Commenting the decision of the Hague ICJ on FYROM vs Greece (05.12.2011)

The Application as formulated by the representatives of FYROM “at the hearing of 28 March 2011: “On the basis of the evidence and legal arguments presented in its written and oral pleadings, the Applicant requests the Court:

(i) to reject the Respondent’s objections as to the jurisdiction of the Court and the admissibility of the Applicant’s claims;

(ii) to adjudge and declare that the Respondent, through its State organs and agents, has violated its obligations under Article 11, paragraph 1, of the Interim Accord; and

(iii) to order that the Respondent immediately take all necessary steps to comply with its obligations under Article 11, paragraph 1, of the Interim Accord, and to cease and desist from objecting in any way, whether directly or indirectly, to the Applicant’s membership of the North Atlantic Treaty Organization and/or of any other http://www.blogger.com/img/blank.gif‘international, multilateral and regional organizations and institutions’ of which the Respondent is a member, in circumstances where the Applicant is to be referred to in such organization or institution by the designation provided for”

As had already been leaked, the court in fact accepts the first two points as demanded by FYROM. However, and this is maybe the most important point, it rejected the third point of the application. Furthermore Greece was condemned for violating the agreement, because of declarations made by its agents before, during and after the NATO summit (par. 73: “the Applicant refers the Court to diplomatic correspondence of the Respondent before and after the Bucharest Summit and to statements by senior officials of the Respondent during the same period.”). This means, taking into account the rejection of the third point and the reasoning behind the acceptance of the first and second points, that the court is in fact saying: “By all means continue to block FYROM’s entry into international organisations; just keep quite about it and you will be fine”. [The court also thus implies that Greece’s then PM Kostas Karamanlis and FM Dora Bakoyannis, acted idiotically, as the decision is based on their public statements: par. 74-79].

The decision, however, contains some very important points, which are not included in the press release of the final decision, but are revealed in the reasoning behind the decision.

Thus in paragraph 71: “The Court also observes that the Respondent did not take the position that any objection by it at the Bucharest Summit was based on grounds unrelated to the difference over the name. Therefore, the Court need not decide whether the Respondent retains a right to object to the Applicant’s admission to international organizations on such other grounds.”, leaves Greece with the option to block FYROM from entering any organisation, for reasons unrelated to the name question. It could, for example, cite lack of Good-neighbourly conduct. [see also par. 81].

Another point concerns the use of the constitutional name of FYROM within international organisations. This is perhaps the most important point of the ruling. In par. 90 it is stated that “the Parties agree that the Applicant intended to refer to itself within NATO, once admitted, by its constitutional name, not by the provisional designation set forth in resolution 817. Thus, the Court must decide whether the second clause of Article 11, paragraph 1, permitted the Respondent to object in that circumstance.” On this point the court finds that in fact [par. 95] “Nowhere, however, does the Interim Accord require the Applicant to use the provisional designation in its dealings with the Respondent. On the contrary, the “Memorandum on ‘Practical Measures’ Related to the Interim Accord”, concluded by the Parties contemporaneously with the entry into force of the Interim Accord, expressly envisages that the Applicant will refer to itself as the “Republic of Macedonia” in its dealings with the Respondent. Thus, as of the entry into force of the Interim Accord, the Respondent did not insist that the Applicant forbear from the use of its constitutional name in all circumstances.” And thus [par. 98] “Taken together, therefore, the text of the second clause of Article 11, paragraph 1, when read in context and in light of the object and purpose of the treaty, cannot be interpreted to permit the Respondent to object to the Applicant’s admission to or membership in an organization because of the prospect that the Applicant would refer to itself in that organization using its constitutional name.”. This, however, throws the Interim Agreement into a completely new perspective: the traditional interpretation that had been given to the I.A. is that it did, in fact, include the obligation of FYROM to use the temporary name not only when applying for membership, but also when referring to itself within international organisations and when others referred to it within these organisations. The court ruling, however, finds that FYROM can refer to itself under its constitutional name, while does not take a position on the name that can or should be used by third parties within international organisations. This ruling might be seen as the death-blow to the Interim Agreement of 1995: as far as Greece was concerned the whole aim of the Interim Agreement was to create a modus vivendi until the two countries reached a final agreement. Thus Greece considered that the temporary appellation was to be used erga omnes (always and by all). Since then FYROM has systematically ignored the Interim Agreement when it came to relations with third parties and bilateral Agreements with third parties. The new ruling now allows FYROM to use its constitutional name within International organisations as well. Thus the scope of the Interim Agreement is limited to (a) what term Greece will call its neighbour by and (b) the term that third parties use to designate FYROM within international organisations and (c) what the country shall be listed as within these organisations. As the court did not pronounce itself on the second point, and given the precedent of bilateral relations outside international organisations, it is likely that even third parties will refer to FYROM with its constitutional name within international organisations. Thus the courts ruling limits the Interim Agreement basically to what Greece will call FYROM! This, however, means that Greece no longer has a real interest to adhere to the Interim Agreement, and makes the calls for it to abandon it that much louder.

Concerning this point the court notes that [par. 99] “the Applicant has continued to refer to itself by its constitutional name in its relations with and dealings within those international organizations and institutions. The Court notes, in particular, the Applicant’s assertion that the Respondent did not object to its admission to any of these 15 organizations. This point went unchallenged by the Respondent. Although there is no evidence that the Respondent ever objected to admission or membership based on the prospect that the Applicant would use its constitutional name in such organizations, the Respondent does identify one instance in which it complained about the Applicant’s use of its constitutional name in the Council of Europe after the Applicant had already joined that organization. The Respondent apparently raised its concerns for the first time only in December 2004, more than nine years after the Applicant’s admission, returning to the subject once again in 2007”. It uses Greece’s silence on the fact that FYROM has been calling itself by its Constitutional name as an argument against Greece’s claim that the Interim Accord does not, in fact allow such a practice. [see also par 100, 101, 113 and 126].

The court uses the same logic (Greece’s silence) as far as Greece’s claims that FYROM did not conduct negotiations in good faith are concerned [par. 133-138] and that FYROM violated art. 6, par. 2 of the Interim Agreement (“The Party of the Second Part hereby solemnly declares that nothing in its Constitution, and in particular in Article 49 as amended, can or should be interpreted as constituting or will ever constitute the basis for the Party of the Second Part to interfere in the internal affairs of another State in order to protect the status and rights of any persons in other States who are not citizens of the Party to the Second Part.”) [par. 140-142] or Art. 7, par 1 of the I.A. (“The Party of the Second Part hereby solemnly declares that nothing in its Constitution, and in particular in Article 49 as amended, can or should be interpreted as constituting or will ever constitute the basis for the Party of the Second Part to interfere in the internal affairs of another State in order to protect the status and rights of any persons in other States who are not citizens of the Party to the Second Part.”), for which the court accepted that various hostile acts cited were acts of private individuals or had been promptly acted upon and that textbooks that “that depict a historic “Greater Macedonia” and that present certain historical figures as the ancestors of the Applicant’s current population” simply “reflect differences concerning the history of the region”. The only case of a violation of the I.A. by FYROM that the court accepts is a case of use of the symbol that had been used on FYROM’s old flag “by a regiment of the Applicant’s army depicted in a publication of the Applicant’s Ministry of Defence in 2004.”. However “the regiment in question was disbanded in 2004 (an assertion left unchallenged by the Respondent), and there is no allegation by the Respondent that the symbol continued to be used in that way after 2004” [par. 149-151].

Concerning the I.A. Article 7, paragraph 3 (“If either Party believes one or more symbols constituting part of its historic or cultural patrimony is being used by the other Party, it shall bring such alleged use to the attention of the other Party, and the other Party shall take appropriate corrective action or indicate why it does not consider it necessary to do so.”) Greece “asserts that the Applicant has violated this provision in a variety of ways, including by issuing stamps, erecting statues and renaming the airport of the capital.”. On this the court finds that “Because Article 7, paragraph 3, does not contain any prohibition on the use of particular symbols, the renaming of an airport could not itself constitute a breach. The threshold question is thus whether the Respondent brought its concern “to the attention” of the Applicant prior to the Bucharest Summit. The Respondent introduced evidence showing that in December 2006, the Respondent’s Foreign Minister described the Applicant’s conduct as “not consistent with the obligations concerning good neighbourly relations that emanate from the Interim Agreement” and as not serving “Skopje’s Euro-Atlantic aspirations”, without, however, referring expressly to the renaming of the airport.” [Par. 154-160.]

