Wednesday, December 31, 2008
«Παίζουν» με τα όπλα [Τα Νέα, 31.12.2008]+ Σχόλιο
«Παίζουν» με τα όπλα
Στο προεκλογικό παιχνίδι εξοπλισμοί, προμήθειες και θητεία
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Λουκάς Δημάκας ldimakas@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Πρωτότυπο:
Εντολές για ετοιμότητα δρομολόγησης κάποιων από τις προμήθειες όπλων που εδώ και δύο χρόνια βρίσκονται στη λίστα προτεραιοτήτων έχουν δοθεί το τελευταίο διάστημα από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες.
Η διαφαινόμενη κινητικότητα στις προμήθειες εν μέσω οικονομικής κρίσης συμπίπτει χρονικά με την προώθηση σχεδίου για εννιάμηνη θητεία στον Στρατό Ξηράς. Ερμηνεύονται δε από κοινού είτε ως συμβολή της ηγεσίας του υπουργείου Άμυνας στην «αλλαγή κλίματος» που επιδιώκει η κυβέρνηση είτε ως καταγραφή τους στα «επιτεύγματα» απολογισμού, αν τυχόν ο ανασχηματισμός αγγίξει τη Μεσογείων ή προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές.
Στο σκηνικό θα πρέπει να προστεθούν ωστόσο και οι ασφυκτικές πιέσεις των Γενικών Επιτελείων για προώθηση των καθηλωμένων εξοπλιστικών προγραμμάτων, καθώς οι ελλείψεις σε σημαντικούς τομείς της άμυνας και σε ανταλλακτικά- πυρομαχικά έχουν προκαλέσει, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Πρόγραμμα 11 δισ. ευρώ
Το ύψος του ισχύοντος πενταετούς εξοπλιστικού προγράμματος ανέρχεται σε περίπου 11 δισ. ευρώ, ωστόσο οι ανειλημμένες υποχρεώσεις αποπληρωμής και οι ετήσιες οροφές δαπανών που έχει θέσει το υπουργείο Οικονομικών θέτουν, όπως λένε πηγές του «Πενταγώνου», αυστηρή σειρά προτεραιοτήτων- γεγονός που εντείνει ακόμα πιο πολύ τον ανταγωνισμό μεταξύ ξένων πρεσβειών και εταιρειών όπλων. Το κλίμα αυτό ενισχύουν πληροφορίες από κορυφαίες πηγές του «Πενταγώνου», που τις τελευταίες ημέρες δεν απέκλειαν άμεση δρομολόγηση διαδικασιών από τη Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών.
Στρατιωτικές πηγές διαβεβαιώνουν ότι ήδη έχουν ετοιμαστεί ή επικαιροποιηθεί οι προδιαγραφές για μια σειρά μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων- μαχητικά, φρεγάτες, ελικόπτερα έρευνας/ διάσωσης, αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και εκπαίδευσης, πυρομαχικά αρμάτων κ.ά. Οι ίδιες πηγές υποστηρίζουν ότι το υπουργείο Άμυνας, διά της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών, μπορεί ανά πάσα στιγμή να προχωρήσει «είτε σε διεθνείς διαγωνισμούς είτε σε διακρατικές συμφωνίες με απευθείας ανάθεση». Το ενδεχόμενο της απευθείας ανάθεσης «δεν πρέπει να αποκλείεται βάσει του νόμου», υποστηρίζουν πηγές του «Πενταγώνου» και επικαλούνται για τον λόγο αυτόν είτε λόγους ομοιοτυπίας είτε εξωτερικής πολιτικής.
Τρέχουν παλαιότερες συμβάσεις
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ διάστημα- πέραν των μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων- έχει επιταχυνθεί η διαδικασία επίλυσης προβλημάτων- με ή χωρίς εισαγωγικά- από παλαιότερες συμβάσεις και ετοιμάζεται η παραλαβή οπλικών συστημάτων. Στην κατηγορία αυτή, σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, περιλαμβάνονται τα 12 ελικόπτερα Απάτσι που βρίσκονται στα Μέγαρα από το 2006 και τα υποβρύχια «214» που φαίνεται ότι διορθώθηκαν και βρίσκονται «εντός προδιαγραφών», ενώ πλέον πιστοποιούνται από τις γερμανικές αρχές. Με την έναρξη του 2009 πηγές του Πολεμικού Ναυτικού ευελπιστούν ότι θα λυθούν κάποιες οικονομικές εκκρεμότητες και θα αναθεωρηθεί το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού παλαιών υποβρυχίων με παραχώρηση- στο ίδιο τίμημα- καινούργιων. Στην τελική φάση βρίσκεται και η προετοιμασία υπογραφής διακρατικής συμφωνίας με τη Ρωσία ύψους 1,2 δισ. ευρώ για τα 420 τεθωρακισμένα, με ποσοστό συμπαραγωγής της Ελλάδας 35%. Επίσης, έκλεισαν στο Παρίσι οι διαπραγματεύσεις για αγορά δύο επιπλέον ελικοπτέρων Super Ρuma έρευνας και διάσωσης- προϋπόθεση για να προχωρήσει η διαδικασία προμήθειας 15 ελικοπτέρων για τον ίδιο σκοπό. Τέλος ολοκληρώθηκε πρόσφατα η παραλαβή από την Πολεμική Αεροπορία των 4 «ιπταμένων ραντάρ» τύπου Εrieye, τα οποία μάλιστα αξιοποιήθηκαν και σε συμμαχική άσκηση.
............................................................................
Σχόλιο
Πώς; ΜΟΝΟ 11 δις για όπλα τα επόμενα 5 χρόνια; Αίσχος! Μήπως να κόβαμε τίποτα από τον προϋπολογισμό της Παιδείας; Πώς θα προκόψει επιτέλους αυτός ο τόπος; Και μην ξεχνάτε με την περαιτέρω αποδυνάμωση της Παιδείας, θα αποδυναμωθούν αυτοί οι παλιοφοιτητές που κάνουν και διαδηλώσεις...Και αν επιμέινουν, θα μπορέσουμε εν πάσει περιπτώσει να περάσουμε στο Plan B, που λένε και οι νταβατζήδες μας...ούπς, σόρρυ! εννοώ οι φίλοι και σύμμαχοί μας Αμερικάνοι. Πλάν Β: πλακώνουμε τα κ...παιδα με τα νέα όπλα που μόλις αγοράσαμε!
Εύγε! Λαμπρά!
Στο προεκλογικό παιχνίδι εξοπλισμοί, προμήθειες και θητεία
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Λουκάς Δημάκας ldimakas@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Πρωτότυπο:
Εντολές για ετοιμότητα δρομολόγησης κάποιων από τις προμήθειες όπλων που εδώ και δύο χρόνια βρίσκονται στη λίστα προτεραιοτήτων έχουν δοθεί το τελευταίο διάστημα από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες.
Η διαφαινόμενη κινητικότητα στις προμήθειες εν μέσω οικονομικής κρίσης συμπίπτει χρονικά με την προώθηση σχεδίου για εννιάμηνη θητεία στον Στρατό Ξηράς. Ερμηνεύονται δε από κοινού είτε ως συμβολή της ηγεσίας του υπουργείου Άμυνας στην «αλλαγή κλίματος» που επιδιώκει η κυβέρνηση είτε ως καταγραφή τους στα «επιτεύγματα» απολογισμού, αν τυχόν ο ανασχηματισμός αγγίξει τη Μεσογείων ή προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές.
Στο σκηνικό θα πρέπει να προστεθούν ωστόσο και οι ασφυκτικές πιέσεις των Γενικών Επιτελείων για προώθηση των καθηλωμένων εξοπλιστικών προγραμμάτων, καθώς οι ελλείψεις σε σημαντικούς τομείς της άμυνας και σε ανταλλακτικά- πυρομαχικά έχουν προκαλέσει, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Πρόγραμμα 11 δισ. ευρώ
Το ύψος του ισχύοντος πενταετούς εξοπλιστικού προγράμματος ανέρχεται σε περίπου 11 δισ. ευρώ, ωστόσο οι ανειλημμένες υποχρεώσεις αποπληρωμής και οι ετήσιες οροφές δαπανών που έχει θέσει το υπουργείο Οικονομικών θέτουν, όπως λένε πηγές του «Πενταγώνου», αυστηρή σειρά προτεραιοτήτων- γεγονός που εντείνει ακόμα πιο πολύ τον ανταγωνισμό μεταξύ ξένων πρεσβειών και εταιρειών όπλων. Το κλίμα αυτό ενισχύουν πληροφορίες από κορυφαίες πηγές του «Πενταγώνου», που τις τελευταίες ημέρες δεν απέκλειαν άμεση δρομολόγηση διαδικασιών από τη Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών.
Στρατιωτικές πηγές διαβεβαιώνουν ότι ήδη έχουν ετοιμαστεί ή επικαιροποιηθεί οι προδιαγραφές για μια σειρά μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων- μαχητικά, φρεγάτες, ελικόπτερα έρευνας/ διάσωσης, αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και εκπαίδευσης, πυρομαχικά αρμάτων κ.ά. Οι ίδιες πηγές υποστηρίζουν ότι το υπουργείο Άμυνας, διά της Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών, μπορεί ανά πάσα στιγμή να προχωρήσει «είτε σε διεθνείς διαγωνισμούς είτε σε διακρατικές συμφωνίες με απευθείας ανάθεση». Το ενδεχόμενο της απευθείας ανάθεσης «δεν πρέπει να αποκλείεται βάσει του νόμου», υποστηρίζουν πηγές του «Πενταγώνου» και επικαλούνται για τον λόγο αυτόν είτε λόγους ομοιοτυπίας είτε εξωτερικής πολιτικής.
Τρέχουν παλαιότερες συμβάσεις
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ διάστημα- πέραν των μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων- έχει επιταχυνθεί η διαδικασία επίλυσης προβλημάτων- με ή χωρίς εισαγωγικά- από παλαιότερες συμβάσεις και ετοιμάζεται η παραλαβή οπλικών συστημάτων. Στην κατηγορία αυτή, σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, περιλαμβάνονται τα 12 ελικόπτερα Απάτσι που βρίσκονται στα Μέγαρα από το 2006 και τα υποβρύχια «214» που φαίνεται ότι διορθώθηκαν και βρίσκονται «εντός προδιαγραφών», ενώ πλέον πιστοποιούνται από τις γερμανικές αρχές. Με την έναρξη του 2009 πηγές του Πολεμικού Ναυτικού ευελπιστούν ότι θα λυθούν κάποιες οικονομικές εκκρεμότητες και θα αναθεωρηθεί το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού παλαιών υποβρυχίων με παραχώρηση- στο ίδιο τίμημα- καινούργιων. Στην τελική φάση βρίσκεται και η προετοιμασία υπογραφής διακρατικής συμφωνίας με τη Ρωσία ύψους 1,2 δισ. ευρώ για τα 420 τεθωρακισμένα, με ποσοστό συμπαραγωγής της Ελλάδας 35%. Επίσης, έκλεισαν στο Παρίσι οι διαπραγματεύσεις για αγορά δύο επιπλέον ελικοπτέρων Super Ρuma έρευνας και διάσωσης- προϋπόθεση για να προχωρήσει η διαδικασία προμήθειας 15 ελικοπτέρων για τον ίδιο σκοπό. Τέλος ολοκληρώθηκε πρόσφατα η παραλαβή από την Πολεμική Αεροπορία των 4 «ιπταμένων ραντάρ» τύπου Εrieye, τα οποία μάλιστα αξιοποιήθηκαν και σε συμμαχική άσκηση.
............................................................................
Σχόλιο
Πώς; ΜΟΝΟ 11 δις για όπλα τα επόμενα 5 χρόνια; Αίσχος! Μήπως να κόβαμε τίποτα από τον προϋπολογισμό της Παιδείας; Πώς θα προκόψει επιτέλους αυτός ο τόπος; Και μην ξεχνάτε με την περαιτέρω αποδυνάμωση της Παιδείας, θα αποδυναμωθούν αυτοί οι παλιοφοιτητές που κάνουν και διαδηλώσεις...Και αν επιμέινουν, θα μπορέσουμε εν πάσει περιπτώσει να περάσουμε στο Plan B, που λένε και οι νταβατζήδες μας...ούπς, σόρρυ! εννοώ οι φίλοι και σύμμαχοί μας Αμερικάνοι. Πλάν Β: πλακώνουμε τα κ...παιδα με τα νέα όπλα που μόλις αγοράσαμε!
Εύγε! Λαμπρά!
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ: Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος[Ελευθεροτυπία, 31.12.2008]
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ: Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος
Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr, www.bavzer.blogspot.com
ΠΕΡΥΣΙ, επιλέξαμε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς 2007» την Αμαλία Καλυβινού. Μια νέα κοπέλα, μόλις 30 ετών, η οποία, ιδίως στα τελευταία 5 επώδυνα χρόνια της σύντομης ζωής της, χρειάστηκε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά με το καρκίνωμα και την κακοήθεια του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) και πολλών ιατρών που το... υπηρετούν, καθώς και με τον «ακρωτηριασμό» που αυτό το σύστημα «κάνει» στη ζωή και στην αξιοπρέπεια εκατοντάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων. Η Αμαλία νικήθηκε περισσότερο από το «σύστημα» παρά από την αρρώστια. Και έφυγε με μιαν ευχή: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
ΦΕΤΟΣ, επιλέγουμε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς 2008» τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ενα παιδί μόλις 16 ετών, που έπεσε νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου στα Εξάρχεια από πυροβολισμό ειδικού φρουρού, στην ουσία θύμα και αυτός ενός συστήματος «χύμα» σε όλα τα επίπεδα. Στον τρόπο που εκλέγονται οι βουλευτές και προκύπτουν οι κυβερνήσεις. Στο πώς παίρνονται αποφάσεις. Τι λεφτά διατίθενται για την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό και πόσα πετάγονται για έργα βιτρίνας, για μίζες ή «τρώγονται» από κομματικά και μη αρπακτικά. Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ποιοι τα διδάσκουν. Πώς στελεχώνονται διάφορες υπηρεσίες. Πώς εκπαιδεύονται οι αστυνομικοί. Πού έχει φτάσει η ατιμωρησία και το «έλα μωρέ, δεν βαριέσαι». Ποιος ελέγχει. Ποιος ελέγχεται. Ατέλειωτη η λίστα.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ δεν είναι ο «τυπικός ήρωας» μιας υποβαθμισμένης και στερημένης γενιάς. Δεν ήταν παιδιά ενός γκέτο - στα βόρεια προάστια ζούσε, και ζούσε (με τον ορισμό της καταναλωτικής επάρκειας) πολύ καλά. Δεν ήταν επαναστάτης: Δεν φοιτούσε σε σχολείο που οι τάξεις του δεν έχουν θέρμανση, τα παιδιά είναι περισσότερα απ' όσα επιτρέπει η εκπαιδευτική λογική, οι καθηγητές και δάσκαλοι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, απογοητευμένοι και παραδομένοι. Δεν ήταν τίποτ' απ' όλα αυτά ο Αλέξης βέβαια. Ούτε καν «παιδί των 700 ευρώ», όπως συνηθίσαμε να λέμε.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ο άδικος θάνατός του δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Και ήρθε για να δείξει ότι σε τούτη τη χώρα του γενικού χαβαλέ, ακόμα και ένα παιδί που θεωρητικά τα έχει όλα μπορεί, έτσι «για πλάκα» (που βεβαίως δεν είναι καθόλου πλάκα), να χάσει τη ζωή του. Ο ξεσηκωμός που ακολούθησε ήταν, και είναι ακόμα, μια συσσωρευμένη και παρατεταμένη οργή των νέων ανθρώπων αυτού του τόπου που, ίσως και μακάρι, να παρασύρουν μαζί τους και τους πιο μεγάλους - τους φοβισμένους γονείς τους, τους κουρασμένους και παραδομένους γονείς εκείνων, τους απογοητευμένους δασκάλους κ.λπ., κ.λπ. Τους πνίγει το δίκιο. Γιατί τους έχει στραγγαλίσει το άδικο. Αυτό που λέμε «Δημοκρατία» δεν το γεύονται. Αυτό που αποκαλούμε «Δικαιοσύνη» δεν το βλέπουν.
ΟΠΩΣ έγραψε ο συγγραφέας Νίκος Δήμου στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας LIFO, ο θάνατος του Αλέξη ήταν η αφορμή γι' αυτόν τον αυθόρμητο, οργισμένο, πολύ μεγάλο ξεσηκωμό. Οι αιτίες ήταν: «Η τριτοκοσμική καθυστέρηση της χώρας, η περιθωριοποίηση των νέων, η απίθανη μεσογειακή παιδεία μας (19ος αιώνας: αποστήθιση και απομνημόνευση!), ο αυταρχισμός, η φαυλότητα; Και ανικανότητα του κράτους, η ατιμωρησία των πάντων». Εν κατακλείδει: ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου μας ανάγκασε όλους, λίγο ώς πολύ, να θέσουμε ερωτήματα για τη ζωή μας, για τον εαυτό μας. Ζούμε σε μια χώρα όπου τα πάντα είναι πανάκριβα. Η Παιδεία (κι ας τη λένε «δωρεάν»). Η Υγεία (η κραυγή της Αμαλίας ακόμα επίκαιρη). Η διατροφή, η πρόσβαση στο Διαδίκτυο (η ακριβότερη, ακόμα, στην Ευρώπη), τα τέλη κυκλοφορίας, τα διόδια και άλλα πολλά. Τόσο ακριβά όλα, όμως η ζωή πολύ φτηνή!
ΥΓ. Ας ευχηθούμε του χρόνου να μπορέσουμε να επιλέξουμε ένα νέο πρόσωπο (όπως νέοι, νεότατοι, ήταν η Αμαλία και ο Αλέξης), αλλά επιτέλους για κάτι καλό. Ενα επίτευγμα. Μια ξεχωριστή διάκριση. Για κάτι που θα μας κάνει περήφανους. Να βγούμε στους δρόμους πανηγυρίζοντας.
Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr, www.bavzer.blogspot.com
ΠΕΡΥΣΙ, επιλέξαμε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς 2007» την Αμαλία Καλυβινού. Μια νέα κοπέλα, μόλις 30 ετών, η οποία, ιδίως στα τελευταία 5 επώδυνα χρόνια της σύντομης ζωής της, χρειάστηκε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά με το καρκίνωμα και την κακοήθεια του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) και πολλών ιατρών που το... υπηρετούν, καθώς και με τον «ακρωτηριασμό» που αυτό το σύστημα «κάνει» στη ζωή και στην αξιοπρέπεια εκατοντάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων. Η Αμαλία νικήθηκε περισσότερο από το «σύστημα» παρά από την αρρώστια. Και έφυγε με μιαν ευχή: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
ΦΕΤΟΣ, επιλέγουμε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς 2008» τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ενα παιδί μόλις 16 ετών, που έπεσε νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου στα Εξάρχεια από πυροβολισμό ειδικού φρουρού, στην ουσία θύμα και αυτός ενός συστήματος «χύμα» σε όλα τα επίπεδα. Στον τρόπο που εκλέγονται οι βουλευτές και προκύπτουν οι κυβερνήσεις. Στο πώς παίρνονται αποφάσεις. Τι λεφτά διατίθενται για την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό και πόσα πετάγονται για έργα βιτρίνας, για μίζες ή «τρώγονται» από κομματικά και μη αρπακτικά. Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ποιοι τα διδάσκουν. Πώς στελεχώνονται διάφορες υπηρεσίες. Πώς εκπαιδεύονται οι αστυνομικοί. Πού έχει φτάσει η ατιμωρησία και το «έλα μωρέ, δεν βαριέσαι». Ποιος ελέγχει. Ποιος ελέγχεται. Ατέλειωτη η λίστα.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ δεν είναι ο «τυπικός ήρωας» μιας υποβαθμισμένης και στερημένης γενιάς. Δεν ήταν παιδιά ενός γκέτο - στα βόρεια προάστια ζούσε, και ζούσε (με τον ορισμό της καταναλωτικής επάρκειας) πολύ καλά. Δεν ήταν επαναστάτης: Δεν φοιτούσε σε σχολείο που οι τάξεις του δεν έχουν θέρμανση, τα παιδιά είναι περισσότερα απ' όσα επιτρέπει η εκπαιδευτική λογική, οι καθηγητές και δάσκαλοι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, απογοητευμένοι και παραδομένοι. Δεν ήταν τίποτ' απ' όλα αυτά ο Αλέξης βέβαια. Ούτε καν «παιδί των 700 ευρώ», όπως συνηθίσαμε να λέμε.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ο άδικος θάνατός του δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Και ήρθε για να δείξει ότι σε τούτη τη χώρα του γενικού χαβαλέ, ακόμα και ένα παιδί που θεωρητικά τα έχει όλα μπορεί, έτσι «για πλάκα» (που βεβαίως δεν είναι καθόλου πλάκα), να χάσει τη ζωή του. Ο ξεσηκωμός που ακολούθησε ήταν, και είναι ακόμα, μια συσσωρευμένη και παρατεταμένη οργή των νέων ανθρώπων αυτού του τόπου που, ίσως και μακάρι, να παρασύρουν μαζί τους και τους πιο μεγάλους - τους φοβισμένους γονείς τους, τους κουρασμένους και παραδομένους γονείς εκείνων, τους απογοητευμένους δασκάλους κ.λπ., κ.λπ. Τους πνίγει το δίκιο. Γιατί τους έχει στραγγαλίσει το άδικο. Αυτό που λέμε «Δημοκρατία» δεν το γεύονται. Αυτό που αποκαλούμε «Δικαιοσύνη» δεν το βλέπουν.
ΟΠΩΣ έγραψε ο συγγραφέας Νίκος Δήμου στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας LIFO, ο θάνατος του Αλέξη ήταν η αφορμή γι' αυτόν τον αυθόρμητο, οργισμένο, πολύ μεγάλο ξεσηκωμό. Οι αιτίες ήταν: «Η τριτοκοσμική καθυστέρηση της χώρας, η περιθωριοποίηση των νέων, η απίθανη μεσογειακή παιδεία μας (19ος αιώνας: αποστήθιση και απομνημόνευση!), ο αυταρχισμός, η φαυλότητα; Και ανικανότητα του κράτους, η ατιμωρησία των πάντων». Εν κατακλείδει: ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου μας ανάγκασε όλους, λίγο ώς πολύ, να θέσουμε ερωτήματα για τη ζωή μας, για τον εαυτό μας. Ζούμε σε μια χώρα όπου τα πάντα είναι πανάκριβα. Η Παιδεία (κι ας τη λένε «δωρεάν»). Η Υγεία (η κραυγή της Αμαλίας ακόμα επίκαιρη). Η διατροφή, η πρόσβαση στο Διαδίκτυο (η ακριβότερη, ακόμα, στην Ευρώπη), τα τέλη κυκλοφορίας, τα διόδια και άλλα πολλά. Τόσο ακριβά όλα, όμως η ζωή πολύ φτηνή!
ΥΓ. Ας ευχηθούμε του χρόνου να μπορέσουμε να επιλέξουμε ένα νέο πρόσωπο (όπως νέοι, νεότατοι, ήταν η Αμαλία και ο Αλέξης), αλλά επιτέλους για κάτι καλό. Ενα επίτευγμα. Μια ξεχωριστή διάκριση. Για κάτι που θα μας κάνει περήφανους. Να βγούμε στους δρόμους πανηγυρίζοντας.
Συνέλαβαν Κούρδο που πήγε να ζητήσει πολιτικό άσυλο
Συνέλαβαν Κούρδο που πήγε να ζητήσει πολιτικό άσυλο
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του ΝΙΚΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Πήγε να ζητήσει πολιτικό άσυλο και τον συνέλαβαν ως μέλος της Χεζμπολάχ! Ενας 30χρονος Κούρδος απ' το Ντιγιαρμπακίρ κρατείται από τις αστυνομικές αρχές της Θεσσαλονίκης και κινδυνεύει να εκδοθεί στην Τουρκία, βάσει «ερυθράς αγγελίας» της Ιντερπόλ.
Ο 30χρονος μετανάστης ζει και εργάζεται ως μάγειρας στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με πληροφορίες, συνελήφθη όταν εμφανίστηκε στην αστυνομία ζητώντας να υποβάλει αίτημα χορήγησης πολιτικού ασύλου. Οι αστυνομικοί βρήκαν αμέσως ότι εις βάρος του εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης της Ιντερπόλ, ύστερα από αίτημα των τουρκικών αρχών που ζητούν την άμεση έκδοσή του. Μάλιστα, από τα έγγραφα προκύπτει ότι αντιμετωπίζει ποινή της ισόβιας κάθειρξης στη γειτονική χώρα, χωρίς τη δυνατότητα υφ' όρων απόλυσης. Ο νεαρός Κούρδος οδηγήθηκε στην Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης, που αποφάσισε την προσωρινή του κράτηση, ώσπου να αποφασίσει το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο σχετικά με το τουρκικό αίτημα έκδοσης. Από πηγές της Εισαγγελίας Εφετών έγινε γνωστό ότι «η υπόθεσή του θα συζητηθεί μέσα στις προσεχείς 40 ημέρες, όπως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία». Από τα συνοδευτικά έγγραφα που έχουν διαβιβάσει οι τουρκικές αρχές, φέρεται ως μέλος της «παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, που έχει διαπράξει ένοπλες ενέργειες». Σύμφωνα με πληροφορίες όμως, η μοναδική πράξη για την οποία υπάρχουν δικόγραφα στα χέρια των εισαγγελικών αρχών της Θεσσαλονίκης, είναι μια επίθεση με μαχαίρι εναντίον Τούρκου στο Ντιγιαρμπακίρ τον Οκτώβριο του 1995. Υπό αυτές τις συνθήκες, αναμένεται να ζητηθούν επιπλέον στοιχεία για τη δράση του ως μέλος της Χεζμπολάχ. Ο ίδιος αρνείται οποιαδήποτε κατηγορία και υποστηρίζει ότι διώκεται για τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Ανέφερε δε ότι είχε ζητήσει και παλαιότερα πολιτικό άσυλο απ' τη χώρα μας, αλλά αργότερα το απέσυρε γιατί τον κάλυπτε ο νόμος περί μεταναστών. Εν όψει του επικείμενου δικαστικού συμβουλίου που θ' αποφασίσει για την τύχη του 30χρονου Κούρδου, νομικοί κύκλοι σχολίαζαν ότι «ακόμη κι αν το Συμβούλιο Εφετών αποφασίσει την έκδοσή του, ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να την αρνηθεί χωρίς μάλιστα να δικαιολογήσει την άρνησή του». Εξέφραζαν μάλιστα την άποψη ότι «ούτε το δικαστικό συμβούλιο πρέπει να τον εκδώσει εφόσον δεν έχει διαβιβαστεί δικαστική απόφαση εις βάρος του ή έστω πλήρης δικογραφία».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του ΝΙΚΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Πήγε να ζητήσει πολιτικό άσυλο και τον συνέλαβαν ως μέλος της Χεζμπολάχ! Ενας 30χρονος Κούρδος απ' το Ντιγιαρμπακίρ κρατείται από τις αστυνομικές αρχές της Θεσσαλονίκης και κινδυνεύει να εκδοθεί στην Τουρκία, βάσει «ερυθράς αγγελίας» της Ιντερπόλ.
Ο 30χρονος μετανάστης ζει και εργάζεται ως μάγειρας στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με πληροφορίες, συνελήφθη όταν εμφανίστηκε στην αστυνομία ζητώντας να υποβάλει αίτημα χορήγησης πολιτικού ασύλου. Οι αστυνομικοί βρήκαν αμέσως ότι εις βάρος του εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης της Ιντερπόλ, ύστερα από αίτημα των τουρκικών αρχών που ζητούν την άμεση έκδοσή του. Μάλιστα, από τα έγγραφα προκύπτει ότι αντιμετωπίζει ποινή της ισόβιας κάθειρξης στη γειτονική χώρα, χωρίς τη δυνατότητα υφ' όρων απόλυσης. Ο νεαρός Κούρδος οδηγήθηκε στην Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης, που αποφάσισε την προσωρινή του κράτηση, ώσπου να αποφασίσει το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο σχετικά με το τουρκικό αίτημα έκδοσης. Από πηγές της Εισαγγελίας Εφετών έγινε γνωστό ότι «η υπόθεσή του θα συζητηθεί μέσα στις προσεχείς 40 ημέρες, όπως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία». Από τα συνοδευτικά έγγραφα που έχουν διαβιβάσει οι τουρκικές αρχές, φέρεται ως μέλος της «παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, που έχει διαπράξει ένοπλες ενέργειες». Σύμφωνα με πληροφορίες όμως, η μοναδική πράξη για την οποία υπάρχουν δικόγραφα στα χέρια των εισαγγελικών αρχών της Θεσσαλονίκης, είναι μια επίθεση με μαχαίρι εναντίον Τούρκου στο Ντιγιαρμπακίρ τον Οκτώβριο του 1995. Υπό αυτές τις συνθήκες, αναμένεται να ζητηθούν επιπλέον στοιχεία για τη δράση του ως μέλος της Χεζμπολάχ. Ο ίδιος αρνείται οποιαδήποτε κατηγορία και υποστηρίζει ότι διώκεται για τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Ανέφερε δε ότι είχε ζητήσει και παλαιότερα πολιτικό άσυλο απ' τη χώρα μας, αλλά αργότερα το απέσυρε γιατί τον κάλυπτε ο νόμος περί μεταναστών. Εν όψει του επικείμενου δικαστικού συμβουλίου που θ' αποφασίσει για την τύχη του 30χρονου Κούρδου, νομικοί κύκλοι σχολίαζαν ότι «ακόμη κι αν το Συμβούλιο Εφετών αποφασίσει την έκδοσή του, ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να την αρνηθεί χωρίς μάλιστα να δικαιολογήσει την άρνησή του». Εξέφραζαν μάλιστα την άποψη ότι «ούτε το δικαστικό συμβούλιο πρέπει να τον εκδώσει εφόσον δεν έχει διαβιβαστεί δικαστική απόφαση εις βάρος του ή έστω πλήρης δικογραφία».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008
Κάτι νέο γεννιέται στις καταλήψεις [Ελευθεροτυπία, 31.12.2008]
Κάτι νέο γεννιέται στις καταλήψεις
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
«Η συνέλευση δεν θα γίνει, η κατάληψη τελείωσε». «Η κατάληψη του Πολυτεχνείου λήγει στις 12 τα μεσάνυχτα της 24ης Δεκέμβρη». «Κατάληψη ΑΣΟΕΕ: Τέλος. Μόλις αποχωρήσαμε από το κτίριο». Ακόμα και το Κέντρο Εξεγερμένων Πολιτών Χαλανδρίου που άκουγαν όσοι ανυποψίαστοι τηλεφωνούσαν στο ΚΕΠ Χαλανδρίου, σίγησε και αυτό. Μία μετά την άλλη οι κατά τόπους καταλήψεις έσβησαν. Κάποιοι όμως μείναν να φυλάνε τις δικές τους Θερμοπύλες.
Η κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας φέρ' ειπείν σφύζει από ζωή όπως και καθαριότητα. «Η κατάληψη είναι αυτοδιαχειριζόμενη και όχι αυτοκαθαριζόμενη», γράφουν παντού χαρτιά κολλημένα στους τοίχους. Κανείς δεν ρίχνει τη στάχτη του κάτω. Ούτε τη Δευτέρα που είχαν στον χώρο της κατάληψης συναυλία τα μαθητικά συγκροτήματα Hell Core, Γκροτέσκο και Λυρική Συνωμοσία.
Το Σάββατο μάλιστα, καταληψίες και επισκέπτες του Πνευματικού Κέντρου παρακολούθησαν θεατρική παράσταση. Το έργο «Οι θεατές» του Μάριου Ποντίκα από την ομάδα ΕΡΕΤΑ (Είμαστε Ρεαλιστές, Επιδιώκουμε Το Αδύνατο) σε σκηνοθεσία Νατάσας Βασιλείου.
Εναλλακτικά στολίδια και αλλού ζωγραφιές με τον Αϊ-Βασίλη να κρατάει μολότοφ
Αλλες μέρες έχουν προβολές ταινιών με επίκαιρα πάντα θέματα όπως το γαλλικό: «ΜΑ 6 TVA CRAQUER - Το προάστιό μου θα εκραγεί». Το έργο μιλάει για τη «ζωή σε ένα γκέτο μέσα σε μια αστική καθημερινότητα, όπου ένας πυροβολισμός γίνεται η σπίθα, η οποία φέρνει απανωτές εκρήξεις σε μια ήδη δυσαρεστημένη κοινωνία». Και ενώ το κτίριο τελεί πάντα υπό κατάληψη, λειτουργεί και φουτουριστική έκθεση. Διακοσμητικές απομιμήσεις βομβών μολότοφ και πέτρες βρίσκονται μέσα στα εκθέματα. Αλλού πρόχειρα γλυπτά, κάτι τσαρούχια, οθόνη προβολής και κρεμασμένες δεκάδες φωτογραφίες από τα συμβάντα των ημερών, με κρεμασμένα δίπλα τους προφυλακτικά, στρινγκ, λογαριασμούς ΔΕΗ και κάλτσες.
Αφίσα στην κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας προειδοποιεί: «Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών. Εκτός από τα καταστήματα και τα αυτοκίνητα ασφαλίστε και τα παιδιά σας. Πού ξέρετε; Ισως κάποτε μια σφαίρα να σας κάνει πλούσιους».
Σε όλες τις καταλήψεις παρατηρείται έντονη διακίνηση ιδεών. Διανομή εντύπων, διάλογος, αφισοκολλήσεις και ομιλίες για επίκαιρα πάντα θέματα. Πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας, επίθεση με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια του Σωματείου Καθαριστριών, ορφανές σφαίρες στο Περιστέρι.
Οπως και στην κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου, έτσι και στην κατάληψη του «Ελεύθερου Γαλαξία Νέας Σμύρνης» πραγματοποιούνται έρανοι. Ο Γαλαξίας ήταν ένα παλιό ιστορικό καφενείο της Νέας Σμύρνης. Αργότερα έγινε πολιτιστικό κέντρο του δήμου, όμως ελάχιστοι δημότες το θυμούνται έτσι.
Οι καταληψίες καθαρίζουν τώρα τον χώρο επιμελώς. Διατηρούν εράνους τόσο για τους συλληφθέντες των επεισοδίων όσο και για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψής τους. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε χάριζαν στον κόσμο ρούχα, ενώ παράλληλα πούλαγαν και διάφορα προϊόντα, όπως καφέ, χορηγία μάλλον κάποιου ανεξάρτητου συνεταιρισμού.
