανό τι σημαίνει Πλάκα…). Αυτοί θα διατηρήσουν έντονα τη «γλωσσική τους ιδιαιτερότητα» (μιλάνε Αρβανίτικα) μέχρι τον 20ο αιώνα. Στη δε Επανάσταση του 1821 οι Αρβανίτες συμμετέχουν ενθουσιωδώς…μιλώντας πάντα Αρβανίτικα, και έδωσαν πολλούς από τους μεγαλύτερους ήρωες του αγώνα. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του Μιαούλη…

Όλα αυτά τα αναφέρουμε εν τάχει απλά για να καταδείξουμε το αυτονόητο: η έννοια της «εθνικής καθαρότητας» είναι επιεικώς γελοία (για οποιοδήποτε σύγχρονο κράτος). Το δε «εθνικό αίσθημα», δηλαδή η ιδέα ότι ένα άτομο ανήκει σε κάποιο εθνικό σώμα, είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα και δεν κληρονομείται ούτε κληροδοτείται, αλλά ούτε και έχει σχέση με το χρώμα του δέρματος, των ματιών ή των μαλλιών … Όσον αφορά σε το δικαίωμα το πολίτη, δηλαδή το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, σε οποιαδήποτε δημοκρατία θα έπρεπε να δίδεται αυτομάτως σε οποιονδήποτε μόνιμο κάτοικο.

Άλλωστε, και για να ανατρέξουμε, όπως τόσο αγαπούν να κάνουν οι εθνικιστές, στην Αρχαία Ελλάδα, θα διαπιστώσουμε το αυτονόητο: αν ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός δημιούργησε θαύματα σε όλους τους τομείς, το έκανε διότι ήταν ανοικτός και όχι κλειστός και φοβικός: ανοικτός στη ροή ιδεών και τέχνης, ανοικτός και στη ροή ανθρώπων. Και τις μεν ιδέες τις αφομοίωνε και τις ενσωμάτωνε επεξεργάζοντας και συνδυάζοντας, τους δε ανθρώπους δεν τους καταδίκαζε λόγο καταγωγής, αλλά αγκάλιαζε και προωθούσε αυτούς που είχαν κάτι να προσφέρουν.

Κατά τρόπο αντίστοιχο θα έπρεπε και σήμερα να δειχτεί πιο ανοικτός, και να εγκαταλείψει τα φοβικά σύνδρομα και τους κομπλεξισμούς που δεν αφήνουν τον άριστο μαθητή να σηκώσει τη σημαία διότι…είναι Αλβανός. Στο κάτω-κάτω, ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος ενδεχομένως μέχρι εκείνη τη στιγμή να ένοιωθε Έλληνας, με την απόρριψή του από τους «Έλληνες», στιγματίστηκε ως κάτι διαφορετικό, υποχρεώνοντάς τον να νοιώσει, όντως, «μη Έλληνας».

Που μας φέρνει άλλωστε και στον ορισμό του «Έλληνας»…Τι είναι Έλληνας; Είδαμε ήδη ότι «αιματολογικά καθαρός» Έλληνας είναι σχήμα οξύμωρο. Άρα τι μένει; Είναι Έλληνας ο Χριστιανός Ορθόδοξος; Η αποδοχή αυτή αυτομάτως αποκλείει τους Έλληνες Καθολικούς, τους Έλληνες Μουσουλμάνους, τους Έλληνες Αθέους, ενώ, λαμβανόμενο ως μοναδικό κριτήριο θα περιέκλειε έναν τεράστιο πληθυσμό που μόνο Έλληνας δεν νιώθει.

Είναι λοιπόν Έλληνας όποιος μιλάει ελληνικά; Μα, ένας τέτοιος ορισμός θα απέκλειε όσους απογόνους Ελλήνων μεταναστών νιώθουν Έλληνες, αλλά δεν μιλάνε ελληνικά ή μιλάνε ελλιπώς…Αν δε στον ορισμό προστεθεί και ο γραπτός λόγος τότε ο ορισμός θα πρέπει να είναι εξαιρετικά ελαστικός, αλλιώς πολύ φοβούμαι ότι θα πρέπει να αποκλειστεί η μεγάλη πλειοψηφία των εθνικιστών, οι οποίοι φωνάζοντας και κοπτόμενοι για την καθαρότητα του έθνους, χρησιμοποιούν μία γλώσσα η οποία βρίθει σολοικισμών και βαρβαρισμών…

Ακόμα και ο συνδυασμός των δύο παραπάνω χαρακτηριστικών, τουτέστιν Έλληνας είναι όποιος είναι ελληνόγλωσσος και Χριστιανός Ορθόδοξος, όπως κατά καιρούς έχει προταθεί από δεξιούς ως ακροδεξιούς κύκλους, σημειώνουμε απλώς τις αντιρρήσεις επί των μερών της εξίσωσης.