In other words, according to the court ruling the renaming of the airport and highway or any of the numerous statues recently set up in the city of Skopje and other towns of FYROM cannot in themselves be considered a breach of Art. 7, par 3 of the I.A. It lies then with Greece, according to the court, to file objections for each case to the government of FYROM, which must then explain its position.

To conclude, it must be noted that as far as the legal aspect is concerned, the court’s decision was exactly what had been expected (and leaked to the media 10 days ago). Although it will be presented on both sides as a victory or a defeat (depending on who is speaking) the decisions follows the pattern that the ICJ is well-know for, i.e. a neutral position where no-one really wins or loses.

However, the specifics of the courts reasoning have far-reaching political consequences and can be seen as a blow to the relations between the two countries.

Firstly the court’s view concerning the use of the constitutional name of the country narrows the scope of the applicability of the Interim Agreement to a very small field. This means that Greece may lose interest of adhering to it or may even find it useful to denounce the I.A. altogether.

On the other hand the fact that the court does not consider any of the actions taken by Gruevski’s nationalist government as violation of the I.A. accord can also be seen as giving dangerous leeway to the extremists in both countries. On the one hand Gruevski will see it as permission to keep provoking Greece with similar practices, while on the more extreme voices in Greece will advocate that a more hard line is needed to deal with FYROM, since the soft politics of the past, where many provocations were left unchallenged so as not to further impede the dialogue between the two countries, has just been shown by the court to have, in fact, weakened Greece’s legal case. At the very least, it is probable that Greece will from now on officially challenge FYROM’s every move on any subject that may concern the two countries even remotely. This practice will probably be extended backwards in time to cover all past moves that have been seen as provocations (renaming the airport, MANU encyclopedia, National team singing irredentist songs, statues of Alexander III and other ancient figures etc). Furthermore the judgment leaves Greece free to block FYROM’s accession to any International organization; this, given the current judgment, Greece will probably do. After all, it is the only measure that Greece possesses to put pressure on FYROM, so it should not be surprising that it continues to do so, especially given the bad faith that the current government of FYROM displays.

So can this judgment be seen as a victory for any of the two sides? Legally, no. The more important claim on the part of FYROM was the demand that “[Greece be ordered] immediately take all necessary steps to comply with its obligations under Article 11, paragraph 1, of the Interim Accord” which the court refused to do.

What it can be seen as is a victory for the hard-liners on both sides: it has seriously weakened the Interim Agreement; it has given Gruevski’s government the scope to continue to provoke Greece with imagined impunity and will certainly be seen in Greece as proof that Greece’s willingness to negotiate weakens its position. They will thus advocate a much harder line, which will almost certainly include blocking FYROM’s entry to the EU and NATO. Let us not forget that the far-right party is currently one of the constituent members of Greece’s unity government.

Thus moderates on both sides have taken a whipping. Dialogue between the two countries has become more difficult, and the one bridge of communication between the two countries that existed, the Interim Agreement of 1995, has become dangerously weak and is close to collapse.

One can only hope that our wise leaders shall refrain from taking any further such measures in the future, but rather invest in the dialogue and negotiations with frankness and good-will. They must understand that in this case there can be no winners and losers, and neither should they seek to achieve such ends either by using legal means or by pressuring the other side into a corner. What both sides must always bear in mind is that the only viable agreement is one where both will concede something, and arrive at a compromise. In any other outcome, the “winner” may have secured itself a name, but it will also have gained a sworn enemy for all eternity.
One would think that for any rational being, the choice is evident.

See:

· Interim Agreement of 1995

· ICJ decision (Press Release)

· ICJ Judgment with reasoning

See also:

• The history of the court case (e-Lawyer)
• Audio analysis of the court case - before the final decision (e-Lawyer)
• Greek translation of the Press-Release containing the decision (e-Lawyer)
  

*I use the term FYROM in the present text as it is the only mutually acceptable term, agreed upon by the two countries with the Interim Agreement of 1995. Any other term would be seen as an affront to one or the other side.

Rumors about the Hague court decision on FYROM vs Greece.

Recently a lot of rumours have been flying around concerning the final decision of the International Tribunal of Hague concerning the case brought before the court by the Former Yugoslav Republic of Macedonia that claims that Greece has violated the Interim Accord of 1995.

There are two things to be said concerning the information about the decision that is due in tomorrow.

Firstly all the rumours can be traced back to this article printed by the Greek newspaper Kathimerini on the 27.11.2011. It must be noted that this short article is unsigned and all its information is based on unnamed sources.

Following this a whole series of articles and news pieces appeared in the media of both countries (especially those of FYROM), all of which were based on the previous article. In these experts were invited to comment on the information given by Kathimerini. The cycle was completed when Kathimerini published a second article on the 03.12.2011. In this exactly the same information was published. However this time it was signed by the well known journalist Stavros Tzimas, who quoted "leaks from the government [of FYROM]"!

Both the articles in Kathimerini basically predict an unfavourable decision from the international court, the second one adding that the government of FYROM has actually chartered flights and is paying for the stay of numerous journalists in the Hague, so that they can transmit the decision live...

The verdict predicted is that the court will condemn Greece for having violated the Interim agreement of 1995, based on declarations of the then Foreign minister Dora Bakoyannis and the Greek Prime-Minister Kostas Karamanlis. On the other hand the court will reject the second point of the plaintiff, i.e. the anticipational condemnation of any actions Greece might take in the future to block the entry of FYROM into international organisations.

If these rumours have any substance (although, bearing in mind that they all emanate from the same source, many doubts can be advanced) then this decision is actually quite positive for Greece: in fact the court is not even condemning Greece for the act of blocking FYROM's entry into NATO, but only for the fact that its elected representatives declared that they had the intention of blocking its entry! Furthermore it refuses to condemn any similar acts of Greece in the future. Thus all Greece need do is block FYROM's entry, but be discreet about it, and nothing more will come of it! Furthermore Greece will actually have a legal precedent to defend its actions!

Anyway, our curiosity will be satisfied tomorrow (05.12.2011) 10 am (local time), when we can all watch the official announcement of the court’s decision! Furthermore we can expect moves from all parties concerning the question, especially as the coming week will see both an EU general summit and a NATO summit (7-8 December)...Already the PM of FYROM has sent a letter to the new Greek PM, while the Foreign Minister of FYROM has spoken publicly on the matter last week.

It is also interesting to note that the US vice-President Joe Biden will be in Athens on the same day (05.12) and will have meetings with all key players of the Greek political scene (President Karolos Papoulias, Head of PA.SO.K Giorgos Papandreou, Head of N.D. Antonis Samaras and PM Loukas Papadimas).

One can only hope that the momentum created by whatever decision the court comes out with will be used to move the question forward.

Vassilis Alexakis - Monde

...έχουμε μεγάλη ανάγκη από αταραξία αυτή τη στιγμή...

Ο Βασίλης Αλεξάκης, δημοσιογράφος και σκηνοθέτης μιλά στον Monde (10.11.2011).

(Η μετάφραση δική μου)

Ελληνο-Γάλλος δημοσιογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης, ο Βασίλης Αλεξάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Τα βιβλία του έχουν βραβευτεί με πληθώρα βραβείων, μεταξύ των οποίων το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας το 2007 για το Ap. J.-C. (μ.Χ.).

Πως βιώνετε την κατάσταση στην Ελλάδα;

Είμαι καταδικασμένος να διαβάζω οικονομικά άρθρα τα οποία δεν καταλαβαίνω...Με ξαφνιάζει το ότι οι οικονομολόγοι, οι οποίοι κατέστρεψαν ένα κάρο ανθρώπους, συνεχίζουν να μας εξηγούν τι πρέπει να κάνουμε. Ήρθε η ώρα να δώσουμε το λογου στους φιλοσόφους, τους κοινωνιολόγους, τους ιστορικούς.

Η Ελλάδα θα μπορούσε μα επωφεληθεί από αυτήν την κατάσταση για να συγκαλέσει, σε κάποιο νησί του Αιγαίου, για παράδειγμα, μια συνάντηση των σοφών όλης της Ευρώπης, ή καλύτερα όλου του πλανήτη, για να προσπαθήσουμε να δούμε τι είδους ζωή θέλουμε. Η Ελλάδα θα μπορούσε να πάρει την πρωτοβουλία, διότι κατά βάση το μόνο κεφάλαιο που τους έχει απομείνει είναι οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, οι οποίοι είπαν κάτι αξιοθαύμαστο: πρέπει πάσει θυσία να διατηρούμε την αταραξία μας. Και έχουμε μεγάλη ανάγκη από αταραξία αυτή τη στιγμή.