Μέσα υπάρχουν αντίσκηνα, καναπέδες, κιθάρες αλλά και οι υπολογιστές, στους οποίους γράφουν τα κείμενά τους. Μέσα σε όλα υπάρχει ψυγείο, κουζίνα, ενώ ψάχνουν πού θα βάλουν την τουαλέτα. Είναι όλοι τους νέοι και προσφέρονται να κεράσουν καφέ εκεί που οι παππούδες και πατεράδες τους πλήρωναν για να πιουν.
Κοινός ίσως ιδεολογικός παρονομαστής και των δύο παραπάνω καταλήψεων είναι αυτό που γράφει σε ανακοίνωσή της η κατάληψη του «Απελευθερωμένου Δημαρχείου Περιστερίου (Ξυλοτεχνία)». Πρόκειται για παράρτημα του δημαρχείου.
Αναφέρουν: «Συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά απελευθερώσαμε έναν νεκρό χώρο της εξουσίας. Το κέντρο λήψης αποφάσεων των τοπικών αρχόντων που μιλάνε και αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Αυτές τις μέρες μιλήσαμε στις συνελεύσεις, μέσα στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, καταλύοντας τη δημοκρατία τους. Χωρίς προέδρους, γραμματείς και φαρισαίους. Ισοι προς ίσους μιλήσαμε για όλα αυτά που μας αφορούν χωρίς τη διαμεσολάβηση καμίας εξουσίας, κανενός αντιπροσώπου.
Μια αμεσο-δημοκρατική διαδικασία που εμπεριέχει και χωρά τον καθένα που συμμετέχει σ' αυτή, που του δίνει χώρο έκφρασης όχι για την ατομική του εξύψωση, αλλά για την προώθηση της σύνθεσης της συλλογικής μας πορείας. Τη στιγμή που οι ελεύθεροι χώροι στους οποίους μπορούμε να συναντηθούμε και να εκφραστούμε έχουν εξαφανιστεί. Τη στιγμή που η ασφάλεια του σπιτιού έχει πετάξει από το παράθυρο την περιπέτεια και τη γοητεία της απροσχεδίαστης γνωριμίας και της ανιδιοτελούς συνδιαλλαγής.
Αυτή τη στιγμή επιλέγουμε να δώσουμε στους εαυτούς μας και σε όσους το επιθυμούν μια δυνατότητα αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας σε σχέση με όσα έχουν ήδη συμβεί και όσα θέλουμε από κοινού να συμβούν».
Πολυτεχνείο. Γωνία Στουρνάρη και Μπουμπουλίνας. Στα τρία περίπου μέτρα ύψος (γιατί τόσο ψηλά;) βρίσκεται εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα: «Ούτε σταγόνα δεν κύλησε μάταια/ τ' άνθος της νιότης μας ποτίστηκε. Η πέτρινη ανάσα μας βάφτηκε σιωπή και ουρλιαχτό. Στον Μιχάλη Καλτεζά που δολοφονήθηκε από το κράτος στις 17 Νοέμβρη 1985».
Σ.σ.: Τη συγγνώμη μου στην κατάληψη του Ελεύθερου Γαλαξία Νέας Σμύρνης, που είπα ότι «δεν είμαι δημοσιογράφος». Είναι ότι αυτές τις μέρες μας έχουν πάρει με τις πέτρες. Είναι και το πανό στην κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας: «Οι μπάτσοι χτυπάνε στο ψαχνό και οι δημοσιογράφοι στο μυαλό».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
«Η συνέλευση δεν θα γίνει, η κατάληψη τελείωσε». «Η κατάληψη του Πολυτεχνείου λήγει στις 12 τα μεσάνυχτα της 24ης Δεκέμβρη». «Κατάληψη ΑΣΟΕΕ: Τέλος. Μόλις αποχωρήσαμε από το κτίριο». Ακόμα και το Κέντρο Εξεγερμένων Πολιτών Χαλανδρίου που άκουγαν όσοι ανυποψίαστοι τηλεφωνούσαν στο ΚΕΠ Χαλανδρίου, σίγησε και αυτό. Μία μετά την άλλη οι κατά τόπους καταλήψεις έσβησαν. Κάποιοι όμως μείναν να φυλάνε τις δικές τους Θερμοπύλες.
Η κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας φέρ' ειπείν σφύζει από ζωή όπως και καθαριότητα. «Η κατάληψη είναι αυτοδιαχειριζόμενη και όχι αυτοκαθαριζόμενη», γράφουν παντού χαρτιά κολλημένα στους τοίχους. Κανείς δεν ρίχνει τη στάχτη του κάτω. Ούτε τη Δευτέρα που είχαν στον χώρο της κατάληψης συναυλία τα μαθητικά συγκροτήματα Hell Core, Γκροτέσκο και Λυρική Συνωμοσία.
Το Σάββατο μάλιστα, καταληψίες και επισκέπτες του Πνευματικού Κέντρου παρακολούθησαν θεατρική παράσταση. Το έργο «Οι θεατές» του Μάριου Ποντίκα από την ομάδα ΕΡΕΤΑ (Είμαστε Ρεαλιστές, Επιδιώκουμε Το Αδύνατο) σε σκηνοθεσία Νατάσας Βασιλείου.
Εναλλακτικά στολίδια και αλλού ζωγραφιές με τον Αϊ-Βασίλη να κρατάει μολότοφ
Αλλες μέρες έχουν προβολές ταινιών με επίκαιρα πάντα θέματα όπως το γαλλικό: «ΜΑ 6 TVA CRAQUER - Το προάστιό μου θα εκραγεί». Το έργο μιλάει για τη «ζωή σε ένα γκέτο μέσα σε μια αστική καθημερινότητα, όπου ένας πυροβολισμός γίνεται η σπίθα, η οποία φέρνει απανωτές εκρήξεις σε μια ήδη δυσαρεστημένη κοινωνία». Και ενώ το κτίριο τελεί πάντα υπό κατάληψη, λειτουργεί και φουτουριστική έκθεση. Διακοσμητικές απομιμήσεις βομβών μολότοφ και πέτρες βρίσκονται μέσα στα εκθέματα. Αλλού πρόχειρα γλυπτά, κάτι τσαρούχια, οθόνη προβολής και κρεμασμένες δεκάδες φωτογραφίες από τα συμβάντα των ημερών, με κρεμασμένα δίπλα τους προφυλακτικά, στρινγκ, λογαριασμούς ΔΕΗ και κάλτσες.
Αφίσα στην κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας προειδοποιεί: «Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών. Εκτός από τα καταστήματα και τα αυτοκίνητα ασφαλίστε και τα παιδιά σας. Πού ξέρετε; Ισως κάποτε μια σφαίρα να σας κάνει πλούσιους».
Σε όλες τις καταλήψεις παρατηρείται έντονη διακίνηση ιδεών. Διανομή εντύπων, διάλογος, αφισοκολλήσεις και ομιλίες για επίκαιρα πάντα θέματα. Πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας, επίθεση με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια του Σωματείου Καθαριστριών, ορφανές σφαίρες στο Περιστέρι.
Οπως και στην κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου, έτσι και στην κατάληψη του «Ελεύθερου Γαλαξία Νέας Σμύρνης» πραγματοποιούνται έρανοι. Ο Γαλαξίας ήταν ένα παλιό ιστορικό καφενείο της Νέας Σμύρνης. Αργότερα έγινε πολιτιστικό κέντρο του δήμου, όμως ελάχιστοι δημότες το θυμούνται έτσι.
Οι καταληψίες καθαρίζουν τώρα τον χώρο επιμελώς. Διατηρούν εράνους τόσο για τους συλληφθέντες των επεισοδίων όσο και για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψής τους. Το Σαββατοκύριακο που πέρασε χάριζαν στον κόσμο ρούχα, ενώ παράλληλα πούλαγαν και διάφορα προϊόντα, όπως καφέ, χορηγία μάλλον κάποιου ανεξάρτητου συνεταιρισμού.
Μέσα υπάρχουν αντίσκηνα, καναπέδες, κιθάρες αλλά και οι υπολογιστές, στους οποίους γράφουν τα κείμενά τους. Μέσα σε όλα υπάρχει ψυγείο, κουζίνα, ενώ ψάχνουν πού θα βάλουν την τουαλέτα. Είναι όλοι τους νέοι και προσφέρονται να κεράσουν καφέ εκεί που οι παππούδες και πατεράδες τους πλήρωναν για να πιουν.
Κοινός ίσως ιδεολογικός παρονομαστής και των δύο παραπάνω καταλήψεων είναι αυτό που γράφει σε ανακοίνωσή της η κατάληψη του «Απελευθερωμένου Δημαρχείου Περιστερίου (Ξυλοτεχνία)». Πρόκειται για παράρτημα του δημαρχείου.
Αναφέρουν: «Συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά απελευθερώσαμε έναν νεκρό χώρο της εξουσίας. Το κέντρο λήψης αποφάσεων των τοπικών αρχόντων που μιλάνε και αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Αυτές τις μέρες μιλήσαμε στις συνελεύσεις, μέσα στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, καταλύοντας τη δημοκρατία τους. Χωρίς προέδρους, γραμματείς και φαρισαίους. Ισοι προς ίσους μιλήσαμε για όλα αυτά που μας αφορούν χωρίς τη διαμεσολάβηση καμίας εξουσίας, κανενός αντιπροσώπου.
Μια αμεσο-δημοκρατική διαδικασία που εμπεριέχει και χωρά τον καθένα που συμμετέχει σ' αυτή, που του δίνει χώρο έκφρασης όχι για την ατομική του εξύψωση, αλλά για την προώθηση της σύνθεσης της συλλογικής μας πορείας. Τη στιγμή που οι ελεύθεροι χώροι στους οποίους μπορούμε να συναντηθούμε και να εκφραστούμε έχουν εξαφανιστεί. Τη στιγμή που η ασφάλεια του σπιτιού έχει πετάξει από το παράθυρο την περιπέτεια και τη γοητεία της απροσχεδίαστης γνωριμίας και της ανιδιοτελούς συνδιαλλαγής.
Αυτή τη στιγμή επιλέγουμε να δώσουμε στους εαυτούς μας και σε όσους το επιθυμούν μια δυνατότητα αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας σε σχέση με όσα έχουν ήδη συμβεί και όσα θέλουμε από κοινού να συμβούν».
Πολυτεχνείο. Γωνία Στουρνάρη και Μπουμπουλίνας. Στα τρία περίπου μέτρα ύψος (γιατί τόσο ψηλά;) βρίσκεται εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα: «Ούτε σταγόνα δεν κύλησε μάταια/ τ' άνθος της νιότης μας ποτίστηκε. Η πέτρινη ανάσα μας βάφτηκε σιωπή και ουρλιαχτό. Στον Μιχάλη Καλτεζά που δολοφονήθηκε από το κράτος στις 17 Νοέμβρη 1985».
Σ.σ.: Τη συγγνώμη μου στην κατάληψη του Ελεύθερου Γαλαξία Νέας Σμύρνης, που είπα ότι «δεν είμαι δημοσιογράφος». Είναι ότι αυτές τις μέρες μας έχουν πάρει με τις πέτρες. Είναι και το πανό στην κατάληψη του Πνευματικού Κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας: «Οι μπάτσοι χτυπάνε στο ψαχνό και οι δημοσιογράφοι στο μυαλό».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008
Κonstantina Kouneva [Kathimerini 31.12.2008, Eleutherotypia 31.12.2008]
Σήμερα η πρώτη της επέμβαση
Της Χριστινας Κοψινη
Στην πρώτη, από σειρά επεμβάσεων, υποβάλλεται σήμερα η Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία νοσηλεύεται από τα ξημερώματα της προηγούμενης Τρίτης, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ευαγγελισμού. Η γεν. γραμματέας του Παναττικού Σωματείου καθαριστών και οικιακών βοηθών, έπεσε θύμα επίθεσης στις 22 Δεκεμβρίου το βράδυ από δύο άνδρες, οι οποίοι την περιέλουσαν με βιτριόλι.
Εκτός από τα προβλήματα όρασης η γυναίκα υπέστη σημαντικές βλάβες σε ζωτικά όργανα. Οι θεράποντες γιατροί εκτιμούν ότι η αποκατάσταση θα είναι μακρόχρονη. Η ίδια έχει αντίληψη του περιβάλλοντος αν και δεν μπορεί να μιλήσει .
Προχθές τοποθετήθηκε φύλαξη έξω από το χώρο νοσηλείας, ενώ οι έρευνες της Αστυνομίας προχωρούν με αργούς ρυθμούς. Το τελευταίο γεγονός, ανάγκασε τους προέδρους της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, κ. Γ. Παναγόπουλο και Στ. Σαλουφάκου να ζητήσουν χθες από τις αρχές την ανάληψη πρωτοβουλίας, ώστε με εισαγγελική παραγγελία να αρθεί το τηλεφωνικό απόρρητο.
Εν τω μεταξύ, ένα ευρύ δίκτυο αλληλεγγύης προς την οικογένεια της Κούνεβα αναπτύσσεται σε όλη τη χώρα. Αυτόνομες ομάδες, συνδικάτα όπως Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων η οποία την ίδια κιόλας ημέρα της επίθεσης κάλεσε τα μέλη της να συμβάλουν οικονομικά, το ΕΚΑ, η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ, τα σωματεία των ΗΣΑΠ και ανώνυμοι πολίτες δηλώνουν με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή τους. Την πρώτη ημέρα βρέθηκε στον Ευαγγελισμό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας, ενώ τη συμβολή του εξέφρασε και ο πρώην υφυπουργός Αμυνας, κ. Μιχαλολιάκος. Χθες, ομάδα νέων προχώρησε σε συμβολική κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ), αναρτώντας πανό στα βουλγαρικά και τα ελληνικά χωρίς να εμποδίζει τη λειτουργία των σωματείων που εργάζονται στο χώρο, ενώ έντονο ενδιαφέρον εξέφρασε ο υπουργός Εργασίας της Βουλγαρίας και τα συνδικάτα της χώρας. Σύμφωνα με το βουλγαρικό τύπο η χρήση καυστικού υγρού αποτελεί συνήθη μέθοδο για τη μαφία που δρα στη χώρα. Οσοι επιθυμούν να συμβάλουν οικονομικά μπορούν να καταθέσουν χρήματα στον λογαριασμό 5012-019021-277 Tράπεζα Πειραιώς για Decheva Ellena Todor και Κonstantina Kouneva.
ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ «Ε» Η ΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑ Μ. ΛΙΑΠΗ
«Στόχευσαν το εργατικό κίνημα»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Στην ΙΩΑΝΝΑ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Η επίθεση στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του γυναικείου και του εργατικού κινήματος», μας λέει η Μαρία Λιάπη, ερευνήτρια, μέλος του Δικτύου Ενίσχυσης και Στήριξης Μεταναστριών ΔΕΣΜΕ, το οποίο από συστάσεώς του, πριν από μερικούς μήνες, έχει θέσει το θέμα της εργασιακής εκμετάλλευσης μεταναστριών σε υπηρεσίες φροντίδας και καθαριότητας. Συζητήσαμε μαζί της για το περιστατικό και τις προεκτάσεις του.
***Τι μπορεί να δείχνει η επίθεση σε μια μετανάστρια, εργαζόμενη μητέρα και εκλεγμένη συνδικαλίστρια;
* «Οι ιδιότητες της Κωνσταντίνας την είχαν ήδη στοχοποιήσει πριν ακόμη δεχθεί την επίθεση. Καθώς δεν είναι αυτονόητο ότι μια μετανάστρια, καθημερινά αντιμέτωπη με την απώλεια της δυνατότητας νόμιμης παραμονής, που εργάζεται σε ένα χώρο βασίλειο της ανυπαρξίας εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μπορεί να είναι και συγχρόνως συνδικαλίστρια διεκδικώντας στοιχειώδη δικαιώματα».
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα
***Μήπως είναι οι συνθήκες και οι όροι εργασίας στον τομέα καθαριότητας ο λόγος που εξαρχής αρκετοί μίλησαν για εργοδοτική τρομοκρατία;
* «Η μεγάλη πλειοψηφία στην Παναττική Ενωση Καθαριστών/τριών και οικιακών εργαζομένων αποτελείται από μετανάστριες. Είναι ένα από τα ελάχιστα σωματεία με εκλεγμένο μέλος της διοίκησης μετανάστρια. Καλύπτει όσες/όσους εργάζονται στον τομέα της καθαριότητας κτιρίων (δημόσιων και ιδιωτικών), αλλά και τον τεράστιο τομέα της παροχής οικιακής φροντίδας. Ειδικά για τον τομέα της καθαριότητας κτιρίων, το καθεστώς εργασίας χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της πλήρους και άκρατης ελαστικότητας.
Η εργοδοσία, εταιρείες καθαρισμού κτιρίων που προσλαμβάνουν εργαζόμενους/ες για να τους υπενοικιάσουν στη συνέχεια, εφαρμόζουν στην πράξη τη λεγόμενη "ανακύκλωση" εργαζομένων, με συνέπεια να είναι εύκολο να μην τηρούνται τα ωράρια εργασίας και να καταστρατηγούνται τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Η τυπική διαδικασία κατακύρωσης της εργολαβικής ανάθεσης δίνει τη δυνατότητα στον φορέα που αναθέτει το έργο αλλά και στην επιθεώρηση εργασίας (ΣΕΠΕ) να απεκδύονται στη συνέχεια κάθε ευθύνης για την καταπάτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, να κρύβονται δηλαδή πίσω από το δάχτυλό τους.
Σ' αυτές τις συνθήκες η Κούνεβα και οι συναγωνίστριές της αγωνίστηκαν να κατοχυρώσουν την αναγνώριση του επαγγέλματος αυτού ως βαρέος και ανθυγιεινού, στον βαθμό που υποφέρουν από μια σειρά νοσήματα, κυρίως δερματολογικά, λόγω των χημικών καθαριότητας που χρησιμοποιούν. Στην πράξη, όμως, οι εργοδότες προσπαθούν με διάφορα προσχήματα να το αποφύγουν. Διεκδικούν την εφαρμογή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας κατ' ελάχιστον, στο βαθμό που δεν μπορεί ακόμη να υπογραφεί κλαδική σύμβαση».
***Σε άλλους θυμίζει μαφία, σε άλλους σεξιστικές πρακτικές τιμωρίας ανυπόταχτων γυναικών σε Πακιστάν και Ιράν, στα καθ' ημάς ανασύρει μνήμες παλαιότερων εποχών. Πώς σχολιάζετε τον τρόπο της επίθεσης;
* «Η εκδικητική σφοδρότητα αυτής της επίθεσης είχε μόνο σκοπό να καταργήσει ουσιαστικά και συμβολικά κάθε δυνατότητα ύπαρξης του θύματος: ως γυναίκας, ως μετανάστριας, ως μαχητικής συνδικαλίστριας, ως μονογονέα που δίνει τις μάχες της σε κάθε επίπεδο της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, και σε μας να υπενθυμίσει ότι η συγκεκριμένη μορφή εγκληματικής ενέργειας (βιτριολισμός) έρχεται από ένα βαθύ και σκοτεινό απόθεμα ανδρικής βίας που φαίνεται ότι δεν έχει περάσει οριστικά στο παρελθόν.
Η επίθεση στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του γυναικείου και του εργατικού κινήματος».
«Είναι γερή μαχήτρια»
Με χαμένη την όραση από το αριστερό μάτι, εγκαύματα στο πρόσωπο, στον θώρακα και στη ρινοφαρυγγική κοιλότητα και προβλήματα ομιλίας, καθώς μέχρι πρόσφατα ανέπνεε μέσω τραχειοστομίας, η Κωνσταντίνα Κούνεβα θα εξακολουθήσει να νοσηλεύεται στην εντατική του «Ευαγγελισμού», για να αποφευχθεί ο κίνδυνος λοιμώξεων, καθώς δεν έχουν επουλωθεί ακόμη τα τραύματά της. «Είναι γερή μαχήτρια», μας είπε ο διοικητής του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ) Π. Ευσταθίου, που μας ενημέρωσε, έχει αποκτήσει επαφή με το περιβάλλον, ενώ μελλοντικά θα χρειαστεί αρκετές διορθωτικές επεμβάσεις για την αποκατάστασή της.
! Την άμεση εξιχνίαση της δολοφονικής επίθεσης ζητά το ΠΑΣΟΚ και τονίζει ότι «ανεξάρτητα από τα συμπεράσματα της αστυνομικής έρευνας, έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα το τεράστιο θέμα της αποδιάρθρωσης των ελεγκτικών μηχανισμών στην αγορά εργασίας και της ωμής καταπάτησης ακόμα και των στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων».
! Συμβολική κατάληψη στο κτίριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου (ΕΚΘ) έκαναν χθες μέλη της κατάληψης του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου (φοιτητές, μέλη της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και εργαζόμενοι) σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επίθεση σε βάρος της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα. Οι καταληψίες εγκαταστάθηκαν στην αίθουσα του πρώτου ορόφου και δεν παρεμπόδισαν τη λειτουργία του ΕΚΘ, ούτε την είσοδο του προέδρου και των άλλων συνδικαλιστών στα γραφεία τους.
Γιαννίτσης: «Η περίπτωση Κούνεβα αφήνει σκιές και για χειρότερα»
«Σκιές για χειρότερα» αφήνει η περίπτωση Κούνεβα, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Εργασίας Τάσο Γιαννίτση, ο οποίος μιλά στην «Ε» για την αυθαιρεσία που επικρατεί στον χώρο της εξαρτημένης εργασίας που αφορά πάνω από δύο εκατομμύρια εργαζόμενους:
«Η ελληνική κοινωνία (όχι όλη) εθίζεται στον εκχυδαϊσμό, τη γενικευμένη καταστρατήγηση κάθε θεσμικού πλαισίου, τον κυνισμό, την αδιαφορία. Μια μετανάστρια εργαζόμενη δέχθηκε μια συνειδητή επίθεση, που, από τις 23 Δεκεμβρίου 2008 και μετά, αχρηστεύει ίσως κάθε ομορφιά και ελπίδα στη ζωή της. Ποιος και γιατί; Πολλά λέγονται. Η βία, κρατική ή ιδιωτική, είναι γυμνή ανάμεσά μας. Και η αδιαφορία όλων ορατή. Μέχρι να τύχει να ζήσουν τις συνέπειες στο παιδί τους, στη γυναίκα τους, στους φίλους τους. Τότε εξεγείρονται. Γιατί; Δεν συμμετείχαν στη δημιουργία συνθηκών που γεννούν διάφορα "αβγά του φιδιού";
Οι μετανάστες δεν είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, για να σκοτώνονται τα παιδιά τους (γράψτε Αλεξ) και να επικρατεί η ομερτά. Ούτε για να δέχονται δολοφονικές επιθέσεις, χωρίς να λειτουργούν οι μηχανισμοί εξιχνίασης και δικαιοσύνης, όπως για κάθε άλλο πολίτη. Γιατί, αν ανεχθούμε τέτοια φαινόμενα, αυτά κάποια στιγμή σταματούν να κάνουν διακρίσεις και φτάνουν σε όλους. Φτάνουν και στα δικά μας παιδιά, όπως στον Αλέξη. Φτάνουν και με πολλές άλλες μορφές που μας ξαφνιάζουν.
Δεν ξέρω τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονική επίθεση στη γυναίκα αυτή. Ξέρω, όμως, ότι σε σημαντικό τμήμα των εργαζόμενων στον χώρο της εξαρτημένης εργασίας (μιλάμε για έναν πληθυσμό πάνω από δύο εκατομμύρια) στη χώρα μου/στη χώρα μας -στη χώρα της Ελληνικής Δημοκρατίας- κυριαρχεί συχνά αυθαιρεσία, γενικευμένη καταπάτηση του θεσμικού κεκτημένου, όπως ρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων ή που έχουν θεσμοθετηθεί στο Σύνταγμα. Η περίπτωση Κούνεβα αφήνει σκιές και για χειρότερα.
Στον χώρο της εργασίας δεν περιμένει κανείς αγγελικές καταστάσεις. Ομως, πλέον η κατάσταση έχει επιβαρυνθεί πολλαπλά: με την ανεργία, με τις παράνομα και άδικα χαμηλές αμοιβές χωρίς προοπτική ανόδου για πολλές κατηγορίες, με την απίστευτη αναξιοκρατία σε δημόσιο, αλλά και ιδιωτικό, τομέα, με την εξευτελιστική καταρράκωση κάθε έννοιας σεβασμού βασικών εργασιακών και, φαίνεται, και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Την περίπτωση Κούνεβα ας μην τη δούμε ξεκομμένη από το ευρύτερο γίγνεσθαι. Ούτε ξεκομμένη από το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία μας τέτοια φαινόμενα. Οι δύο αυτές πτυχές μαζί συνθέτουν έναν κρίκο σε μια αλυσίδα, που δεν αφορά μόνο τον χώρο της εργασίας, τον χώρο του μετανάστη ή του ατόμου που διεκδικεί όσα ως κοινωνία έχουμε συμφωνήσει ότι του ανήκουν. Είναι και κρίκος μιας συνολικότερης αλυσίδας φαινομενικά ασύνδετων καταστάσεων, που σαν επιδημία μολύνει όλο και πιο πολλά φαινόμενα, αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Γύρω μας, σε όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, υπάρχουν πολλές υγιείς και υπεύθυνες δυνάμεις. Ομως λειτουργούν παθητικά, και γι' αυτό προβληματικά. Η δημοκρατία, η κοινωνική ευαισθησία, οι εθνικοί στόχοι δεν απειλούνται μόνο από τα μεγάλα, τα εντυπωσιακά. Απειλούνται και όταν «από τα κάτω» -από τους γύρω μας, από μας τους ίδιους- χαλαρότητα, αδιαφορία και εγωκεντρισμός αφήνουν να εξελίσσεται σε επιταχυνόμενο βαθμό η διάβρωση, η απαξίωση, η εγκληματικότητα, η διαστροφή, η εμφανής ψευδολογία. Οταν το «από κάτω» έρχεται και συμπληρώνεται με παρεμφερή φαινόμενα «και από πάνω», από την ίδια την καρδιά της εξουσίας, και όταν σήμερα βρισκόμαστε (όχι τυχαία) σε ένα πολύ επικίνδυνο σταυροδρόμι, τότε δημιουργούνται επικίνδυνα κοινωνικά και οικονομικά κοκτέιλ, πιθανόν με συλλογικά και ατομικά επώδυνες συνέπειες.
Ο Μπρεχτ γράφει («Πέντε δυσκολίες να γράψει κανείς την αλήθεια») ότι «αν θέλει κανείς να γράψει με επιτυχία την αλήθεια για τις κακές συνθήκες, πρέπει να τη γράψει έτσι που να διακρίνονται οι, όχι αναπόφευκτες, αιτίες τους. Μόλις φανούν τα -όχι αναπόφευκτα- αίτια, μπορούν πια να πολεμηθούν οι κακές συνθήκες».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008
Της Χριστινας Κοψινη
Στην πρώτη, από σειρά επεμβάσεων, υποβάλλεται σήμερα η Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία νοσηλεύεται από τα ξημερώματα της προηγούμενης Τρίτης, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ευαγγελισμού. Η γεν. γραμματέας του Παναττικού Σωματείου καθαριστών και οικιακών βοηθών, έπεσε θύμα επίθεσης στις 22 Δεκεμβρίου το βράδυ από δύο άνδρες, οι οποίοι την περιέλουσαν με βιτριόλι.
Εκτός από τα προβλήματα όρασης η γυναίκα υπέστη σημαντικές βλάβες σε ζωτικά όργανα. Οι θεράποντες γιατροί εκτιμούν ότι η αποκατάσταση θα είναι μακρόχρονη. Η ίδια έχει αντίληψη του περιβάλλοντος αν και δεν μπορεί να μιλήσει .
Προχθές τοποθετήθηκε φύλαξη έξω από το χώρο νοσηλείας, ενώ οι έρευνες της Αστυνομίας προχωρούν με αργούς ρυθμούς. Το τελευταίο γεγονός, ανάγκασε τους προέδρους της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, κ. Γ. Παναγόπουλο και Στ. Σαλουφάκου να ζητήσουν χθες από τις αρχές την ανάληψη πρωτοβουλίας, ώστε με εισαγγελική παραγγελία να αρθεί το τηλεφωνικό απόρρητο.
Εν τω μεταξύ, ένα ευρύ δίκτυο αλληλεγγύης προς την οικογένεια της Κούνεβα αναπτύσσεται σε όλη τη χώρα. Αυτόνομες ομάδες, συνδικάτα όπως Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων η οποία την ίδια κιόλας ημέρα της επίθεσης κάλεσε τα μέλη της να συμβάλουν οικονομικά, το ΕΚΑ, η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ, τα σωματεία των ΗΣΑΠ και ανώνυμοι πολίτες δηλώνουν με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή τους. Την πρώτη ημέρα βρέθηκε στον Ευαγγελισμό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας, ενώ τη συμβολή του εξέφρασε και ο πρώην υφυπουργός Αμυνας, κ. Μιχαλολιάκος. Χθες, ομάδα νέων προχώρησε σε συμβολική κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ), αναρτώντας πανό στα βουλγαρικά και τα ελληνικά χωρίς να εμποδίζει τη λειτουργία των σωματείων που εργάζονται στο χώρο, ενώ έντονο ενδιαφέρον εξέφρασε ο υπουργός Εργασίας της Βουλγαρίας και τα συνδικάτα της χώρας. Σύμφωνα με το βουλγαρικό τύπο η χρήση καυστικού υγρού αποτελεί συνήθη μέθοδο για τη μαφία που δρα στη χώρα. Οσοι επιθυμούν να συμβάλουν οικονομικά μπορούν να καταθέσουν χρήματα στον λογαριασμό 5012-019021-277 Tράπεζα Πειραιώς για Decheva Ellena Todor και Κonstantina Kouneva.
ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ «Ε» Η ΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑ Μ. ΛΙΑΠΗ
«Στόχευσαν το εργατικό κίνημα»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Στην ΙΩΑΝΝΑ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Η επίθεση στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του γυναικείου και του εργατικού κινήματος», μας λέει η Μαρία Λιάπη, ερευνήτρια, μέλος του Δικτύου Ενίσχυσης και Στήριξης Μεταναστριών ΔΕΣΜΕ, το οποίο από συστάσεώς του, πριν από μερικούς μήνες, έχει θέσει το θέμα της εργασιακής εκμετάλλευσης μεταναστριών σε υπηρεσίες φροντίδας και καθαριότητας. Συζητήσαμε μαζί της για το περιστατικό και τις προεκτάσεις του.
***Τι μπορεί να δείχνει η επίθεση σε μια μετανάστρια, εργαζόμενη μητέρα και εκλεγμένη συνδικαλίστρια;
* «Οι ιδιότητες της Κωνσταντίνας την είχαν ήδη στοχοποιήσει πριν ακόμη δεχθεί την επίθεση. Καθώς δεν είναι αυτονόητο ότι μια μετανάστρια, καθημερινά αντιμέτωπη με την απώλεια της δυνατότητας νόμιμης παραμονής, που εργάζεται σε ένα χώρο βασίλειο της ανυπαρξίας εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μπορεί να είναι και συγχρόνως συνδικαλίστρια διεκδικώντας στοιχειώδη δικαιώματα».
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα
***Μήπως είναι οι συνθήκες και οι όροι εργασίας στον τομέα καθαριότητας ο λόγος που εξαρχής αρκετοί μίλησαν για εργοδοτική τρομοκρατία;
* «Η μεγάλη πλειοψηφία στην Παναττική Ενωση Καθαριστών/τριών και οικιακών εργαζομένων αποτελείται από μετανάστριες. Είναι ένα από τα ελάχιστα σωματεία με εκλεγμένο μέλος της διοίκησης μετανάστρια. Καλύπτει όσες/όσους εργάζονται στον τομέα της καθαριότητας κτιρίων (δημόσιων και ιδιωτικών), αλλά και τον τεράστιο τομέα της παροχής οικιακής φροντίδας. Ειδικά για τον τομέα της καθαριότητας κτιρίων, το καθεστώς εργασίας χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της πλήρους και άκρατης ελαστικότητας.
Η εργοδοσία, εταιρείες καθαρισμού κτιρίων που προσλαμβάνουν εργαζόμενους/ες για να τους υπενοικιάσουν στη συνέχεια, εφαρμόζουν στην πράξη τη λεγόμενη "ανακύκλωση" εργαζομένων, με συνέπεια να είναι εύκολο να μην τηρούνται τα ωράρια εργασίας και να καταστρατηγούνται τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Η τυπική διαδικασία κατακύρωσης της εργολαβικής ανάθεσης δίνει τη δυνατότητα στον φορέα που αναθέτει το έργο αλλά και στην επιθεώρηση εργασίας (ΣΕΠΕ) να απεκδύονται στη συνέχεια κάθε ευθύνης για την καταπάτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, να κρύβονται δηλαδή πίσω από το δάχτυλό τους.
Σ' αυτές τις συνθήκες η Κούνεβα και οι συναγωνίστριές της αγωνίστηκαν να κατοχυρώσουν την αναγνώριση του επαγγέλματος αυτού ως βαρέος και ανθυγιεινού, στον βαθμό που υποφέρουν από μια σειρά νοσήματα, κυρίως δερματολογικά, λόγω των χημικών καθαριότητας που χρησιμοποιούν. Στην πράξη, όμως, οι εργοδότες προσπαθούν με διάφορα προσχήματα να το αποφύγουν. Διεκδικούν την εφαρμογή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας κατ' ελάχιστον, στο βαθμό που δεν μπορεί ακόμη να υπογραφεί κλαδική σύμβαση».
***Σε άλλους θυμίζει μαφία, σε άλλους σεξιστικές πρακτικές τιμωρίας ανυπόταχτων γυναικών σε Πακιστάν και Ιράν, στα καθ' ημάς ανασύρει μνήμες παλαιότερων εποχών. Πώς σχολιάζετε τον τρόπο της επίθεσης;
* «Η εκδικητική σφοδρότητα αυτής της επίθεσης είχε μόνο σκοπό να καταργήσει ουσιαστικά και συμβολικά κάθε δυνατότητα ύπαρξης του θύματος: ως γυναίκας, ως μετανάστριας, ως μαχητικής συνδικαλίστριας, ως μονογονέα που δίνει τις μάχες της σε κάθε επίπεδο της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής, και σε μας να υπενθυμίσει ότι η συγκεκριμένη μορφή εγκληματικής ενέργειας (βιτριολισμός) έρχεται από ένα βαθύ και σκοτεινό απόθεμα ανδρικής βίας που φαίνεται ότι δεν έχει περάσει οριστικά στο παρελθόν.