Αν δε στον ορισμό προσθέσουμε και τα περίφημα «ήθη και έθιμα» θα πρέπει να σημειωθεί ότι άλλα τα ήθη και έθιμα π.χ. στην Κρήτη, άλλα στη Μακεδονία και προφανώς άλλα στην Αθήνα…Ποια από αυτά τα πολλά και ποικίλα «ήθη και έθιμα» θα έπρεπε να πάρουμε ως σημείο αναφοράς ως προς την ελληνικότητα ή μη κάθε ανθρώπου;

Δ. Δικαίωμα του Πολίτη να έχουν μόνο όσοι έχουν και της υποχρεώσεις του πολίτη: Από τα ποία αστεία επιχειρήματα που εγείρονται από τους οπαδούς του ΛΑΟΣ και συναφών χώρων! Κανείς από όσους επιθυμούν να πολιτογραφηθούν Έλληνες δεν απαιτεί να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις που έχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες. Αντίθετα θα έπρεπε να σημειωθεί ότι όλοι όσοι – λόγω της «παράνομης» παραμονής τους στην Ελλάδα αναγκάζονται να δουλεύουν παράνομα, θα προτιμούσαν να πληρώνουν φόρους αλλά και ΙΚΑ κλπ και να δουλεύουν κανονικά ασφαλισμένοι και πληρώνοντας για τη μελλοντική σύνταξή τους. Κάτι που, από την πλευρά του ελληνικού κράτους θα απέφερε ουκ ολίγα φορολογικά έσοδα…Ενδεχόμενα βέβαια, πολλοί που ωρύονται κατά της παροχής ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες με το επιχείρημα αυτό να είναι οι ίδιοι που φοροδιαφεύγουν, αλλά και εκμεταλλεύονται τους «παράνομους» μετανάστες επιβάλλοντας φρικτές συνθήκες εργασίας και πληρώνοντάς τους εξευτιλιστικά ημερομίσθια…Πάντα με τη φοβέρα του χωροφύλακα και της απέλασης αν κάποιος τολμήσει να αντιδράσει!

Ε. Οι «ξένοι» είναι εγκληματίες! (Δεν είμαι εγώ ρατσιστής…αυτός είναι μαύρος!!).
Πέρα από το ότι οποιαδήποτε τέτοια γενίκευση είναι βλακώδης (π.χ. οι Γάλλοι βρωμάνε, οι Γερμανοί είναι πειθαρχημένοι, οι Αμερικάνοι είναι…πλούσιοι, οι Αλβανοί είναι εγκληματίες), στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι διπλά βλακώδης καθώς ο όρος «ξένοι» υπερκαλύπτει πολλές και ποικίλες εθνικές ομάδες: ποιοι «ξένοι» είναι εγκληματίες; Οι Αλβανοί; Οι Βούλγαροι; Οι Κούρδοι; Οι Πακιστανοί; Ή μήπως οι Αμερικάνοι; Οι Εγγλέζοι; Οι Γερμανοί; Οι Γάλλοι (που βρωμάνε κιόλας); Ή μήπως με το που πατάει κάποιος μη Έλλην το πόδι του στην Ελλάδα αυτομάτως γίνεται εγκληματίας; Και αν χρησιμοποιήσουμε τον ίδιο ορισμό σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, τι γίνεται; Γίνεται και ο Έλληνας εγκληματίας μόλις εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη;

Η αλήθεια είναι ότι στους καιρούς της μεγάλης ελληνικής μετανευστικότητας ο ίδιος ο όρος Έλληνας είχε γίνει συνώνυμο του εγκληματία (κάτι σαν το «Αλβανός» στην νεοελληνική πραγματικότητα), ακριβώς διότι και οι Έλληνες, όπως και κάθε απελπισμένος, ήταν έτοιμος ακόμα και να εγκληματήσει προκειμένου να επιβιώσει. (δες σχετικά: http://www.iospress.gr/ios2006/ios20060430.htm) Σε σημείο που εστιατόρια στην Ευρώπη είχαν φτάσει να αναρτούν πινακίδες: «Απαγορεύονται τα σκυλιά και οι Έλληνες»!!