Φταίνε οι Έλληνες ή η Ευρώπη;

Σε πολλά φταίνε οι Έλληνες, αλλά είμαστε θύματα των παραδόσεών μας. Η γιαγιά μου, προσκαλούσε την οικογένειά της την πρώτη κάθε μηνός σε ένα εστιατόριο και ξόδευε τη μισή της σύνταξη σε μια βραδιά. Αλλά κατα βάθος δεν μπορώ να την κατηγορήσω: αυτά τα δείπνα είναι από τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου.

Νιώθετε αλληλεγύη με τους συμπατριώτες σας;

Οι κύριοι υπεύθυνοι της κρίσης είναι οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Ελλάδας. Τη δεκαετία του 80, ο Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ) υποσχόταν στο λαό ότι θα τον πλουτίσει, αν και ήδη εκείνη την εποχή τα ταμεία ήταν άδεια. Η ευθύνες των κυβερνήσεων είναι τραγικές. Η Ελλάδα ζούσε εκτός πραγματικότητας και αυτό έφτασε σε σημείο παροξυσμού με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Κάναμε λες και μπορούσαμε να τα οργανώσουμε όλα αυτά. Όμως οι Ολυμπιακοί μας άφησαν ένα χρέος 20 δισεκατομυρίων ευρώ που τα εγγόνια μας θα πρέπει να πληρώσουν.

Όταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου είχε τόσα λίγα χρήματα που έπρεπε να ανεβαίνει στον Υμηττό, τρεις ώρες με τα πόδια, για να μαζέψει χόρτα για να φάμε. Έχω την εντύπωση ότι η Ελλάδα, σιγά-σιγά, ξαναωεβαίνει στον Υμηττό.

Οι Έλληνες έχουν τους πιο μέτριους πολιτικούς της Ευρώπης;

Όλα είναι στο ίδιο επίπεδο στην Ελλάδα. Η μετριότητα στην τηλεόραση, στον πολιτικό κόσμο, στις επιχειρήσεις....Τούτο αντικατροπτίζει μια νοοτροπία πιο γενικευμένη. Όταν μας λένε ότι πειράξαμε τα στατιστικά για να κρύψουμε το χρέος, ισχύει. Αλλά λέω επίσης ότι τα τεχνάσματα και το ψέμα είναι μέρος της ελληνικής παράδοσης: με τέχνασμα μπήαν οι Έλληνες στην Τροία και με τέχνασμα έκανε αυτό που ήθελε ο Δίας με την Ευρώπη...

Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει τέτοια δυσπιστία έναντι του Κράτους;

Το όνειρο κάθε οικογένειας στην Ελλάδα ήταν να γίνουν τα παιδιά της Δημόσιοι Υπάλληλοι. Η δυσπιστία των Ελλήνων έναντι του Κράτους, είναι η ίδια που μπορεί να έχουν έναντι των ίδιων τους των εαυτών, γιατί ξέρουν τον εαυτό τους. Όσον αφορά τη δυσπιστία ἐναντι των φόρων...Στην Αθήνα ξέρουμε ότι κάθε φορά που έρχεται φορολογικός έλεγχος ο σκοπός είναι να τα κανονίσουμε με τον ελεγκτή και να του δώσουμε κάποια χρήματα στο χέρι. Είναι το σύστημα!

Πως νιώθετε για τις κριτικές εναντίον της χώρας σας;

Η αλαζονία των μεγάλων χωρών είναι αφόρητη. Λες και ο Σαρκόζυ να θεωρεί τον Παπανδρέου σαν έναν από τους νομάρχες του...Τούτο τρέφει τον εθνικισμό. Η ιδέα της απώλειας της εθνικής ταυτότητας κερδίζει έδαφος. Αλλά αυτό είναι παραλογισμός, διότι η Ευρώπη είναι μέρος του ΕΛληνικού πολιτισμού. Είναι δύσκολο να απαιτούμε από την Ελλάδα να είναι λογική, την ώρα που η χώρα πατάει με το κάθε πόδι σε δύο αντίυετους πολιτισμούς: ένας κλασικός πολιτισμός της ελευθερίας του πνέυματος και ένας ανατολικός πολιτισμός, δογματικός που είναι αυτός της Ορθόδοξης εκκλησίας.

Η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει τη χώρα;

Βεβαίως, διότι είναι πάμπλουτη. Υποστήριξε όλες τις δικτατορίες που γνώρισε η χώρα. Μέχρι που τις ευλόγισε. Σήμερα θα μπορούσε να αποκαταστήσει την εικόνα της προσφέροντας βοήθεια. Όμως από τη Βυζαντινή περίοδο και δώθε, πάντα είχε μάθει να παίρνει, ποτέ να δίνει. Στην Ελλάδα η Εκκλησία είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακίνητης περιουσίας και η μεγαλύτερη επιχείρηση. Το διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας προεδρεύεται από τον Αρχιεπίσκοπο της Ελληνικής Εκκλησίας, διότι είναι από τους πιο μεγάλομετόχους της. Και η Εκκλησία διαχειρίζεται τη περιουσία της πολύ καλύτερο από το Κράτος.

Δεν είναι αλήθεια ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες, αυτή των νησιών, που δεν τα πάει άσχημα και η Ελλάδα που υποφέρει, αυτή των Δημοσίων Υπαλλήλων, των συνταξιούχων, τω φοιτητών;

Τα χρήματα από το τουρισμό οφελούν κάποιους, αλλά όχι τη χώρα. Σε όλες τις τουριστικές περιοχές, είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλά χρήματα. Αλλά δεν βλέπω τα λεφτά των Δελφών, της Σαντορίνης ή της Μυκόνου. Η Ελλάδα είναι μια χώρα ορεινή, έχει ιδια ποσότητα βουνών με την Ελβετία, αλλά είναι η Ελλάδα. Εϊναι η Ελβετία, χωρίς τα ρολόγια.

Η αλληλογύη μεταξύ των γενεών που αυξάνει λόγω της κρίσης έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα. Οι γυναίκες επιστρέφουν να ζήσουν με τους γονείς τους. Η ασφυκτική επιρροή της οικογένειας θα αυξηθεί κι άλλο, με μια νοσταλγία της εποχής που η Ελλάδα ήταν μια φτωχή χώρα, όπου ζούσαμε μαζί και όπου μοιραζόμασταν το ποτήρι το γάλα με το γείτονα...Σήμερα υπάρχει η τάση να αναδιπλωνόμαστε στον εαυτό μας, πράγμα που πρέπει οπωσδήποτε να το αποφύγουμε. Ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας θα οδηγεί με το μάτι ένα καράβι όπως αυτό του Οδυσσέα. Αλλά θα ήθελα να τον δέσουμε στο κατάρτι για να μην ακούσει της σειρήνες που προτρέπουν την Ελλάδα να απομονωθεί. Κάθε φορά που η χώρα το έκανε στο παρελθόν, η κατάσταση έγινε χειρότερη από την καταστροφή που προσπαθούσε να αποφύγει.

Συνέντευξη στον Alain Beuve-Méry

Porsches in Greece

Να τους (σας) χαιρομαστε, Έλληνες!

Κόψτε καμιά ακόμη σύνταξη να πληρώσουμε τις Πόρσε...!

Βιολογικά Προϊόντα - Ελλάδα

Τα Βιολογικά προϊόντα έχουν μέλλον στην Ελλάδα;

Εξαρτάται πως θα τα αντιμετωπίσουμε. Αν τα δούμε ως πηγή γρήγορου πλουτισμού - όπως έχουμε αντιμετωπίσει πολλά σε αυτήν τη χώρα μέχρι τούδε - τότε όχι. Θα είναι απλά μια ακόμα απατεωνιά, μια αρπαχτή, από την οποία κάποιοι επιτηδιοι θα κάνουν τις αρπαχτές τους και κάποιοι "αγαθοί" θα την πληρώσουν ακριβά.

Υπάρχει όμως ένας τρόπος για σωστή ανάπτυξη της βιολογικής καλλιέργειας στην Ελλάδα, η οποία όμως απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και σωστή δουλειά. Για να καρπωφορήσει τελικά σε ένα βάθος χρόνου.