Η επίθεση στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του γυναικείου και του εργατικού κινήματος».
«Είναι γερή μαχήτρια»
Με χαμένη την όραση από το αριστερό μάτι, εγκαύματα στο πρόσωπο, στον θώρακα και στη ρινοφαρυγγική κοιλότητα και προβλήματα ομιλίας, καθώς μέχρι πρόσφατα ανέπνεε μέσω τραχειοστομίας, η Κωνσταντίνα Κούνεβα θα εξακολουθήσει να νοσηλεύεται στην εντατική του «Ευαγγελισμού», για να αποφευχθεί ο κίνδυνος λοιμώξεων, καθώς δεν έχουν επουλωθεί ακόμη τα τραύματά της. «Είναι γερή μαχήτρια», μας είπε ο διοικητής του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ) Π. Ευσταθίου, που μας ενημέρωσε, έχει αποκτήσει επαφή με το περιβάλλον, ενώ μελλοντικά θα χρειαστεί αρκετές διορθωτικές επεμβάσεις για την αποκατάστασή της.
! Την άμεση εξιχνίαση της δολοφονικής επίθεσης ζητά το ΠΑΣΟΚ και τονίζει ότι «ανεξάρτητα από τα συμπεράσματα της αστυνομικής έρευνας, έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα το τεράστιο θέμα της αποδιάρθρωσης των ελεγκτικών μηχανισμών στην αγορά εργασίας και της ωμής καταπάτησης ακόμα και των στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων».
! Συμβολική κατάληψη στο κτίριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου (ΕΚΘ) έκαναν χθες μέλη της κατάληψης του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου (φοιτητές, μέλη της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και εργαζόμενοι) σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επίθεση σε βάρος της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα. Οι καταληψίες εγκαταστάθηκαν στην αίθουσα του πρώτου ορόφου και δεν παρεμπόδισαν τη λειτουργία του ΕΚΘ, ούτε την είσοδο του προέδρου και των άλλων συνδικαλιστών στα γραφεία τους.
Γιαννίτσης: «Η περίπτωση Κούνεβα αφήνει σκιές και για χειρότερα»
«Σκιές για χειρότερα» αφήνει η περίπτωση Κούνεβα, σύμφωνα με τον πρώην υπουργό Εργασίας Τάσο Γιαννίτση, ο οποίος μιλά στην «Ε» για την αυθαιρεσία που επικρατεί στον χώρο της εξαρτημένης εργασίας που αφορά πάνω από δύο εκατομμύρια εργαζόμενους:
«Η ελληνική κοινωνία (όχι όλη) εθίζεται στον εκχυδαϊσμό, τη γενικευμένη καταστρατήγηση κάθε θεσμικού πλαισίου, τον κυνισμό, την αδιαφορία. Μια μετανάστρια εργαζόμενη δέχθηκε μια συνειδητή επίθεση, που, από τις 23 Δεκεμβρίου 2008 και μετά, αχρηστεύει ίσως κάθε ομορφιά και ελπίδα στη ζωή της. Ποιος και γιατί; Πολλά λέγονται. Η βία, κρατική ή ιδιωτική, είναι γυμνή ανάμεσά μας. Και η αδιαφορία όλων ορατή. Μέχρι να τύχει να ζήσουν τις συνέπειες στο παιδί τους, στη γυναίκα τους, στους φίλους τους. Τότε εξεγείρονται. Γιατί; Δεν συμμετείχαν στη δημιουργία συνθηκών που γεννούν διάφορα "αβγά του φιδιού";
Οι μετανάστες δεν είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, για να σκοτώνονται τα παιδιά τους (γράψτε Αλεξ) και να επικρατεί η ομερτά. Ούτε για να δέχονται δολοφονικές επιθέσεις, χωρίς να λειτουργούν οι μηχανισμοί εξιχνίασης και δικαιοσύνης, όπως για κάθε άλλο πολίτη. Γιατί, αν ανεχθούμε τέτοια φαινόμενα, αυτά κάποια στιγμή σταματούν να κάνουν διακρίσεις και φτάνουν σε όλους. Φτάνουν και στα δικά μας παιδιά, όπως στον Αλέξη. Φτάνουν και με πολλές άλλες μορφές που μας ξαφνιάζουν.
Δεν ξέρω τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονική επίθεση στη γυναίκα αυτή. Ξέρω, όμως, ότι σε σημαντικό τμήμα των εργαζόμενων στον χώρο της εξαρτημένης εργασίας (μιλάμε για έναν πληθυσμό πάνω από δύο εκατομμύρια) στη χώρα μου/στη χώρα μας -στη χώρα της Ελληνικής Δημοκρατίας- κυριαρχεί συχνά αυθαιρεσία, γενικευμένη καταπάτηση του θεσμικού κεκτημένου, όπως ρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων ή που έχουν θεσμοθετηθεί στο Σύνταγμα. Η περίπτωση Κούνεβα αφήνει σκιές και για χειρότερα.
Στον χώρο της εργασίας δεν περιμένει κανείς αγγελικές καταστάσεις. Ομως, πλέον η κατάσταση έχει επιβαρυνθεί πολλαπλά: με την ανεργία, με τις παράνομα και άδικα χαμηλές αμοιβές χωρίς προοπτική ανόδου για πολλές κατηγορίες, με την απίστευτη αναξιοκρατία σε δημόσιο, αλλά και ιδιωτικό, τομέα, με την εξευτελιστική καταρράκωση κάθε έννοιας σεβασμού βασικών εργασιακών και, φαίνεται, και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Την περίπτωση Κούνεβα ας μην τη δούμε ξεκομμένη από το ευρύτερο γίγνεσθαι. Ούτε ξεκομμένη από το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία μας τέτοια φαινόμενα. Οι δύο αυτές πτυχές μαζί συνθέτουν έναν κρίκο σε μια αλυσίδα, που δεν αφορά μόνο τον χώρο της εργασίας, τον χώρο του μετανάστη ή του ατόμου που διεκδικεί όσα ως κοινωνία έχουμε συμφωνήσει ότι του ανήκουν. Είναι και κρίκος μιας συνολικότερης αλυσίδας φαινομενικά ασύνδετων καταστάσεων, που σαν επιδημία μολύνει όλο και πιο πολλά φαινόμενα, αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Γύρω μας, σε όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, υπάρχουν πολλές υγιείς και υπεύθυνες δυνάμεις. Ομως λειτουργούν παθητικά, και γι' αυτό προβληματικά. Η δημοκρατία, η κοινωνική ευαισθησία, οι εθνικοί στόχοι δεν απειλούνται μόνο από τα μεγάλα, τα εντυπωσιακά. Απειλούνται και όταν «από τα κάτω» -από τους γύρω μας, από μας τους ίδιους- χαλαρότητα, αδιαφορία και εγωκεντρισμός αφήνουν να εξελίσσεται σε επιταχυνόμενο βαθμό η διάβρωση, η απαξίωση, η εγκληματικότητα, η διαστροφή, η εμφανής ψευδολογία. Οταν το «από κάτω» έρχεται και συμπληρώνεται με παρεμφερή φαινόμενα «και από πάνω», από την ίδια την καρδιά της εξουσίας, και όταν σήμερα βρισκόμαστε (όχι τυχαία) σε ένα πολύ επικίνδυνο σταυροδρόμι, τότε δημιουργούνται επικίνδυνα κοινωνικά και οικονομικά κοκτέιλ, πιθανόν με συλλογικά και ατομικά επώδυνες συνέπειες.
Ο Μπρεχτ γράφει («Πέντε δυσκολίες να γράψει κανείς την αλήθεια») ότι «αν θέλει κανείς να γράψει με επιτυχία την αλήθεια για τις κακές συνθήκες, πρέπει να τη γράψει έτσι που να διακρίνονται οι, όχι αναπόφευκτες, αιτίες τους. Μόλις φανούν τα -όχι αναπόφευκτα- αίτια, μπορούν πια να πολεμηθούν οι κακές συνθήκες».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008
Tuesday, December 30, 2008
Ζέστη χωρίς καλοριφέρ [Ta Nea, 30.12.2008]
Ζέστη χωρίς καλοριφέρ
Πρωτότυπο εδώ:
Γερμανία: φέρνουν αρχιτεκτονική επανάσταση με «παθητικά σπίτια»
TΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS , Της Εlisabeth Rosenthal
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
Ο Μπέρτολντ Κάουφμαν με τη σύζυγό του Ντόρτε και τις κόρες τους Μέρετ και Νέλι διαβάζουν στο σαλόνι τους στο Ντάρμστατ. Αν και είναι Δεκέμβριος και ο χειμώνας βαρύς, το καλοριφέρ που υπάρχει για ώρα ανάγκης στο σπίτι δεν χρειάζεται να ανάψει
Απ΄ έξω, τίποτε το ασυνήθιστο δεν υπάρχει στα μοντέρνα, γκριζο-πορτοκαλί σπίτια που κατασκευάστηκαν πρόσφατα στην περιφέρεια Κράνιχσταϊν του Ντάρμστατ, στη Γερμανία. Όμως τα σπίτια αυτά είναι μέρος μιας επανάστασης:
μολονότι το έδαφος γύρω τους είναι παγωμένο, μέσα επικρατεί θαλπωρή, παρ΄ όλο που δεν χρησιμοποιούν θέρμανση.
Για να είμαστε δίκαιοι, στο σπίτι του Μπέρτολντ Κάουφμαν υπάρχει ένα καλοριφέρ για ώρα ανάγκης στο λίβινγκ-ρουμ, όμως δεν χρησιμοποιείται. Ακόμη και τις πιο κρύες νύχτες, το νέο «παθητικό σπίτι» των Κάουφμαν παίρνει όλη τη θερμότητα και το ζεστό νερό που χρειάζονται οι ένοικοί του από μια ποσότητα ενέργειας που μόλις θα αρκούσε για να λειτουργήσει ένας στεγνωτήρας μαλλιών. «Δεν έχεις να σκεφτείς τη θερμοκρασίατο σπίτι προσαρμόζεται», λέει ο Κάουφμαν, παρακολουθώντας την δύο ετών κόρη του, ντυμένη με ένα φανελάκι, να παίζει στο ευρύχωρο λίβινγκ-ρουμ. Το νέο σπίτι του, λέει, χρησιμοποιεί περίπου το ένα εικοστό της θερμικής ενέργειας που απαιτεί το σπίτι των γονιών του, το οποίο έχει το ίδιο μέγεθος.
Αεροστεγείς
Η ιδέα του παθητικού σπιτιού, η οποία ξεκίνησε από τη μικρή πόλη του Ντάρμστατ, έξω από τη Φρανκφούρτη, αντιμετωπίζει το ζήτημα της βελτίωσης της ενεργειακής απόδοσης των σπιτιών από μια νέα πλευρά: Χρησιμοποιώντας εξαιρετικής ποιότητας μόνωση και περίπλοκες πόρτες και παράθυρα, οι αρχιτέκτονες των παθητικών σπιτιών κατασκευάζουν αεροστεγείς κατοικίες ώστε η ζέστη να μη διαρρέει και το κρύο απ΄ έξω να μην περνάει ποτέ μέσα. Έτσι τα παθητικά σπίτια μπορεί να ζεσταίνονται από τα σώματα των ενοίκων τους, τη θερμότητα που εκπέμπουν οι ηλεκτρικές οικιακές συσκευές και τον ήλιο.
Πριν από δεκαετίες, οι απόπειρες να δημιουργηθούν αεροστεγή σπίτια θερμαινόμενα από τον ήλιο απέτυχαν, μεταξύ άλλων λόγω του στάσιμου αέρα και της μούχλας. Όμως στην καρδιά κάθε νέου παθητικού σπιτιού βρίσκεται ένα κεντρικό σύστημα κυκλοφορίας του αέρα. Ο ζεστός αέρας που βγαίνει περνάει δίπλα από τον καθαρό κρύο αέρα που μπαίνει ανταλλάσσοντας θερμότητα με απόδοση 90%. Ο μύθος μέχρι τώρα ήταν ότι, για να είσαι ζεστός, πρέπει να έχεις θέρμανση.
«Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα ζεστό σπίτι χωρίς ενεργειακές απαιτήσεις», λέει ο Βόλφγκανγκ Χάσπερ, μηχανικός στο Ρassivhaus Ιnstitut (Ινστιτούτο του Παθητικού Σπιτιού) στο Ντάρμστατ. «Το θέμα δεν είναι να φορέσεις χοντρά πουλόβερ, να κατεβάσεις τον θερμοστάτη και να υποφέρεις από τα ρεύματα. Είναι να αισθάνεσαι άνετα με λιγότερη δαπάνη ενέργειας και εμείς το πετυχαίνουμε ανακυκλώνοντας τη θερμότητα».
Στο παθητικό σπίτι υπάρχουν πολλά παράθυρα (τα περισσότερα προς Νότο) και όλα μπορούν να ανοίξουν. Ο αέρας που έρχεται απ΄ έξω περνάει από φίλτρα υψηλής απόδοσης πριν μπει στα δωμάτια. Το τσιμεντένιο πάτωμα στο υπόγειο δεν είναι κρύο. Οι τοίχοι και ο αέρας έχουν βασικά την ίδια θερμοκρασία.
Με μια ματιά
● 5.000
παθητικά σπίτια υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο. Τα περισσότερα βρίσκονται σε γερμανόφωνες χώρες ή στη Σκανδιναβία.
● ΤΟ ΠΡΩΤΟ παθητικό σπίτι κατασκευάστηκε στο Ντάρμστατ το 1991 από τον ντόπιο αρχιτέκτονα Βόλφγκανγκ Φάιστ, ιδρυτή του Ρassivhaus Ιnstitut.
● ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ σχολεία κατασκευάζονται στη Φρανκφούρτη με την τεχνική αυτή, η οποία διαδίδεται συνεχώς.
● ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ πρότεινε όλα τα καινούργια κτίρια να ανταποκρίνονται, από το 2011, στις προδιαγραφές του παθητικού σπιτιού.
● Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ των παθητικών σπιτιών στοιχίζει περίπου 5-7% περισσότερο απ΄ ό,τι των συμβατικών, όμως το κόστος μειώνεται όσο περισσότερο διαδίδονται.
● ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ εξετάζουν αν η ιδέα του παθητικού σπιτιού μπορεί να εφαρμοστεί και σε θερμότερα κλίματα, όπου το σύστημα ανταλλαγής θερμότητας θα χρησιμοποιείται και για να κρατήσει τον δροσερό αέρα μέσα και τον ζεστό έξω.
● ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ μέγεθος, τα περισσότερα παθητικά σπίτια μπορούν να διαθέσουν 50 τετρ. μέτρα για κάθε άνθρωπο που ζει σε αυτά.
Πρωτότυπο εδώ:
Γερμανία: φέρνουν αρχιτεκτονική επανάσταση με «παθητικά σπίτια»
TΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS , Της Εlisabeth Rosenthal
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
Ο Μπέρτολντ Κάουφμαν με τη σύζυγό του Ντόρτε και τις κόρες τους Μέρετ και Νέλι διαβάζουν στο σαλόνι τους στο Ντάρμστατ. Αν και είναι Δεκέμβριος και ο χειμώνας βαρύς, το καλοριφέρ που υπάρχει για ώρα ανάγκης στο σπίτι δεν χρειάζεται να ανάψει
Απ΄ έξω, τίποτε το ασυνήθιστο δεν υπάρχει στα μοντέρνα, γκριζο-πορτοκαλί σπίτια που κατασκευάστηκαν πρόσφατα στην περιφέρεια Κράνιχσταϊν του Ντάρμστατ, στη Γερμανία. Όμως τα σπίτια αυτά είναι μέρος μιας επανάστασης:
μολονότι το έδαφος γύρω τους είναι παγωμένο, μέσα επικρατεί θαλπωρή, παρ΄ όλο που δεν χρησιμοποιούν θέρμανση.
Για να είμαστε δίκαιοι, στο σπίτι του Μπέρτολντ Κάουφμαν υπάρχει ένα καλοριφέρ για ώρα ανάγκης στο λίβινγκ-ρουμ, όμως δεν χρησιμοποιείται. Ακόμη και τις πιο κρύες νύχτες, το νέο «παθητικό σπίτι» των Κάουφμαν παίρνει όλη τη θερμότητα και το ζεστό νερό που χρειάζονται οι ένοικοί του από μια ποσότητα ενέργειας που μόλις θα αρκούσε για να λειτουργήσει ένας στεγνωτήρας μαλλιών. «Δεν έχεις να σκεφτείς τη θερμοκρασίατο σπίτι προσαρμόζεται», λέει ο Κάουφμαν, παρακολουθώντας την δύο ετών κόρη του, ντυμένη με ένα φανελάκι, να παίζει στο ευρύχωρο λίβινγκ-ρουμ. Το νέο σπίτι του, λέει, χρησιμοποιεί περίπου το ένα εικοστό της θερμικής ενέργειας που απαιτεί το σπίτι των γονιών του, το οποίο έχει το ίδιο μέγεθος.
Αεροστεγείς
Η ιδέα του παθητικού σπιτιού, η οποία ξεκίνησε από τη μικρή πόλη του Ντάρμστατ, έξω από τη Φρανκφούρτη, αντιμετωπίζει το ζήτημα της βελτίωσης της ενεργειακής απόδοσης των σπιτιών από μια νέα πλευρά: Χρησιμοποιώντας εξαιρετικής ποιότητας μόνωση και περίπλοκες πόρτες και παράθυρα, οι αρχιτέκτονες των παθητικών σπιτιών κατασκευάζουν αεροστεγείς κατοικίες ώστε η ζέστη να μη διαρρέει και το κρύο απ΄ έξω να μην περνάει ποτέ μέσα. Έτσι τα παθητικά σπίτια μπορεί να ζεσταίνονται από τα σώματα των ενοίκων τους, τη θερμότητα που εκπέμπουν οι ηλεκτρικές οικιακές συσκευές και τον ήλιο.
Πριν από δεκαετίες, οι απόπειρες να δημιουργηθούν αεροστεγή σπίτια θερμαινόμενα από τον ήλιο απέτυχαν, μεταξύ άλλων λόγω του στάσιμου αέρα και της μούχλας. Όμως στην καρδιά κάθε νέου παθητικού σπιτιού βρίσκεται ένα κεντρικό σύστημα κυκλοφορίας του αέρα. Ο ζεστός αέρας που βγαίνει περνάει δίπλα από τον καθαρό κρύο αέρα που μπαίνει ανταλλάσσοντας θερμότητα με απόδοση 90%. Ο μύθος μέχρι τώρα ήταν ότι, για να είσαι ζεστός, πρέπει να έχεις θέρμανση.
«Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα ζεστό σπίτι χωρίς ενεργειακές απαιτήσεις», λέει ο Βόλφγκανγκ Χάσπερ, μηχανικός στο Ρassivhaus Ιnstitut (Ινστιτούτο του Παθητικού Σπιτιού) στο Ντάρμστατ. «Το θέμα δεν είναι να φορέσεις χοντρά πουλόβερ, να κατεβάσεις τον θερμοστάτη και να υποφέρεις από τα ρεύματα. Είναι να αισθάνεσαι άνετα με λιγότερη δαπάνη ενέργειας και εμείς το πετυχαίνουμε ανακυκλώνοντας τη θερμότητα».
Στο παθητικό σπίτι υπάρχουν πολλά παράθυρα (τα περισσότερα προς Νότο) και όλα μπορούν να ανοίξουν. Ο αέρας που έρχεται απ΄ έξω περνάει από φίλτρα υψηλής απόδοσης πριν μπει στα δωμάτια. Το τσιμεντένιο πάτωμα στο υπόγειο δεν είναι κρύο. Οι τοίχοι και ο αέρας έχουν βασικά την ίδια θερμοκρασία.
Με μια ματιά
● 5.000
παθητικά σπίτια υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο. Τα περισσότερα βρίσκονται σε γερμανόφωνες χώρες ή στη Σκανδιναβία.
● ΤΟ ΠΡΩΤΟ παθητικό σπίτι κατασκευάστηκε στο Ντάρμστατ το 1991 από τον ντόπιο αρχιτέκτονα Βόλφγκανγκ Φάιστ, ιδρυτή του Ρassivhaus Ιnstitut.
● ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ σχολεία κατασκευάζονται στη Φρανκφούρτη με την τεχνική αυτή, η οποία διαδίδεται συνεχώς.
● ΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ πρότεινε όλα τα καινούργια κτίρια να ανταποκρίνονται, από το 2011, στις προδιαγραφές του παθητικού σπιτιού.
● Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ των παθητικών σπιτιών στοιχίζει περίπου 5-7% περισσότερο απ΄ ό,τι των συμβατικών, όμως το κόστος μειώνεται όσο περισσότερο διαδίδονται.
● ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ εξετάζουν αν η ιδέα του παθητικού σπιτιού μπορεί να εφαρμοστεί και σε θερμότερα κλίματα, όπου το σύστημα ανταλλαγής θερμότητας θα χρησιμοποιείται και για να κρατήσει τον δροσερό αέρα μέσα και τον ζεστό έξω.
● ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ μέγεθος, τα περισσότερα παθητικά σπίτια μπορούν να διαθέσουν 50 τετρ. μέτρα για κάθε άνθρωπο που ζει σε αυτά.
Δεν καθαρίζουν με την Κωνσταντίνα [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008]
Πρωτότυπο εδώ:
ΠΟΡΕΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δεν καθαρίζουν με την Κωνσταντίνα
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Μια ζούγκλα ζούμε και δεν υπάρχει έλεγχος από πουθενά. Οι εργολάβοι που έχουν αναλάβει τον καθαρισμό σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες παίρνουν τα λεφτά κανονικά, αλλά αυτά ποτέ δεν φτάνουν στους εργαζόμενους. Η Κωνσταντίνα είναι μια συνδικαλίστρια με όραμα, που πάλευε για να δουν οι συνάδελφοί της άσπρη μέρα», μας είπε.
«Η Κωνσταντίνα έχει πολλά ελαττώματα, είναι γυναίκα, μητέρα ενός ανήλικου παιδιού, εργαζόμενη, συνδικαλίστρια και μετανάστρια», γράφει το κείμενο της Ενωσης που μας έδωσε, αποκαλύπτοντας όλα όσα κρύβονται κάτω από τις εργολαβίες, ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες: «Καταπατούνται όλα τα εργατικά δικαιώματα, δεν μας βάζουν ένσημα, δεν μας πληρώνουν τις ώρες που εργαζόμαστε, μας βάζουν και υπογράφουμε λευκά χαρτιά με αποδοχές που ποτέ δεν μας έδωσαν, υπογράφουμε με την πρόσληψη την οικειοθελή αποχώρηση, δηλώνουν πλασματικές ώρες, δεν μας πληρώνουν τις υπερωρίες, δεν μας κολλάνε τα βαρέα και δεν θεμελιώνουμε δικαίωμα σύνταξης, μας ασκούν ψυχολογική βία εκβιάζοντάς μας με απολύσεις και "μαύρες λίστες"...».
«Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη - αφεντικά, γουρούνια, δολοφόνοι», «στο πρόσωπο βιτριόλι και σφαίρες στο ψαχνό - τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ», «για κάθε εργολάβο σκάβουμε τον τάφο - κι ένα βαθύ χαντάκι για τον Οικονομάκη», είναι μερικά από τα συνθήματα που φώναξαν χθες βράδυ στον Πειραιά αρκετές δεκάδες «αλληλέγγυοι εργαζόμενοι» από τον αντιεξουσιαστικό χώρο στη διάρκεια της πορείας τους μέχρι τα γραφεία της ΟΙΚΟΜΕΤ, της εταιρείας καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών για την οποία εργαζόταν η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας της Ενωσης Καθαριστριών που την περασμένη βδομάδα δέχτηκε επίθεση με καυστικό οξύ και νοσηλεύεται έκτοτε σοβαρά τραυματισμένη στο πρόσωπο με πρόβλημα ομιλίας και κίνδυνο να χάσει την όραση από το ένα μάτι. Από χθες αναπνέει από μόνη της καθώς της αφαιρέθηκε η τραχειοστομία.
Νωρίτερα, ομάδα από τους «αλληλέγγυους εργαζόμενους» είχε πάει στα γραφεία της εργολαβικής εταιρείας επειδή είχαν μάθει ότι η εταιρεία θα έδινε διορθωτικό δώρο, καθώς η τελευταία προστριβή της συνδικαλίστριας με την εταιρεία ήταν επειδή έβαζαν τους εργαζόμενους να υπογράφουν για τη λήψη του κανονικού δώρου και τους έδιναν λιγότερα, με αποτέλεσμα να αντιδράσει και να την πετάξουν έξω. Και το βρήκαν κλειστό «λόγω εορτών», όπως μας πληροφόρησε μέλος της.
«Είναι μια συνδικαλίστρια με όραμα, που πάλευε για να δουν οι συνάδελφοί της άσπρη μέρα», μας λέει για την Κωνσταντίνα η αντιπρόεδρος στο ίδιο σωματείο (ΠΕΚΟΤ), Βασιλική Τσούνη
Τι κάνει ο ΗΣΑΠ;
Γιατί ήρθατε εδώ; ρωτήσαμε την 38χρονη ιδιωτική υπάλληλο Πόπη Νικολακοπούλου: «Για να πούμε φτάνει πια! Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο και όχι μόνο από τη νομιμότητα. Δολοφονούν πιτσιρικάδες, ρίχνουν βιτριόλι σε εργαζόμενες γυναίκες που προσπαθούν να πληρωθούν ολόκληρο τον ξεφτιλισμένο μισθό των 550 ευρώ. Το χειρότερο είναι ότι ο ΗΣΑΠ, που έχει προσλάβει τον εργολάβο για να του καθαρίζει τους σταθμούς, κάνει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πάρει καν ολόκληρο το δώρο τους», μας είπε.
Πηγαίνοντας σιδηροδρομικώς στη συγκέντρωση συνταξιδέψαμε με τη Λίτσα Δουδούμη, στέλεχος του ΣΥΝ και υπεύθυνη της φεμινιστικής πολιτικής. Η δήλωσή της κάνει λόγο για έναν «γυναικείο» επαγγελματικό χώρο που υφίσταται την πιο στυγνή εκμετάλλευση και τρομοκρατία εκ μέρους των ιδιωτών εργοδοτών, «έπρεπε λοιπόν να πάψει να βλέπει, να μιλάει, να ακούει. Η φίμωση αυτή επιχειρήθηκε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, πρωτοφανή στα συνδικαλιστικά χρονικά». Σχολίασε την αδιαφορία των ΜΜΕ για το θέμα και απαίτησε να ξεσκεπαστούν οι ένοχοι.
**Σύμφωνα με την Αστυνομία, ομάδα διαδηλωτών επιτέθηκε σε δύο διμοιρίες των ΥΜΕΤ που βρίσκονταν κάτω από την εταιρεία, στην οδό Αριστείδου 18. Τέσσερις αστυνομικοί τραυματίστηκαν ελαφρά, ενώ από το σύνολο των διμοιριών... έχασαν ένα ασύρματο και ένα κλομπ. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008
ΠΟΡΕΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δεν καθαρίζουν με την Κωνσταντίνα
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Μια ζούγκλα ζούμε και δεν υπάρχει έλεγχος από πουθενά. Οι εργολάβοι που έχουν αναλάβει τον καθαρισμό σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες παίρνουν τα λεφτά κανονικά, αλλά αυτά ποτέ δεν φτάνουν στους εργαζόμενους. Η Κωνσταντίνα είναι μια συνδικαλίστρια με όραμα, που πάλευε για να δουν οι συνάδελφοί της άσπρη μέρα», μας είπε.
«Η Κωνσταντίνα έχει πολλά ελαττώματα, είναι γυναίκα, μητέρα ενός ανήλικου παιδιού, εργαζόμενη, συνδικαλίστρια και μετανάστρια», γράφει το κείμενο της Ενωσης που μας έδωσε, αποκαλύπτοντας όλα όσα κρύβονται κάτω από τις εργολαβίες, ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες: «Καταπατούνται όλα τα εργατικά δικαιώματα, δεν μας βάζουν ένσημα, δεν μας πληρώνουν τις ώρες που εργαζόμαστε, μας βάζουν και υπογράφουμε λευκά χαρτιά με αποδοχές που ποτέ δεν μας έδωσαν, υπογράφουμε με την πρόσληψη την οικειοθελή αποχώρηση, δηλώνουν πλασματικές ώρες, δεν μας πληρώνουν τις υπερωρίες, δεν μας κολλάνε τα βαρέα και δεν θεμελιώνουμε δικαίωμα σύνταξης, μας ασκούν ψυχολογική βία εκβιάζοντάς μας με απολύσεις και "μαύρες λίστες"...».
«Κωνσταντίνα δεν είσαι μόνη - αφεντικά, γουρούνια, δολοφόνοι», «στο πρόσωπο βιτριόλι και σφαίρες στο ψαχνό - τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ», «για κάθε εργολάβο σκάβουμε τον τάφο - κι ένα βαθύ χαντάκι για τον Οικονομάκη», είναι μερικά από τα συνθήματα που φώναξαν χθες βράδυ στον Πειραιά αρκετές δεκάδες «αλληλέγγυοι εργαζόμενοι» από τον αντιεξουσιαστικό χώρο στη διάρκεια της πορείας τους μέχρι τα γραφεία της ΟΙΚΟΜΕΤ, της εταιρείας καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών για την οποία εργαζόταν η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας της Ενωσης Καθαριστριών που την περασμένη βδομάδα δέχτηκε επίθεση με καυστικό οξύ και νοσηλεύεται έκτοτε σοβαρά τραυματισμένη στο πρόσωπο με πρόβλημα ομιλίας και κίνδυνο να χάσει την όραση από το ένα μάτι. Από χθες αναπνέει από μόνη της καθώς της αφαιρέθηκε η τραχειοστομία.
Νωρίτερα, ομάδα από τους «αλληλέγγυους εργαζόμενους» είχε πάει στα γραφεία της εργολαβικής εταιρείας επειδή είχαν μάθει ότι η εταιρεία θα έδινε διορθωτικό δώρο, καθώς η τελευταία προστριβή της συνδικαλίστριας με την εταιρεία ήταν επειδή έβαζαν τους εργαζόμενους να υπογράφουν για τη λήψη του κανονικού δώρου και τους έδιναν λιγότερα, με αποτέλεσμα να αντιδράσει και να την πετάξουν έξω. Και το βρήκαν κλειστό «λόγω εορτών», όπως μας πληροφόρησε μέλος της.
«Είναι μια συνδικαλίστρια με όραμα, που πάλευε για να δουν οι συνάδελφοί της άσπρη μέρα», μας λέει για την Κωνσταντίνα η αντιπρόεδρος στο ίδιο σωματείο (ΠΕΚΟΤ), Βασιλική Τσούνη
Τι κάνει ο ΗΣΑΠ;
Γιατί ήρθατε εδώ; ρωτήσαμε την 38χρονη ιδιωτική υπάλληλο Πόπη Νικολακοπούλου: «Για να πούμε φτάνει πια! Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο και όχι μόνο από τη νομιμότητα. Δολοφονούν πιτσιρικάδες, ρίχνουν βιτριόλι σε εργαζόμενες γυναίκες που προσπαθούν να πληρωθούν ολόκληρο τον ξεφτιλισμένο μισθό των 550 ευρώ. Το χειρότερο είναι ότι ο ΗΣΑΠ, που έχει προσλάβει τον εργολάβο για να του καθαρίζει τους σταθμούς, κάνει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πάρει καν ολόκληρο το δώρο τους», μας είπε.
Πηγαίνοντας σιδηροδρομικώς στη συγκέντρωση συνταξιδέψαμε με τη Λίτσα Δουδούμη, στέλεχος του ΣΥΝ και υπεύθυνη της φεμινιστικής πολιτικής. Η δήλωσή της κάνει λόγο για έναν «γυναικείο» επαγγελματικό χώρο που υφίσταται την πιο στυγνή εκμετάλλευση και τρομοκρατία εκ μέρους των ιδιωτών εργοδοτών, «έπρεπε λοιπόν να πάψει να βλέπει, να μιλάει, να ακούει. Η φίμωση αυτή επιχειρήθηκε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, πρωτοφανή στα συνδικαλιστικά χρονικά». Σχολίασε την αδιαφορία των ΜΜΕ για το θέμα και απαίτησε να ξεσκεπαστούν οι ένοχοι.
**Σύμφωνα με την Αστυνομία, ομάδα διαδηλωτών επιτέθηκε σε δύο διμοιρίες των ΥΜΕΤ που βρίσκονταν κάτω από την εταιρεία, στην οδό Αριστείδου 18. Τέσσερις αστυνομικοί τραυματίστηκαν ελαφρά, ενώ από το σύνολο των διμοιριών... έχασαν ένα ασύρματο και ένα κλομπ. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008
Γιάννος Αγιάννης στο Ζάππειο [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008]
Γιάννος Αγιάννης στο Ζάππειο
Πρωτότυπο εδώ:
Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά από το μέγαρο του Ζαππείου, ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα, είναι κρυμμένο ένα μικρό παράπηγμα. Είναι φτιαγμένο από πέτρες, κουβέρτες, σκοινιά και νάιλον. Η πάνινη πόρτα του έχει αντί για πόμολο μια μεγάλη παραμάνα. Να κλείνει λίγο, να αφήνει έξω τον πολύ αέρα... Μέσα, δύο στρώματα, κουβέρτες και τριμμένα παπλώματα, λάφυρα τυχερής γύρας στα σκουπίδια μιας γειτονιάς.
Στη Βουλγαρία αρχιμάστορας, στην Ελλάδα άστεγος. Και στις δύο χώρες φιλόξενος και με απίστευτο κουράγιο
Εξω, ένας μεταλλικός δίσκος γεμάτος διαφόρων ειδών ποτήρια γυρισμένα ανάποδα -για να μη λερώνονται- είναι τοποθετημένος στο κέντρο του εξωτερικού τραπεζιού. Γύρω του καρέκλες και σκαμπό περιμένουν την παρέα να μαζευτεί.
«Θέλετε κάτι;». Φοράει δύο μπλούζες και δύο μάλλινα πουλόβερ κάτω από το μπουφάν του. Το πρόσωπό του σκαμμένο και εξαιρετικά ευγενικό. Μετά τις συστάσεις και τις εξηγήσεις μας για την «εισβολή» στον χώρο του, μας προσκαλεί να καθήσουμε. «Μην κάθεσαι ακόμα, έχει υγρασία, περίμενε!». Φέρνει ένα μαξιλάρι και μια καθαρή πετσέτα από το «σπίτι» και τα απλώνει στις καρέκλες...
