«Εβαζα το πόδι μου πάνω σε νάρκες»
...«Λέγεται ότι η πέτρα είναι σκληρή
Αλλά όχι τόσο όσο η ανθρώπινη καρδιά...»
Μοχαμαντί Αλίσια
Ο Μοχαμαντί είναι ένα από τα παιδιά που ήρθαν ανήλικα και μόνα τους στη χώρα μας από το Αφγανιστάν: «...στη χώρα μου, όπως ξέρετε, εδώ και πολύ καιρό υπάρχει πόλεμος. Και ο πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη Γη, αλλά κάνει και τις καρδιές πέτρινες, τα μάτια τυφλά, και τα αυτιά κουφά στις κραυγές των ανθρώπων... Ετσι καταστράφηκαν οι ζωές των ανθρώπων και ερειπώθηκαν τα πάντα», γράφει στο «Μαζί - εμπειρίες διαπολιτισμικής συνύπαρξης», το βιβλίο που κυκλοφόρησε το δεύτερο Γυμνάσιο Λαυρίου, πριν από λίγο καιρό, στις τάξεις υποδοχής του οποίου έμαθε να μιλά και να γράφει ελληνικά. Η φυγή ήταν γι' αυτόν μια λύση ζωής. «Περπάτησα σε τόπους και τόπους και υπέφερα ένα σωρό δυσκολίες. Η ζωή μου ήταν μια σύνοψη φόβου και φυγής... Περάσαμε τα σύνορα παράνομα, λαθραία, νύχτες και μέρες... Ανθρωποι πέθαναν από την υπερβολική κούραση. Αλλοι από την πείνα και άλλοι από τη δίψα και έμειναν για πάντα σε κείνα τα ξένα βουνά». Περιγράφει ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό από το Ιράν και τις φυλακές του, το πούλημα σε λαθρεμπόρους, την επίθεση που δέχτηκαν από ληστές, το πέρασμα από ναρκοπέδια στην Τουρκία και με μια βάρκα στη χώρα μας. «Πέρασα τόσο δύσκολα όσο κανένας σας δεν μπορεί να φανταστεί. Για μήνες περπατούσα και κοιμόμουνα στα βουνά, κατευθυνόμενος προς ένα σημείο που δεν γνώριζα, βάζοντας το πόδι μου πάνω σε νάρκες, διψώντας και πεινώντας για μέρες όταν ήμουν 14 χρονών... Τελικά έφτασα σε αυτή τη χώρα, σε ένα δημοκρατικό κράτος όπου ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς προβλήματα. Αλλά και εδώ, όταν είδα τη συμπεριφορά της Αστυνομίας ήταν δύσκολο για μένα να πιστέψω ότι λειτουργεί τελικά η δημοκρατία εδώ». Ο Μοχαμάντι πηγαίνει σήμερα στο νυχτερινό λύκειο επειδή εργάζεται τη μέρα για να τα βγάλει πέρα. Του έχουν ήδη απορρίψει την αίτηση ασύλου και εξετάζεται η προσφυγή του. Ελπίζει να καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, που είναι να σπουδάσει για να καταφέρει να βοηθήσει την οικογένειά του που έμεινε πίσω...
No comments:
Post a Comment