Τι εννοώ; Ότι περιοχές ολόκληρες πρέπει να κυρηχθούν περιοχές βιολογικής καλλιέργειας. Η γεωγραφία της χώρας ευνοεί άλλωστε ένα τέτοιο σχέδιο καθως είναι κερματισμένη σε φυσικές μικρές μονάδες. Κατά αυτόν τον τρόπο σε πιλοτικό στάδιο θα κηρυχθούν κάποια νησιά (ολόκληρα) ως περιοχές βιολογικής καλλιέργειας. Στη συνέχεια (και εφόσον αποδειχτεί ότι υπάρχει κερδοφορία) θα εφαρμοστεί σε μεγαλύτερες περιοχές (Κρήτη, Πελοπόννησος) και τελικά σε ολόκληρη τη χώρα (η παραγωγή π.χ. πραγματικά βιολογικού λαδιού έχει μεγάλη ζήτηση στο εξωτερικό. Μπορεί να συνδυαστεί και με άλλους δείκτες ποιότητας (cold pressing).

Αυτή είναι η πρόταση και όχι βιολογικές καλλιέργιες μεμονωμένες, αφού χάνουν το πραγματικό λάμπελ του βιολογικού από τη μη βιολογική καλλιέργεια του γείτονα.

Σκεφτείτε επιπλέον να συνδυάζεις τη βιολογική καλλιέργεια με τον οικοτουρισμό. Να μπορείς να διαφημίζεις το νησί όχι μόνο για τις υπέροχες αμμουδιές αλλά και για την υπέροχη τοπική αποκλειστικά και βεβαιωμένα βιολογική καλλιέργεια! Να και ένα ακόμα πλεονέκτημα έναντι του τουριστικού τουρισμού που μπορείς να προσθέσεις με την ίδια κίνηση. Πράγμα που θα λειτουργήσει ως πειστικό επιχείρημα για το γιατί τα Ελληνικά νησιά είναι πιο ακριβά από τα απέναντι παράλια.

Σημειώνω δε ότι η κερματισμένη γεωγραφική φύση της Ελλάδος είναι πλεονέκτημα για την Βιολογική καλλιέργεια για έναν επιπλέον λόγο: οι ασθένειες (που είναι ένα από τα "προβλήματα" της Βιολογικής καλλιέργειας) περιορίζονται τοπικά και δεν θερίζουν ολόκληρη την αγροτική παραγωγή διαμιάς.

Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί (α) σχεδιασμό (β) επένδυση και (γ) πολιτικά αρχίδια τόνων, γιατί το σχέδιο θα σε βάλει σε άμεση αντιπαράθεση με πολύ μεγάλα συμφέροντα (τοπικά και κυρίως διεθνή).

Γενικά η Ελλάδα - εφόσον δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με τις Ασιατικές (και όχι μόνο) αγορές εργασίας στο ζήτημα του κόστους παραγωγής - πρέπει να επενδύσει σε όλους τους τομείς στην ποιότητα και να αναζητήσει αναπτυσσόμενους τομείς: π.χ. γεωργία: βιολογική παραγωγή, αειφόρος ιχθυοκαλλιέργεια. Ενέργεια: Ανανεώσιμες/Αειφόρες πηγές. Τουρισμός: ποιοτικός τουρισμός, οικοτουρισμός. Βιομηχανία-τεχνολογία: software, υλικά και τεχνολογία μόνωσης και ιατροφαρμακευτικά κλπ κλπ. Αυτοί είναι οι τομείς που έχουν μεγάλη ζήτηση και, αν αναπτυχθούν σωστά, μεγάλες αποδώσεις στη σχέση τιμή-κόστους.

Υπάρχει όμως σχέδιο, πολιτική βούληση, και όρεξη για τέτοιες δουλειές; Δεν το βλέπω, για την ώρα τουλάχιστον. Είμαστε, δυστυχώς, ακόμα στη λιγική της αρπαχτής: βάζω πέντε σήμερα για ν'αρπάξω έξι αύριο, ενώ θα έπρεπε να σκέφτομαι ότι με σωστό πρόγραμμα θα μπορούσα να εισπράξω 100 τον ερχόμενο μήνα...

Και εφόσον δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο κράτος δύσκολα θα πάει μπροστά οποιοδήποτε μακρόπνοο σχέδιο.

Και αυτό πρέπει να απαιτήσουμε από τον όποιον κυβερνά: οργάνωση - διαφάνεια - σχέδιο. Φτάνει πια με τους παπάτζες.

Και να αναλάβουμε όλοι μας τις ευθύνες μας: έλεγχος και απαίτηση προτάσεων προς τους κυβερνώντες.

Μην τους χαρίζετε τη χώρα για ένα ρουσφέτι.

Win-Win

Οι τελευταίες μέρες είδαν εξελίξεις εντός και εκτός Ελλάδας οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ευρέως ως πρωτοφανείς.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο Παπανδρέου τρελάθηκε, ούτε "του την έφερε του Σαμαρά". Ένα θέατρο παίχτηκε με σκηνοθέτες και πραγματικούς πρωταγωνιστές το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκόζυ.

Το ζητούμενο: α. να περάσει στον Ελληνικό λαό, αλλά και στην Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη η εκχώρηση μέρους της Εθνικής Κυριαρχίας ως κάτι καλό.

β. Να δημιουργηθεί προηγούμενο εντός (και εκτός) της Ευρωζώνης, όπου το ξελάσπωμα από οικονομικές κακοτοπίες συνδέεται ακριβώς με εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Το σενάριο, το οποίο συμφωνήθηκε όχι μόνο από τον Παπανδρέου αλλά και από τον Σαμαρά με το Ευρωδίδυμο ακολουθείται κατά λέξη:

Ο Παπανδρέου επιστρέφοντας στην Ελλάδα θέτει θέμα δημοψηφίσματος.

Το Δίδυμο ωρύεται ωσάν την παρθένα που έχασε το πολυτιμότερό αγαθό της, ότι ο Παπανδρέου προδίδει τα συμφωνηθέντα και θέτει όρους: το δημοψήφισμα εντός του μήνα και το ερώτημα θα είναι "εντός ή εκτός του Ευρώ"!

Στο εσωτερικό της Ελλάδας καλλιεργείται κλίμα πανικού με βομβαρδισμό αναλύσεων και απόψεων από πολιτικούς και αναλυτές: είμαστε στο χείλος του γκρεμού! Καταστρεφόμαστε!

Σε αυτό το κλίμα ο Σαμαράς προσφέρει ένα δείγμα διαλλακτικότητας: Ξαφνικά δέχεται να υπερψηφίσει τη συμφωνία (την οποία μέχρι τούδε προδοτική ανέβαζε, προδοτική κατέβαζε).

Θα μου πείτε: Μα καλά, τί αποκομίζουν όλοι από αυτήν την υπόθεση:

Έχουμε και λέμε:

1. Παπανδρέου: δεν θα περάσει μόνος και με ισχνή πλειοψηφία μια συμφωνία που για τον πολύ λαό (και ενδεχόμενα και για την ιστορία) θεωρείται επαίσχυντη. Η ευθύνη μοιράζεται με την αντιπολίτευση (σημειώνω εδώ ότι τόσο ο Καρατζαφέρης όσο και η Μπακογιάννη αλλά και η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνανε ΟΛΟΙ κλίσεις για κυβέρνηση εθνικής ενότητας!). Επιπλέον θα έχει να παρουσιάζεται ως αυτός (ο σοσιαλιστής) που προσπάθησε να κινηθεί αμεσοδημοκρατικά και δεν τον αφήσανε!

2. Σαμαράς: Εγκλωβισμένος στη λαϊκίστικη αντιπολίτευση όπου καταδίκαζε κάθε πρόταση της Κυβέρνησης, είχε αρχίσει να θεωρείται από τους "Εταίρους" προβληματικός. Για το λόγο αυτό τον τελευταίο καιρό είχε βρεθεί κάτω από ισχυρή πίεση (ακόμα και με δημόσιες δηλώσεις που τον κατονόμαζαν -πλέον ονομαστικα- ως "το πρόβλημα στην Ελλάδα"). Θυμίζω δε ότι Μέρκελ και Σαρκόζυ είναι ιδεολογικά αδέρφια του, και κατά συνέπεια θα τον προτιμούσαν να ηγείται της Ελλάδος. Η "συνωμοσία του Δημοψηφίσματος" του έδωσε μια όμορφη έξοδο, αφού παρουσιάστηκε διαλλακτικός, αλλά και υποχρεωμένος να κάνει το βήμα "για το καλό της Πατρίδος"!