Ο 43χρονος Γιάννος Ιλιεφ ήρθε στην Αθήνα τον περασμένο Απρίλιο από τη Βουλγαρία. «Εφτιαχνα σπίτια μεγάλα εκεί. Ημουν ο μαέστρος». Αρχιμάστορας λοιπόν ο Γιάννος στη χώρα του και άστεγος στην Ελλάδα. Η γυναίκα του αρρώστησε βαριά. Ξόδεψε όλες τις οικονομίες του για να την κάνει καλά. Δεν τα κατάφερε. «Γυναίκα άρρωστη. Μετά...». Σταυρώνει τα χέρια στο στέρνο του και γέρνει προς τα πίσω κλείνοντας τα μάτια. Δεν ξέρει ακόμα το «πέθανε» στα ελληνικά...
«Θέλω δουλειά. Ξέρω να χτίζω. Ξέρω να μαγειρεύω και μπορώ να κάνω και μαγικά κόλπα σε παιδιά. Πολλά μπορώ να κάνω, αλλά δεν με παίρνουν γιατί δεν ξέρω τη γλώσσα». Τα περισσότερα τα εξηγεί με χειρονομίες. Κι όμως, είναι τόσο εύκολο να τον καταλάβεις. «Σε λίγο θα έρθει και ένας φίλος μου που ξέρει τούρκικα και ελληνικά και θα πούμε περισσότερα».
Ιμπραήμ, Γιάννος, Γιώργος και Τσέσκο. Οταν μοιράζεσαι τα προβλήματα, μπορείς να τα αντέξεις...
Πίσω από τα δέντρα ξεπροβάλλει ένα κόκκινο πρησμένο πρόσωπο με μακριά μαλλιά και χαμογελαστά υγρά μάτια. Αν ήταν πιο ψηλός, θα μπορούσε να παραστήσει τον Αϊ-Βασίλη για τα παιδιά. Ο Ιμπραήμ είναι ο φίλος του Γιάννος. Πενήντα χρονών σήμερα, μας λέει ότι κάποτε ήταν ναυτικός. Η συννενόηση όμως είναι δυσκολότερη. Οχι λόγω γλώσσας. Κρύωνε -μας είπε- ο Ιμπραήμ και ήπιε να ζεσταθεί... Ποια μοίρα τον πήρε από τη θάλασσα και τον έκανε να ψάξει απάγκιο στο Ζάππειο δεν καταφέραμε να το μάθουμε. «Εχω πρόβλημα με την καρδιά και δε μπορώ να δουλέψω».
Οι δυο άντρες γνωρίστηκαν στον Εθνικό Κήπο. Ο Ιμπραήμ έστησε πρώτος το σπίτι του εκεί. «Είμαστε γείτονες. Ετσι γνωριστήκαμε». Υστερα από λίγο επιστρέφει άπρακτος από την αναζήτηση δουλειάς και ο 20χρονος γιος του Γιάννος, ο Τσέσκο, μαζί με τον κ. Γιώργο, έναν συνταξιούχο ναυτικό που ζει στο Κερατσίνι και περνάει πότε πότε να τους δώσει ό,τι μπορεί. «Δεν μου περισσεύουν κι εμένα, αλλά 5-10 ευρώ και κάνα ρούχο θα βρω να τους τα φέρω».
Αυτές τις μέρες και μέχρι την Πρωτοχρονιά ο Γιάννος μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια για μια πιτσαρία. «Πέντε ευρώ η ώρα, αλλά δεν μπορείς να δουλέψεις πάνω από τρεις ώρες κάθε μέρα». Και τον καινούριο χρόνο; «Ευτυχώς πηγαίνουμε σ' αυτό το κτίριο που έχει ο δήμος και τρώμε. Τουλάχιστον δεν πεινάμε πολύ».
Η ειρωνία της τύχης... Παραπήγματα αστέγων στημένα δίπλα σε ένα από τα πιο καλά εστιατόρια της πόλης, την «Αίγλη». Ομορφα ντυμένες παρέες βγαίνουν από ακριβά αυτοκίνητα και περπατούν δίπλα τους, χωρίς να τους βλέπουν. Οι εργαζόμενοι στην Αίγλη όμως φαίνεται ότι όχι μόνο γνωρίζουν την υπάρξή τους, αλλά τους βοηθούν κιόλας. «Μας φέρνουν φαγητό όποτε μπορούν. Ειδικά όταν έχουν πολύ κόσμο και περισσεύει φαγητό. Είναι καλά παιδιά».
Στις ρίζες ενός δέντρου μια μεγάλη πλαστική σακκούλα γεμάτη μπουκάλια πλαστικά και γυάλινα και κουτάκια αλουμινίου. Κοντά στον τοίχο, δύο άλλες σακκούλες κλειστές με τα υπόλοιπα σκουπίδια. Οι άστεγοι κάτοικοι του μικρού χωριού κάνουν ανακύκλωση... «Μαζεύουμε όλα τα σκουπίδια που πετάτε όλοι εσείς. Ο,τι πάει σε μπλε κάδο το πετάμε χωριστά».
Στην ερώτηση πώς θα μπορούσε κάποιος να τους βοηθήσει οι απαντήσεις ποικίλλουν. Ο Ιμπραήμ θέλει δύο κοτόπουλα και λίγο κρασί. Ο Γιάννος δουλειά, ζεστά ρούχα και τσιγάρα. Και ο νεαρός γιος του να δουλέψει μαζί με τον πατέρα του.
Οι αρχές γνωρίζουν την παρουσία τους. Στην αρχή πήγαιναν εκεί για να τους διώξουν. Μετά σταμάτησαν να τους ενοχλούν. Και εννοείται ότι εκεί τελειωσε και ο ρόλος τους... Για κοινωνική μέριμνα από τις αρμόδιες υπηρεσίες ούτε λόγος να γίνεται. Αλλωστε αυτές είναι δύσκολες ελληνικές λέξεις που ο Γιάννος και ο Τσέσκο δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν... *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008
Πρωτότυπο εδώ:
Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά από το μέγαρο του Ζαππείου, ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα, είναι κρυμμένο ένα μικρό παράπηγμα. Είναι φτιαγμένο από πέτρες, κουβέρτες, σκοινιά και νάιλον. Η πάνινη πόρτα του έχει αντί για πόμολο μια μεγάλη παραμάνα. Να κλείνει λίγο, να αφήνει έξω τον πολύ αέρα... Μέσα, δύο στρώματα, κουβέρτες και τριμμένα παπλώματα, λάφυρα τυχερής γύρας στα σκουπίδια μιας γειτονιάς.
Στη Βουλγαρία αρχιμάστορας, στην Ελλάδα άστεγος. Και στις δύο χώρες φιλόξενος και με απίστευτο κουράγιο
Εξω, ένας μεταλλικός δίσκος γεμάτος διαφόρων ειδών ποτήρια γυρισμένα ανάποδα -για να μη λερώνονται- είναι τοποθετημένος στο κέντρο του εξωτερικού τραπεζιού. Γύρω του καρέκλες και σκαμπό περιμένουν την παρέα να μαζευτεί.
«Θέλετε κάτι;». Φοράει δύο μπλούζες και δύο μάλλινα πουλόβερ κάτω από το μπουφάν του. Το πρόσωπό του σκαμμένο και εξαιρετικά ευγενικό. Μετά τις συστάσεις και τις εξηγήσεις μας για την «εισβολή» στον χώρο του, μας προσκαλεί να καθήσουμε. «Μην κάθεσαι ακόμα, έχει υγρασία, περίμενε!». Φέρνει ένα μαξιλάρι και μια καθαρή πετσέτα από το «σπίτι» και τα απλώνει στις καρέκλες...
Ο 43χρονος Γιάννος Ιλιεφ ήρθε στην Αθήνα τον περασμένο Απρίλιο από τη Βουλγαρία. «Εφτιαχνα σπίτια μεγάλα εκεί. Ημουν ο μαέστρος». Αρχιμάστορας λοιπόν ο Γιάννος στη χώρα του και άστεγος στην Ελλάδα. Η γυναίκα του αρρώστησε βαριά. Ξόδεψε όλες τις οικονομίες του για να την κάνει καλά. Δεν τα κατάφερε. «Γυναίκα άρρωστη. Μετά...». Σταυρώνει τα χέρια στο στέρνο του και γέρνει προς τα πίσω κλείνοντας τα μάτια. Δεν ξέρει ακόμα το «πέθανε» στα ελληνικά...
«Θέλω δουλειά. Ξέρω να χτίζω. Ξέρω να μαγειρεύω και μπορώ να κάνω και μαγικά κόλπα σε παιδιά. Πολλά μπορώ να κάνω, αλλά δεν με παίρνουν γιατί δεν ξέρω τη γλώσσα». Τα περισσότερα τα εξηγεί με χειρονομίες. Κι όμως, είναι τόσο εύκολο να τον καταλάβεις. «Σε λίγο θα έρθει και ένας φίλος μου που ξέρει τούρκικα και ελληνικά και θα πούμε περισσότερα».
Ιμπραήμ, Γιάννος, Γιώργος και Τσέσκο. Οταν μοιράζεσαι τα προβλήματα, μπορείς να τα αντέξεις...
Πίσω από τα δέντρα ξεπροβάλλει ένα κόκκινο πρησμένο πρόσωπο με μακριά μαλλιά και χαμογελαστά υγρά μάτια. Αν ήταν πιο ψηλός, θα μπορούσε να παραστήσει τον Αϊ-Βασίλη για τα παιδιά. Ο Ιμπραήμ είναι ο φίλος του Γιάννος. Πενήντα χρονών σήμερα, μας λέει ότι κάποτε ήταν ναυτικός. Η συννενόηση όμως είναι δυσκολότερη. Οχι λόγω γλώσσας. Κρύωνε -μας είπε- ο Ιμπραήμ και ήπιε να ζεσταθεί... Ποια μοίρα τον πήρε από τη θάλασσα και τον έκανε να ψάξει απάγκιο στο Ζάππειο δεν καταφέραμε να το μάθουμε. «Εχω πρόβλημα με την καρδιά και δε μπορώ να δουλέψω».
Οι δυο άντρες γνωρίστηκαν στον Εθνικό Κήπο. Ο Ιμπραήμ έστησε πρώτος το σπίτι του εκεί. «Είμαστε γείτονες. Ετσι γνωριστήκαμε». Υστερα από λίγο επιστρέφει άπρακτος από την αναζήτηση δουλειάς και ο 20χρονος γιος του Γιάννος, ο Τσέσκο, μαζί με τον κ. Γιώργο, έναν συνταξιούχο ναυτικό που ζει στο Κερατσίνι και περνάει πότε πότε να τους δώσει ό,τι μπορεί. «Δεν μου περισσεύουν κι εμένα, αλλά 5-10 ευρώ και κάνα ρούχο θα βρω να τους τα φέρω».
Αυτές τις μέρες και μέχρι την Πρωτοχρονιά ο Γιάννος μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια για μια πιτσαρία. «Πέντε ευρώ η ώρα, αλλά δεν μπορείς να δουλέψεις πάνω από τρεις ώρες κάθε μέρα». Και τον καινούριο χρόνο; «Ευτυχώς πηγαίνουμε σ' αυτό το κτίριο που έχει ο δήμος και τρώμε. Τουλάχιστον δεν πεινάμε πολύ».
Η ειρωνία της τύχης... Παραπήγματα αστέγων στημένα δίπλα σε ένα από τα πιο καλά εστιατόρια της πόλης, την «Αίγλη». Ομορφα ντυμένες παρέες βγαίνουν από ακριβά αυτοκίνητα και περπατούν δίπλα τους, χωρίς να τους βλέπουν. Οι εργαζόμενοι στην Αίγλη όμως φαίνεται ότι όχι μόνο γνωρίζουν την υπάρξή τους, αλλά τους βοηθούν κιόλας. «Μας φέρνουν φαγητό όποτε μπορούν. Ειδικά όταν έχουν πολύ κόσμο και περισσεύει φαγητό. Είναι καλά παιδιά».
Στις ρίζες ενός δέντρου μια μεγάλη πλαστική σακκούλα γεμάτη μπουκάλια πλαστικά και γυάλινα και κουτάκια αλουμινίου. Κοντά στον τοίχο, δύο άλλες σακκούλες κλειστές με τα υπόλοιπα σκουπίδια. Οι άστεγοι κάτοικοι του μικρού χωριού κάνουν ανακύκλωση... «Μαζεύουμε όλα τα σκουπίδια που πετάτε όλοι εσείς. Ο,τι πάει σε μπλε κάδο το πετάμε χωριστά».
Στην ερώτηση πώς θα μπορούσε κάποιος να τους βοηθήσει οι απαντήσεις ποικίλλουν. Ο Ιμπραήμ θέλει δύο κοτόπουλα και λίγο κρασί. Ο Γιάννος δουλειά, ζεστά ρούχα και τσιγάρα. Και ο νεαρός γιος του να δουλέψει μαζί με τον πατέρα του.
Οι αρχές γνωρίζουν την παρουσία τους. Στην αρχή πήγαιναν εκεί για να τους διώξουν. Μετά σταμάτησαν να τους ενοχλούν. Και εννοείται ότι εκεί τελειωσε και ο ρόλος τους... Για κοινωνική μέριμνα από τις αρμόδιες υπηρεσίες ούτε λόγος να γίνεται. Αλλωστε αυτές είναι δύσκολες ελληνικές λέξεις που ο Γιάννος και ο Τσέσκο δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν... *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008
Την Κωνσταντίνα την ήθελαν νεκρή... [Καθημερινή 30.12.2008]
Την Κωνσταντίνα την ήθελαν νεκρή...
Της Χριστινας Κοψινη
Εκείνη η βάρδια, στις 22 Δεκεμβρίου, την είχε κουράσει περισσότερο από άλλες. Ισως να έφταιγε η παγωνιά. Στο Μαρούσι η θερμοκρασία είναι ένα - δύο βαθμούς χαμηλότερη από τα Πετράλωνα. Οσο και να κινείσαι, όταν δουλεύεις από τις 5.30 έως τις 11.30 μ. μ. στο σταθμό των ΗΣΑΠ, που μπάζει από παντού, παγώνεις. Αλλά γιατί κλαίγεται; H εταιρεία δεν πρόκειται να τη γυρίσει πρωί. Eδώ, απέλυσαν τη μάνα της και δεν κουράζονται να της στέλνουν εξώδικα. Το τελευταίο ήταν για ένα μήλο που έτρωγε «εν ώρα εργασίας». Θα κάνουν τα πάντα για να την εξαναγκάσουν να φύγει. Και χθες, όταν τους είπε ότι κλέβουν το δώρο των εργαζομένων, γιατί άλλα γράφουν στα χαρτιά τους κι άλλα δίνουν από τα Ταμεία, μόνο που δεν την πέταξαν έξω με τις κλωτσιές.
Αλλιώς φανταζόταν τη ζωή της όταν έπαιρνε το πτυχίο. Αλλιώς ονειρευόταν την Αθήνα όταν περιμένοντας στην ατέλειωτη ουρά της ελληνικής πρεσβείας στη Σόφια με την κνίζκα (βιβλιάριο με τη βαθμολογία των εξετάσεων) στο χέρι προγραμμάτιζε να κατέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα όχι ως εργάτρια, αλλά ως φοιτήτρια. Μήπως, όμως, ήταν καλύτερα όταν δούλευε στο σούπερ μάρκετ; Eυτυχώς, στο Ωνάσειο ήταν όλοι τόσο καλοί με τον Εμανουέλε, τον γιο της. Αλλά, τι θέλει και τα θυμάται;
Tο βλέμμα του Εμανουέλε
Πολύ κρύο αυτό το βράδυ. Ισως να φταίει που ξεσυνήθισε τον βουλγαρικό χειμώνα. Εκλεισε για λίγο τα μάτια. Αχ, ο βουλγαρικός χειμώνας. Μια φευγαλέα εικόνα από το Βελίκο Τέρνοβο και το πανεπιστήμιο όπου σπούδασε Ιστορία. Ειδυλλιακά σοκάκια, πανέμορφα χιονισμένα βουνά. Θυμάται το βλέμμα του Εμανουέλε όταν αντίκρισε για πρώτη φορά χιονισμένη τη Σβέτα Γκορά. Εκεί γεννήθηκε ο γιος της, στην παλιά πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, ανάμεσα στα βουνά. Αλλά του αρέσει και η Σιλίστρα, η πατρίδα της στην όχθη του Δούναβη. Ολα του αρέσουν. Δυστυχώς και οι σοκολάτες και τις ανακαλύπτει σε όποιο σημείο κι αν της κρύψει. Δεν πρέπει να τρώει. Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί: το παιδί δεν πρέπει να πάρει βάρος.
Ηταν 12 παρά κάτι όταν η 44χρονη Κωνσταντίνα Κούνεβα κατέβηκε στο σταθμό των Πετραλώνων και ανηφόρισε τη Δρυόπων, όπως κάθε βράδυ. Ακόμη κι όταν την προηγουμένη εκμυστηρευόταν στην κυρα-Ελένη, τη μάνα της, ότι «ένας τύπος με μουστάκι» την παρακολουθούσε, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτοί οι δύο άνδρες που έπεσαν μπροστά της λίγο πριν στρίψει στην Τρώων θα άλλαζαν για πάντα τη ζωή της. Δεν είχε πάρει στα σοβαρά τις τηλεφωνικές απειλές το καλοκαίρι.
Η επίθεση κράτησε λίγα λεπτά. Tο βιτριόλι δρα ακαριαία. Ομως αυτοί, για να είναι απόλυτα σίγουροι, της άνοιξαν το στόμα να το πιει. Εφτασε μέχρι τον οισοφάγο. Πάντως, μόλις προχθές, πέντε μέρες μετά τη δολοφονική επίθεση, πήρε η αστυνομία τα ρούχα της από την εντατική του Ευαγγελισμού όπου νοσηλεύεται.
«Με πήραν τηλέφωνο από τον Ευαγγελισμό. Από το 166 έμαθα ότι κάποιοι γείτονες τηλεφώνησαν. Ναι, τους μίλησα. Μου είπαν ότι άκουσαν τις φωνές της. Είδαν τους αφρούς στο πρόσωπό της. Κάποιος έριξε ένα λάστιχο κι άρχισαν να τη βρέχουν. Κι έπειτα, της έριξαν μια κουβέρτα και την πήρε το 166. Ναι, ευτυχώς, οι γείτονες βοήθησαν». Υγρά τα μάτια της κυρίας Ελένης, αλλά δεν στάζουν. Κι αυτά, σαν της Κότσι -έτσι φωνάζει την κόρη της-, γαλανά. Ομορφη γυναίκα. Θα 'λεγες ότι δεν πέρασαν τρεις μήνες από τη μαστεκτομή. Υστερα από 32 χρόνια δουλειάς σε σοσιαλιστικό εργοστάσιο ανταμείφθηκε με σύνταξη 64 λέβα. Γι' αυτό κατέβηκε στην Ελλάδα. Τέσσερα χρόνια παράνομη στις ελιές. «Μετά, με τους παππούδες». Κι έπειτα, καθαρίστρια στους σταθμούς. Μία από τους χιλιάδες αόρατους μετανάστες, δίπλα μας, μέσα στα σπίτια μας. Χριστούγεννα απόγευμα. Το σπίτι στα Πετράλωνα ψηλοτάβανο, κρύο, παλιό. Το παιδί με μια φίλη, ψυχολόγο. Το τηλέφωνο χτυπά αδιάκοπα. Οι γυναίκες από το Παναττικό Σωματείο Καθαριστών, η Βλασία και η Βάσω, κάθε μέρα έξω από την Εντατική. Τολμηρές. «Γράψ' το», μου λένε. «Χίλιες φορές ωρομίσθιες να καθαρίζουμε σκάλες παρά στους εργολάβους». Οι πρώτες συγκεντρώσεις. Κι ένα ερώτημα: ποιος και γιατί θέλησε να τιμωρήσει με μέθοδο μαφίας τη συνδικαλίστρια από τη Βουλγαρία;
«Μάικο, χάιντε ντα ποτσέρπις χόρατα (Μάνα, πήγαινε να κεράσεις τον κόσμο)», ψιθύρισε στο αυτί της κυρία Ελένης η Κωνσταντίνα όταν βρήκε τις αισθήσεις της. Κάποιες αισθήσεις ίσως να μην επανέλθουν ποτέ. Aπώλεια όρασης στο ένα μάτι. Σοβαρός ο κίνδυνος για το άλλο. Κάποιοι μπορεί να είναι ήσυχοι. Ισως να μην ξαναδεί ποτέ τα διπλά βιβλία τους.
Επεισόδια στον Πειραιά
Σοβαρά επεισόδια ξέσπασαν χθες στον Πειραιά κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, έξω από τα γραφεία της εταιρείας συνεργείων καθαρισμού στην οποία εργαζόταν η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ομάδα νεαρών επετέθη σε άνδρες των ΜΑΤ που είχαν παραταχθεί στην οδό Αριστοτέλους, με συνέπεια τον τραυματισμό τεσσάρων αστυνομικών, την απόσπαση ενός κλομπ κι ενός φορητού ασυρμάτου. Η συγκεκριμένη εταιρεία, η οποία έκλεισε για μία εβδομάδα τα γραφεία της, έχει συμβάσεις με τους ΗΣΑΠ και την ΕΒΟ. Ιδιωτικές εταιρείες έχουν αναλάβει εργολαβικά τον καθαρισμό σχεδόν όλων των ΔΕΚΟ.
Της Χριστινας Κοψινη
Εκείνη η βάρδια, στις 22 Δεκεμβρίου, την είχε κουράσει περισσότερο από άλλες. Ισως να έφταιγε η παγωνιά. Στο Μαρούσι η θερμοκρασία είναι ένα - δύο βαθμούς χαμηλότερη από τα Πετράλωνα. Οσο και να κινείσαι, όταν δουλεύεις από τις 5.30 έως τις 11.30 μ. μ. στο σταθμό των ΗΣΑΠ, που μπάζει από παντού, παγώνεις. Αλλά γιατί κλαίγεται; H εταιρεία δεν πρόκειται να τη γυρίσει πρωί. Eδώ, απέλυσαν τη μάνα της και δεν κουράζονται να της στέλνουν εξώδικα. Το τελευταίο ήταν για ένα μήλο που έτρωγε «εν ώρα εργασίας». Θα κάνουν τα πάντα για να την εξαναγκάσουν να φύγει. Και χθες, όταν τους είπε ότι κλέβουν το δώρο των εργαζομένων, γιατί άλλα γράφουν στα χαρτιά τους κι άλλα δίνουν από τα Ταμεία, μόνο που δεν την πέταξαν έξω με τις κλωτσιές.
Αλλιώς φανταζόταν τη ζωή της όταν έπαιρνε το πτυχίο. Αλλιώς ονειρευόταν την Αθήνα όταν περιμένοντας στην ατέλειωτη ουρά της ελληνικής πρεσβείας στη Σόφια με την κνίζκα (βιβλιάριο με τη βαθμολογία των εξετάσεων) στο χέρι προγραμμάτιζε να κατέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα όχι ως εργάτρια, αλλά ως φοιτήτρια. Μήπως, όμως, ήταν καλύτερα όταν δούλευε στο σούπερ μάρκετ; Eυτυχώς, στο Ωνάσειο ήταν όλοι τόσο καλοί με τον Εμανουέλε, τον γιο της. Αλλά, τι θέλει και τα θυμάται;
Tο βλέμμα του Εμανουέλε
Πολύ κρύο αυτό το βράδυ. Ισως να φταίει που ξεσυνήθισε τον βουλγαρικό χειμώνα. Εκλεισε για λίγο τα μάτια. Αχ, ο βουλγαρικός χειμώνας. Μια φευγαλέα εικόνα από το Βελίκο Τέρνοβο και το πανεπιστήμιο όπου σπούδασε Ιστορία. Ειδυλλιακά σοκάκια, πανέμορφα χιονισμένα βουνά. Θυμάται το βλέμμα του Εμανουέλε όταν αντίκρισε για πρώτη φορά χιονισμένη τη Σβέτα Γκορά. Εκεί γεννήθηκε ο γιος της, στην παλιά πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, ανάμεσα στα βουνά. Αλλά του αρέσει και η Σιλίστρα, η πατρίδα της στην όχθη του Δούναβη. Ολα του αρέσουν. Δυστυχώς και οι σοκολάτες και τις ανακαλύπτει σε όποιο σημείο κι αν της κρύψει. Δεν πρέπει να τρώει. Οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί: το παιδί δεν πρέπει να πάρει βάρος.
Ηταν 12 παρά κάτι όταν η 44χρονη Κωνσταντίνα Κούνεβα κατέβηκε στο σταθμό των Πετραλώνων και ανηφόρισε τη Δρυόπων, όπως κάθε βράδυ. Ακόμη κι όταν την προηγουμένη εκμυστηρευόταν στην κυρα-Ελένη, τη μάνα της, ότι «ένας τύπος με μουστάκι» την παρακολουθούσε, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτοί οι δύο άνδρες που έπεσαν μπροστά της λίγο πριν στρίψει στην Τρώων θα άλλαζαν για πάντα τη ζωή της. Δεν είχε πάρει στα σοβαρά τις τηλεφωνικές απειλές το καλοκαίρι.
Η επίθεση κράτησε λίγα λεπτά. Tο βιτριόλι δρα ακαριαία. Ομως αυτοί, για να είναι απόλυτα σίγουροι, της άνοιξαν το στόμα να το πιει. Εφτασε μέχρι τον οισοφάγο. Πάντως, μόλις προχθές, πέντε μέρες μετά τη δολοφονική επίθεση, πήρε η αστυνομία τα ρούχα της από την εντατική του Ευαγγελισμού όπου νοσηλεύεται.
«Με πήραν τηλέφωνο από τον Ευαγγελισμό. Από το 166 έμαθα ότι κάποιοι γείτονες τηλεφώνησαν. Ναι, τους μίλησα. Μου είπαν ότι άκουσαν τις φωνές της. Είδαν τους αφρούς στο πρόσωπό της. Κάποιος έριξε ένα λάστιχο κι άρχισαν να τη βρέχουν. Κι έπειτα, της έριξαν μια κουβέρτα και την πήρε το 166. Ναι, ευτυχώς, οι γείτονες βοήθησαν». Υγρά τα μάτια της κυρίας Ελένης, αλλά δεν στάζουν. Κι αυτά, σαν της Κότσι -έτσι φωνάζει την κόρη της-, γαλανά. Ομορφη γυναίκα. Θα 'λεγες ότι δεν πέρασαν τρεις μήνες από τη μαστεκτομή. Υστερα από 32 χρόνια δουλειάς σε σοσιαλιστικό εργοστάσιο ανταμείφθηκε με σύνταξη 64 λέβα. Γι' αυτό κατέβηκε στην Ελλάδα. Τέσσερα χρόνια παράνομη στις ελιές. «Μετά, με τους παππούδες». Κι έπειτα, καθαρίστρια στους σταθμούς. Μία από τους χιλιάδες αόρατους μετανάστες, δίπλα μας, μέσα στα σπίτια μας. Χριστούγεννα απόγευμα. Το σπίτι στα Πετράλωνα ψηλοτάβανο, κρύο, παλιό. Το παιδί με μια φίλη, ψυχολόγο. Το τηλέφωνο χτυπά αδιάκοπα. Οι γυναίκες από το Παναττικό Σωματείο Καθαριστών, η Βλασία και η Βάσω, κάθε μέρα έξω από την Εντατική. Τολμηρές. «Γράψ' το», μου λένε. «Χίλιες φορές ωρομίσθιες να καθαρίζουμε σκάλες παρά στους εργολάβους». Οι πρώτες συγκεντρώσεις. Κι ένα ερώτημα: ποιος και γιατί θέλησε να τιμωρήσει με μέθοδο μαφίας τη συνδικαλίστρια από τη Βουλγαρία;
«Μάικο, χάιντε ντα ποτσέρπις χόρατα (Μάνα, πήγαινε να κεράσεις τον κόσμο)», ψιθύρισε στο αυτί της κυρία Ελένης η Κωνσταντίνα όταν βρήκε τις αισθήσεις της. Κάποιες αισθήσεις ίσως να μην επανέλθουν ποτέ. Aπώλεια όρασης στο ένα μάτι. Σοβαρός ο κίνδυνος για το άλλο. Κάποιοι μπορεί να είναι ήσυχοι. Ισως να μην ξαναδεί ποτέ τα διπλά βιβλία τους.
Επεισόδια στον Πειραιά
Σοβαρά επεισόδια ξέσπασαν χθες στον Πειραιά κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, έξω από τα γραφεία της εταιρείας συνεργείων καθαρισμού στην οποία εργαζόταν η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ομάδα νεαρών επετέθη σε άνδρες των ΜΑΤ που είχαν παραταχθεί στην οδό Αριστοτέλους, με συνέπεια τον τραυματισμό τεσσάρων αστυνομικών, την απόσπαση ενός κλομπ κι ενός φορητού ασυρμάτου. Η συγκεκριμένη εταιρεία, η οποία έκλεισε για μία εβδομάδα τα γραφεία της, έχει συμβάσεις με τους ΗΣΑΠ και την ΕΒΟ. Ιδιωτικές εταιρείες έχουν αναλάβει εργολαβικά τον καθαρισμό σχεδόν όλων των ΔΕΚΟ.
Monday, December 29, 2008
Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Νομαρχίας Πειραιά [Ta Nea, 29.12.2008]+Σχόλιο
[ 20 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ] Η κοινωνία βρίσκεται σε παράκρουση
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΩΛΑΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Το Συμβούλιο της Ευρώπης βράβευσε για τη δράση του το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Νομαρχίας Πειραιά, στις 15 Δεκεμβρίου. «Η κοινωνία δεν βρίσκεται απλά σε κρίση, βρίσκεται σε παράκρουση γι΄ αυτό και πρέπει με κάθε τρόπο να τη βοηθήσουμε», λέει ο νομάρχης Πειραιά κ. Γιάννης Μίχας.
Τι σημαίνει για σας η διάκριση από το Συμβούλιο της Ευρώπης;
Τιμή, μα πάνω απ΄ όλα ευθύνη να σταθούμε ακόμα πιο κοντά στους συμπολίτες μας που βιώνουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής.
Με δυο λόγια, τι ακριβώς είναι το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης;
Μια... διαφορετική Πολιτεία, με ανθρώπινο πρόσωπο, που νοιάζεται, προστατεύει, στηρίζει τον άστεγο, τον οικονομικό μετανάστη, τον πολίτη με αναπηρία, το παιδί που ζει και εργάζεται στους δρόμους, τον γονέα.
Πιστεύετε ότι υπάρχει κενό από την πλευρά της Πολιτείας σε ό,τι αφορά την κοινωνική πρόνοια;
Οι έννοιες κοινωνικό κράτος, κράτος πρόνοιας, κοινωνική μέριμνα και φροντίδα έχουν καταντήσει το πιο πικρό ανέκδοτο της δύσκολης εποχής που ζούμε.
Οι ασθενείς κοινωνικές ομάδες στην περιοχή του Πειραιά ολοένα και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια. Γιατί;
Το περίφημο κοινωνικό κράτος της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά δίπλα στον πολίτη βρίσκεται, κάθε άλλο παρά την αξιοπρεπή διαβίωσή του εξασφαλίζει. Αυτό το γνωρίζουν πλέον και οι πέτρες. Γι΄ αυτό και... ξεσηκώθηκαν.
Πιστεύετε ότι στον Πειραιά τα κοινωνικά προβλήματα είναι εντονότερα σε σχέση με άλλες περιοχές του Λεκανοπεδίου;
Η ακρίβεια, η ανεργία, η ανέχεια, η αβεβαιότητα και η υπερχρέωση είναι διάχυτες παντού.
Έχουμε χάσει πλέον το μέτρο σύγκρισης.
Τι μπορεί, στην πραγματικότητα, να προσφέρει μια νομαρχία σε έναν άστεγο της περιοχής;
Το σημαντικότερο. Τη χαμένη ελπίδα και τη δύναμη να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Μονογονεϊκές οικογένειες στην Ελλάδα. Υπάρχει κοινωνική αποδοχή, σε τι βαθμό και τι βήματα πρέπει να γίνουν;
Οι μονογονεϊκές οικογένειες βιώνουν συχνά τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια. Ζητούμενο, συνεπώς, είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση μιας κοινωνικά δίκαιης πολιτικής που θα τους βγάλει από το περιθώριο.
Υπάρχει επαρκές επιστημονικό ανθρώπινο δυναμικό για να μπορέσει το δίκτυο να αναπτυχθεί και να προχωρήσει;
Το προσωπικό δεν αρκεί, αλλά υπάρχει η θέληση, υπάρχει η ψυχή.
Οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων πώς υποδέχτηκαν τη δράση του Δικτύου;
Ως έναν δυνατό σύμμαχο στον κοινό μας αγώνα για μια κοινωνία αλληλεγγύης, σεβασμού στον πολίτη και στα στοιχειώδη δικαιώματά του.
Η χρηματοδότησή του επαρκεί και σε τι βαθμό;
Ασφαλώς και δεν επαρκεί, αφού η κρατική χρηματοδότηση είναι μηδενική. Αλλά ευτυχώς η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν μετριέται με ευρώ.
Τα παιδιά των φαναριών εξακολουθούν, δυστυχώς, και βρίσκονται στη θέση τους καθημερινά παρά τη λειτουργία του Δικτύου.
Τα παιδιά των φαναριών θα βρίσκονται στη θέση τους, όσο η Πολιτεία κρατάει το φανάρι στην αμέλεια και την εκμετάλλευσή τους. Όταν παρακολουθεί ως θεατής, είναι ουσιαστικά συνένοχη. Ποια κοινωνική ομάδα θεωρείτε την πιο αδύναμη αυτή την περίοδο; Ποιοι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη του Δικτύου;
Αναμφίβολα οι άστεγοι συμπολίτες μας που δεν έχουν πού να κοιμηθούν ή να πλυθούν και όλη τους η περιουσία είναι μια κουβέρτα για προσκεφάλι.
Η κοινωνία μας βρίσκεται σε κρίση και σε τι βαθμό;
Η κοινωνία δεν βρίσκεται απλά σε κρίση. Βρίσκεται σε παράκρουση με τόσα που της συμβαίνουν.
Τι μήνυμα έχει λάβει ο νομάρχης Πειραιά από τους μαθητές που διαδηλώνουν στους δρόμους;
Οι νέοι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Αυτό είναι το μήνυμα για όλους. Επιτέλους ένα φως ελπίδας, μέσα στη βαριά σκιά των ημερών.
Γιατί πιστεύετε ότι διακρίθηκε και βραβεύτηκε το Δίκτυο ανάμεσα σε τόσες άλλες κοινωνικές δράσεις σε όλη την Ευρώπη;
Γιατί μέσα από την οικονομική μας φτώχεια αποδείξαμε ότι μπορούμε να παράγουμε πλούτο αξιών και νοημάτων στην πολιτική ζωή.