Άλλωστε, αν δούμε τα στατιστικά, τα περισσότερα εγκλήματα στην Ελλάδα, αντίθετα από την πλαστή μιντιακή εικόνα, γίνονται από Έλληνες!

Μήπως λοιπόν είναι καλύτερο να εγκαταλείψουμε τον ανόητο και ρατσιστικό ορισμό και να αναλογιστούμε μήπως είναι οι δικές μας πράξεις και παραλήψεις που είναι εγκληματικές; Μήπως το Ελληνικό Κράτος είναι αυτό που εγκληματεί εξωθώντας ανθρώπους να ζουν σε κατάσταση παρανομίας, ονοματίζοντάς τους «λαθραίους» και αφήνοντάς τους βορά σε κάθε εγκληματία νεοέλληνα που ψάχνει «φτηνό εργατικό δυναμικό»;

Μήπως εν τέλει θα έπρεπε να διεκδικούμε το δικαίωμα του πολίτη για κάθε κάτοικο της χώρας μας (αλλά και κάθε χώρας), χωρίς προκαταλήψεις και προαπαιτούμενα οποιουδήποτε τύπου.

Όσο για τα ζητήματα που εγείρει το νομοσχέδιο απλά καλύπτει μερικώς απαράδεκτα κενά στην ελληνική νομοθεσία, όπως άνθρωποι που γεννιούνται, μεγαλώνουν και δε γνωρίζουν άλλη πατρίδα από την Ελλάδα να μην θεωρούνται Έλληνες ή άνθρωποι που έχουν ζήσει επί δεκαετίες στην Ελλάδα να μην διαθέτουν το ελάχιστο δικαίωμα να εκλέγουν, έστω και σε τοπικό επίπεδο!

Το νομοσχέδιο (και ο συνεπαγόμενος νόμος) όμως πρέπει να θεωρείται ως ένα πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Όχι όμως και το τέλος του δρόμου!

Επειδή η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο. (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1948)

Mετανάστες: «συνταγματικό τόξο» για την Ελλάδα

Του Νικου Κ. Αλιβιζατου*

«Σε λιγότερο από έξι χρόνια, η Γερμανία κατέστρεψε τις ηθικές δομές του δυτικού κόσμου, διαπράττοντας εγκλήματα που κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί· όσο για τους νικητές, μετέτρεψαν σε στάχτη τα μνημεία ενός χιλιόχρονου γερμανικού πολιτισμού. (...) Τα ανωτέρω δύο τραύματα εξηγούν γιατί οι αναμνήσεις του τελευταίου πολέμου είναι τόσο επώδυνες (...)».
ΧΑΝΑ ΑΡΕΝΤ (1950)

Με το ανωτέρω απόσπασμα από συνέντευξη της μεγάλης Αμερικανίδας φιλοσόφου κλείνει το πρώτο κεφάλαιο της «Ιστορίας της Ευρώπης και του κόσμου από το 1945», που συνέγραψαν από κοινού Γάλλοι και Γερμανοί εκπαιδευτικοί για τη Γ΄ τάξη του λυκείου των σχολείων τους (εκδ. Klett & Nathan, 2006, σ. 15). Ξεκινώντας από αυτό τo χωρίο, οι μαθητές των δύο χωρών - «προαιώνιων εχθρών» στην Ευρώπη μέχρι πρότινος- καλούνται σήμερα να απαντήσουν στο ερώτημα: «Ποια ήταν η ιδιαιτερότητα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου;».

Το βιβλίο αυτό μού το θύμισαν δύο περιστατικά ακραίας πολιτικής συμπεριφοράς της πρόσφατης επικαιρότητάς μας: από τη μια, η οξύτατη επίθεση που δέχθηκε η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα, μετά τον διορισμό της ως ειδικής γραμματέως στο υπουργείο Παιδείας. Και, από την άλλη, οι αντιδράσεις που προκάλεσε το νομοσχέδιο, που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Εσωτερικών, για την πολιτογράφηση και τα δικαιώματα των μεταναστών.