3. Μέρκελ και Σαρκόζυ: Και οι δύο έχουν μεγάλη ανάγκη να φανούν "ηγέτες" και ότι λύνουν το θέμα της "Ελληνικής τραγωδίας". Ο μεν Σάρκο μόλις τώρα μπαίνει σε προεκλογική περίοδο και οι προβλέψεις στις δημοσκοπήσεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για αυτόν. Η δε Μέρκελ βγαίνει από μια περίοδο πολλαπλών εκλογικών ηττών σε διάφορα γερμανικά κρατίδια. Οι ήττες έχουν αποθρασύνει τους αντιπάλους της (αντιπολίτευση, συμπολίτευση, εσωτερικό του κόμματος). Αυτό σημαίνει ότι με τις "σκληρές δηλώσεις" τους, με τις οποίες τράβηξαν το αφτί των ατάκτων Ελλήνων και τους "έθεσαν προ των ευθυνών τους", θέλησαν να φανούν ισχυροί, υπεύθυνοι Πανευρωπαίοι ηγέτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα Γαλλικά και Γερμανικά ΜΜΕ παίζουν το σενάριο "ο Παπανδρέου ενέδωσε στην πίεση του Μέρκελ και της Σαρκόζυ" και εγκατέλειψε το (τρελό) σχέδιο για δημοψήφισμα.

Τι έχουμε ουσιαστικά εδώ; Ένα κλασικό (αμερικάνικό) σενάριο win-win! Όλοι κερδίζουν! Το αν θα αρκεστούμε με μια απλή επικύρωση του σχεδίου από το σύνολο του ελληνικού πολιτικού κόσμου ή αν θα δημιουργήσουμε ενιαία Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας (μα τί απόλυτος ευφημισμός, αλήθεια!), μένει να το δούμε. Το δεύτερο - και αντιδημοκρατικότερο - σενάριο είναι και το πιο πιθανό, και καλλιεργείται με όλα τα μέσα στο λαό. "Όλοι μαζί, να κάνουμε αυτό που μας λένε!! Γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή!"

Όλοι; Ε! Κάποιος πρέπει να χάσει...Αλλά πάει καιρός που οι πολιτικοί (Έλληνες και Ευρωπαίοι) έχουν πάψει να ασχολούνται με τα συμφέροντα του λαού ή των λαών.

Αν οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες ηγέτες ήταν πιστοί στις αρχές τις Δημοκρατίας, η χρήση του Δημοψηφίσματος θα ήταν ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ για οποιοδήποτε τέτοιο ζήτημα. Όπως χειρίστηκε βέβαια το όλο ζήτημα η ιθύνουσα τάξη, η ιδέα του Δημοψηφίσματος (και κατ'επέκτασιν της Άμεσης Δημοκρατίας) δέχτηκε ένα ισχυρό κτύπημα κάτω από τη ζώνη. Τι λέτε; Αυτό δεν είναι ένα μπόνους που αξίζει τον κόπο;

Ο δρόμος

Ο δρόμος

Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Μουσική: Μάνος ΛοΐζοςΠρώτη εκτέλεση: Σούλα Μπιρμπίλη

Ο δρόμος

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά.
Ήταν μια λέξη μοναχά: "ελευθερία"
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.

Κι ύστερα πέρασε ο καιρός, κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά.
O τοίχος έγραφε "μοναδική ευκαιρία!
Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά".

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι έπειτα γήπεδο στοιχήματα καυγά.
O δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά.


The Road (Manos Loizos)

The road had its own history
someone had written it on the wall in paint
it was but one word: "Freedom"
and later they said it was written by children.

And then time passed and the history turned
easily from a memory to a feeling
On the wall was written "Special Offer!
Sold inside all sorts of materials".

On Sundays from the morning in the cafés
and then to the football match, bets and squabbling.
The road had its own history,
but they said it was written by children.

Charle Hebdo - Sharia Hebdo

Παλαιότερο εξώφυλλο του Charlie Hebdo. Εκπρόσωποι τριών θρησκειών κραυγάζουν: Ο Chalrie Hebdo χρειάζεται φερετζέ.

Η γαλλική σατυρική εφημερίδα Charlie Hebdo δέχτηκε εμπρηστική επίθεση χθες στο Παρίσι (δες εδώ) αλλά και άγνωστοι κατέβασαν το site της εφημερίδας. Ο λόγος; Η εβδομαδιαία εφημερίδα είχε αποφασίσει να μετωνομάστει σε Sharia Hebdo για αυτή την εβδομάδα, για να τιμήσει τη νίκη των ισλαμιστών στην Τυνησία. Επιπλέον ονόμασε τον Μωάμεθ αρχισυντάκτη της...

Η Charlie Hebdo, διάδοχος του Hara Kiri, παραμένει αντισυμβατική, αριστερή (για την ακρίβεια αριστερίστικη και/ή αναρχική) και συχνά προκαλεί την οργή της ακρας δεξιάς (φασιστίζουσας ή ισλαμοφασιστίζουσας) αλλά και σοκάρει τις συμβατικές αξίες της γαλλικής κοινωνίας.

Ο αρχισυντάκτης Philippe Val δήλωσε στο ΒΒC, χτες: "Δεν υπάρχει πλέον η εφημερίδα. Όλος μας ο εξοπλισμός καταστράφηκε".

Το επίμαχο εξόφυλλο: "100 βουρδουλιές, αν δεν ψοφήσετε στα γέλια!"

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θα προσπαθήσω να βρω και να αγοράσω έναν Charlie σήμερα, ως ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης.

Ο Μωάμεθ απεικονίζεται λέγοντας: Είναι σκληρό να σε λατρεύουν μαλάκες.

..........03.11.2011.........

...Και η ιστορία συνεχίζεται: στη σελίδα Facebook του Charlie Hebdo εκατοντάδες μηνύματα εξτρεμιστών μουσουλμάνων επιχαίρονται την καταστροφή της εφημερίδας. (Δες: Le Monde).

H κυβερνοεπίθεση στο site της εφημερίδας πραγματοποιήθηκε από την τουρκική ομάδα Cyber-warrior, γνωστή από επιθέσεις εναντίον Ισραηλινών και Αμερικάνικων ιστοτόπων στο παρελθόν, αλλά και κατά των γνωστων κυβερνοακτιβιστών Anonymous. Η ανακοίνωση της ομάδας αναφέρει μεταξυ άλλων: "Συνεχιζετε να κακοποιείτε τον Προφήτη Μωάμεθ με αηδιαστικά και ντροπιαστικά σκίτσα, προφασιζόμενοι την ελευθερία έκφρασης."

Για την ώρα η συντακτική ομάδα του Charlie Hebdo φιλοξενείται από τη Liberation και έχει υποσχεθεί ότι και να γίνει να βγει τεύχος την ερχόμενη εβδομάδα! Μαζί σας, μάγκες.

................................O4.11.2011.....................................

To Facebook έκλεισε ο λογαριασμό του Charlie ύστερα από εκατοντάδες καταγγελίες πιστών μουσουλμάνων. Μάααααλιστα. Ο Charlie άνοιξε ένα blog με την wordpress.

Creative Accounting

Όταν οι Έλληνες ανακαλύπτουν λογιστικό λάθος στον ισολογισμό, μιλάμε για "απατεώνες Έλληνες" και "δημιουργική Ελληνική λογιστική".

Όταν οι Γερμανοί και οι Ιρλανδοί ανακαλύπτουν λογιστικά λάθη στον ισολογισμό τους, ανοίγουμε σαμπάνιες...

Είμαι ο μόνος που βλέπει την ειρωνία;


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το Γερμανικό "λάθος" ήταν 55,5 δισ. Τα "κέρδη" από την ιδιοτηκοποίηση όλης της Ελληνικής Εθνικής περιουσίας υπολογίζεται (στην ανώτατη περίπτωση) να είναι περίπου 50 δισ...

Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει*

Διάβαζα νωρίτερα την επιστολή-άρθρο του υπερυπουργού Βενιζέλου που δημοσιεύθηκε σήμερα στις εφημερίδες.

Τίποτα από όσα είπε δεν ήταν καινούργια, αν και πολλά ήταν κενά νοήματος. Ακόμα και η διαπίστωση για την ανάγκη "ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας" βρωμάει από μακριά του συνθήματος με το οποίο εξελέγησαν οι "άλλοι", περί "επανίδρυσης του κράτους".

Το συμπέρασμα είναι απλό: η διαπίστωση είναι ορθή, ορθότατη: χρειάζεται επανιδρυση και ανασυγκρότηση όχι του κράτους ή της οικονομίας απλά αλλά της χώρας ολόκληρης.