Οι πολιτικές σας φιλοδοξίες εξαντλούνται στη θέση του νομάρχη Πειραιά; Θα είστε και πάλι υποψήφιος για την ίδια θέση;
Το μόνο που μπορώ να σας πω με τη βεβαιότητα που μου επιτρέπει το παρόν είναι ότι το μέλλον θα είναι και πάλι «αυτοδιοικητικό».
Το περιβάλλον του Πειραιά θεωρείται εξαιρετικά υποβαθμισμένο...
Κυκλοφοριακό χάος, αποπνικτική ατμόσφαιρα, τραγική υστέρηση σε χώρους πρασίνου. Η λέξη «υποβάθμιση», υποβαθμίζει το μέγεθος της περιβαλλοντικής κρίσης που βιώνει ο Πειραιάς. Το χαμόγελο λείπει αυτές τις γιορτές...
Με τόσα δακρυγόνα, όχι μόνο δεν μπορείς να χαμογελάσεις αλλά ούτε καν να αναπνεύσεις.
Είστε ζωγράφος. Ποιο χρώμα θα κυριαρχούσε εάν ζωγραφίζατε τώρα έναν πίνακα;
Κόκκινο της φωτιάς και πράσινο της ελπίδας.
Έχετε υποδεχθεί τον Πρωθυπουργό στη Νομαρχία Πειραιά όσα χρόνια είστε εκλεγμένος σε αυτή τη θέση;
Ναι, σχεδόν κάθε χρονιά, των Φώτων...
........................................................................
Ειλικρινά δεν ξέρω τι καπνό φουμάρει ο κος Μίχας, αλλά μου άρεσαν αυτά που διάβασα. Και επειδή καμμιά φορά κάποιοι από τους κυβερνώντες κάνουν και κάτι σωστό, καλό είναι να λέμε και κάνα μπράβο. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου λοιπόν: Μπράβο κε Μίχα. Και εις ανώτερα!
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΩΛΑΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Το Συμβούλιο της Ευρώπης βράβευσε για τη δράση του το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Νομαρχίας Πειραιά, στις 15 Δεκεμβρίου. «Η κοινωνία δεν βρίσκεται απλά σε κρίση, βρίσκεται σε παράκρουση γι΄ αυτό και πρέπει με κάθε τρόπο να τη βοηθήσουμε», λέει ο νομάρχης Πειραιά κ. Γιάννης Μίχας.
Τι σημαίνει για σας η διάκριση από το Συμβούλιο της Ευρώπης;
Τιμή, μα πάνω απ΄ όλα ευθύνη να σταθούμε ακόμα πιο κοντά στους συμπολίτες μας που βιώνουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής.
Με δυο λόγια, τι ακριβώς είναι το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης;
Μια... διαφορετική Πολιτεία, με ανθρώπινο πρόσωπο, που νοιάζεται, προστατεύει, στηρίζει τον άστεγο, τον οικονομικό μετανάστη, τον πολίτη με αναπηρία, το παιδί που ζει και εργάζεται στους δρόμους, τον γονέα.
Πιστεύετε ότι υπάρχει κενό από την πλευρά της Πολιτείας σε ό,τι αφορά την κοινωνική πρόνοια;
Οι έννοιες κοινωνικό κράτος, κράτος πρόνοιας, κοινωνική μέριμνα και φροντίδα έχουν καταντήσει το πιο πικρό ανέκδοτο της δύσκολης εποχής που ζούμε.
Οι ασθενείς κοινωνικές ομάδες στην περιοχή του Πειραιά ολοένα και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια. Γιατί;
Το περίφημο κοινωνικό κράτος της κυβέρνησης κάθε άλλο παρά δίπλα στον πολίτη βρίσκεται, κάθε άλλο παρά την αξιοπρεπή διαβίωσή του εξασφαλίζει. Αυτό το γνωρίζουν πλέον και οι πέτρες. Γι΄ αυτό και... ξεσηκώθηκαν.
Πιστεύετε ότι στον Πειραιά τα κοινωνικά προβλήματα είναι εντονότερα σε σχέση με άλλες περιοχές του Λεκανοπεδίου;
Η ακρίβεια, η ανεργία, η ανέχεια, η αβεβαιότητα και η υπερχρέωση είναι διάχυτες παντού.
Έχουμε χάσει πλέον το μέτρο σύγκρισης.
Τι μπορεί, στην πραγματικότητα, να προσφέρει μια νομαρχία σε έναν άστεγο της περιοχής;
Το σημαντικότερο. Τη χαμένη ελπίδα και τη δύναμη να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Μονογονεϊκές οικογένειες στην Ελλάδα. Υπάρχει κοινωνική αποδοχή, σε τι βαθμό και τι βήματα πρέπει να γίνουν;
Οι μονογονεϊκές οικογένειες βιώνουν συχνά τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια. Ζητούμενο, συνεπώς, είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση μιας κοινωνικά δίκαιης πολιτικής που θα τους βγάλει από το περιθώριο.
Υπάρχει επαρκές επιστημονικό ανθρώπινο δυναμικό για να μπορέσει το δίκτυο να αναπτυχθεί και να προχωρήσει;
Το προσωπικό δεν αρκεί, αλλά υπάρχει η θέληση, υπάρχει η ψυχή.
Οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων πώς υποδέχτηκαν τη δράση του Δικτύου;
Ως έναν δυνατό σύμμαχο στον κοινό μας αγώνα για μια κοινωνία αλληλεγγύης, σεβασμού στον πολίτη και στα στοιχειώδη δικαιώματά του.
Η χρηματοδότησή του επαρκεί και σε τι βαθμό;
Ασφαλώς και δεν επαρκεί, αφού η κρατική χρηματοδότηση είναι μηδενική. Αλλά ευτυχώς η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν μετριέται με ευρώ.
Τα παιδιά των φαναριών εξακολουθούν, δυστυχώς, και βρίσκονται στη θέση τους καθημερινά παρά τη λειτουργία του Δικτύου.
Τα παιδιά των φαναριών θα βρίσκονται στη θέση τους, όσο η Πολιτεία κρατάει το φανάρι στην αμέλεια και την εκμετάλλευσή τους. Όταν παρακολουθεί ως θεατής, είναι ουσιαστικά συνένοχη. Ποια κοινωνική ομάδα θεωρείτε την πιο αδύναμη αυτή την περίοδο; Ποιοι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη του Δικτύου;
Αναμφίβολα οι άστεγοι συμπολίτες μας που δεν έχουν πού να κοιμηθούν ή να πλυθούν και όλη τους η περιουσία είναι μια κουβέρτα για προσκεφάλι.
Η κοινωνία μας βρίσκεται σε κρίση και σε τι βαθμό;
Η κοινωνία δεν βρίσκεται απλά σε κρίση. Βρίσκεται σε παράκρουση με τόσα που της συμβαίνουν.
Τι μήνυμα έχει λάβει ο νομάρχης Πειραιά από τους μαθητές που διαδηλώνουν στους δρόμους;
Οι νέοι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Αυτό είναι το μήνυμα για όλους. Επιτέλους ένα φως ελπίδας, μέσα στη βαριά σκιά των ημερών.
Γιατί πιστεύετε ότι διακρίθηκε και βραβεύτηκε το Δίκτυο ανάμεσα σε τόσες άλλες κοινωνικές δράσεις σε όλη την Ευρώπη;
Γιατί μέσα από την οικονομική μας φτώχεια αποδείξαμε ότι μπορούμε να παράγουμε πλούτο αξιών και νοημάτων στην πολιτική ζωή.
Οι πολιτικές σας φιλοδοξίες εξαντλούνται στη θέση του νομάρχη Πειραιά; Θα είστε και πάλι υποψήφιος για την ίδια θέση;
Το μόνο που μπορώ να σας πω με τη βεβαιότητα που μου επιτρέπει το παρόν είναι ότι το μέλλον θα είναι και πάλι «αυτοδιοικητικό».
Το περιβάλλον του Πειραιά θεωρείται εξαιρετικά υποβαθμισμένο...
Κυκλοφοριακό χάος, αποπνικτική ατμόσφαιρα, τραγική υστέρηση σε χώρους πρασίνου. Η λέξη «υποβάθμιση», υποβαθμίζει το μέγεθος της περιβαλλοντικής κρίσης που βιώνει ο Πειραιάς. Το χαμόγελο λείπει αυτές τις γιορτές...
Με τόσα δακρυγόνα, όχι μόνο δεν μπορείς να χαμογελάσεις αλλά ούτε καν να αναπνεύσεις.
Είστε ζωγράφος. Ποιο χρώμα θα κυριαρχούσε εάν ζωγραφίζατε τώρα έναν πίνακα;
Κόκκινο της φωτιάς και πράσινο της ελπίδας.
Έχετε υποδεχθεί τον Πρωθυπουργό στη Νομαρχία Πειραιά όσα χρόνια είστε εκλεγμένος σε αυτή τη θέση;
Ναι, σχεδόν κάθε χρονιά, των Φώτων...
........................................................................
Ειλικρινά δεν ξέρω τι καπνό φουμάρει ο κος Μίχας, αλλά μου άρεσαν αυτά που διάβασα. Και επειδή καμμιά φορά κάποιοι από τους κυβερνώντες κάνουν και κάτι σωστό, καλό είναι να λέμε και κάνα μπράβο. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου λοιπόν: Μπράβο κε Μίχα. Και εις ανώτερα!
Μέσα από τα δακρυγόνα [LIFOLAND 11.12.2008]
Μέσα από τα δακρυγόνα
Δεν μπορώ να σκεφτώ ψύχραιμα, πόσω μάλλον να γράψω. Οπότε, καταρχάς, ας καταγράψω. Αυτό που έζησα, αυτό που είδα στην πορεία της Κυριακής.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΣΗ ΜΙΧΟ
Είδα λοιπόν γύρω στους 5 χιλιάδες ανθρώπους, μπορεί λίγο περισσότερο, μπορεί και λίγο λιγότερο, δεν είμαι καλός στους υπολογισμούς. Ανάμεσά τους ήμουνα εγώ (ένας άνθρωπος που γράφει για μουσική και δουλεύει σε lifestyle περιοδικά), η αδερφή μου (ιδιωτική υπάλληλος), μία φίλη μου δικηγόρος (φαντάζομαι όχι η μόνη του κλάδου), ένας φίλος μου γιατρός (σίγουρα όχι ο μόνος του κλάδου), άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, όλοι. Όλοι! Φυσικά και το black block. Μόνο που υπήρχε μία ειδοποιός διαφορά. Η ένταση, τα επεισόδια, τα μπουκάλια, οι πέτρες, οτιδήποτε που εκσφενδονιζόταν κατά των «αστακών» δεν έφευγε από τα χέρια 50-100 «γνωστών-αγνώστων». Έλεος πια με αυτή την καραμέλα των ηλιθίων. Όλος ο κόσμος έβραζε. Ψέματα. Είχε προ πολλού ξεπεράσει το σημείο βρασμού του. Σύμφωνοι, όταν έβλεπα τις πολυκατοικίες να καίγονται, πράγματι σκεφτόμουν «κρίμα», ναι, στενοχωριόμουν (όχι όμως για τις τράπεζες, sorry κιόλας). Αλλά αμέσως μετά καταλάβαινα ότι κάπως έτσι επιβεβαιώνεται το γνωμικό που θέλει όσους σπέρνουν ανέμους να θερίζουν θύελλες. Τέλος πάντων... Αφού λοιπόν καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν θα φτάναμε με τίποτα στη ΓΑΔΑ, αρχίζει η κάθοδος της πορείας πίσω, προς το Μουσείο. Οι σκληροπυρηνικοί είχαν ήδη (ξε)φύγει προς τα Εξάρχεια, είχαμε μείνει ένα χαλαρό πλήθος που προχωρούσε προσπαθώντας να πάρει ανάσες από τα χημικά. Ξαφνικά, μία διμοιρία βγαίνει στην Αλεξάνδρας από ένα στενό, τρέχοντας κατά πάνω μας. Ήμασταν δεν ήμασταν ένα άτυπο χαλαρό γκρουπ των 50 (άγνωστων μεταξύ τους) ανθρώπων. Τρέχουμε αμέσως προς τα πίσω για να γλιτώσουμε. Και στο αμέσως προηγούμενο στενό βλέπουμε άλλη μία διμοιρία να τρέχει προς το μέρος μας. Κοινώς, ήταν συντονισμένη κίνηση για να μας «λοκάρουν» (τονίζω ξανά, δεν ήμουνα στο black block, εκείνη τη στιγμή ήμασταν 50 τυχαίοι άνθρωποι στο ίδιο -καθόλου- τυχαίο μέρος). Τρώω την πρώτη κλοτσιά στην πλάτη. Δίπλα μου η μικρή μου αδερφή. Την αρπάζω από το χέρι, προσπαθώντας να διασχίσουμε την Αλεξάνδρας μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο. Μπάτσοι παντού μπροστά μας. Πετάνε δύο δακρυγόνα πάνω μας. Πάνω μας! Κι εκείνη τη στιγμή βλέπω τον μπάτσο να σηκώνει το γκλομπ και να το κατεβάζει με φορά προς το κεφάλι της αδερφής μου. Προλαβαίνω στο δευτερόλεπτο να της σκεπάσω το κεφάλι με το χέρι μου και να ρίξω μία ελαφριά κλοτσιά στην ασπίδα του μπάτσου. Το γκλομπ με χτυπάει με δύναμη στο χέρι. Και μετά άλλη μία. Σέρνω την αδερφή μου για μερικά μέτρα. Λιποθυμάει. Περίοικοι έρχονται και τη συνεφέρνουν. Αμέσως μετά λιποθυμάω εγώ. Ξαναλέω, τα δακρυγόνα είχαν πέσει κυριολεκτικά πάνω μας. Με τα πολλά, καταλήγω μετά από μερικές ώρες στον Ερυθρό Σταυρό. Ευτυχώς είχα μόνο θλάση. Και η αδερφή μου μελανιασμένη όλη την πλάτη της. Σημειωτέον, εκεί που ο γιατρός του Ορθοπεδικού Τμήματος σημείωσε τα ονόματά μας, υπήρχε μία λίστα άλλων τριάντα τουλάχιστον (ελαφρά ή βαρύτερα) τραυματισμένων (κάποιος με ρήξη σπλήνας, άλλος με σπασμένη μύτη), την οποία θα την έστελνε στα ΜΜΕ. Τα οποία φυσικά την έκαναν γαργάρα, εξού και οι «8 τραυματισθέντες».
Δεν θα ασχοληθώ ούτε με τις Τατιάνες αυτού του γαμημένου κόσμου που καπηλεύονται το δολοφονημένο παιδάκι, ούτε με τα ζωντόβολα που λένε ότι πρέπει να πρυτανεύσει η λογική. Η λογική έχει προ πολλού τελειώσει και η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν σταματά να με εξοργίζει. Στο δρόμο. Όλοι.
11.12.2008
Δεν μπορώ να σκεφτώ ψύχραιμα, πόσω μάλλον να γράψω. Οπότε, καταρχάς, ας καταγράψω. Αυτό που έζησα, αυτό που είδα στην πορεία της Κυριακής.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΣΗ ΜΙΧΟ
Είδα λοιπόν γύρω στους 5 χιλιάδες ανθρώπους, μπορεί λίγο περισσότερο, μπορεί και λίγο λιγότερο, δεν είμαι καλός στους υπολογισμούς. Ανάμεσά τους ήμουνα εγώ (ένας άνθρωπος που γράφει για μουσική και δουλεύει σε lifestyle περιοδικά), η αδερφή μου (ιδιωτική υπάλληλος), μία φίλη μου δικηγόρος (φαντάζομαι όχι η μόνη του κλάδου), ένας φίλος μου γιατρός (σίγουρα όχι ο μόνος του κλάδου), άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, όλοι. Όλοι! Φυσικά και το black block. Μόνο που υπήρχε μία ειδοποιός διαφορά. Η ένταση, τα επεισόδια, τα μπουκάλια, οι πέτρες, οτιδήποτε που εκσφενδονιζόταν κατά των «αστακών» δεν έφευγε από τα χέρια 50-100 «γνωστών-αγνώστων». Έλεος πια με αυτή την καραμέλα των ηλιθίων. Όλος ο κόσμος έβραζε. Ψέματα. Είχε προ πολλού ξεπεράσει το σημείο βρασμού του. Σύμφωνοι, όταν έβλεπα τις πολυκατοικίες να καίγονται, πράγματι σκεφτόμουν «κρίμα», ναι, στενοχωριόμουν (όχι όμως για τις τράπεζες, sorry κιόλας). Αλλά αμέσως μετά καταλάβαινα ότι κάπως έτσι επιβεβαιώνεται το γνωμικό που θέλει όσους σπέρνουν ανέμους να θερίζουν θύελλες. Τέλος πάντων... Αφού λοιπόν καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν θα φτάναμε με τίποτα στη ΓΑΔΑ, αρχίζει η κάθοδος της πορείας πίσω, προς το Μουσείο. Οι σκληροπυρηνικοί είχαν ήδη (ξε)φύγει προς τα Εξάρχεια, είχαμε μείνει ένα χαλαρό πλήθος που προχωρούσε προσπαθώντας να πάρει ανάσες από τα χημικά. Ξαφνικά, μία διμοιρία βγαίνει στην Αλεξάνδρας από ένα στενό, τρέχοντας κατά πάνω μας. Ήμασταν δεν ήμασταν ένα άτυπο χαλαρό γκρουπ των 50 (άγνωστων μεταξύ τους) ανθρώπων. Τρέχουμε αμέσως προς τα πίσω για να γλιτώσουμε. Και στο αμέσως προηγούμενο στενό βλέπουμε άλλη μία διμοιρία να τρέχει προς το μέρος μας. Κοινώς, ήταν συντονισμένη κίνηση για να μας «λοκάρουν» (τονίζω ξανά, δεν ήμουνα στο black block, εκείνη τη στιγμή ήμασταν 50 τυχαίοι άνθρωποι στο ίδιο -καθόλου- τυχαίο μέρος). Τρώω την πρώτη κλοτσιά στην πλάτη. Δίπλα μου η μικρή μου αδερφή. Την αρπάζω από το χέρι, προσπαθώντας να διασχίσουμε την Αλεξάνδρας μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο. Μπάτσοι παντού μπροστά μας. Πετάνε δύο δακρυγόνα πάνω μας. Πάνω μας! Κι εκείνη τη στιγμή βλέπω τον μπάτσο να σηκώνει το γκλομπ και να το κατεβάζει με φορά προς το κεφάλι της αδερφής μου. Προλαβαίνω στο δευτερόλεπτο να της σκεπάσω το κεφάλι με το χέρι μου και να ρίξω μία ελαφριά κλοτσιά στην ασπίδα του μπάτσου. Το γκλομπ με χτυπάει με δύναμη στο χέρι. Και μετά άλλη μία. Σέρνω την αδερφή μου για μερικά μέτρα. Λιποθυμάει. Περίοικοι έρχονται και τη συνεφέρνουν. Αμέσως μετά λιποθυμάω εγώ. Ξαναλέω, τα δακρυγόνα είχαν πέσει κυριολεκτικά πάνω μας. Με τα πολλά, καταλήγω μετά από μερικές ώρες στον Ερυθρό Σταυρό. Ευτυχώς είχα μόνο θλάση. Και η αδερφή μου μελανιασμένη όλη την πλάτη της. Σημειωτέον, εκεί που ο γιατρός του Ορθοπεδικού Τμήματος σημείωσε τα ονόματά μας, υπήρχε μία λίστα άλλων τριάντα τουλάχιστον (ελαφρά ή βαρύτερα) τραυματισμένων (κάποιος με ρήξη σπλήνας, άλλος με σπασμένη μύτη), την οποία θα την έστελνε στα ΜΜΕ. Τα οποία φυσικά την έκαναν γαργάρα, εξού και οι «8 τραυματισθέντες».
Δεν θα ασχοληθώ ούτε με τις Τατιάνες αυτού του γαμημένου κόσμου που καπηλεύονται το δολοφονημένο παιδάκι, ούτε με τα ζωντόβολα που λένε ότι πρέπει να πρυτανεύσει η λογική. Η λογική έχει προ πολλού τελειώσει και η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν σταματά να με εξοργίζει. Στο δρόμο. Όλοι.
11.12.2008
From Inside [LIFOLAND 25.12.2008]
Πρωτότυπο Εδώ/Original here!
From Inside
Είναι από τις πιο συζητημένες φωτογραφίες των τελευταίων ημερών. Το συγκλονιστικό ρεπορτάζ δυο Ελλήνων φωτογράφων, του Freddie F. και του Στάθη Μαμαλάκη μέσα στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, έκανε το γύρο το κόσμου πριν ακόμα προλάβει να δημοσιευτεί στο «Vice». Αυτή είναι η ιστορία μιας φωτογράφησης…
ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT
«Πιστεύουμε στη δύναμη της εικόνας» λένε ο Freddie F. και ο Στάθης Μαμαλάκης, σχολιάζοντας τις φωτογραφίες τους από τους εξεγερμένους νέους του Πολυτεχνείου, οι οποίες τις τελευταίες μέρες έκαναν το γύρο του κόσμου. «Όταν βλέπεις ένα αυτοκίνητο να καίγεται στην Πανεπιστημίου, να υπάρχει το χάος εκεί που περνάς κάθε μέρα, υπάρχει μια ελπίδα, ένα μήνυμα ότι κάτι θα αλλάξει. Κάτι πρέπει να αλλάξει, αυτό το μήνυμα έχουν οι φωτογραφίες μας, ότι κάτι πρέπει να γίνει». Ο Freddie και ο Στάθης ήταν οι μοναδικοί φωτογράφοι που βρέθηκαν μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια των γεγονότων, κάνοντας ένα ρεπορτάζ για το περιοδικό «Vice».
«Έπαιρνα εφημερίδες κάθε μέρα, έβλεπα ειδήσεις και δεν διάβαζα τίποτα από αυτά που με ενδιέφεραν να μάθω» λέει ο Freddie. «Άκουγα ιστορίες που δεν κάλυπταν καμία από τις δυο πλευρές. Ακούστηκαν "τέρατα" αυτές τις μέρες. Δεν μπορείς από το στούντιο να κάνεις ρεπορτάζ. Δεν το παίζουμε documentary φωτογράφοι, απλώς πήγαμε στο Πολυτεχνείο να μιλήσουμε με κάποιους ανθρώπους από προσωπικό μας ενδιαφέρον, εφόσον ένα παγκόσμιο περιοδικό όπως το «Vice» ήθελε να καλύψει τα γεγονότα. Να τα δημοσιεύσει σε όλες τους τις εκδόσεις. Πήγαμε εκεί απροετοίμαστοι, δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Ήμασταν έξω από το Πολυτεχνείο, όπως θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε και μιλούσαμε με τα παιδιά. Τους λέγαμε τι θέλαμε, τους εξηγούσαμε τι είναι το περιοδικό, όταν έσκασαν τα δακρυγόνα. Έχασα τον προσανατολισμό μου κι επειδή κάποιος σαν εμένα μπορεί να πεθάνει (πάσχω από άσθμα) με κουβάλησαν οι ίδιοι μέσα. Δεν μπορούσα να δω, να αναπνεύσω. Τη στιγμή που με έβαζαν μέσα βλέπω έναν από τους διαδηλωτές να βγάζει τη μάσκα του και να μου τη φοράει στο πρόσωπο. Ένα νεαρό ζευγάρι μου πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες με Maalox. Επειδή είδαν ότι έχω πραγματικό πρόβλημα μας έβαλαν στις αίθουσες που είχε λιγότερο καπνό και δακρυγόνα. Εκεί μέσα πιάσαμε συζήτηση και μιλάγαμε με τον κόσμο - είχε 2.000 άτομα εκείνη τη βραδιά στο Πολυτεχνείο. Είδα γνωστές φάτσες, οικείες, που έχω συναντήσει στα club. Δεν ξέρω πού μένουν και τα ονόματά τους, αλλά δεν είναι αναρχικοί σίγουρα. Είδα κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος εκεί μέσα επειδή κάτι τον ενοχλεί».
«Η αίσθηση που είχαμε μέσα ήταν μιας οργανωμένης κοινωνίας, ο καθένας είχε ένα ρόλο» προσθέτει ο Στάθης. «Οι κοπέλες που παρείχαν πρώτες βοήθειες, αυτές που φρόντιζαν τη φωτιά για να ζεσταθούν και να καθαρίζει η ατμόσφαιρα από τα δακρυγόνα, άλλοι που έκαναν βάρδιες στην πύλη. Δεν είχες την αίσθηση της αναρχίας και του χάους. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτά τα παιδιά μας προστάτεψαν».
«Δεν νομίζω ότι οι φωτογραφίες δείχνουν τίποτα παράνομο ώστε να έχουν δικαίωμα να καταπατήσουν το άσυλο» λέει ο Freddie. «Τα πανεπιστήμια είναι σε τέτοια κατάσταση, έτσι κι αλλιώς. Είμαι εναντίον του να καταστρέφουν, αλλά δεν το θεωρώ ανήθικο. Το σύστημα στο οποίο επαναπαύονται όλοι, η καταγωγή μας από τους αρχαίους Έλληνες, η παιδεία μας, μας έχει φτάσει σε αυτό σημείο. Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά μοντέρνο να καταστρέφεις το παρελθόν σου από τη στιγμή δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν απολύτως τίποτα να κερδίσουν από το παρόν σύστημα. Και δεν ήταν παιδιά από πλούσιες οικογένειες ούτε παιδιά χαμένα, όπως γράφτηκε. Ήταν παιδιά που έχουν αγανακτήσει. Είδαμε ανθρώπους από 12 χρόνων μέχρι 37, ήταν μεγάλη η γκάμα των ηλικιών που μας έδωσαν συνεντεύξεις. Είδαμε γονείς με τα παιδιά τους, να βάζουν σε 9χρονα αλοιφή στα μάτια για να τα προστατέψουν από τα δακρυγόνα».
«Τι μήνυμα περνάνε οι φωτογραφίες; Δεν ξέρω, εμείς καταγράφαμε ό,τι βλέπαμε μπροστά μας χωρίς να υπάρχει ασέβεια. Μιλήσαμε σε κάθε φωτογραφιζόμενο, φωτογραφίσαμε μόνο όσους δέχτηκαν, οι συνεντεύξεις έγιναν τυχαία και μπήκαν όπως ακριβώς τις έδωσαν, χωρίς να αλλοιωθεί τίποτα. Δεν είχα κανένα πολιτικό ενδιαφέρον για το θέμα, απλά γύρισα στην Ελλάδα μετά από 12 χρόνια και τα βρήκα όλα σκατά. Η αναρχία υπάρχει, αλλά στο ίδιο το κράτος. Δεν υπάρχει εκπαίδευση, δεν υπάρχει ασφάλιση, αναρχία είναι το ίδιο το σύστημα. Δεν γίνεται να μην έχω τίποτα να περιμένω».
«Στην αρχή νόμισαν ότι τους εκμεταλλευτήκαμε, οι φωτογραφίες βγήκαν την Τετάρτη και το Σάββατο έπαιξαν σε όλα τα κανάλια χωρίς να λένε καν από πού είναι. Τα ελληνικά media σε ένα όργιο παραβίασης των πνευματικών δικαιωμάτων χρησιμοποίησαν τις φωτογραφίες μας φέρνοντάς μας σε δύσκολη θέση, γιατί όλοι νόμισαν ότι τις δώσαμε εμείς. Το χειρότερο ήταν ότι κάποιοι τις χρησιμοποίησαν σαν αποδεικτικά στοιχεία για να δείξουν ότι γίνονταν ζημιές στο Πολυτεχνείο. Για μας που είμαστε φωτογράφοι αυτές οι φωτογραφίες ήταν ο μόνος τρόπος που ξέρουμε για ν' αλλάξουμε το σύστημα. Η δικιά μας έκφραση και συνεισφορά. Τι βγάλαμε από όλο αυτό; Ηθική ικανοποίηση και μια ανταπόκριση από τα ξένα media που δεν την περιμέναμε. Ήταν ένας σαρκασμός γιατί οι Έλληνες μπορεί να μην έδιναν καμία σημασία στις συγκεκριμένες φωτογραφίες, αν δεν ήταν στο "Vice". Λεφτά; Ούτε ευρώ. Μας πρόσφεραν λεφτά, αλλά δεν τα δεχτήκαμε...».
25.12.2008
From Inside
Είναι από τις πιο συζητημένες φωτογραφίες των τελευταίων ημερών. Το συγκλονιστικό ρεπορτάζ δυο Ελλήνων φωτογράφων, του Freddie F. και του Στάθη Μαμαλάκη μέσα στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, έκανε το γύρο το κόσμου πριν ακόμα προλάβει να δημοσιευτεί στο «Vice». Αυτή είναι η ιστορία μιας φωτογράφησης…
ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT
«Πιστεύουμε στη δύναμη της εικόνας» λένε ο Freddie F. και ο Στάθης Μαμαλάκης, σχολιάζοντας τις φωτογραφίες τους από τους εξεγερμένους νέους του Πολυτεχνείου, οι οποίες τις τελευταίες μέρες έκαναν το γύρο του κόσμου. «Όταν βλέπεις ένα αυτοκίνητο να καίγεται στην Πανεπιστημίου, να υπάρχει το χάος εκεί που περνάς κάθε μέρα, υπάρχει μια ελπίδα, ένα μήνυμα ότι κάτι θα αλλάξει. Κάτι πρέπει να αλλάξει, αυτό το μήνυμα έχουν οι φωτογραφίες μας, ότι κάτι πρέπει να γίνει». Ο Freddie και ο Στάθης ήταν οι μοναδικοί φωτογράφοι που βρέθηκαν μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια των γεγονότων, κάνοντας ένα ρεπορτάζ για το περιοδικό «Vice».
«Έπαιρνα εφημερίδες κάθε μέρα, έβλεπα ειδήσεις και δεν διάβαζα τίποτα από αυτά που με ενδιέφεραν να μάθω» λέει ο Freddie. «Άκουγα ιστορίες που δεν κάλυπταν καμία από τις δυο πλευρές. Ακούστηκαν "τέρατα" αυτές τις μέρες. Δεν μπορείς από το στούντιο να κάνεις ρεπορτάζ. Δεν το παίζουμε documentary φωτογράφοι, απλώς πήγαμε στο Πολυτεχνείο να μιλήσουμε με κάποιους ανθρώπους από προσωπικό μας ενδιαφέρον, εφόσον ένα παγκόσμιο περιοδικό όπως το «Vice» ήθελε να καλύψει τα γεγονότα. Να τα δημοσιεύσει σε όλες τους τις εκδόσεις. Πήγαμε εκεί απροετοίμαστοι, δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Ήμασταν έξω από το Πολυτεχνείο, όπως θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε και μιλούσαμε με τα παιδιά. Τους λέγαμε τι θέλαμε, τους εξηγούσαμε τι είναι το περιοδικό, όταν έσκασαν τα δακρυγόνα. Έχασα τον προσανατολισμό μου κι επειδή κάποιος σαν εμένα μπορεί να πεθάνει (πάσχω από άσθμα) με κουβάλησαν οι ίδιοι μέσα. Δεν μπορούσα να δω, να αναπνεύσω. Τη στιγμή που με έβαζαν μέσα βλέπω έναν από τους διαδηλωτές να βγάζει τη μάσκα του και να μου τη φοράει στο πρόσωπο. Ένα νεαρό ζευγάρι μου πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες με Maalox. Επειδή είδαν ότι έχω πραγματικό πρόβλημα μας έβαλαν στις αίθουσες που είχε λιγότερο καπνό και δακρυγόνα. Εκεί μέσα πιάσαμε συζήτηση και μιλάγαμε με τον κόσμο - είχε 2.000 άτομα εκείνη τη βραδιά στο Πολυτεχνείο. Είδα γνωστές φάτσες, οικείες, που έχω συναντήσει στα club. Δεν ξέρω πού μένουν και τα ονόματά τους, αλλά δεν είναι αναρχικοί σίγουρα. Είδα κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος εκεί μέσα επειδή κάτι τον ενοχλεί».
«Η αίσθηση που είχαμε μέσα ήταν μιας οργανωμένης κοινωνίας, ο καθένας είχε ένα ρόλο» προσθέτει ο Στάθης. «Οι κοπέλες που παρείχαν πρώτες βοήθειες, αυτές που φρόντιζαν τη φωτιά για να ζεσταθούν και να καθαρίζει η ατμόσφαιρα από τα δακρυγόνα, άλλοι που έκαναν βάρδιες στην πύλη. Δεν είχες την αίσθηση της αναρχίας και του χάους. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτά τα παιδιά μας προστάτεψαν».
«Δεν νομίζω ότι οι φωτογραφίες δείχνουν τίποτα παράνομο ώστε να έχουν δικαίωμα να καταπατήσουν το άσυλο» λέει ο Freddie. «Τα πανεπιστήμια είναι σε τέτοια κατάσταση, έτσι κι αλλιώς. Είμαι εναντίον του να καταστρέφουν, αλλά δεν το θεωρώ ανήθικο. Το σύστημα στο οποίο επαναπαύονται όλοι, η καταγωγή μας από τους αρχαίους Έλληνες, η παιδεία μας, μας έχει φτάσει σε αυτό σημείο. Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά μοντέρνο να καταστρέφεις το παρελθόν σου από τη στιγμή δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν απολύτως τίποτα να κερδίσουν από το παρόν σύστημα. Και δεν ήταν παιδιά από πλούσιες οικογένειες ούτε παιδιά χαμένα, όπως γράφτηκε. Ήταν παιδιά που έχουν αγανακτήσει. Είδαμε ανθρώπους από 12 χρόνων μέχρι 37, ήταν μεγάλη η γκάμα των ηλικιών που μας έδωσαν συνεντεύξεις. Είδαμε γονείς με τα παιδιά τους, να βάζουν σε 9χρονα αλοιφή στα μάτια για να τα προστατέψουν από τα δακρυγόνα».
«Τι μήνυμα περνάνε οι φωτογραφίες; Δεν ξέρω, εμείς καταγράφαμε ό,τι βλέπαμε μπροστά μας χωρίς να υπάρχει ασέβεια. Μιλήσαμε σε κάθε φωτογραφιζόμενο, φωτογραφίσαμε μόνο όσους δέχτηκαν, οι συνεντεύξεις έγιναν τυχαία και μπήκαν όπως ακριβώς τις έδωσαν, χωρίς να αλλοιωθεί τίποτα. Δεν είχα κανένα πολιτικό ενδιαφέρον για το θέμα, απλά γύρισα στην Ελλάδα μετά από 12 χρόνια και τα βρήκα όλα σκατά. Η αναρχία υπάρχει, αλλά στο ίδιο το κράτος. Δεν υπάρχει εκπαίδευση, δεν υπάρχει ασφάλιση, αναρχία είναι το ίδιο το σύστημα. Δεν γίνεται να μην έχω τίποτα να περιμένω».