Αξίζει να θυμίσει κανείς πολύ επιγραμματικά τα γεγονότα:

Η μεν κ. Δραγώνα δεν επικρίθηκε για κάποια απόφαση που πήρε η ίδια ή το υπουργείο Παιδείας, ούτε καν για κάποια εξαγγελία. Κατηγορήθηκε αναδρομικά για απόψεις που είχε διατυπώσει σε συλλογικό επιστημονικό βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν από αρκετά χρόνια, για τον εθνοκεντρισμό στην εκπαίδευση («Τι είν' η πατρίδα μας;», Αθήνα, εκδ. Αλεξάνδρεια, 1997). Αν ο κ. Γ. Καρατζαφέρης και οι βουλευτές του (ή, τουλάχιστον, ο εξ αυτών «διανοούμενος») είχαν μπει στον κόπο να ελέγξουν τις παραπομπές που έκαναν στο έργο της κ. Δραγώνα από φυλλάδιο μιας ένωσης αποστράτων, θα διαπίστωναν ότι πρόκειται για κλασική περίπτωση παραποίησης κειμένου και διαστρέβλωσης νοήματος.

Για παράδειγμα, πουθενά η κ. Δραγώνα δεν χαρακτηρίζει «ρατσιστή» όποιον αποσιωπά τη σημασία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επισημαίνει απλώς -χωρίς μάλιστα να κάνει κανένα δικό της σχόλιο- αποσιωπήσεις σημαντικών γεγονότων από την ιστορία αυτής της χώρας στα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια (όπως άλλωστε και της παρουσίας των Eβραίων και άλλων αλλόθρησκων ομάδων στη νεότερη ελληνική ιστορία).

Οσο για το νομοσχέδιο του κ. Ραγκούση, ο προσεκτικός αναγνώστης, αν ενδιαφερόταν για την ουσία και όχι μόνο για εντυπώσεις, θα διαπίστωνε πολύ εύκολα ότι περιέχει τόσες ασφαλιστικές δικλίδες για την αποτροπή καταχρήσεων, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ακόμη και άτολμο.

Σε ό, τι αφορά, ειδικότερα, την ιθαγένεια των παιδιών μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα (β΄ γενιά μεταναστών), η προβλεπόμενη προϋπόθεση ότι ο ένας τουλάχιστον από τους γονείς θα πρέπει να κατοικεί νόμιμα στη χώρα «επί πέντε συνεχή έτη» (ή το παιδί να έχει παρακολουθήσει 3 ή 6 χρόνια τουλάχιστον σε ελληνικό σχολείο), περιορίζει πολύ την πιθανότητα καταστρατηγήσεων. Το ίδιο και η 5ετής νόμιμη διαμονή στην Ελλάδα, που προβλέπεται ως προϋπόθεση για την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης από ενηλίκους. Εξαιρετικά αυστηρές εξάλλου είναι και οι προϋποθέσεις για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των μεταναστών στις δημοτικές και μόνον εκλογές. Σε αυτές, υπενθυμίζεται ότι ούτως ή άλλως από ετών ψηφίζουν και οι κοινοτικοί αλλοδαποί αν το επιθυμούν, δηλαδή σήμερα οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι που κατοικούν στη χώρα μας.

Οσο για την ένσταση ότι περιορίζει τάχα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας η εισαγόμενη υποχρέωση της διοίκησης να αιτιολογεί τις αρνητικές αποφάσεις της σε αιτήσεις πολιτογράφησης, μόνον απορία προκαλεί. Διότι την αιτιολογία αυτή επιβάλλει η στοιχειώδης συνέπεια προς την αρχή του κράτους δικαίου, την οποία η ΕΣΔΑ κατοχυρώνει σήμερα για όλους (και όχι μόνο για τους ημεδαπούς). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Γαλλία, χώρα εκ παραδόσεως διστακτική σε τέτοιου είδους ζητήματα, καθιέρωσε την υποχρεωτική αιτιολογία από το 1993.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η πολεμική που ασκήθηκε στα ανωτέρω δύο θέματα απέβλεπε περισσότερο στη δημιουργία εντυπώσεων παρά στο να αναδείξει υπαρκτές διαφωνίες και ατέλειες.