Όλη η χώρα, σε όλα τα επίπεδα, είναι κτισμένη πάνω σε σαθρά και σάπια θεμέλια.

Χρειάζεται λοιπόν συθέμελη αναδόμηση της χώρας, ξεκινώντας από τα βασικά και αυτονόητα:

• Διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας.
• Πραγματικός διαχωρισμός των εξουσιών και ίδτυση ελεγκτικών θεσμών που θα καταστούν εγγυητές της διαφάνειας και της εξάλειψης της διαφθοράς.
• Που θα οδηγήσει στην κατάργηση των πελατειακών σχέσεων.

Για να γίνουν βέβαια αυτά θα πρέπει να απομακρυνθούν από το προσκήνιο όσοι έχουν συμφέρον να διατηρήσουν το status quo, τουτέστιν τα σκουλίκια που τρέφονται από την παρούσα σαπίλα.

Και εδώ είναι λοιπόν που χωλαίνουν οι προτάσεις των υπουργών πρώην και νυν: Αποτελούν μέρος του συστήματος και ως τέτοιοι δεν έχουν το ηθικό κεφάλαιο να προτείνουν αλλαγή.

Ο λαός δεν εμπιστεύεται πλέον τους πολιτικούς του. Ούτε οι ξένοι εμπιστεύονται πλεόν τους Έλληνες (πολιτικούς). Κατά συνέπεια μόνο η απομάκρυνση του συνόλου του πολιτικού κόσμου που κατέχει θέσεις αυτή τη στιγμη θα μπορέσει να είναι ένα σημείο έναρξης για οποιαδήποτε "αναδόμηση", "ανοικοδόμηση" ή απλά για μια νέα αρχή.

Και για λίγη ελπίδα.

* Κι αν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει (Μυθιστόρημα, ΙΘ’, Γιώργος Σεφέρης)

Crew Cut

Διάβαζα πρόσφατα στον γαλλικό Monde ότι οι ειδικοί εκτιμούν ότι μόνο ένας (1) στους επτά (7) Έλληνες πληρώνει φόρους (σύμφωνα με τον Sylvain Broyer, οικονομολόγο στη Natixis).

Τώρα, όπως και να το γυρίσουμε αυτό το νούμερο, αριστερά, δεξιά ή κεντρώα, παραμένει μια πραγματικότητα: δεν είναι δυνατή η κοινωνική συμβίωση, αν δεν συνεισφέρουν όλοι, ο καθένας ανάλογα (και αναλογικά) με τις δυνάμεις του.

Στην Ελλάδα (αλλά και στην Δύση γενικότερα) υπάρχει δε το θλιβερό η συνεισφορά να είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δύναμη. Με άλλα λόγια όσο πιο πλούσιος είσαι, τόσο μικρότερο φόρο πληρώνεις!

Θα επιμείνω όμως, γυρίζοντας στα ελληνικά: η ρίζα του προβλήματος αλλά και η μόνη λύση του βρίσκεται στη φοροδιαφυγή. Μόνο αν εξαλειφθεί το φαινόμενο θα μπορέσει η κοινωνία να αρχίσει να ξαναστέκεται στα πόδια της. Ο τρόπος; Ξεχάστε τους πατριωτισμούς, οι οποίοι πιάνουν αποκλειστικά αν δεν ακουμπούν την τσέπη.

Πρακτικά, απλά και ωραία: μηχανοργάνωση και καμία επαφή μεταξύ ελεγκτή και φορολογούμενου. Η αυτοματοποίηση θα τσιμπάει σε μηδενικό χρόνο τις ύποπτες περιπτώσεις. Η δε έλλειψη επαφής μεταξύ του ελεγκτή/εισπράκτορα και του φορολογούμενου μειώνει και τις πιθανότητες διαφθοράς: Όταν δεν ξέρεις ποιος σε ελέγχει, γίνεται κάπως δύσκολο να του γλιστρήσεις ένα φακελάκι.

Αυτά τα απλά είναι λοιπόν τα προαπαιτούμενα για να αρχίσει η κοινωνία να ξαναποκτά εμπιστοσύνη στο κράτος αλλά και στον εαυτό της. Διότι όσο γνωρίζει ο Έλληνας ότι αν πληρώσει φόρο είναι η εξαίρεση (λέγε με Μαλάκα!) και όχι ο κανόνας, θα κάνει το παν να μην πρηρώσει.

Θα γίνουν σύντομα; Αμφιβάλλω.

Ο Άνθρωπος του Μέλλοντος

Από τη γαλλική εκπομπή Les Guignols.

Φταίει ο Χατζηπετρής

Η Ελληνική κοινωνια, σε κατάσταση σοκ από τη συμφορά που τη βρήκε, αφήνεται για μια ακόμα φορά αν την αποκοιμήσουν οι ιθύνοντες μέσα από το κασσετοφωνάκι των ΜΜΕ. Ποιό είναι το παραμύθι που μας ξεφουρνίζουν τώρα, και μας το επαναλαμβάνουν όλοι, σε παραλλαγές Αριστερές, Δεξιές και Κεντρώες;

Ότι, λέει, δε φταίει ο ελληνικός λαός για το χάλι του. Φταίνε οι ξένοι, το Κεφάλαιο, οι Εβραίοι, οι Τράπεζες, οι Αμερικάνοι, οι Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, φταίει ο Χοντρός και ο Χατζηπετρής, ή οποιοσδήποτε συνδυασμός αυτών! Σίγουρα όμως όχι ο Ελληνικός λαός!

Μα δεν αντιλαμβάνεστε επιτέλους ότι αυτό εκτός από ψέμα είναι και μέγιστη προσβολή για το λαό; Διότι ο λαός σε μια δημοκρατία, αποτελούμενος από ενήλικες, σκεφτόμενους ανθρώπους, απολαμβάνει των δικαιωμάτων του, φέρει όμως ακέραια την ευθύνη για τις αποφάσεις του, για τις δράσεις του αλλά και την αδράνειά του. Κατά συνέπεια όποιος λέει ότι ο λαός δε φέρει ευθύνη, των υποβιβάζει στο επίπεδο του παιδιού ή αλλιώς του μωρού, το οποίο απολαμβάνει τα δικαιώματά του χωρίς καμία ευθύνη.

Αντίθετα όποιος σέβεται το λαό και τη δημοκρατία, οφείλει να φωνάζει ότι Ναι! ο λαός , ο ελληνικός λαός φέρει μεγάλη ευθύνη για τα όσα τραβάει τώρα. Ο λαός δεν είναι μωρός! Και δεν του χρειάζονται Κηδεμόνες, Ηγεμόνες, Μεγάλοι Αδερφοί και Πατερούληδες! Όμως μέρος της ενηλικίωσης που απαιτεί η δημοκρατία είναι και η αποδοχή των ευθυνών μας!

Το παραμυθάκι, λοιπόν, του "δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι κακοί ξένοι" είναι ακριβώς αυτό που μας πλασσάρουν τα ΜΜΕ και τα αφεντικά τους, οι πολιτικοί και η τοπική ελίτ. Διότι αν στρέψουμε τα πυρά μας στο ΚΕΦΑΛΑΙΟ, το γενικό και αόριστο, το ξένο και απρόσωπο, αυτοί θα μείνουν ατιμώρητοι και θα συνεχίσουν ανενόχλητοι τη μάσα.

Και βέβαια φταίνε και οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι για τα χάλια τους. Δεν φάγανε και αυτοί, όπως και εμείς; Τα δάνεια με το ζόρι τους τα δώσανε; Γιατί είναι στο "στόχαστρο"; Ακριβώς διότι επιτρέψανε στους εαυτούς τους την πολυτέλεια του "τρώω χωρίς να παράγω". Οι περιπτώσεις τις Ισπανίας και της Ιρλανδίας είναι εξόχως χαρακτηριστηκές: εκεί τη εισροή του κεφαλαίου από την Ε.Ε. την μετατρέψανε σε αγορά ψήφων υπό τη μορφή φθηνού χρήματος για την αγορά οικίας (πρώτης, δεύτερης...). Το αποτέλεσμα ήταν η οικονομία να στηρίζεται στον κατασκευαστικό τομέα, ο οποίος έχτισε χιλιάδες αρχείαστα σπίτια, που οδήγησε σε αντίστροφο πληθωρισμό για τα σπίτια και στη συνέχεια η φούσκα έσκασε...

Μην στρουθοκαμηλίζουμε.