«Στην αρχή νόμισαν ότι τους εκμεταλλευτήκαμε, οι φωτογραφίες βγήκαν την Τετάρτη και το Σάββατο έπαιξαν σε όλα τα κανάλια χωρίς να λένε καν από πού είναι. Τα ελληνικά media σε ένα όργιο παραβίασης των πνευματικών δικαιωμάτων χρησιμοποίησαν τις φωτογραφίες μας φέρνοντάς μας σε δύσκολη θέση, γιατί όλοι νόμισαν ότι τις δώσαμε εμείς. Το χειρότερο ήταν ότι κάποιοι τις χρησιμοποίησαν σαν αποδεικτικά στοιχεία για να δείξουν ότι γίνονταν ζημιές στο Πολυτεχνείο. Για μας που είμαστε φωτογράφοι αυτές οι φωτογραφίες ήταν ο μόνος τρόπος που ξέρουμε για ν' αλλάξουμε το σύστημα. Η δικιά μας έκφραση και συνεισφορά. Τι βγάλαμε από όλο αυτό; Ηθική ικανοποίηση και μια ανταπόκριση από τα ξένα media που δεν την περιμέναμε. Ήταν ένας σαρκασμός γιατί οι Έλληνες μπορεί να μην έδιναν καμία σημασία στις συγκεκριμένες φωτογραφίες, αν δεν ήταν στο "Vice". Λεφτά; Ούτε ευρώ. Μας πρόσφεραν λεφτά, αλλά δεν τα δεχτήκαμε...».
25.12.2008
Ο Λιάπης απολύει την... Ακρόπολη [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008 ]
Ο Λιάπης απολύει την... Ακρόπολη
Απολύονται ώς το τέλος του έτους από το υπουργείο Πολιτισμού 3.000 συμβασιούχοι. Ανάμεσά τους 4 πολιτικοί μηχανικοί, 2 αρχαιολόγοι και μερικοί μαρμαροτεχνίτες από τα έργα της Ακρόπολης, για τα οποία από την άλλη εβδομάδα δεν θα υπάρχει ούτε ένα ευρώ ώστε να συνεχιστούν.
Στις εκκλήσεις των υπευθύνων για να μην κλείσουν τα εργοτάξια και γίνουμε άλλη μία φορά διεθνώς ρεζίλι, ο υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης δηλώνει «απών». Προ μηνός όμως μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες είχε υποσχεθεί ότι θα εντάξει τα αναστηλωτικά έργα της Ακρόπολης στο ΕΣΠΑ -κάτι που δεν έκανε- και είχε διαβεβαιώσει τους πολιτικούς μηχανικούς, που είναι απολύτως απαραίτητοι, ότι θα συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως τώρα απολύονται, όπως και άλλοι 3.000 διαφόρων ειδικοτήτων.
Ετσι, πριν από λίγες μέρες συγκεντρώθηκαν στην είσοδο της Αρχαίας Αγοράς με πανό και πλακάτ χωρίς να κλείσουν την πρόσβαση στον αρχαιολογικό χώρο προκειμένου να εκφράσουν τη θλίψη τους για τα χριστουγεννιάτικα δώρα του ΥΠΠΟ: απολύσεις, καθυστέρηση καταβολής μισθών και δώρου, εργασιακή ανασφάλεια και ανακύκλωση εργαζομένων.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Απολύονται ώς το τέλος του έτους από το υπουργείο Πολιτισμού 3.000 συμβασιούχοι. Ανάμεσά τους 4 πολιτικοί μηχανικοί, 2 αρχαιολόγοι και μερικοί μαρμαροτεχνίτες από τα έργα της Ακρόπολης, για τα οποία από την άλλη εβδομάδα δεν θα υπάρχει ούτε ένα ευρώ ώστε να συνεχιστούν.
Στις εκκλήσεις των υπευθύνων για να μην κλείσουν τα εργοτάξια και γίνουμε άλλη μία φορά διεθνώς ρεζίλι, ο υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης δηλώνει «απών». Προ μηνός όμως μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες είχε υποσχεθεί ότι θα εντάξει τα αναστηλωτικά έργα της Ακρόπολης στο ΕΣΠΑ -κάτι που δεν έκανε- και είχε διαβεβαιώσει τους πολιτικούς μηχανικούς, που είναι απολύτως απαραίτητοι, ότι θα συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως τώρα απολύονται, όπως και άλλοι 3.000 διαφόρων ειδικοτήτων.
Ετσι, πριν από λίγες μέρες συγκεντρώθηκαν στην είσοδο της Αρχαίας Αγοράς με πανό και πλακάτ χωρίς να κλείσουν την πρόσβαση στον αρχαιολογικό χώρο προκειμένου να εκφράσουν τη θλίψη τους για τα χριστουγεννιάτικα δώρα του ΥΠΠΟ: απολύσεις, καθυστέρηση καταβολής μισθών και δώρου, εργασιακή ανασφάλεια και ανακύκλωση εργαζομένων.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
ΣΥΝΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΟΡΚΟΥ ΑΛΛΑ...[ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008]+Σχόλιο
ΣΥΝΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΟΡΚΟΥ ΑΛΛΑ...
Ιερώνυμος: Ενα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω
Των Θ. ΤΣΑΤΣΗ - Ν. ΡΟΥΜΠΟΥ
Η τοποθέτηση του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου προκάλεσε την αντίδραση μόνο ενός μητροπολίτη. Και αυτός ήταν ο Θεσσαλονίκης Ανθιμος.
Ο αρχιεπίσκοπος, όπως είπε, δεν έχει αντίρρηση για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου. Διατύπωσε όμως τις αντιρρήσεις του στο θέμα του διαχωρισμού Πολιτείας - Εκκλησίας. Οπως είπε, η Πολιτεία, «εάν επιθυμεί έναν τέτοιου είδους χωρισμό, είναι στη διακριτική της ευχέρεια -αν όχι υποχρέωσή της- να το θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού και εκείνος ας αποφασίσει ό,τι θέλει».
Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επέκρινε «ορισμένους ιδεολογικούς κύκλους» που «αποσκοπούν στην εξουδετέρωση της πνευματικής επιρροής της Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία»
«Ιδεολόγημα»
Σύμφωνα με όσα είπε στην «Καθημερινή» ο Ιερώνυμος, «η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία. Αντιθέτως, είναι συνέπεια της διδασκαλίας της, σύμφωνα με την οποία το "ναι" πρέπει να είναι "ναι" και το "όχι" "όχι"». Ο Αρχιεπίσκοπος, που εμφανίζεται μετριοπαθής, συνδέει το θέμα του θρησκευτικού όρκου με το «αντιθρησκευτικό ιδεολόγημα». Το ίδιο δηλαδή που έλεγε, με αυστηρότερους χαρακτηρισμούς, για όσους πρότειναν τον διαχωρισμό ο προκάτοχός του στον θρόνο των Αθηνών, Χριστόδουλος.
Οπως είπε ο Ιερώνυμος στη συνέντευξή του, «η προσπάθεια της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου, όπως επιδιώκεται σήμερα, δεν υποκρύπτει ενδιαφέρον για τη συνέπεια και την ειλικρίνεια, αλλά έχει γίνει και αυτή ένα αντιθρησκευτικό ιδεολόγημα». Και συνέχισε περιγράφοντας «ορισμένους ιδεολογικούς κύκλους», οι οποίοι «υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες και αποσκοπούν κυρίως στην εξουδετέρωση την πνευματικής επιρροής της Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία και επιδιώκουν έναν επαχθή χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, που σημαίνει ασφαλώς παραβίαση και αθέτηση υποσχέσεων εις βάρος της πρώτης, αλλά και συμβατικών υποχρεώσεων».
Ο Ανθιμος
Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, σχολιάζοντας τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι συμφωνεί στο θέμα του όρκου, «αλλά αυτό είναι δευτερεύον». Ο ίδιος συνέχισε: «Είναι και άλλα θέματα. Επειδή θα χωρίσουμε (Κράτος και Εκκλησία), πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα δικαστήρια; Πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα σχολεία; Πρέπει να αλλοιώσουμε τη διδασκαλία των Θρησκευτικών; Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε προσευχή και δοξολογία στις μεγάλες εθνικές εορτές; Και άλλα ουσιώδη πράγματα, όπως το θέμα του γάμου. Είναι συνεργασία Κράτους και Πολιτείας ο νόμος που είναι να ψηφιστεί για το σύμφωνο διαβίωσης; Αυτό είναι αίσχος. Από κει και πέρα, εμείς δεν λέμε, το κράτος το λέει και από την άποψη αυτή έχει την ευθύνη του και είμαστε χώρια. Αλλά τι θα γίνει η κοινωνία; Τίνος είναι αυτά τα παιδιά αύριο;»
Σχόλιο του ΣΥΝ
Τη συνέντευξη του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου σχολίασε από τον ΣΥΝ ο Πάνος Σκουρλέτης. «Η τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου, ότι η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία, αποτελεί κατ' αρχήν μια θετική προσέγγιση. Από κει και πέρα, η δήλωσή του περί αντιθρησκευτικών ιδεολογημάτων για όσους υποστηρίζουν τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους μας βρίσκει εντελώς αντίθετους, γιατί αποτελεί λάθος προσέγγιση», είπε.
tsath@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
...............................................................................
ΣΧΟΛΙΟ
Η απλή και τίμια απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που θέτει ο Άνθιμος είναι πολύ απλά, ΝΑΙ!
ΝΑΙ, πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα δικαστήρια!
ΝΑΙ, πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα σχολεία!!
ΝΑΙ, πρέπει να αλλοιώσουμε τη διδασκαλία των Θρησκευτικών!*
ΝΑΙ, πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε προσευχή και δοξολογία στις μεγάλες εθνικές εορτές!!**
Τι δουλειά, ξαναρωτώ για πολλοστή φορά, έχουν τα όποια θρησκευτικά σύμβολα έξω από το χώρο τις θρησκείας; Οι εικόνες και οι αναφορές στις όποιες θρησκευτικές γραφές να παραμείνουν εντός των τειχών των εκκλησιών, των τζαμιών και των άλλων θρησκευτικών ιδρυμάτων, ελευθερα επισκέψιμες και προσεγγίσιμες από όποιον ενδιαφέρεται. Όσον αφορά τη θρησκευτικότητα του όρκο, είδαμε πόσο η ύπαρξή του υποχρέωσε τους βολευτές μας να τον τηρήσουν... Τη στιγμή που οι ίδιοι που πρεσβεύουν αυτή τη θρησκευτικότητα είναι οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων που αμαυρώνουν τη σκέψη και τη συνείδηση του κάθε κατοίκου αυτής της χώρας, ο Άνθιμος τολμά ακόμα να μας μιλάει για αίσχη!!!
Άιντε μπας και καταφέρουμε να βγάλουμε κάποτε αυτή τη χώρα από το σκοταδιστικό βούρκο στον οποίο ο Άνθιμος και όλοι και όλα όσα πρεσβεύει προσπαθούν να την κρατήσουν!
*Με την έννοια ότι η θεωρητική προσσέγγιση όλων των Θρησκειών θα γίνεται μέσα στα πλαίσια του μαθήματος της φιλοσοφίας.
**Εφ'όσον δεν εννοούμε να καταργήσουμε εντελώς τις εθνικές γιορτές.
Ιερώνυμος: Ενα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω
Των Θ. ΤΣΑΤΣΗ - Ν. ΡΟΥΜΠΟΥ
Η τοποθέτηση του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου προκάλεσε την αντίδραση μόνο ενός μητροπολίτη. Και αυτός ήταν ο Θεσσαλονίκης Ανθιμος.
Ο αρχιεπίσκοπος, όπως είπε, δεν έχει αντίρρηση για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου. Διατύπωσε όμως τις αντιρρήσεις του στο θέμα του διαχωρισμού Πολιτείας - Εκκλησίας. Οπως είπε, η Πολιτεία, «εάν επιθυμεί έναν τέτοιου είδους χωρισμό, είναι στη διακριτική της ευχέρεια -αν όχι υποχρέωσή της- να το θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού και εκείνος ας αποφασίσει ό,τι θέλει».
Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επέκρινε «ορισμένους ιδεολογικούς κύκλους» που «αποσκοπούν στην εξουδετέρωση της πνευματικής επιρροής της Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία»
«Ιδεολόγημα»
Σύμφωνα με όσα είπε στην «Καθημερινή» ο Ιερώνυμος, «η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία. Αντιθέτως, είναι συνέπεια της διδασκαλίας της, σύμφωνα με την οποία το "ναι" πρέπει να είναι "ναι" και το "όχι" "όχι"». Ο Αρχιεπίσκοπος, που εμφανίζεται μετριοπαθής, συνδέει το θέμα του θρησκευτικού όρκου με το «αντιθρησκευτικό ιδεολόγημα». Το ίδιο δηλαδή που έλεγε, με αυστηρότερους χαρακτηρισμούς, για όσους πρότειναν τον διαχωρισμό ο προκάτοχός του στον θρόνο των Αθηνών, Χριστόδουλος.
Οπως είπε ο Ιερώνυμος στη συνέντευξή του, «η προσπάθεια της κατάργησης του θρησκευτικού όρκου, όπως επιδιώκεται σήμερα, δεν υποκρύπτει ενδιαφέρον για τη συνέπεια και την ειλικρίνεια, αλλά έχει γίνει και αυτή ένα αντιθρησκευτικό ιδεολόγημα». Και συνέχισε περιγράφοντας «ορισμένους ιδεολογικούς κύκλους», οι οποίοι «υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες και αποσκοπούν κυρίως στην εξουδετέρωση την πνευματικής επιρροής της Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία και επιδιώκουν έναν επαχθή χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, που σημαίνει ασφαλώς παραβίαση και αθέτηση υποσχέσεων εις βάρος της πρώτης, αλλά και συμβατικών υποχρεώσεων».
Ο Ανθιμος
Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, σχολιάζοντας τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι συμφωνεί στο θέμα του όρκου, «αλλά αυτό είναι δευτερεύον». Ο ίδιος συνέχισε: «Είναι και άλλα θέματα. Επειδή θα χωρίσουμε (Κράτος και Εκκλησία), πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα δικαστήρια; Πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα σχολεία; Πρέπει να αλλοιώσουμε τη διδασκαλία των Θρησκευτικών; Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε προσευχή και δοξολογία στις μεγάλες εθνικές εορτές; Και άλλα ουσιώδη πράγματα, όπως το θέμα του γάμου. Είναι συνεργασία Κράτους και Πολιτείας ο νόμος που είναι να ψηφιστεί για το σύμφωνο διαβίωσης; Αυτό είναι αίσχος. Από κει και πέρα, εμείς δεν λέμε, το κράτος το λέει και από την άποψη αυτή έχει την ευθύνη του και είμαστε χώρια. Αλλά τι θα γίνει η κοινωνία; Τίνος είναι αυτά τα παιδιά αύριο;»
Σχόλιο του ΣΥΝ
Τη συνέντευξη του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου σχολίασε από τον ΣΥΝ ο Πάνος Σκουρλέτης. «Η τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου, ότι η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου δεν δημιουργεί πρόβλημα στην Εκκλησία, αποτελεί κατ' αρχήν μια θετική προσέγγιση. Από κει και πέρα, η δήλωσή του περί αντιθρησκευτικών ιδεολογημάτων για όσους υποστηρίζουν τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους μας βρίσκει εντελώς αντίθετους, γιατί αποτελεί λάθος προσέγγιση», είπε.
tsath@enet.gr
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
...............................................................................
ΣΧΟΛΙΟ
Η απλή και τίμια απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που θέτει ο Άνθιμος είναι πολύ απλά, ΝΑΙ!
ΝΑΙ, πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα δικαστήρια!
ΝΑΙ, πρέπει να βγάλουμε τις εικόνες από τα σχολεία!!
ΝΑΙ, πρέπει να αλλοιώσουμε τη διδασκαλία των Θρησκευτικών!*
ΝΑΙ, πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε προσευχή και δοξολογία στις μεγάλες εθνικές εορτές!!**
Τι δουλειά, ξαναρωτώ για πολλοστή φορά, έχουν τα όποια θρησκευτικά σύμβολα έξω από το χώρο τις θρησκείας; Οι εικόνες και οι αναφορές στις όποιες θρησκευτικές γραφές να παραμείνουν εντός των τειχών των εκκλησιών, των τζαμιών και των άλλων θρησκευτικών ιδρυμάτων, ελευθερα επισκέψιμες και προσεγγίσιμες από όποιον ενδιαφέρεται. Όσον αφορά τη θρησκευτικότητα του όρκο, είδαμε πόσο η ύπαρξή του υποχρέωσε τους βολευτές μας να τον τηρήσουν... Τη στιγμή που οι ίδιοι που πρεσβεύουν αυτή τη θρησκευτικότητα είναι οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων που αμαυρώνουν τη σκέψη και τη συνείδηση του κάθε κατοίκου αυτής της χώρας, ο Άνθιμος τολμά ακόμα να μας μιλάει για αίσχη!!!
Άιντε μπας και καταφέρουμε να βγάλουμε κάποτε αυτή τη χώρα από το σκοταδιστικό βούρκο στον οποίο ο Άνθιμος και όλοι και όλα όσα πρεσβεύει προσπαθούν να την κρατήσουν!
*Με την έννοια ότι η θεωρητική προσσέγγιση όλων των Θρησκειών θα γίνεται μέσα στα πλαίσια του μαθήματος της φιλοσοφίας.
**Εφ'όσον δεν εννοούμε να καταργήσουμε εντελώς τις εθνικές γιορτές.
Βιάζεται το 62% των νεαρών γυναικών [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008]
ΕΡΕΥΝΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΥΠΡΟ, ΜΑΛΤΑ, ΛΕΤΟΝΙΑ, ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ
Βιάζεται το 62% των νεαρών γυναικών
Της ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΝΗ
Πάνω από έξι στις δέκα γυναίκες (62,5%) έχουν πέσει θύμα βιασμού στα ραντεβού τους, ενώ πάνω από οκτώ στις δέκα (85%) δηλώνουν ότι ο σύντροφός τους τους έχει σκίσει τα ρούχα και τις έχει βιάσει κατά τη σεξουαλική πράξη προσβλέποντας μόνο στη δική του ικανοποίηση. Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από έρευνα που έγινε σε Ελλάδα, Κύπρο, Μάλτα, Λετονία και Λιθουανία με δείγμα 1.600 γυναίκες (462 στην Ελλάδα) ηλικίας 18-24 ετών, στην πλειονότητά τους φοιτήτριες.
Η έρευνα διήρκεσε δυο χρόνια (Αύγουστος 2006-Οκτώβριος 2008) υπό την εποπτεία του Μεσογειακού Κέντρου Σπουδών Φύλου Ισότητας της Κύπρου και χρηματοδότηση της Κομισιόν. Διαπιστώθηκε ότι η βία των ανδρών προέρχεται από τη ζήλια, τη χρήση ουσιών (κυρίως αλκοόλ), αλλά και τις νοοτροπίες με τις οποίες είναι μεγαλωμένοι οι άνδρες.
Από τα στοιχεία της έρευνας προέκυψε ότι στη χώρα μας:
* Το 52% των γυναικών που συμμετείχαν ήταν 24 ετών, το 34% μεταξύ 18 και 23 ετών και το 14% του δείγματος ήταν 18 ετών.
* Το 96% είχαν διαφορά ηλικίας με τον σύντροφό τους 7-10 χρόνια.
* Το 80% προέρχονταν από αστικές περιοχές.
* Το 87% ήταν ελληνικής και το 5,5% άλλης ιθαγένειας, ενώ το 7,5% προέρχονταν από την Αλβανία.
* Το 60% δεν εργάζονταν και από αυτές το 64% είναι ανύπαντρες. Το 25%, εξ αυτών, σήμερα είναι παντρεμένες.
* Το 91% δήλωσαν ότι άρχισαν την σεξουαλική τους ζωή από μαθήτριες, 45% ότι είχαν φλέρτ μεταξύ 15-16 ετών και 40% ότι οι πρώτες σεξουαλικές επαφές τους ήταν μεταξύ 16-17 ετών.
* Το 98,5% απάντησαν ότι «στις ιδιαίτερες στιγμές, οι σύντροφοί τους ξεκινούν καλά αλλά στη πορεία... αγριεύουν, ζητώντας περίεργα».
* Το 62,5% δήλωσαν ότι έχουν πέσει θύμα βιασμού στα ραντεβού τους.
* Το 85% αποκάλυψαν ότι στο σεξ ο σύντροφός τους τούς έσκισε τα ρούχα και τις βίασε, προσβλέποντας στην ατομική του ικανοποίηση, αδιαφορώντας για τη σύντροφό του.
* Το 30% παραδέχθηκαν ότι οι σύντροφοί τους άσκησαν πάνω τους σωματική βία και το 19% ότι χρησιμοποίησαν και σεξουαλικά βοηθήματα.
Επίσης: οι βιασθείσες δήλωσαν ότι πλέον αισθάνονται φόβο για τους ανθρώπους, ενοχές και ψυχρότητα για τους άνδρες και ντροπή.
* Μία στις 4 γυναίκες δεν γνώριζαν ότι ο βιασμός είναι παράνομη πράξη και ότι μπορούσαν να μηνύσουν τον δράστη. (!)
* Λίγες γνώριζαν ότι και ο συζυγικός βιασμός έχει αναγνωριστεί ως έγκλημα.
* Μία στις 4 γυναίκες δεν γνώριζαν πώς θα αντιδράσουν σε μια τέτοια περίπτωση, ιδίως αν ο δράστης είναι φιλικό πρόσωπο ή του στενού κοινωνικού περιβάλλοντος.
* Οι 18χρονες γνώριζαν τη διαδικασία που ακολουθείται σε περιπτώσεις βιασμού. Δηλαδή την επίσκεψη σε γιατρό με τη βοήθεια φίλου, την κατάθεση μήνυσης στην Αστυνομία, την υποστήριξη από τις γυναικείες οργανώσεις, για τις οποίες είχαν ενημερωθεί από τα ΜΜΕ όταν καλύπτουν ανάλογα περιστατικά βίας.
Στην Ελλάδα, η έρευνα έγινε από το Ινστιτούτο Ισότητας (υπεύθυνη η κ. Νάντια Γεωργακοπούλου), που ασχολείται με θέματα, που αφορούν τη βία σε βάρος των γυναικών. Στην Κύπρο τα συμπεράσματα της έρευνας ήταν ανάλογα, ενώ στις χώρες της Βαλτικής καθοριστικό ρόλο στους βιασμούς γυναικών «παίζει» η κατανάλωση αλκοόλ. Λιγότερα ποσοστά βιασμών διαπιστώθηκαν στη Μάλτα. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Βιάζεται το 62% των νεαρών γυναικών
Της ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΝΗ
Πάνω από έξι στις δέκα γυναίκες (62,5%) έχουν πέσει θύμα βιασμού στα ραντεβού τους, ενώ πάνω από οκτώ στις δέκα (85%) δηλώνουν ότι ο σύντροφός τους τους έχει σκίσει τα ρούχα και τις έχει βιάσει κατά τη σεξουαλική πράξη προσβλέποντας μόνο στη δική του ικανοποίηση. Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από έρευνα που έγινε σε Ελλάδα, Κύπρο, Μάλτα, Λετονία και Λιθουανία με δείγμα 1.600 γυναίκες (462 στην Ελλάδα) ηλικίας 18-24 ετών, στην πλειονότητά τους φοιτήτριες.
Η έρευνα διήρκεσε δυο χρόνια (Αύγουστος 2006-Οκτώβριος 2008) υπό την εποπτεία του Μεσογειακού Κέντρου Σπουδών Φύλου Ισότητας της Κύπρου και χρηματοδότηση της Κομισιόν. Διαπιστώθηκε ότι η βία των ανδρών προέρχεται από τη ζήλια, τη χρήση ουσιών (κυρίως αλκοόλ), αλλά και τις νοοτροπίες με τις οποίες είναι μεγαλωμένοι οι άνδρες.
Από τα στοιχεία της έρευνας προέκυψε ότι στη χώρα μας:
* Το 52% των γυναικών που συμμετείχαν ήταν 24 ετών, το 34% μεταξύ 18 και 23 ετών και το 14% του δείγματος ήταν 18 ετών.
* Το 96% είχαν διαφορά ηλικίας με τον σύντροφό τους 7-10 χρόνια.
* Το 80% προέρχονταν από αστικές περιοχές.
* Το 87% ήταν ελληνικής και το 5,5% άλλης ιθαγένειας, ενώ το 7,5% προέρχονταν από την Αλβανία.
* Το 60% δεν εργάζονταν και από αυτές το 64% είναι ανύπαντρες. Το 25%, εξ αυτών, σήμερα είναι παντρεμένες.
* Το 91% δήλωσαν ότι άρχισαν την σεξουαλική τους ζωή από μαθήτριες, 45% ότι είχαν φλέρτ μεταξύ 15-16 ετών και 40% ότι οι πρώτες σεξουαλικές επαφές τους ήταν μεταξύ 16-17 ετών.
* Το 98,5% απάντησαν ότι «στις ιδιαίτερες στιγμές, οι σύντροφοί τους ξεκινούν καλά αλλά στη πορεία... αγριεύουν, ζητώντας περίεργα».
* Το 62,5% δήλωσαν ότι έχουν πέσει θύμα βιασμού στα ραντεβού τους.
* Το 85% αποκάλυψαν ότι στο σεξ ο σύντροφός τους τούς έσκισε τα ρούχα και τις βίασε, προσβλέποντας στην ατομική του ικανοποίηση, αδιαφορώντας για τη σύντροφό του.
* Το 30% παραδέχθηκαν ότι οι σύντροφοί τους άσκησαν πάνω τους σωματική βία και το 19% ότι χρησιμοποίησαν και σεξουαλικά βοηθήματα.
Επίσης: οι βιασθείσες δήλωσαν ότι πλέον αισθάνονται φόβο για τους ανθρώπους, ενοχές και ψυχρότητα για τους άνδρες και ντροπή.
* Μία στις 4 γυναίκες δεν γνώριζαν ότι ο βιασμός είναι παράνομη πράξη και ότι μπορούσαν να μηνύσουν τον δράστη. (!)
* Λίγες γνώριζαν ότι και ο συζυγικός βιασμός έχει αναγνωριστεί ως έγκλημα.
* Μία στις 4 γυναίκες δεν γνώριζαν πώς θα αντιδράσουν σε μια τέτοια περίπτωση, ιδίως αν ο δράστης είναι φιλικό πρόσωπο ή του στενού κοινωνικού περιβάλλοντος.
* Οι 18χρονες γνώριζαν τη διαδικασία που ακολουθείται σε περιπτώσεις βιασμού. Δηλαδή την επίσκεψη σε γιατρό με τη βοήθεια φίλου, την κατάθεση μήνυσης στην Αστυνομία, την υποστήριξη από τις γυναικείες οργανώσεις, για τις οποίες είχαν ενημερωθεί από τα ΜΜΕ όταν καλύπτουν ανάλογα περιστατικά βίας.
Στην Ελλάδα, η έρευνα έγινε από το Ινστιτούτο Ισότητας (υπεύθυνη η κ. Νάντια Γεωργακοπούλου), που ασχολείται με θέματα, που αφορούν τη βία σε βάρος των γυναικών. Στην Κύπρο τα συμπεράσματα της έρευνας ήταν ανάλογα, ενώ στις χώρες της Βαλτικής καθοριστικό ρόλο στους βιασμούς γυναικών «παίζει» η κατανάλωση αλκοόλ. Λιγότερα ποσοστά βιασμών διαπιστώθηκαν στη Μάλτα. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Τρομοκρατία εποχής τσιφλικάδων [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008, Τα Νέα [29.12.2008]+Σχόλιο
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΒΙΤΡΙΟΛΙ ΣΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΡΙΑ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΒΟΗΤΕΣ ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΟΥΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
Τρομοκρατία εποχής τσιφλικάδων
Σταθερή είναι η κατάσταση της υγείας της Κωνσταντίνας Κούνεβα, γραμματέως στο Παναττικό Σωματείο Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) που το βράδυ της περασμένης Δευτέρας δέχθηκε επίθεση με καυστικό οξύ έξω από το σπίτι της, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό της. Εχει σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο, το οξύ έχει κάψει φάρυγγα και λάρυγγα με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει προβλήματα στην ομιλία, ενώ κινδυνεύει και η όρασή της από το ένα μάτι.
Σειρά εκδηλώσεων αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας ξεσήκωσε η επίθεση σε βάρος της -που αν έχει σχέση με τη συνδικαλιστική της δράση αποκτά επικίνδυνα αναχρονιστικές διαστάσεις- ενώ χαρακτηρίστηκε ως «δολοφονική ενέργεια» από συνδικαλιστικά σωματεία, καθώς η άτυχη γυναίκα δεχόταν «αφόρητες πιέσεις για τη συνδικαλιστική της δραστηριότητα», όπως κατήγγειλε στην «Ε» (24/12) συνάδελφός της συνδικαλίστρια.
Κωνσταντίνα Κούνεβα: Εχει σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο, το οξύ έχει κάψει φάρυγγα και λάρυγγα ενώ κινδυνεύει και η όρασή της
Την Παρασκευή το απόγευμα, αναρχικοί-αντιεξουσιαστές πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», στο οποίο νοσηλεύεται.
Το Σαββατοκύριακο συνάδελφοί της κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της διοίκησης του ΗΣΑΠ, όπου και εργαζόταν, και πραγματοποίησαν πορεία προς το νοσοκομείο καταγγέλλοντας «την εργοδοτική τρομοκρατία» των εργολάβων καθαρισμού που καταπατούν κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα των εργαζομένων και ειδικότερα την πανελλαδική εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, στην οποία εργαζόταν, που έχει αναλάβει εργολαβικά την καθαριότητα του ΗΣΑΠ. Σε κείμενό τους, καταγγέλλουν την καθημερινότητα της εργοδοτικής παρανομίας και ανάμεσα σε άλλα «λευκές συμβάσεις»:
«Δουλεύουν 6 ώρες και πληρώνονται για 4,5 (μισθός και ένσημα) για να μην ξεπερνούν τις 30 ώρες, ώστε να γλιτώνει το αφεντικό την ένταξή τους στα βαρέα». Ως «αφεντικό» κατονομάζεται στέλεχος κόμματος που είχε στήσει και εργοδοτικό σωματείο.
Την επίθεση καταδικάζουν ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΠΑΜΕ, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, καλώντας τις Αρχές να διαλευκάνουν την υπόθεση, ενώ οι έρευνες των αστυνομικών για τον εντοπισμό των δραστών συνεχίζονται στο σκοτάδι.
ΙΩ.Σ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Οικονομική ενίσχυση
! Για την οικονομική ενίσχυση της συνδικαλίστριας ανοίχτηκε τραπεζικός λογαριασμός (Τράπεζα Πειραιώς, DECHEBA ELENA KUNEVA KOSTADINKA NIKOLOVA, ΙΒΑΝ: GR 28 0172 0120 0050 1201 9021 277, BIC: PIRBGRAA).
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ «Ε»:
«Να ελέγξουν τη μαύρη εργασία και θα σωθούν τα Ταμεία»
«Αδιαφορούν για τη μαύρη εργασία» ήταν ο τίτλος στη συνέντευξη που είχε δώσει η άτυχη γυναίκα ένα χρόνο πριν στην «Ε» (10/12/2007) στις Μ. Δέδε και Χ. Παπασταθοπούλου.
Αντιγράφουμε:
«Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήρθε στην Ελλάδα από την πατρίδα της τη Βουλγαρία πριν από 6 χρόνια μαζί με τη μητέρα της και τον μοναχογιό της. Εκεί ήταν ιστορικός επιστήμονας (...)
Σχεδόν πέντε χρόνια τώρα κάνει αυτή τη δουλειά και σήμερα εργάζεται στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Πεντέμισι το απόγευμα με 11.30 το βράδυ το ωράριό της... Και ο μισθός της; Γύρω στα 560 ευρώ. Αυτά είναι και τα μοναδικά χρήματα με τα οποία πλέον πρέπει να ζήσουν η Κωνσταντίνα, ο 10χρονος γιος της, μαθητής τής Δ' Δημοτικού, και η 67χρονη μητέρα της.
Νέα γυναίκα, αλλά κουρασμένη... υποστηρίζει ότι το πιο σοβαρό πρόβλημα για τον κλάδο τους είναι η εξαίρεσή τους από τα βαρέα και ανθυγιεινά.
"Πολλές γυναίκες που κάνουν αυτή τη δουλειά παθαίνουν καρκίνο, έχουν αναπνευστικά προβλήματα από τα απορρυπαντικά που εισπνέουν και από τα σκουπίδια. Αφήστε τα ατυχήματα που συμβαίνουν καθημερινά. Είναι δυνατόν να βγάζουν τις καθαρίστριες από τα ανθυγιεινά;" λέει η Κωνσταντίνα και προσθέτει: «Δεν χρειάζεται ν' αυξήσουν τα όρια ηλικίας, εκείνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να ελέγξουν τη μαύρη εργασία. Οι εταιρείες που δουλεύουμε υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν το κοινό, αλλά τελικά φαίνεται ότι ιδρύθηκαν για να πλουτίζουν οι ιδιοκτήτες τους. Αν το κράτος είχε μειώσει τη μαύρη εργασία, δεν θα είχαν σήμερα προβλήματα τα Ταμεία και στα 40 θα μπορούσαν να βγαίνουν οι γυναίκες με βαρέα ένσημα στη σύνταξη».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Σε κρίσιμη κατάσταση η συνδικαλίστρια που δέχθηκε επίθεση με οξύ
Άγνωστοι οι δράστες
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Τελευταία ενημέρωση: 29/12/2008 14:33
Web-Only
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
Στον Ευαγγελισμό νοσηλεύεται η Κ. Κούνεβα.
Στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» συνεχίζει να νοσηλεύεται η γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου δέχθηκε δολοφονική επίθεση με οξύ από αγνώστους.
Η άτυχη γυναίκα επέστρεφε στο σπίτι της, στα Ανω Πετράλωνα, όταν δύο άγνωστοι που βρίσκονταν σε αυτοκίνητο την περιέλουσαν με ισχυρό οξύ.