Σε ό, τι με αφορά, αν οι επιθέσεις αυτές προέρχονταν αποκλειστικά από την άκρα δεξιά, θα αδιαφορούσα: διότι από παλιά ο χώρος αυτός, όταν δεν δέρνει τους αντιπάλους του, έχει αναγάγει το ψέμα σε συνήθη μέθοδο και τη διαβολή σε καθημερινή πρακτική. Αποβλέποντας στη σπίλωση και την κατασυκοφάντηση, αδιαφορεί για τα επιχειρήματα.

Το ίδιο ισχύει και για ορισμένα έντυπα, τα οποία, αν και αυτοκατατάσσονται στον λεγόμενο «προοδευτικό χώρο», δεν ορρωδούν σε χυδαιότητα για να πουλήσουν λίγο περισσότερα φύλλα. Με τους κοινούς συκοφάντες, λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση.

Με απασχολεί, απεναντίας η σύμπλευση με τις ανωτέρω αντιλήψεις ορισμένων πολιτικών -δυστυχώς όχι μόνον της συντηρητικής παράταξης- οι οποίοι, για πρόσκαιρο πολιτικό κέρδος, ενδίδουν σε επικίνδυνες θέσεις για το έθνος, τη φυλή και την «καθαρότητα» των Ελλήνων, θέσεις που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές σελίδες της νεότερης ιστορίας μας. Ο λόγος των πολιτικών αυτών, όταν δεν είναι μισαλλόδοξος, θυμίζει την περίφημη αποστροφή του Γ. Παπαδόπουλου προς τους Ευρωπαίους, ότι «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς μαζεύατε βελανίδια!».

Στην πολυπολιτισμική Ευρώπη του ανοίγματος προς τον έξω κόσμο, τέτοιου είδους επιχειρήματα θεωρούνται φαιδρά ακόμη και στους συντηρητικούς κύκλους. Για τους μετανάστες και την ένταξή τους στις κοινωνίες τους, πολιτικοί όπως ο Σαρκοζί και η Μέρκελ δεν ενδίδουν σε ιδεολογήματα, αλλά συζητούν επί της ουσίας. Το ίδιο και τα κεντροδεξιά κόμματα σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Σουηδία, η Φινλανδία, ακόμη και το συντηρητικό Λουξεμβούργο που, τα τελευταία χρόνια, μεταρρύθμισαν ριζικά το δίκαιο της ιθαγένειάς τους. Ας διδαχθεί από τις εμπειρίες τους ο κ. Αντ. Σαμαράς.

«Ομως», θα αντέτειναν πιθανόν οι εγχώριοι ξενόφοβοι, «η Ελλάδα δεν είναι σαν το Βέλγιο ή την Ολλανδία. Εχει εκκρεμή εθνικά θέματα. Μόνον αφελείς και ανιστόρητοι υποστηρίζουν απόψεις σαν τις δικές σας».

Δεν υποτιμώ τις εθνικές ιδιαιτερότητες. Πιστεύω, εν τούτοις, ότι τριάντα χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη, αυτά που ενώνουν τη χώρα μας με τις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τη χωρίζουν. Και ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν δικαιολογούν τόσο σοβαρές αποκλίσεις από τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου.

Το 1945, όταν απελευθερώθηκε η Ιταλία, τα κόμματα της εθνικής αντίστασης που μετείχαν στην πρώτη κυβέρνηση της απελευθέρωσης και που ψήφισαν το 1947 το Σύνταγμα της χώρας, συγκρότησαν στην πράξη αυτό που επικράτησε να ονομάζεται «συνταγματικό τόξο» («arco costituzionale»). Ξεπερνώντας για τα «βασικά» τη διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς, θέλησαν έτσι να δείξουν ότι είναι αποφασισμένα να απομονώσουν τον φασισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία που αυτός εξέφραζε.

Μήπως ήρθε η ώρα να συγκροτηθεί και στη χώρα μας ένα «συνταγματικό τόξο» για την Ελλάδα του αύριο, για την Ελλάδα του κράτους δικαίου, στην υπό διαμόρφωση ενωμένη Ευρώπη;

* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.