Αν πας στην τράπεζα και πάρεις ένα δάνειο για να αγοράσεις βίλλα και μετά αντί να χτίσεις τη βίλλα πας και τα φας στα μπουζούκια μη φροντίζοντας καν να έχεις δουλειά, ποιος θα φταίει; Ο κακός ο τραπεζίτης;

Στην Ελλάδα δε το έγκλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Διότι από το '80 και μετά έφτασαν στη χώρα δισεκατομμύρια από την Ε.Ε. Και ενώ προορίζονταν για την ανάπτυξη εμείς τί τα κάναμε; Μπουζούκια. Και μη μου πείτε ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για τα "πρίμα" που μοίραζαν στους αγρότες, ούτε για τους χιλιάδες κηφήνες με τους οποίους καταστρέψαμε το δημόσιο και οι οποίοι πατάγανε στη δουλειά μόνο για να εισπάξουν. Ούτε βέβαια για τα "μεγάλα έργα" (Ολυμπιακά, Εγνατείες, Μετρό) τα οποία γίνανε χωρίς κανέναν σεβασμό για τους όρους της κάθε συμβάσεως, οι οποίες ούτως ή άλλως ήταν εξ αρχής σκανδαλώσεις. Διαμαρτυρήθηκε κανείς για τους Ελληνικούς δρόμους, οι οποίοι εκτός του ότι είναι κακίστης ποιότητος κόστίζουν δέκα φορές πιό ακρίβά ανά χιλιόμετρα σε σύγκριση με τους Γερμανικούς!!!

Τριάντα χρόνια ανθίζουν λοιπόν τα μπουζούκια και οι μερσεντέ, οι μπέμπες και οι πόσρε που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, πιστέψτε με, ΔΕΝ υπάρχουν αλλού.

Φταίμε λοιπόν απλούστατα οι ΈΛληνες γιατί δεν φροντίσαμε να θωρακίσουμε την οικονομία μας, δημιουργώντας υποδομή η οποία θα μας εξασφάλιζε την παραγωγή. Γιατί πείτε μου αλήθεια: τί ακριβώς παράγει η Ελλάδα; Ήλιο, θάλασσα και τ'αγόρι μου (Sea, sex and Sun που λέει ο Gainsbourg?!), τα οποία όμως, λόγω Ευρώ, δεν μπορούμε καν να τα πουλάμε σε ανταγωνιστικές τιμές;

Και να θυμίσω ότι ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση, το πρώτο πράγμα που κάνανε οι ιθύνοντες ήταν να φροντίσουν για την υποδομή. Και καταφέρανε σε λίγα χρόνια να σύρουν τη Ρωσία από το φεουδαλικό στάδιο παραγωγής στο μετά-Καπιταλιστικό κάνοντας τη Σοβιετική Ένωση Υπρδύναμη! Με δρόμους, εργοστάσια, υποδομή.

Όχι, δε φταίμε οι Έλληνες!

Και ο κακός Καπιταλισμός, το Κεφάλαιο, πείτε μου, το 2009 εμφανίστηκε; Δεν το ξέραμε ότι ο κόσμος λειτουργεί με βάση το συμφέρον; Γιατί λοιπόν αφήσαμε τη χώρα γυμνή σε τέτοιες επιθέσεις; Δεν είναι εξάλλου η πρώτη τέτοια κερδοσκοπική επίθεση που δεχόμαστε: ξεχάσαμε τη φούσκα του χρηματηστηρίου, που άφησε χιλιάδες Έλληνες ρημαγμένους;

Στην Ελλάδα, από πριν την Επανάσταση, έχουμε την τάση να κατηγορούμε τους άλλους για τα δεινά μας. Οι "ξένοι" δεν είναι όμως κακοί. Είναι κυνικοί ρεαλιστές και αρπάζουν την ευκαιρία όταν θα τη δούν. Οι Έλληνες φταίνε για όλα τους τα δεινά, διότι πέφτουν στις παγίδες που τους στήνουν, διότι λειτουργούν χωρίς όραμα, διότι βάζουν πρώτο το ιδιοτελές συμφέρον. Και μετά κλαίμε και βρίζουμε Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Εβραίους, Κεφάλαιο και ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τους εαυτούς μας. Σοβαρευτείτε! Όλοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, και φροντίζουν τα συμφέροντά τους. Όπως θα έπρεπε να κάνουμε εμείς.

Το "ήμεθα έθνος ανάδελφον" το έχουμε ξανακούσει. Η αξία όμως αυτής της διαπίστωσης δεν βρίσκεται στη Λαϊκιστική εκμετάλλευση των εθνικιστικών αντανακλαστικών που προκαλεί, αλλά στο να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο αν στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις θα πάμε μπροστά!

Σταματήστε λοιπόν, αριστεροί και δεξιοί, να υποστηρίζετε το σχέδιο, να παίζετε το παιχνίδι που σας σερβίρουν και να τους δίνετε άλωθι και λαβή να συνεχίσουν τη λεηλασία. Απαιτήστε σχεδιασμό, διαφάνεια, ανάπτυξη σε σταθερές βάσεις. Χτυπήστε τη διαφθορά ανελέητα και δουλέψτε σωστά για να πάει καλύτερα όλη η χώρα και να πάει μπροστά ο λαός. Σε διαφορετική περίπτωση, θα παραμείνουμε ραγιάδες του οποιουδήποτε έχει όρεξη να μας εκμεταλλεύεται. Να φροντίσουμε να αποκτήσει η χώρα υποδομές (με κάθε έννοια της λέξης).

Ειδαλλιώς θα παραμείνουμε το ημιθανές πτώμα που το καταβροχθιίζουν οι γύπες. Γιατί οι γύπες πάνω από τα άρρωστα ζώα τριγυρίζουν. Τους υγιείς οργανισμούς τους φοβούνται.

Πόλεμος με το Ιράν;

Δύο τίτλους από την ειδησιογραφία των τελευταίων ημερών κρατώ:

1. ΟΗΕ: Το καθεστώς του Ιράν εκτελεί κρυφά φυλακισμένους (Καθημερινή, 17.10.2011)
2. Αμερικανικοί κεραυνοί εναντίον Ιράν (Καθημερινη, 13.10.2011)

Αλήθεια ή ψέμματα οι αμερικάνικοι ισχυρισμοί για συνωμοσίες του Ιράν; Λίγη σημασία έχει. Βλέπετε οι ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή ωθούν τους προνοητικούς Αμερικάνους να πάρουν μέτρα που θα νομιμοποιήσουν μελλοντική επέμβαση στην περιοχή. Κύριος στόχος το Ιράν, το οποίο βγαίνει ισχυροποιημένο από τις πρόσφατες εξελίξεις, αφού δεν κλονίστηκε από λαϊκή εξέγερση, σε αντίθεση με τους γείτονές του.

Μια επέμβαση στο Ιράν, εξάλλου, θα υποχρεώσει και την "άτακτη" Τουρκία να πάρει θέση, είτε επικυρώνοντας το ρόλο της ως ντόπερμαν των Αμερικάνων, είτε επιβεβαιώνοντας τους λεονταρισμούς του Ερντογκάν περί του ρόλου της ως "προστάτη των μουσουλμάνων".

Μη μου ξαναπείτε ότι οι Αμερικάνοι είναι χαζοί. Πανέξυπνοι, οργανωμένοι και ανελέητοι είναι.

Έρχονται, εξάλλου, εκλογές στις Η.Π.Α. και η δημοτικότητα του Ομπάμα είναι πεσμένη!

No Jobs. No Comment.

Trading Freedom. A Balkan List of Bad Practices.

By Harald Schenker, Balkan Insight


The last few weeks bombarded us with bad news from the Balkans.

It seems that the dream of so many people to have a good life in freedom and prosperity has moved a few steps further into the realm of the unreachable. But hold on – is it really the dream of many? Prosperity – sure.

There even was a political party in Macedonia with the cryptic name that none of their members could ever explain to me: “Party for Democratic Prosperity”. I say was, because the insignificant leftovers that form it today are hardly worth mentioning… But that is another story. Bottom-line is - everybody wants to live in prosperity.

But freedom? Of course one of the biggest misunderstandings about it comes from a German - Rosa Luxemburg, who wrote in 1920 that “freedom is always the freedom of dissenters”. Nice and wrong.

Let me give a few recent examples from the region, in which freedom is traded for another, greater good (usually profit), or in which it is utterly disregarded, usually for the same greater good. Maybe it is time to think about taking it back.