Το θύμα κινδυνεύει να χάσει την όρασή του από το ένα μάτι, αντιμετωπίζει προβλήματα στην ομιλία καθώς το οξύ έχει κάψει φάρυγγα και λάρυγγα, ενώ έχει σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο.
Η Κούνεβα, που ήρθε πριν από οκτώ χρόνια στη χώρα μας από την Βουλγαρία, είχε βρεθεί στο στόχαστρο για τη συνδικαλιστική της δράση και δεχόταν, όπως και άλλα μέλη του σωματείου, τηλεφωνικές απειλές.
Την δολοφονική επίθεση καταδίκασαν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΠΑΜΕ, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ζητώντας ταχεία διελεύκανση της υπόθεσης. Οι έρευνες κινούνται προς το παρόν στο σκοτάδι.
Την περασμένη Παρασκεή έγινε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το νοσοκομείο, ενώ το Σάββατο συνάδελφοί της κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της διοίκησης του ΗΣΑΠ, όπου και εργαζόταν, και πραγματοποίησαν πορεία προς το νοσοκομείο.
Οι εργαζόμενοι καταγγέλουν ότι ενώ οι καθαρίστριες εργάζονται έξι ώρες πληρώνονται για 4,5 ώρες, ώστε οι εργοδότες τους να αποφύγουν την ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά και την πληρωμή αυξημένων εισφορών.
Το θύμα της επίθεσης πρωτοστατούσε στην συνδικαλιστική οργάνωση των καθαριστριών και την διεκδίκηση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας.
Τα Νέα [29.12.2008]
...........................................................................
ΣΧΟΛΙΟ
Τί έγινε; Σίγησαν οι υπερσσπιστές της κοινωνικής ησυχίας και του status quo; Που ειναι τα σχόλιά σας λεβεντόπεδα; Μήπως ήταν (και) ενάντια σε τέτοιου είδους συμπεριφορές που επαναστάτησε η ελληνική νεολαία; Ντροπή και όνειδος για τη διεθνή εικόνα της χώρας είναι αυτά τα επεισόδια εργασιακής καταπιέσεως και ρατσισμού, με φασιστίζουσες συμπεριφορές που νομίζουν ότι με τη βία μπορούν να υποτάξουν τα δημοκρατικά πνεύματα. Οφείλουμε όλοι να αντιδράσουμε και να προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο αύριο για όλους.
Ζητώ συγγνώμη κα Κούνεβα, που και εγώ άφησα να υπάρχουν και να αναπτύσσονται τέτοια άθλια ανθρωποειδή στην κοινωνία μας. Ζητώ συγγνώμη και για τη βία που υποστήκατε με τη μορφή αυτής της άναδρης επιθέσεως αλλά και για την καθημερινή βία που υφίστασθε και εσείς και οι χιλιάδες άλλοι και άλλες αλλοδαποί που εργάζονται δίπλα μας σε έναν εργασιακό μεσαίωνα δουλωτικής εκμετάλλευσης. Συγγνώμη. Ελπίζω να μπορέσουμε κάποτε κάτι να αλλάξουμε.
Τρομοκρατία εποχής τσιφλικάδων
Σταθερή είναι η κατάσταση της υγείας της Κωνσταντίνας Κούνεβα, γραμματέως στο Παναττικό Σωματείο Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) που το βράδυ της περασμένης Δευτέρας δέχθηκε επίθεση με καυστικό οξύ έξω από το σπίτι της, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό της. Εχει σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο, το οξύ έχει κάψει φάρυγγα και λάρυγγα με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει προβλήματα στην ομιλία, ενώ κινδυνεύει και η όρασή της από το ένα μάτι.
Σειρά εκδηλώσεων αλληλεγγύης και διαμαρτυρίας ξεσήκωσε η επίθεση σε βάρος της -που αν έχει σχέση με τη συνδικαλιστική της δράση αποκτά επικίνδυνα αναχρονιστικές διαστάσεις- ενώ χαρακτηρίστηκε ως «δολοφονική ενέργεια» από συνδικαλιστικά σωματεία, καθώς η άτυχη γυναίκα δεχόταν «αφόρητες πιέσεις για τη συνδικαλιστική της δραστηριότητα», όπως κατήγγειλε στην «Ε» (24/12) συνάδελφός της συνδικαλίστρια.
Κωνσταντίνα Κούνεβα: Εχει σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο, το οξύ έχει κάψει φάρυγγα και λάρυγγα ενώ κινδυνεύει και η όρασή της
Την Παρασκευή το απόγευμα, αναρχικοί-αντιεξουσιαστές πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», στο οποίο νοσηλεύεται.
Το Σαββατοκύριακο συνάδελφοί της κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της διοίκησης του ΗΣΑΠ, όπου και εργαζόταν, και πραγματοποίησαν πορεία προς το νοσοκομείο καταγγέλλοντας «την εργοδοτική τρομοκρατία» των εργολάβων καθαρισμού που καταπατούν κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα των εργαζομένων και ειδικότερα την πανελλαδική εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, στην οποία εργαζόταν, που έχει αναλάβει εργολαβικά την καθαριότητα του ΗΣΑΠ. Σε κείμενό τους, καταγγέλλουν την καθημερινότητα της εργοδοτικής παρανομίας και ανάμεσα σε άλλα «λευκές συμβάσεις»:
«Δουλεύουν 6 ώρες και πληρώνονται για 4,5 (μισθός και ένσημα) για να μην ξεπερνούν τις 30 ώρες, ώστε να γλιτώνει το αφεντικό την ένταξή τους στα βαρέα». Ως «αφεντικό» κατονομάζεται στέλεχος κόμματος που είχε στήσει και εργοδοτικό σωματείο.
Την επίθεση καταδικάζουν ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΠΑΜΕ, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, καλώντας τις Αρχές να διαλευκάνουν την υπόθεση, ενώ οι έρευνες των αστυνομικών για τον εντοπισμό των δραστών συνεχίζονται στο σκοτάδι.
ΙΩ.Σ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Οικονομική ενίσχυση
! Για την οικονομική ενίσχυση της συνδικαλίστριας ανοίχτηκε τραπεζικός λογαριασμός (Τράπεζα Πειραιώς, DECHEBA ELENA KUNEVA KOSTADINKA NIKOLOVA, ΙΒΑΝ: GR 28 0172 0120 0050 1201 9021 277, BIC: PIRBGRAA).
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ «Ε»:
«Να ελέγξουν τη μαύρη εργασία και θα σωθούν τα Ταμεία»
«Αδιαφορούν για τη μαύρη εργασία» ήταν ο τίτλος στη συνέντευξη που είχε δώσει η άτυχη γυναίκα ένα χρόνο πριν στην «Ε» (10/12/2007) στις Μ. Δέδε και Χ. Παπασταθοπούλου.
Αντιγράφουμε:
«Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ήρθε στην Ελλάδα από την πατρίδα της τη Βουλγαρία πριν από 6 χρόνια μαζί με τη μητέρα της και τον μοναχογιό της. Εκεί ήταν ιστορικός επιστήμονας (...)
Σχεδόν πέντε χρόνια τώρα κάνει αυτή τη δουλειά και σήμερα εργάζεται στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Πεντέμισι το απόγευμα με 11.30 το βράδυ το ωράριό της... Και ο μισθός της; Γύρω στα 560 ευρώ. Αυτά είναι και τα μοναδικά χρήματα με τα οποία πλέον πρέπει να ζήσουν η Κωνσταντίνα, ο 10χρονος γιος της, μαθητής τής Δ' Δημοτικού, και η 67χρονη μητέρα της.
Νέα γυναίκα, αλλά κουρασμένη... υποστηρίζει ότι το πιο σοβαρό πρόβλημα για τον κλάδο τους είναι η εξαίρεσή τους από τα βαρέα και ανθυγιεινά.
"Πολλές γυναίκες που κάνουν αυτή τη δουλειά παθαίνουν καρκίνο, έχουν αναπνευστικά προβλήματα από τα απορρυπαντικά που εισπνέουν και από τα σκουπίδια. Αφήστε τα ατυχήματα που συμβαίνουν καθημερινά. Είναι δυνατόν να βγάζουν τις καθαρίστριες από τα ανθυγιεινά;" λέει η Κωνσταντίνα και προσθέτει: «Δεν χρειάζεται ν' αυξήσουν τα όρια ηλικίας, εκείνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να ελέγξουν τη μαύρη εργασία. Οι εταιρείες που δουλεύουμε υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν το κοινό, αλλά τελικά φαίνεται ότι ιδρύθηκαν για να πλουτίζουν οι ιδιοκτήτες τους. Αν το κράτος είχε μειώσει τη μαύρη εργασία, δεν θα είχαν σήμερα προβλήματα τα Ταμεία και στα 40 θα μπορούσαν να βγαίνουν οι γυναίκες με βαρέα ένσημα στη σύνταξη».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/12/2008
Σε κρίσιμη κατάσταση η συνδικαλίστρια που δέχθηκε επίθεση με οξύ
Άγνωστοι οι δράστες
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Τελευταία ενημέρωση: 29/12/2008 14:33
Web-Only
[Εκτύπωση] [Αποστολή με Email] [Μικρότερη Γραμματοσειρά] [Μεγαλύτερη Γραμματοσειρά]
Στον Ευαγγελισμό νοσηλεύεται η Κ. Κούνεβα.
Στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» συνεχίζει να νοσηλεύεται η γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου δέχθηκε δολοφονική επίθεση με οξύ από αγνώστους.
Η άτυχη γυναίκα επέστρεφε στο σπίτι της, στα Ανω Πετράλωνα, όταν δύο άγνωστοι που βρίσκονταν σε αυτοκίνητο την περιέλουσαν με ισχυρό οξύ.
Το θύμα κινδυνεύει να χάσει την όρασή του από το ένα μάτι, αντιμετωπίζει προβλήματα στην ομιλία καθώς το οξύ έχει κάψει φάρυγγα και λάρυγγα, ενώ έχει σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο.
Η Κούνεβα, που ήρθε πριν από οκτώ χρόνια στη χώρα μας από την Βουλγαρία, είχε βρεθεί στο στόχαστρο για τη συνδικαλιστική της δράση και δεχόταν, όπως και άλλα μέλη του σωματείου, τηλεφωνικές απειλές.
Την δολοφονική επίθεση καταδίκασαν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΠΑΜΕ, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος και ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ζητώντας ταχεία διελεύκανση της υπόθεσης. Οι έρευνες κινούνται προς το παρόν στο σκοτάδι.
Την περασμένη Παρασκεή έγινε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το νοσοκομείο, ενώ το Σάββατο συνάδελφοί της κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της διοίκησης του ΗΣΑΠ, όπου και εργαζόταν, και πραγματοποίησαν πορεία προς το νοσοκομείο.
Οι εργαζόμενοι καταγγέλουν ότι ενώ οι καθαρίστριες εργάζονται έξι ώρες πληρώνονται για 4,5 ώρες, ώστε οι εργοδότες τους να αποφύγουν την ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά και την πληρωμή αυξημένων εισφορών.
Το θύμα της επίθεσης πρωτοστατούσε στην συνδικαλιστική οργάνωση των καθαριστριών και την διεκδίκηση αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας.
Τα Νέα [29.12.2008]
...........................................................................
ΣΧΟΛΙΟ
Τί έγινε; Σίγησαν οι υπερσσπιστές της κοινωνικής ησυχίας και του status quo; Που ειναι τα σχόλιά σας λεβεντόπεδα; Μήπως ήταν (και) ενάντια σε τέτοιου είδους συμπεριφορές που επαναστάτησε η ελληνική νεολαία; Ντροπή και όνειδος για τη διεθνή εικόνα της χώρας είναι αυτά τα επεισόδια εργασιακής καταπιέσεως και ρατσισμού, με φασιστίζουσες συμπεριφορές που νομίζουν ότι με τη βία μπορούν να υποτάξουν τα δημοκρατικά πνεύματα. Οφείλουμε όλοι να αντιδράσουμε και να προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο αύριο για όλους.
Ζητώ συγγνώμη κα Κούνεβα, που και εγώ άφησα να υπάρχουν και να αναπτύσσονται τέτοια άθλια ανθρωποειδή στην κοινωνία μας. Ζητώ συγγνώμη και για τη βία που υποστήκατε με τη μορφή αυτής της άναδρης επιθέσεως αλλά και για την καθημερινή βία που υφίστασθε και εσείς και οι χιλιάδες άλλοι και άλλες αλλοδαποί που εργάζονται δίπλα μας σε έναν εργασιακό μεσαίωνα δουλωτικής εκμετάλλευσης. Συγγνώμη. Ελπίζω να μπορέσουμε κάποτε κάτι να αλλάξουμε.
Sunday, December 28, 2008
Και άλλη Διεθνής Καταδίκη για την εικόνα της χώρας
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
ΦΥΛΑΚΗ TEKIRDAG, 23-12-2008
Ελληνες εργαζομενοι, φοιτητες και μαθητες απο 6 Δεκεμβριου ειναι στους δρομους. Μετα την δολοφονια του Αλεξη Γρηγοροπουλου ο ελληνικος λαος ξεχυθηκε στους δρομους.
Η απαντηση των εργαζομενων και της νεολαιας ηταν αμεση με γενικες απεργιες και καταληψεις σχολειων και πανεμιστημιων σε ολη την Ελλαδα, με οδοφραγματα και συγκρουσεις με τις δυναμεις καταστολης πηρε το χαρακτηρα γενικευμενης ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ.
Τα γεγενοτα δεν περιοριστικαν μονο στην Ελλαδα καθώς εγιναν καταληψεις και συγκεντρωσεις συμπαραστασης σε ολο τον κοσμο. Στον αποηχο αυτων των γεγονοτων η ελληνικη κυβερνηση, ανημπορη να ελεγξει αυτην την εξεγερση οπισθοχωρεί για να μην κινδυνευει η εξουσια της.
Μαζι με την παγκοσμια οικονομικη κριση ο ΘΑΝΑΤΟΣ του Αλεξη Γρηγοροπουλου αναψε το φιτιλι για μια μαζικη γενικη εξεγερση των εργαζομενων,φοιτητων και μαθητων. Δεν ζητανε μονο τη τιμωρια των αστυνομικων ζητανε αμεση επιλυση χρονιων εργασιακων κ' εκπαιδευτικων προβληματων.
Με αυτην την εξεγερση μας δειχνουν τον δρομο οτι απεναντι στην παγκοσμια καπιταλιστικη κριση δεν ειμαστε ανημποροι κ' ανυπερασπιστοι.
Ο τουρκικος και κουρδικος λαος συμπαραστεκομαστε στον αγωνα του ελληνικου λαου,οργανωνοντας την παγκοσμια σοσιαλιστικη επανασταση κ' καταληψη της εξουσιας.
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΧΑΙΡΕΤΑΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ TEKIRDAG.
-ΖΗΤΩ Ο ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ.
-ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
-ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.
AYHAN GUNGOR, ULVI YALCIN, ERΚAN ALTUN, NURETTIN TEMEL, HASAN POLAT, MURAT KARAYEL, FIKRET AΚΑR
πολιτικοί κρατούμενοι, εκπρόσωποι των κομμουνιστικών και επαναστατικών οργανώσεων MΚP, TKP/ML, TIKΒ, TKEP/L, MLKP, DH, DHKPC
ΦΥΛΑΚΗ TEKIRDAG, 23-12-2008
Ελληνες εργαζομενοι, φοιτητες και μαθητες απο 6 Δεκεμβριου ειναι στους δρομους. Μετα την δολοφονια του Αλεξη Γρηγοροπουλου ο ελληνικος λαος ξεχυθηκε στους δρομους.
Η απαντηση των εργαζομενων και της νεολαιας ηταν αμεση με γενικες απεργιες και καταληψεις σχολειων και πανεμιστημιων σε ολη την Ελλαδα, με οδοφραγματα και συγκρουσεις με τις δυναμεις καταστολης πηρε το χαρακτηρα γενικευμενης ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ.
Τα γεγενοτα δεν περιοριστικαν μονο στην Ελλαδα καθώς εγιναν καταληψεις και συγκεντρωσεις συμπαραστασης σε ολο τον κοσμο. Στον αποηχο αυτων των γεγονοτων η ελληνικη κυβερνηση, ανημπορη να ελεγξει αυτην την εξεγερση οπισθοχωρεί για να μην κινδυνευει η εξουσια της.
Μαζι με την παγκοσμια οικονομικη κριση ο ΘΑΝΑΤΟΣ του Αλεξη Γρηγοροπουλου αναψε το φιτιλι για μια μαζικη γενικη εξεγερση των εργαζομενων,φοιτητων και μαθητων. Δεν ζητανε μονο τη τιμωρια των αστυνομικων ζητανε αμεση επιλυση χρονιων εργασιακων κ' εκπαιδευτικων προβληματων.
Με αυτην την εξεγερση μας δειχνουν τον δρομο οτι απεναντι στην παγκοσμια καπιταλιστικη κριση δεν ειμαστε ανημποροι κ' ανυπερασπιστοι.
Ο τουρκικος και κουρδικος λαος συμπαραστεκομαστε στον αγωνα του ελληνικου λαου,οργανωνοντας την παγκοσμια σοσιαλιστικη επανασταση κ' καταληψη της εξουσιας.
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΧΑΙΡΕΤΑΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ TEKIRDAG.
-ΖΗΤΩ Ο ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ.
-ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
-ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.
AYHAN GUNGOR, ULVI YALCIN, ERΚAN ALTUN, NURETTIN TEMEL, HASAN POLAT, MURAT KARAYEL, FIKRET AΚΑR
πολιτικοί κρατούμενοι, εκπρόσωποι των κομμουνιστικών και επαναστατικών οργανώσεων MΚP, TKP/ML, TIKΒ, TKEP/L, MLKP, DH, DHKPC
Should Turkey Apologize To The Armenians? [Forbes.com, 26.12.2008]
Should Turkey Apologize To The Armenians?
Asli Aydintasbas, 12.26.08, 12:01 AM EST
A conciliatory Web site causes a furor.
ISTANBUL--Should we apologize to Armenians?
It's almost a miracle, but I have somehow managed to avoid the "Armenian issue" throughout my journalism career. I never wrote a single column on it, even throughout the various diplomatic rows between Turkey and Armenia on whether or not the tragic events of 1915 were genocide.
Article Controls
During the time I covered Washington for a Turkish paper, I stayed a dispassionate reporter as the Armenian Diaspora tried year after year to pass various U.S. congressional resolutions condemning the 1915 events--and Ankara lobbied hard to ward these off.
The truth was, undeniably bad things happened in the Eastern provinces of the declining Ottoman Empire in 1915, but I had no idea whether or not they "amounted to" genocide.
Depending on whom you believe, 500,000 or 1.5 million Armenians were either forcibly deported or coldly massacred, either during the chaos of a civil war or by an organized state campaign. The Armenians in turn either killed thousands of Muslim Turks in an effort to establish an independent homeland, or they were fighting a civil war of liberation.
I am not trying to make light of the fact that this was a horribly painful episode, leading to the death of thousands of innocents. But today's discussion is largely semantic--"genocide or not?"
While most Turks are taught in schools that killing happened "on both sides" and do not believe their Ottoman ancestors committed the g-word, Armenians in the tiny modern Caucasus republic have built their national identity on the pain of genocide. It is to them what the Jewish Holocaust is to Israelis.
Comment On This Story
But the reason I have so far avoided the topic was not because of an inability to face the past, but because I felt I never could do justice to the mountains of books, memoirs and historic archives arguing one side or the other. After all, plenty of Turkish, Armenian, American and French historians dedicated lifetimes to this debate.
I, on the other hand, lacked that kind of attention span. At school, we were taught that the "so-called genocide" charge was trumped up by the Armenian diaspora because it was their raison d'être. Friends and family mostly seemed to think the Ottomans had committed some sort of "ethnic cleansing," but that it wasn't genocide. (Legally speaking, "war crimes" and "ethnic cleansing" do not necessarily mean genocide, the most heinous of all crimes against humanity.)
During the time I lived abroad, I encountered plenty of Armenian resentment toward Turkey, but then again, I thought, "What's new?" After all, neighboring Greeks, Kurds, Iranians, Arabs and some Europeans often seemed to hate Turkey, too! (Being the descendants of an imperial people is overrated on the karmic scale.)
But not everyone in Turkey is willing to go with the type of "strategic ignorance" I have been carefully practicing on the Armenian issue. Recently, a group of 200 Turkish intellectuals signed an online petition "apologizing" to Armenians for their suffering at the hands of Ottoman forces during the First World War.
It reads: "My conscience does not accept the insensitivity showed to and the denial of the Great Catastrophe that the Ottoman Armenians were subjected to in 1915. I reject this injustice and for my share, I empathize with the feelings and pain of my Armenian brothers. I apologize to them." The name of the Web site translated into English is "weapologize.com."
Even with no mention of genocide, the short text hit a raw nerve with the Turkish public. Politicians lined up to condemn the initiative, while a group of academics and retired diplomats issued a counter-declaration, denying charges of genocide and asking for the Armenians to apologize for the murder of 38 Turkish diplomats in the 1970s by Armenian terrorists seeking revenge. "I find it unreasonable to apologize when there is no crime," Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan said. Spinoff Web sites are full of nationalist fervor.
In clogged Istanbul traffic, an irate driver gave me his unsolicited view: "Excuse me, miss, but now they want to apologize to Armenians. I am a Muslim expelled from the Balkans when the empire collapsed. My family was annihilated. We lost all land and property and took refuge in Turkey. Who will apologize to me?"
Another unsolicited response came over e-mail from the lady who had recently decorated our home: "I have no idea whom else we are supposed to apologize to. The Anzacs for the Gallipoli? The Greek, British, and Italian soldiers for having liberated our homeland [in 1923] from their invasion? Does anyone remember there were two sides to this conflict?"
I ran into a senior diplomat at a funeral and he told me that neither the apology nor the counter-declaration rang the right tone. "They are both extreme positions and would encourage extremists on both sides." In Turkey, the apology certainly created a backlash, while in Armenia, it is likely to encourage those who want to seek compensation and land from Turkey.
So incendiary has the apology been that the Turkish President Abdullah Gül had to withdraw his initial support for the statement when he was accused of having Armenian blood. And Turkey's military issued a statement condemning the apology, suggesting it would torpedo any possibility of rapprochement between Turkey and Armenia.
It is difficult to tell if the online petition has actually lifted a taboo or reinforced it. For starters, Turks are never good at apologizing. With no exposure to Oprah and psycho-babble, anger is preferable to soul-searching in much of the Middle East. But even most liberal Turks I know hate the idea of an apology to Armenians, partly because it tacitly admits to genocide--something the majority do not believe happened.
Of course Turkey needs to face its past and have a more open debate on the Armenian issue. But do you begin with an apology? I fear this would foment enough anger on both sides of the border to just about block any meaningful dialogue.
Turkish-Armenian journalist Hrant Dink was assassinated by Turkish nationalists after he labeled the 1915 events a genocide. On the Armenian side, there are politicians who still have hopes of reclaiming land. In both countries, there is a potential climate of violence and, until that abates, an apology will just incite more trouble.
I wish the petition Web site said everything that it did, but had stopped short of an apology. It would have more appeal here in Turkey. Rome was not built in a day and bridges between nations cannot be either.
Turks and Armenians have a long way to go in overcoming hatred, and certainly setting history straight will have to be part of that process. But apology is not the beginning. Friendship, something we lacked for almost a century, is.
If I could have my own petition, I would say to Armenians, "Friends, I feel your pain and am sorry for not recognizing it before. Let's leave aside semantics for now and just meet." And then wait for what they had to tell me.
Asli Aydintasbas is an Istanbul-based journalist and former Ankara bureau chief of the newspaper Sabah.
Asli Aydintasbas, 12.26.08, 12:01 AM EST
A conciliatory Web site causes a furor.
ISTANBUL--Should we apologize to Armenians?
It's almost a miracle, but I have somehow managed to avoid the "Armenian issue" throughout my journalism career. I never wrote a single column on it, even throughout the various diplomatic rows between Turkey and Armenia on whether or not the tragic events of 1915 were genocide.
Article Controls
During the time I covered Washington for a Turkish paper, I stayed a dispassionate reporter as the Armenian Diaspora tried year after year to pass various U.S. congressional resolutions condemning the 1915 events--and Ankara lobbied hard to ward these off.
The truth was, undeniably bad things happened in the Eastern provinces of the declining Ottoman Empire in 1915, but I had no idea whether or not they "amounted to" genocide.
Depending on whom you believe, 500,000 or 1.5 million Armenians were either forcibly deported or coldly massacred, either during the chaos of a civil war or by an organized state campaign. The Armenians in turn either killed thousands of Muslim Turks in an effort to establish an independent homeland, or they were fighting a civil war of liberation.
I am not trying to make light of the fact that this was a horribly painful episode, leading to the death of thousands of innocents. But today's discussion is largely semantic--"genocide or not?"
While most Turks are taught in schools that killing happened "on both sides" and do not believe their Ottoman ancestors committed the g-word, Armenians in the tiny modern Caucasus republic have built their national identity on the pain of genocide. It is to them what the Jewish Holocaust is to Israelis.
Comment On This Story
But the reason I have so far avoided the topic was not because of an inability to face the past, but because I felt I never could do justice to the mountains of books, memoirs and historic archives arguing one side or the other. After all, plenty of Turkish, Armenian, American and French historians dedicated lifetimes to this debate.
I, on the other hand, lacked that kind of attention span. At school, we were taught that the "so-called genocide" charge was trumped up by the Armenian diaspora because it was their raison d'être. Friends and family mostly seemed to think the Ottomans had committed some sort of "ethnic cleansing," but that it wasn't genocide. (Legally speaking, "war crimes" and "ethnic cleansing" do not necessarily mean genocide, the most heinous of all crimes against humanity.)
During the time I lived abroad, I encountered plenty of Armenian resentment toward Turkey, but then again, I thought, "What's new?" After all, neighboring Greeks, Kurds, Iranians, Arabs and some Europeans often seemed to hate Turkey, too! (Being the descendants of an imperial people is overrated on the karmic scale.)
But not everyone in Turkey is willing to go with the type of "strategic ignorance" I have been carefully practicing on the Armenian issue. Recently, a group of 200 Turkish intellectuals signed an online petition "apologizing" to Armenians for their suffering at the hands of Ottoman forces during the First World War.
It reads: "My conscience does not accept the insensitivity showed to and the denial of the Great Catastrophe that the Ottoman Armenians were subjected to in 1915. I reject this injustice and for my share, I empathize with the feelings and pain of my Armenian brothers. I apologize to them." The name of the Web site translated into English is "weapologize.com."
Even with no mention of genocide, the short text hit a raw nerve with the Turkish public. Politicians lined up to condemn the initiative, while a group of academics and retired diplomats issued a counter-declaration, denying charges of genocide and asking for the Armenians to apologize for the murder of 38 Turkish diplomats in the 1970s by Armenian terrorists seeking revenge. "I find it unreasonable to apologize when there is no crime," Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan said. Spinoff Web sites are full of nationalist fervor.
In clogged Istanbul traffic, an irate driver gave me his unsolicited view: "Excuse me, miss, but now they want to apologize to Armenians. I am a Muslim expelled from the Balkans when the empire collapsed. My family was annihilated. We lost all land and property and took refuge in Turkey. Who will apologize to me?"
Another unsolicited response came over e-mail from the lady who had recently decorated our home: "I have no idea whom else we are supposed to apologize to. The Anzacs for the Gallipoli? The Greek, British, and Italian soldiers for having liberated our homeland [in 1923] from their invasion? Does anyone remember there were two sides to this conflict?"
I ran into a senior diplomat at a funeral and he told me that neither the apology nor the counter-declaration rang the right tone. "They are both extreme positions and would encourage extremists on both sides." In Turkey, the apology certainly created a backlash, while in Armenia, it is likely to encourage those who want to seek compensation and land from Turkey.
So incendiary has the apology been that the Turkish President Abdullah Gül had to withdraw his initial support for the statement when he was accused of having Armenian blood. And Turkey's military issued a statement condemning the apology, suggesting it would torpedo any possibility of rapprochement between Turkey and Armenia.
It is difficult to tell if the online petition has actually lifted a taboo or reinforced it. For starters, Turks are never good at apologizing. With no exposure to Oprah and psycho-babble, anger is preferable to soul-searching in much of the Middle East. But even most liberal Turks I know hate the idea of an apology to Armenians, partly because it tacitly admits to genocide--something the majority do not believe happened.
Of course Turkey needs to face its past and have a more open debate on the Armenian issue. But do you begin with an apology? I fear this would foment enough anger on both sides of the border to just about block any meaningful dialogue.
Turkish-Armenian journalist Hrant Dink was assassinated by Turkish nationalists after he labeled the 1915 events a genocide. On the Armenian side, there are politicians who still have hopes of reclaiming land. In both countries, there is a potential climate of violence and, until that abates, an apology will just incite more trouble.
I wish the petition Web site said everything that it did, but had stopped short of an apology. It would have more appeal here in Turkey. Rome was not built in a day and bridges between nations cannot be either.
Turks and Armenians have a long way to go in overcoming hatred, and certainly setting history straight will have to be part of that process. But apology is not the beginning. Friendship, something we lacked for almost a century, is.
If I could have my own petition, I would say to Armenians, "Friends, I feel your pain and am sorry for not recognizing it before. Let's leave aside semantics for now and just meet." And then wait for what they had to tell me.
Asli Aydintasbas is an Istanbul-based journalist and former Ankara bureau chief of the newspaper Sabah.
"Arméniens, pardonnez-nous !" [Courrier International-22:12:2008]
TURQUIE • "Arméniens, pardonnez-nous !" : la pétition qui fait scandale
Depuis le 17 décembre, un texte signé d'intellectuels turcs et évoquant "la Grande Catastrophe subie par les Arméniens ottomans en 1915" suscite une vive polémique, qui dépasse les frontières turques.
Abdullah Gül, président de la république de Turquie
AFP
L'opinion publique turque est en ébullition. Depuis la publication sur Internet de la pétition intitulée "Arméniens, pardonnez-nous !" appelant à demander pardon pour "la Grande Catastrophe que les Arméniens ottomans ont subi en 1915", la société est divisée entre supporters et détracteurs de cette initiative d'un groupe d'intellectuels turcs, informe le quotidien russe Vremia Novostieï. En quelques jours, près de 20 000 personnes ont signé ce texte, en dépit des difficultés de connexion au site Internet dès le 18 décembre 2008, c'est-à-dire le lendemain du jour de lancement de la pétition.
Au risque de s'exposer à la colère des extrémistes et des milieux politiques turcs, Ahmet Insel, Baskin Oran, Cengiz Aktar, Ali Bayramoglu et près de 200 autres représentants de l'élite turque ont voulu exprimer leurs regrets pour cette "injustice" et partager "les sentiments et la douleur" de leurs "sœurs et frères arméniens" ; sans toutefois utiliser le mot "génocide" – interdit par le Code pénal – et sans préciser le nombre de victimes – estimées par les historiens arméniens à plus de 1,5 million.
L'initiative a suscité des protestations vigoureuses chez les politiciens et les diplomates turcs. Pour eux, la démarche est "une erreur contraire aux intérêts nationaux et irrespectueuse vis-à-vis de l'histoire du pays". Une contre-pétition intitulée "Nous ne nous excusons pas" circule d'ailleurs aussi sur le Net.
L'indignation est telle que, selon le quotidien azerbaïdjanais Zerkalo, le Parti républicain du peuple a exigé la création d'une commission chargée de déterminer l'origine ethnique d'Abdullah Gül, président de la république de Turquie. "Sa mère est arménienne. Mais peu importe qui il est et d'où il vient, car, en tout état de cause, il doit défendre les intérêts de notre pays. Il aurait dû déclarer au monde entier que la Turquie n'avait pas commis le 'génocide' des Arméniens", s'indigne un membre de ce parti.
En Azerbaïdjan, pays qui adhère à la thèse négationniste, qui est le principal allié de la Turquie dans la région et dont les relations avec l'Arménie sont empoisonnées par le conflit du Haut-Karabakh, l'inquiétude monte quant au réchauffement des relations arméno-turques engagées depuis septembre dernier. Dans le journal de Bakou, Echo, le politologue azéri Fikret Sadykhov fustige l'élite politique turque : cette dernière céderait "pour entrer dans l'Union européenne et résoudre certains problèmes corporatistes internes et externes".
A l'opposé, le trihebdomadaire arménien Golos Armenii salue l'initiative des intellectuels turcs : "La pétition montre que la limite ultime de la liberté de pensée en Turquie a été repoussée, ce qui était inimaginable il y a encore dix dans. Et nous leur exprimons notre respect. Cependant, cette action est destinée à frapper l'opinion publique mondiale, prête à se contenter de toute forme de 'dialogue' et de 'rapprochement' entre ennemis jurés, Turcs et Arméniens. Pour nous, les Arméniens, chaque mot compte. Et aux côtés des mots sincères sur l'équité et la compassion [dans la pétition], on trouve encore des mensonges qui nous éloignent de la vérité historique", notamment parce que le mot "génocide" a été évité.
L'historien arménien Rouben Safrastian, cité par Zerkalo, est néanmoins optimiste : "Certes cela se fait lentement, mais le peuple turc tente d'accéder à la vérité, pour se repentir et se purifier. L'essentiel est que le processus ait commencé." Et Echo de rapporter : "En 2009, la frontière arméno-turque pourrait s'ouvrir." Un premier pas concret vers une possible réconciliation ?
Alda Engoian
Depuis le 17 décembre, un texte signé d'intellectuels turcs et évoquant "la Grande Catastrophe subie par les Arméniens ottomans en 1915" suscite une vive polémique, qui dépasse les frontières turques.
Abdullah Gül, président de la république de Turquie
AFP
L'opinion publique turque est en ébullition. Depuis la publication sur Internet de la pétition intitulée "Arméniens, pardonnez-nous !" appelant à demander pardon pour "la Grande Catastrophe que les Arméniens ottomans ont subi en 1915", la société est divisée entre supporters et détracteurs de cette initiative d'un groupe d'intellectuels turcs, informe le quotidien russe Vremia Novostieï. En quelques jours, près de 20 000 personnes ont signé ce texte, en dépit des difficultés de connexion au site Internet dès le 18 décembre 2008, c'est-à-dire le lendemain du jour de lancement de la pétition.
Au risque de s'exposer à la colère des extrémistes et des milieux politiques turcs, Ahmet Insel, Baskin Oran, Cengiz Aktar, Ali Bayramoglu et près de 200 autres représentants de l'élite turque ont voulu exprimer leurs regrets pour cette "injustice" et partager "les sentiments et la douleur" de leurs "sœurs et frères arméniens" ; sans toutefois utiliser le mot "génocide" – interdit par le Code pénal – et sans préciser le nombre de victimes – estimées par les historiens arméniens à plus de 1,5 million.