• In an utterly sultanesque event, Turkish Prime Minister Erdogan paid a visit to Macedonia, where he was greeted as a great friend and by some as a savior. I saw a woman on TV news saying that Erdogan is “the man, the first and maybe the last one”. Whatever that may mean, it certainly sounds like a slightly religious touch sticking to the man, aureole included. It was a bit ridiculous, but harmless.

What followed was anything but harmless and a major faux pas, which either went unnoticed or was willingly accepted by the Macedonian hosts. Erdogan’s visit to Tetovo ended in a mass event in the Arabati Baba Tekke.

It is the location that has been taken by force from its rightful owners, the Bektashi dervish order. And when I say force, I mean armed force. The Bektashi temple was destroyed, desecrated and turned into a mosque. All this was done by a group around the Tetovo mufti, in the name of Sunni Islam. And in the name of more considerable profit from using the Tekke location.

This is of course no incidental event. By organising the visit in the Tekke, Tetovo’s Sunni muslim community managed to send out a clear signal of intolerance and of disregard towards deviant religious views. In Recep Tahir Erdogan they found the perfect ambassador.

Needless to say that the Bektashi stand for the opposite of all that: tolerance, open-mindedness and gender equality. But that never counted.

What is even more discouraging is the fact that not a single journalist brought the issue up. Not a single critical voice at the visit of the man who has created the atmosphere which led to the killing of their colleague Hrant Dink, just to pick one prominent example. Obviously, it is good enough if he ridicules Greece. That will do to satisfy national needs. The rest is insignificant details. Freedom? Irrelevant.

• Speaking of surrendering. By banning the gay pride parade in Belgrade, the Serbian authorities have delivered the perfect material for a case study in applied populism. What they probably miscalculated are the repercussions this decision will have on their country.

First, it would be outrageous if this didn’t seriously impact on Serbia’s bid for EU candidate status. But even more important is the internal damage. The government has brought the police into a position of zero credibility.

The institution whose primary duty it is to protect citizens from any harm done to them and to their fundamental rights and to guarantee the free exercise of those fundamental rights, has become the laughing stock of a fascist mob.

A mob that should be the object of police work; that should be crushed with all means available to a democratic state, because it stands with its very existence against all principles of democracy. This is where freedom should end. Instead, this scum is about to become mainstream.

But no, Serbia’s ever uninspired political class decided differently. The freedom of a small group was sacrificed on the altar of alleged safety. But whose safety are they talking about?

That of the policemen, who chose a career, which implies the lack thereof? Or is it the safety of the fascist mob, which can be mobilized whenever needed? Or is it the safety of the righteous citizens, who feel threatened by the existence of homosexuality? Or could it maybe be the safety of an utterly bankrupt political elite that has no answers to Serbia’s problems?

Be it as it may, it was a sombre day for freedom in Serbia. And interior minister Ivica Dacic’s attempt to portray himself as the defender of Serbian national interest against the gay lobby in Brussels has an after-taste. Flavour: totalitarian. Category: cheep.

• The Bulgarian obsession with Roma being blamed for everything short of bad weather (although I’m not sure about that, either) is not new. Clashes are not new. Close ties between politicians, policemen, the church and the raging mob are not new there as they are the case in Serbia and a few other countries.

The recent Roma hunt in Bulgaria may have surprised in its dimension. But in the end, it is just an escalation of what is happening every day in Bulgarian society. And what is the reaction to that? Also not really new. Lip service. And nothing will change in the short run.

Not with the populist turn that the Bulgarian political scene has taken already a good few years ago. What remains disappointing is the lack of tools within the EU to sanction such behaviour. Sleep tight, European Union Agency for Fundamental Rights. And freedoms. Or not.

• Next stop Kosovo. Or rather Germany. Or both. The suicide of witness X in the case of Fatmir Limaj. Also there, the signal is clear. You are free to live your dream of prosperity, as long as you don’t get in the way of those who have the larger share of the cake.

Don’t ask how they got it, head down, nothing will happen to you. Obviously the famous Albanian pride and strive for freedom ends at the entrance to the court building. Beyond, it is omertá and clan allegiance. Or suicide. Haradinaj, Limaj. How many more until people realise who is hijacking their freedom, their future and eventually their prosperity?

• Last stop census. The only real reason to have an all out census every ten years in the 21st century? My guess is because it has always been the case. Rationally, this good old Roman practice had better be shelved and put to rust next to the SPQR insignia of the empire.

In small countries especially, it might prove much more efficient to opt for a combination of alternative techniques, making use of registered data and sampling it with results of smaller or targeted surveys, e.g. on municipal levels or on a specific set of topics (agriculture, use of energy, etc). There are dozens of models available and already implemented. Take Israel or Norway as examples.

Instead, institutional inertia and lack of knowledge are unavoidably producing conflicts. In the Balkans, the census exercises have degenerated into ethnic muscle-flexing and boycotts by a variety of ethnic groups put the result of the efforts in question.

The politicisation of ethnic data won’t be avoided if this practice is held up. Unhelpful actions like imams calling for boycott or NGOs calling for the Diaspora to return to the motherland and be counted will continue to be part of the census folklore.

The impact on people’s freedom of choice is undeniable, as ethnic and religious groups – or rather self-styled saviours of identity will continue to exercise pressure on individuals to declare themselves, the division into “us” and “them” will continue, and personal identities will continue to be pressed into national matrices.

As for prosperity – a census which is not based upon real data is useless. A census is a snapshot and a planning tool and not a political instrument. A large number of politicians and an even larger number or their constituents fail to acknowledge that. This will continue to lead to flawed resource planning and to small, localised crises whether it is about energy supplies or the quality of roads. Time to think about alternatives.

Ελληνικό branding

Επί καιρώ αντισταθηκα στον πειρασμό να σχολιάσω τα όσα γίνονται στο χώρο της οικονομίας στην Ελλάδα. Έτσι και αλλιώς πολλοί και περισσότερο σχετικοί από όλους τους χώρους έχουν γράψει πολλά.

Τελευταία όμως τριγυρνάει στο κεφάλι μου μια σκέψη που αφορά τη μακροπρόθεσμη ζημιά που πάθαμε ως χώρα και ως Έλληνες. Τούτη δεν έχει σχέση με την καταιγίδα φορολογικών μέτρων/μπαλωμάτων, αλλά με το καλό όνομα της χώρας. Θα μου πείτε, είχε ποτέ καλό όνομα η Ελλάδα;

Ναι, είχε. Τουλάχιστον σε ορισμένες χώρες θεωρούμασταν όχι μόνο σοβαροί, αλλά πρότυπο! Αναφέρομαι βεβαίως στις χώρες τις Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες μετά την κατάρρευση του "Υπαρκτού" κοίταζαν την Ελλάδα θαμπωμένες από τον πλούτο και τη σύγχρονη κοινωνία. Τώρα και εκεί η Ελλάδα είναι αντικείμενο οίκτου στην καλύτερη περίπτωση, περίγελου όμως πιο συχνά.

Και εδώ κολλάει το ρητό "Καλύτερα να σου βγει το όνομα, παρά το μάτι!" Διότι τώρα ποιός θα αγοράσει κάποιο από τα ελάχιστα Ελληνικά προϊόντα, και ποιός θα προτιμήσει την Ελλάδα για τις διακοπές του; Γιατί να έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτή τη χώρα των "μικροαπατεώνων και ζητιάνων, που ζούσαν πλουσιοπάροχα και τεμπέλικα χάρη στις επιδοτήσεις της Ε.Ε.";

Αυτή η ζημιά λοιπόν, του κακού branding, για να πώ και το αγγλοσαξωνικό μου, είναι αυτή που θα μας ταλαιπωρήσει για πολλές δεκαετίες μετά την όποια λύση της οικονομικής κρίσης. Διότι οι Έλληνες θα είμαστε πάντα αυτοί που "μαγείρεψαν τα βιβλία, που ειναι ανοργάνωτοι και τεμπέληδες". Ως εκ τούτου κάθε Ελληνική προσπάθεια σε οποιοδήποτε επίπεδο - επιχειρήσεων, διπλωματικό, ακαδημαϊκό, εμπορικό- θα έχει πάντα το επιπρόσθετο εμπόδιο να αντιπαλεύει και αυτή την εικόνα.

Και μόνο με πολλή επιμονή, υπομονή και σοβαρότητα που πρέπει να επιδείξουμε από εδώ και πέρα όλοι, θα μπορέσουν ίσως τα τρισέγγονά μας να απαλλαγούν από αυτή τη ρετσινιά. Ίσως.