L'initiative a suscité des protestations vigoureuses chez les politiciens et les diplomates turcs. Pour eux, la démarche est "une erreur contraire aux intérêts nationaux et irrespectueuse vis-à-vis de l'histoire du pays". Une contre-pétition intitulée "Nous ne nous excusons pas" circule d'ailleurs aussi sur le Net.
L'indignation est telle que, selon le quotidien azerbaïdjanais Zerkalo, le Parti républicain du peuple a exigé la création d'une commission chargée de déterminer l'origine ethnique d'Abdullah Gül, président de la république de Turquie. "Sa mère est arménienne. Mais peu importe qui il est et d'où il vient, car, en tout état de cause, il doit défendre les intérêts de notre pays. Il aurait dû déclarer au monde entier que la Turquie n'avait pas commis le 'génocide' des Arméniens", s'indigne un membre de ce parti.
En Azerbaïdjan, pays qui adhère à la thèse négationniste, qui est le principal allié de la Turquie dans la région et dont les relations avec l'Arménie sont empoisonnées par le conflit du Haut-Karabakh, l'inquiétude monte quant au réchauffement des relations arméno-turques engagées depuis septembre dernier. Dans le journal de Bakou, Echo, le politologue azéri Fikret Sadykhov fustige l'élite politique turque : cette dernière céderait "pour entrer dans l'Union européenne et résoudre certains problèmes corporatistes internes et externes".
A l'opposé, le trihebdomadaire arménien Golos Armenii salue l'initiative des intellectuels turcs : "La pétition montre que la limite ultime de la liberté de pensée en Turquie a été repoussée, ce qui était inimaginable il y a encore dix dans. Et nous leur exprimons notre respect. Cependant, cette action est destinée à frapper l'opinion publique mondiale, prête à se contenter de toute forme de 'dialogue' et de 'rapprochement' entre ennemis jurés, Turcs et Arméniens. Pour nous, les Arméniens, chaque mot compte. Et aux côtés des mots sincères sur l'équité et la compassion [dans la pétition], on trouve encore des mensonges qui nous éloignent de la vérité historique", notamment parce que le mot "génocide" a été évité.
L'historien arménien Rouben Safrastian, cité par Zerkalo, est néanmoins optimiste : "Certes cela se fait lentement, mais le peuple turc tente d'accéder à la vérité, pour se repentir et se purifier. L'essentiel est que le processus ait commencé." Et Echo de rapporter : "En 2009, la frontière arméno-turque pourrait s'ouvrir." Un premier pas concret vers une possible réconciliation ?
Alda Engoian
Μπουρδέλο! [Lifoland-25.12.2008]
Μπουρδέλο!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ
Σχεδόν τίποτα πια δεν λειτουργεί σωστά. Με άλλα λόγια: η χώρα είναι μπουρδέλο.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τη φράση: «Η χώρα είναι σε κρίση». Παιδί ακόμα, όταν δεν καταλάβαινα πολλά, οι μεγάλοι όλο και μιλούσαν για κρίση. Να τους πίστευε κανείς θα έπρεπε να αυτοχειριαστεί ή να μεταναστεύσει - όλα πήγαιναν κατά διαβόλου.
Αργότερα κατάλαβα πως όλες οι εποχές είχαν κάποιου είδους κρίση (όπως ότι και όλες οι εποχές ήταν «μεταβατικές»). Έτσι έπαψα να δίνω σημασία σε αυτές τις φράσεις.
Μέχρι τώρα. Τώρα πιστεύω ότι για πρώτη φορά θα το πω και εγώ. Η χώρα είναι σε κρίση και μάλιστα πολλαπλή: δομική, οικονομική, ηθική, πολιτική. Σχεδόν τίποτα πια δεν λειτουργεί σωστά.
Με άλλα λόγια: η χώρα είναι μπουρδέλο.
Δεν το λέω εγώ (ή ο Τσαγκαρουσιάνος, στο περασμένο τεύχος) αλλά κάποιος πολύ μεγαλύτερος από μας. Ο Δάντης. Στη Θεία Κωμωδία αναλογίζεται τη χώρα του, την Ιταλία, και γράφει:
Αhi, serva Italia, di dolore ostello, / nave sanza nocchiere in gran tempesta, / non donna di provincie, ma bordello!
(Ωιμέ, σκλάβα Ιταλία, κατοικία του πόνου / καράβι χωρίς τιμονιέρη σε μεγάλη τρικυμία / όχι κυρία στον τόπο σου, μα μπουρδέλο!)
Η χώρα παραπαίει και οι αιτίες είναι τόσο πολλές που δεν αρκούνε σελίδες για να τις καταγράψεις. Όλη η παθογένεια των τελευταίων δεκαετιών, σαν κακό σπυρί, μάζεψε, μάζεψε πύον - και έσπασε.
Ο ένας κατηγορεί τον άλλον: η Νέα Δημοκρατία το ΠΑΣΟΚ, η Παπαρήγα τον Τσίπρα και τον Αλαβάνο, όλα τα κόμματα τη Νέα Δημοκρατία, οι «νοικοκυραίοι» τους «αντιεξουσιαστές» και οι μαθητές όλους μας.
«Αν σκεφθώ τη Γερμανία μέσα στη νύχτα / χάνω τον ύπνο μου» έγραφε ο Heine. Κι εγώ χάνω τον ύπνο μου. Παίρνω μηνύματα και email από πολλούς, διαγνώσεις, κατηγορίες, αιτιάσεις, καταγγελίες, διαμαρτυρίες. Και απαντάω αμήχανα γιατί όλοι έχουν (κάποιο) δίκιο και όλοι (κάπου) άδικο. Ένα είναι γεγονός - ο κόσμος προβληματίζεται. Σκέπτεται. Ποτέ δεν είχα πάρει τόσα σημαντικά κείμενα. Και μόνο γι' αυτό άξιζε η εξέγερση.
«Υπάρχει λύση;» με ρωτάνε μερικοί, λες και είμαι προφήτης. Ο φίλος μου ο Ν. ονειρεύεται ένα μεγάλο ηγέτη, ένα νέο Ελευθέριο Βενιζέλο (ή έστω Χαρίλαο Τρικούπη) να πάρει τη χώρα στις πλάτες του και να την ξεκολλήσει από το βούρκο.
Ναι - το ό νειρο του Μεσσία, του Άσπρου (ή Μαύρου) Καβαλάρη, όπως στα παραμύθια. Του θυμίζω ότι και αυτοί, που τώρα νοσταλγεί, στα χρόνια τους εξυβρίστηκαν, εξορίστηκαν, εξοστρακίστηκαν, καταψηφίστηκαν («ανθ' ημών, Γουλιμής...») και δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν κανένα από τα σχέδιά τους.
Η χώρα πληρώνει καθυστέρηση αιώνων. Από τη φεουδαρχία του Βυζαντίου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πέρασε απότομα στη σύγχρονη εποχή, ανέτοιμη, με εισαγόμενους θεσμούς και νόμους. Δεν απέκτησε ποτέ αστική τάξη, δεν έζησε την Αναγέννηση, τη Μεταρρύθμιση, τη Γαλλική Επανάσταση, δεν διαμόρφωσε κοινωνία πολιτών. Μαζί της φόρεσαν την περικεφαλαία της Συνέχειας (κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων), το ζουρλομανδύα της καθαρεύουσας (130 χρόνια γλωσσική σκλαβιά) και το κοστούμι του Ευρωπαίου. Όλα έγιναν βεβιασμένα και λίγο στη ζούλα - όπως η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και (ακόμα περισσότερο) στην ΟΝΕ.
Εμείς λοιπόν οι Νεοαρχαίοι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι της «καθ' ημάς Ανατολής», οι δραχμοβίωτοι του ευρώ, ανασφαλείς, περιδεείς, αγχωμένοι, καταχρεωμένοι, αντιμετωπίζουμε το μέλλον. Με την πιο παρωχημένη παιδεία σε όλη τη Δύση, η οποία αναπαράγει μεθόδους, πρότυπα και μύθους του 19ου αιώνα και αποκλείεται να μας βγάλει από την υπανάπτυξη. Γιατί και το πρόγραμμα να αλλάξει αύριο, ποιος θα αλλάξει τους διδάσκοντες;
Έρχεται καινούργιος χρόνος και απαιτεί αισιοδοξία. Την ψάχνω - αλλά πού να τη βρω; Μόνο στα μάτια ορισμένων παιδιών, από αυτά που δεν σπάνε αλλά διαδηλώνουν ήρεμα και αποφασισμένα την αγανάκτηση και την απελπισία τους.
Σε αυτήν τη νέα γενιά που βγήκε στους δρόμους με το θάρρος που εμείς δεν είχαμε αφιερώνω αυτό το κείμενο. Η ωρίμανση των νέων περνάει και από το μπουρδέλο.
25.12.2008
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ
Σχεδόν τίποτα πια δεν λειτουργεί σωστά. Με άλλα λόγια: η χώρα είναι μπουρδέλο.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τη φράση: «Η χώρα είναι σε κρίση». Παιδί ακόμα, όταν δεν καταλάβαινα πολλά, οι μεγάλοι όλο και μιλούσαν για κρίση. Να τους πίστευε κανείς θα έπρεπε να αυτοχειριαστεί ή να μεταναστεύσει - όλα πήγαιναν κατά διαβόλου.
Αργότερα κατάλαβα πως όλες οι εποχές είχαν κάποιου είδους κρίση (όπως ότι και όλες οι εποχές ήταν «μεταβατικές»). Έτσι έπαψα να δίνω σημασία σε αυτές τις φράσεις.
Μέχρι τώρα. Τώρα πιστεύω ότι για πρώτη φορά θα το πω και εγώ. Η χώρα είναι σε κρίση και μάλιστα πολλαπλή: δομική, οικονομική, ηθική, πολιτική. Σχεδόν τίποτα πια δεν λειτουργεί σωστά.
Με άλλα λόγια: η χώρα είναι μπουρδέλο.
Δεν το λέω εγώ (ή ο Τσαγκαρουσιάνος, στο περασμένο τεύχος) αλλά κάποιος πολύ μεγαλύτερος από μας. Ο Δάντης. Στη Θεία Κωμωδία αναλογίζεται τη χώρα του, την Ιταλία, και γράφει:
Αhi, serva Italia, di dolore ostello, / nave sanza nocchiere in gran tempesta, / non donna di provincie, ma bordello!
(Ωιμέ, σκλάβα Ιταλία, κατοικία του πόνου / καράβι χωρίς τιμονιέρη σε μεγάλη τρικυμία / όχι κυρία στον τόπο σου, μα μπουρδέλο!)
Η χώρα παραπαίει και οι αιτίες είναι τόσο πολλές που δεν αρκούνε σελίδες για να τις καταγράψεις. Όλη η παθογένεια των τελευταίων δεκαετιών, σαν κακό σπυρί, μάζεψε, μάζεψε πύον - και έσπασε.
Ο ένας κατηγορεί τον άλλον: η Νέα Δημοκρατία το ΠΑΣΟΚ, η Παπαρήγα τον Τσίπρα και τον Αλαβάνο, όλα τα κόμματα τη Νέα Δημοκρατία, οι «νοικοκυραίοι» τους «αντιεξουσιαστές» και οι μαθητές όλους μας.
«Αν σκεφθώ τη Γερμανία μέσα στη νύχτα / χάνω τον ύπνο μου» έγραφε ο Heine. Κι εγώ χάνω τον ύπνο μου. Παίρνω μηνύματα και email από πολλούς, διαγνώσεις, κατηγορίες, αιτιάσεις, καταγγελίες, διαμαρτυρίες. Και απαντάω αμήχανα γιατί όλοι έχουν (κάποιο) δίκιο και όλοι (κάπου) άδικο. Ένα είναι γεγονός - ο κόσμος προβληματίζεται. Σκέπτεται. Ποτέ δεν είχα πάρει τόσα σημαντικά κείμενα. Και μόνο γι' αυτό άξιζε η εξέγερση.
«Υπάρχει λύση;» με ρωτάνε μερικοί, λες και είμαι προφήτης. Ο φίλος μου ο Ν. ονειρεύεται ένα μεγάλο ηγέτη, ένα νέο Ελευθέριο Βενιζέλο (ή έστω Χαρίλαο Τρικούπη) να πάρει τη χώρα στις πλάτες του και να την ξεκολλήσει από το βούρκο.
Ναι - το ό νειρο του Μεσσία, του Άσπρου (ή Μαύρου) Καβαλάρη, όπως στα παραμύθια. Του θυμίζω ότι και αυτοί, που τώρα νοσταλγεί, στα χρόνια τους εξυβρίστηκαν, εξορίστηκαν, εξοστρακίστηκαν, καταψηφίστηκαν («ανθ' ημών, Γουλιμής...») και δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν κανένα από τα σχέδιά τους.
Η χώρα πληρώνει καθυστέρηση αιώνων. Από τη φεουδαρχία του Βυζαντίου και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πέρασε απότομα στη σύγχρονη εποχή, ανέτοιμη, με εισαγόμενους θεσμούς και νόμους. Δεν απέκτησε ποτέ αστική τάξη, δεν έζησε την Αναγέννηση, τη Μεταρρύθμιση, τη Γαλλική Επανάσταση, δεν διαμόρφωσε κοινωνία πολιτών. Μαζί της φόρεσαν την περικεφαλαία της Συνέχειας (κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων), το ζουρλομανδύα της καθαρεύουσας (130 χρόνια γλωσσική σκλαβιά) και το κοστούμι του Ευρωπαίου. Όλα έγιναν βεβιασμένα και λίγο στη ζούλα - όπως η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και (ακόμα περισσότερο) στην ΟΝΕ.
Εμείς λοιπόν οι Νεοαρχαίοι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι της «καθ' ημάς Ανατολής», οι δραχμοβίωτοι του ευρώ, ανασφαλείς, περιδεείς, αγχωμένοι, καταχρεωμένοι, αντιμετωπίζουμε το μέλλον. Με την πιο παρωχημένη παιδεία σε όλη τη Δύση, η οποία αναπαράγει μεθόδους, πρότυπα και μύθους του 19ου αιώνα και αποκλείεται να μας βγάλει από την υπανάπτυξη. Γιατί και το πρόγραμμα να αλλάξει αύριο, ποιος θα αλλάξει τους διδάσκοντες;
Έρχεται καινούργιος χρόνος και απαιτεί αισιοδοξία. Την ψάχνω - αλλά πού να τη βρω; Μόνο στα μάτια ορισμένων παιδιών, από αυτά που δεν σπάνε αλλά διαδηλώνουν ήρεμα και αποφασισμένα την αγανάκτηση και την απελπισία τους.
Σε αυτήν τη νέα γενιά που βγήκε στους δρόμους με το θάρρος που εμείς δεν είχαμε αφιερώνω αυτό το κείμενο. Η ωρίμανση των νέων περνάει και από το μπουρδέλο.
25.12.2008
Η «καταιγίδα» της Αθήνας άγγιξε όλο τον κόσμο [Ta Nea, 27.12.2008]
Το ερώτημα είναι αν η «ελληνική έκρηξη» μπορεί να θεωρηθεί προάγγελος μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής
Η «καταιγίδα» της Αθήνας άγγιξε όλο τον κόσμο
Η δυναμική της εξέγερσης των νέων αφύπνισε τους πολίτες
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008
Το υπόβαθρο της εξέγερσης στην Αθήνα είναι οικείο για τους πολίτες του κόσμου
Με τον Μάη του ΄68 παραλληλίζουν τη νεολαιίστικη εξέγερση στην Ελλάδα, στην οποία προσδίδουν παρόμοια δυναμική δύο γνωστοί Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες. Το ερώτημα είναι αν η «ελληνική έκρηξη» μπορεί να θεωρηθεί προάγγελος μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής, λένε στα «ΝΕΑ» οι Μαρκ Κέσελμαν και Στάνλεϊ Αρόνοβιτς, οι οποίοι έρχονται στην Αθήνα για να μιλήσουν- σε ημερίδα στο Πάντειο- για την εκλογή Ομπάμα, την πρωτοφανή συμμετοχή της νεολαίας στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές, αλλά και για το αν υπάρχουν παραλληλισμοί των συνθηκών στις ΗΠΑ με τις συνθήκες στην Ελλάδα- μια χώρα τόσο διαφορετική- που γέννησαν τη νεολαιίστικη εξέγερση των τελευταίων εβδομάδων.
«Ο λόγος για τον οποίο η εξέγερση των Αθηνών είναι οικεία στα απώτατα άκρα του πλανήτη, είναι επειδή το αιτιώδες της υπόβαθρο είναι κοινό:
κοινός ο κοινωνικός αποκλεισμός, κοινό το πολιτικό κενό που διαπιστώνουν οι πολίτες», σημειώνει από την πλευρά του ο Σεραφείμ Σεφεριάδης, γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης που στις 15 Ιανουαρίου οργανώνει την ημερίδα (συμμετέχουν ακόμη οι Δ. Χαραλάμπης και Γ. Σταθάκης από τα Πανεπιστήμια Αθηνών και Κρήτης)
στην αίθουσα τελετών του Παντείου. «ΤΑ ΝΕΑ» τούς ζήτησαν να σχολιάσουν τα ελληνικά γεγονότα και τη δυναμική τους.
ΜΑΡΚ ΚΕΣΕΛΜΑΝ
Μέρες του ΄68
Μιλώντας βέβαια από κάποια απόσταση, η ελληνική εξέγερση φέρνει στη μνήμη μου δύο άλλα ιστορικά γεγονότα τα οποία έζησα προσωπικά. Έγιναν και τα δυο το 1968-το πρώτο ήταν η εξέγερση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου τότε ήμουν νεαρός καθηγητής, το άλλο ο παρισινός Μάης. Στο Παρίσι ταξίδευα τακτικά και ήμουν επισκέπτης καθηγητής το χειμερινό εξάμηνο του ΄68, λίγους μήνες μετά τον Μάη.
Και στα δύο συμβάντα- όπως, ενδεχομένως, και στην Ελλάδα του 2008- οι εξεγέρσεις ήταν απόρροια της σύμπτωσης μιας σειράς παραγόντων, που οδήγησαν σε μια πραγματική «Καταιγίδα» (ένα Ρerfect Storm, όπως στο ομώνυμο βιβλίο και φιλμ του 2000). Κατ΄ αρχάς, το πλαίσιο και για τα τρία συμβάντα είναι δομικές αδικίες και ανισότητες. Δεύτερον, σε όλες τις περιπτώσεις οι υφιστάμενες αρχές- εκπαιδευτικές αλλά και γενικότερα κρατικές- ήταν απόμακρες, άκαμπτες αλλά και ανίκανες. Τρίτον, υπήρχε ένα χτυπητό έλλειμμα κύρους, παρατεταμένη διστακτικότητα στην ανάληψη ευθύνης και - συνεπώς- ένα πολιτικό κενό από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι ταραχές. Τέταρτον, σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχε ένα εξαιρετικά μεγάλο εύρος απόψεων τόσο μεταξύ των συμμετεχόντων στο κίνημα όσο και μεταξύ των ηγεσιών τους.
Η δυναμική. Και τέλος η δυναμική των εξελίξεων, η βία της Αστυνομίας και η αντιδράσεις που προκαλούσε, έτειναν να θέσουν στο περιθώριο τις μετριοπαθείς φωνές (συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Αριστεράς) μέχρις ότου ο κύκλος διαμαρτυρίας να ολοκληρώσει την πορεία του. Βλέπω- τηρουμένων των αναλογιών- παρόμοιες διεργασίες στην Αθήνα, 40 χρόνια μετά τα γεγονότα στο Columbia και τη Βoulevard Saint-Μichel...
Ο Μark Κesselman είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Με ερευνητικά ενδιαφέροντα την πολιτική οικονομία του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ειδικά το γαλλικό πολιτικό σύστημα, την Αριστερά και τον συνδικαλισμό στη Δυτική Ευρώπη, είναι συγγραφέας και επιμελητής πάνω από 20 τόμων και εγχειριδίων πολιτικής και κοινωνικής επιστήμης.
ΣΤΑΝΛΕΪ ΑΡΟΝΟΒΙΤΣ
Με κομμένη την ανάσα
O κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα στην Ελλάδα. Τη στιγμή που οι Αρχές πασχίζουν να παρουσιάσουν την οργισμένη αντίδραση των νέων στην αστυνομική βία ως ανεύθυνες πράξεις ενός βίαιου όχλου, οι νέοι έχουν μια διαφορετική κατανόηση: πιεσμένοι από την υψηλή ανεργία και τον εχθρικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται από τις κορυφές της κοινωνικής ιεραρχίας, δείχνουν αποφασισμένοι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Τα τελευταία 40 χρόνια, κοινωνικοί επιστήμονες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι θεωρούν πως βρισκόμαστε σε μια μεταμοντέρνα εποχή όπου η κοινωνική εξέγερση (για ριζική κοινωνική αλλαγή ούτε λόγος) είναι πρακτικά ανέφικτη. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, τα γεγονότα του 1968 στο Παρίσι, στην Πόλη του Μεξικού, στο Σικάγο κ.τ.λ. δεν ήταν παρά η τελευταία αναλαμπή του μοντερνισμού, αν όχι της ίδιας της Ιστορίας. Μια και τώρα έφτασε το τέλος «μεγάλων αφηγήσεων» όπως ο σοσιαλισμός, όλη η πολιτική γίνεται αποσπασματική και μερική.
Μεταρρυθμίσεις. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να προσβλέπουμε είναι επιμέρους μεταρρυθμίσεις. Έρχεται όμως στον νου η άποψη που ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Ηenri Lefebvre διατύπωσε μετά τα γεγονότα του γαλλικού Μάη: «Η πραγματικότητα διαψεύδει τις προβλέψεις». Το ερώτημα είναι σήμερα αν η παρούσα ελληνική έκρηξη μπορεί να θεωρηθεί ως ο προάγγελος μιας νέας εποχής, όχι μόνο διαμαρτυρίας και αντίστασης, αλλά και ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Ο Στ. Αρόνοβιτς είναι καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας, Πολιτισμικών Σπουδών στο Graduate Center του Πανεπιστημίου της Πόλης της Νέας Υόρκης (CUΝΥ). Συγγραφέας δεκάδων βιβλίων πάνω στην ταξική δομή, την κουλτούρα, και την κοινωνιολογία της επιστήμης είναι συνιδρυτής (με τους Fredric Jameson και John Βrenkman) της επιθεώρησης «Social Τext».
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ
Διεθνής αγανάκτηση
Όλοι όσοι, αδυνατώντας να ερμηνεύσουν τα πρόσφατα γεγονότα, επιλέγουν απλώς να τα λοιδορούν, κατά κανόνα παρακάμπτουν (ή αγνοούν) το τεράστιο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης που έχουν προκαλέσει. Εκτός από την πρωθύστερη προσαρμογή Σαρκοζί (που, φοβούμενος επανάληψη των ελληνικών ταραχών στη χώρα του, απέσυρε την αντιμεταρρύθμιση στα λύκεια και το σχέδιο για επέκταση του ωραρίου στα πολυκαταστήματα), μαχητικές συλλογικές δράσεις συμπαράστασης προς την ελληνική εξέγερση ξέσπασαν και σε περίπου 50 πόλεις στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ωκεανία. Οι γενεσιουργοί παράγοντες της ελληνικής έκρηξης πρέπει λοιπόν να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Μπορεί οι επιμέρους αφορμέςτα συμβάντα-καταλύτες- να διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση, όμως το αιτιώδες υπόβαθρο (που εξηγεί γιατί η εξέγερση των Αθηνών προσλαμβάνεται ως κάτι αναγνωρίσιμο και οικείο στα απώτατα άκρα του πλανήτη) είναι κοινό: κοινός είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, κοινό το πολιτικό κενό που διαπιστώνουν οι πολίτες, κοινή και η αγανάκτηση των νέων με όλες εκείνες τις περισπούδαστες «αναλύσεις» που χρεώνουν την ευθύνη για τα αδιέξοδα των σημερινών πολιτικών στα θύματά τους.
Το υπόβαθρο. Με δεδομένη αυτή τη διεθνική αλληλοδιείσδυση παραγόντων, τα κοινωνικά και πολιτικά ισοζύγια που εκφράζει η εκλογή Ομπάμα και η δυναμική που απελευθερώνει αποτελούν διαδικασία εξαιρετικής σημασίας που από την έκβασή της θα κριθούν πάρα πολλά στο διεθνές στερέωμα. Όψεις του κοινωνικού φαινομένου που τη χαρακτήρισε (όπως, λ.χ., η πρωτοφανής κινητοποίηση και δυναμική είσοδος νέων στρωμάτων στην πολιτική) βρίσκουμε, τηρουμένων των αναλογιών, καιστον ελληνικό συγκρουσιακό κύκλο.
Ο Σεραφείμ Σεφεριάδης είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής.
Η «καταιγίδα» της Αθήνας άγγιξε όλο τον κόσμο
Η δυναμική της εξέγερσης των νέων αφύπνισε τους πολίτες
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008
Το υπόβαθρο της εξέγερσης στην Αθήνα είναι οικείο για τους πολίτες του κόσμου
Με τον Μάη του ΄68 παραλληλίζουν τη νεολαιίστικη εξέγερση στην Ελλάδα, στην οποία προσδίδουν παρόμοια δυναμική δύο γνωστοί Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες. Το ερώτημα είναι αν η «ελληνική έκρηξη» μπορεί να θεωρηθεί προάγγελος μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής, λένε στα «ΝΕΑ» οι Μαρκ Κέσελμαν και Στάνλεϊ Αρόνοβιτς, οι οποίοι έρχονται στην Αθήνα για να μιλήσουν- σε ημερίδα στο Πάντειο- για την εκλογή Ομπάμα, την πρωτοφανή συμμετοχή της νεολαίας στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές, αλλά και για το αν υπάρχουν παραλληλισμοί των συνθηκών στις ΗΠΑ με τις συνθήκες στην Ελλάδα- μια χώρα τόσο διαφορετική- που γέννησαν τη νεολαιίστικη εξέγερση των τελευταίων εβδομάδων.
«Ο λόγος για τον οποίο η εξέγερση των Αθηνών είναι οικεία στα απώτατα άκρα του πλανήτη, είναι επειδή το αιτιώδες της υπόβαθρο είναι κοινό:
κοινός ο κοινωνικός αποκλεισμός, κοινό το πολιτικό κενό που διαπιστώνουν οι πολίτες», σημειώνει από την πλευρά του ο Σεραφείμ Σεφεριάδης, γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης που στις 15 Ιανουαρίου οργανώνει την ημερίδα (συμμετέχουν ακόμη οι Δ. Χαραλάμπης και Γ. Σταθάκης από τα Πανεπιστήμια Αθηνών και Κρήτης)
στην αίθουσα τελετών του Παντείου. «ΤΑ ΝΕΑ» τούς ζήτησαν να σχολιάσουν τα ελληνικά γεγονότα και τη δυναμική τους.
ΜΑΡΚ ΚΕΣΕΛΜΑΝ
Μέρες του ΄68
Μιλώντας βέβαια από κάποια απόσταση, η ελληνική εξέγερση φέρνει στη μνήμη μου δύο άλλα ιστορικά γεγονότα τα οποία έζησα προσωπικά. Έγιναν και τα δυο το 1968-το πρώτο ήταν η εξέγερση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου τότε ήμουν νεαρός καθηγητής, το άλλο ο παρισινός Μάης. Στο Παρίσι ταξίδευα τακτικά και ήμουν επισκέπτης καθηγητής το χειμερινό εξάμηνο του ΄68, λίγους μήνες μετά τον Μάη.
Και στα δύο συμβάντα- όπως, ενδεχομένως, και στην Ελλάδα του 2008- οι εξεγέρσεις ήταν απόρροια της σύμπτωσης μιας σειράς παραγόντων, που οδήγησαν σε μια πραγματική «Καταιγίδα» (ένα Ρerfect Storm, όπως στο ομώνυμο βιβλίο και φιλμ του 2000). Κατ΄ αρχάς, το πλαίσιο και για τα τρία συμβάντα είναι δομικές αδικίες και ανισότητες. Δεύτερον, σε όλες τις περιπτώσεις οι υφιστάμενες αρχές- εκπαιδευτικές αλλά και γενικότερα κρατικές- ήταν απόμακρες, άκαμπτες αλλά και ανίκανες. Τρίτον, υπήρχε ένα χτυπητό έλλειμμα κύρους, παρατεταμένη διστακτικότητα στην ανάληψη ευθύνης και - συνεπώς- ένα πολιτικό κενό από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι ταραχές. Τέταρτον, σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχε ένα εξαιρετικά μεγάλο εύρος απόψεων τόσο μεταξύ των συμμετεχόντων στο κίνημα όσο και μεταξύ των ηγεσιών τους.
Η δυναμική. Και τέλος η δυναμική των εξελίξεων, η βία της Αστυνομίας και η αντιδράσεις που προκαλούσε, έτειναν να θέσουν στο περιθώριο τις μετριοπαθείς φωνές (συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Αριστεράς) μέχρις ότου ο κύκλος διαμαρτυρίας να ολοκληρώσει την πορεία του. Βλέπω- τηρουμένων των αναλογιών- παρόμοιες διεργασίες στην Αθήνα, 40 χρόνια μετά τα γεγονότα στο Columbia και τη Βoulevard Saint-Μichel...
Ο Μark Κesselman είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Με ερευνητικά ενδιαφέροντα την πολιτική οικονομία του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ειδικά το γαλλικό πολιτικό σύστημα, την Αριστερά και τον συνδικαλισμό στη Δυτική Ευρώπη, είναι συγγραφέας και επιμελητής πάνω από 20 τόμων και εγχειριδίων πολιτικής και κοινωνικής επιστήμης.
ΣΤΑΝΛΕΪ ΑΡΟΝΟΒΙΤΣ
Με κομμένη την ανάσα
O κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα στην Ελλάδα. Τη στιγμή που οι Αρχές πασχίζουν να παρουσιάσουν την οργισμένη αντίδραση των νέων στην αστυνομική βία ως ανεύθυνες πράξεις ενός βίαιου όχλου, οι νέοι έχουν μια διαφορετική κατανόηση: πιεσμένοι από την υψηλή ανεργία και τον εχθρικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται από τις κορυφές της κοινωνικής ιεραρχίας, δείχνουν αποφασισμένοι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Τα τελευταία 40 χρόνια, κοινωνικοί επιστήμονες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι θεωρούν πως βρισκόμαστε σε μια μεταμοντέρνα εποχή όπου η κοινωνική εξέγερση (για ριζική κοινωνική αλλαγή ούτε λόγος) είναι πρακτικά ανέφικτη. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, τα γεγονότα του 1968 στο Παρίσι, στην Πόλη του Μεξικού, στο Σικάγο κ.τ.λ. δεν ήταν παρά η τελευταία αναλαμπή του μοντερνισμού, αν όχι της ίδιας της Ιστορίας. Μια και τώρα έφτασε το τέλος «μεγάλων αφηγήσεων» όπως ο σοσιαλισμός, όλη η πολιτική γίνεται αποσπασματική και μερική.
Μεταρρυθμίσεις. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να προσβλέπουμε είναι επιμέρους μεταρρυθμίσεις. Έρχεται όμως στον νου η άποψη που ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Ηenri Lefebvre διατύπωσε μετά τα γεγονότα του γαλλικού Μάη: «Η πραγματικότητα διαψεύδει τις προβλέψεις». Το ερώτημα είναι σήμερα αν η παρούσα ελληνική έκρηξη μπορεί να θεωρηθεί ως ο προάγγελος μιας νέας εποχής, όχι μόνο διαμαρτυρίας και αντίστασης, αλλά και ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Ο Στ. Αρόνοβιτς είναι καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας, Πολιτισμικών Σπουδών στο Graduate Center του Πανεπιστημίου της Πόλης της Νέας Υόρκης (CUΝΥ). Συγγραφέας δεκάδων βιβλίων πάνω στην ταξική δομή, την κουλτούρα, και την κοινωνιολογία της επιστήμης είναι συνιδρυτής (με τους Fredric Jameson και John Βrenkman) της επιθεώρησης «Social Τext».
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ
Διεθνής αγανάκτηση
Όλοι όσοι, αδυνατώντας να ερμηνεύσουν τα πρόσφατα γεγονότα, επιλέγουν απλώς να τα λοιδορούν, κατά κανόνα παρακάμπτουν (ή αγνοούν) το τεράστιο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης που έχουν προκαλέσει. Εκτός από την πρωθύστερη προσαρμογή Σαρκοζί (που, φοβούμενος επανάληψη των ελληνικών ταραχών στη χώρα του, απέσυρε την αντιμεταρρύθμιση στα λύκεια και το σχέδιο για επέκταση του ωραρίου στα πολυκαταστήματα), μαχητικές συλλογικές δράσεις συμπαράστασης προς την ελληνική εξέγερση ξέσπασαν και σε περίπου 50 πόλεις στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ωκεανία. Οι γενεσιουργοί παράγοντες της ελληνικής έκρηξης πρέπει λοιπόν να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Μπορεί οι επιμέρους αφορμέςτα συμβάντα-καταλύτες- να διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση, όμως το αιτιώδες υπόβαθρο (που εξηγεί γιατί η εξέγερση των Αθηνών προσλαμβάνεται ως κάτι αναγνωρίσιμο και οικείο στα απώτατα άκρα του πλανήτη) είναι κοινό: κοινός είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, κοινό το πολιτικό κενό που διαπιστώνουν οι πολίτες, κοινή και η αγανάκτηση των νέων με όλες εκείνες τις περισπούδαστες «αναλύσεις» που χρεώνουν την ευθύνη για τα αδιέξοδα των σημερινών πολιτικών στα θύματά τους.
Το υπόβαθρο. Με δεδομένη αυτή τη διεθνική αλληλοδιείσδυση παραγόντων, τα κοινωνικά και πολιτικά ισοζύγια που εκφράζει η εκλογή Ομπάμα και η δυναμική που απελευθερώνει αποτελούν διαδικασία εξαιρετικής σημασίας που από την έκβασή της θα κριθούν πάρα πολλά στο διεθνές στερέωμα. Όψεις του κοινωνικού φαινομένου που τη χαρακτήρισε (όπως, λ.χ., η πρωτοφανής κινητοποίηση και δυναμική είσοδος νέων στρωμάτων στην πολιτική) βρίσκουμε, τηρουμένων των αναλογιών, καιστον ελληνικό συγκρουσιακό κύκλο.
Ο Σεραφείμ Σεφεριάδης είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής.
Subscribe to:
Posts (Atom)