ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ: Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος
Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr, www.bavzer.blogspot.com
ΠΕΡΥΣΙ, επιλέξαμε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς 2007» την Αμαλία Καλυβινού. Μια νέα κοπέλα, μόλις 30 ετών, η οποία, ιδίως στα τελευταία 5 επώδυνα χρόνια της σύντομης ζωής της, χρειάστηκε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά με το καρκίνωμα και την κακοήθεια του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) και πολλών ιατρών που το... υπηρετούν, καθώς και με τον «ακρωτηριασμό» που αυτό το σύστημα «κάνει» στη ζωή και στην αξιοπρέπεια εκατοντάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων. Η Αμαλία νικήθηκε περισσότερο από το «σύστημα» παρά από την αρρώστια. Και έφυγε με μιαν ευχή: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
ΦΕΤΟΣ, επιλέγουμε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς 2008» τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ενα παιδί μόλις 16 ετών, που έπεσε νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου στα Εξάρχεια από πυροβολισμό ειδικού φρουρού, στην ουσία θύμα και αυτός ενός συστήματος «χύμα» σε όλα τα επίπεδα. Στον τρόπο που εκλέγονται οι βουλευτές και προκύπτουν οι κυβερνήσεις. Στο πώς παίρνονται αποφάσεις. Τι λεφτά διατίθενται για την Παιδεία, την Υγεία, τον Πολιτισμό και πόσα πετάγονται για έργα βιτρίνας, για μίζες ή «τρώγονται» από κομματικά και μη αρπακτικά. Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ποιοι τα διδάσκουν. Πώς στελεχώνονται διάφορες υπηρεσίες. Πώς εκπαιδεύονται οι αστυνομικοί. Πού έχει φτάσει η ατιμωρησία και το «έλα μωρέ, δεν βαριέσαι». Ποιος ελέγχει. Ποιος ελέγχεται. Ατέλειωτη η λίστα.
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ δεν είναι ο «τυπικός ήρωας» μιας υποβαθμισμένης και στερημένης γενιάς. Δεν ήταν παιδιά ενός γκέτο - στα βόρεια προάστια ζούσε, και ζούσε (με τον ορισμό της καταναλωτικής επάρκειας) πολύ καλά. Δεν ήταν επαναστάτης: Δεν φοιτούσε σε σχολείο που οι τάξεις του δεν έχουν θέρμανση, τα παιδιά είναι περισσότερα απ' όσα επιτρέπει η εκπαιδευτική λογική, οι καθηγητές και δάσκαλοι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, απογοητευμένοι και παραδομένοι. Δεν ήταν τίποτ' απ' όλα αυτά ο Αλέξης βέβαια. Ούτε καν «παιδί των 700 ευρώ», όπως συνηθίσαμε να λέμε.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ο άδικος θάνατός του δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Και ήρθε για να δείξει ότι σε τούτη τη χώρα του γενικού χαβαλέ, ακόμα και ένα παιδί που θεωρητικά τα έχει όλα μπορεί, έτσι «για πλάκα» (που βεβαίως δεν είναι καθόλου πλάκα), να χάσει τη ζωή του. Ο ξεσηκωμός που ακολούθησε ήταν, και είναι ακόμα, μια συσσωρευμένη και παρατεταμένη οργή των νέων ανθρώπων αυτού του τόπου που, ίσως και μακάρι, να παρασύρουν μαζί τους και τους πιο μεγάλους - τους φοβισμένους γονείς τους, τους κουρασμένους και παραδομένους γονείς εκείνων, τους απογοητευμένους δασκάλους κ.λπ., κ.λπ. Τους πνίγει το δίκιο. Γιατί τους έχει στραγγαλίσει το άδικο. Αυτό που λέμε «Δημοκρατία» δεν το γεύονται. Αυτό που αποκαλούμε «Δικαιοσύνη» δεν το βλέπουν.
ΟΠΩΣ έγραψε ο συγγραφέας Νίκος Δήμου στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας LIFO, ο θάνατος του Αλέξη ήταν η αφορμή γι' αυτόν τον αυθόρμητο, οργισμένο, πολύ μεγάλο ξεσηκωμό. Οι αιτίες ήταν: «Η τριτοκοσμική καθυστέρηση της χώρας, η περιθωριοποίηση των νέων, η απίθανη μεσογειακή παιδεία μας (19ος αιώνας: αποστήθιση και απομνημόνευση!), ο αυταρχισμός, η φαυλότητα; Και ανικανότητα του κράτους, η ατιμωρησία των πάντων». Εν κατακλείδει: ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου μας ανάγκασε όλους, λίγο ώς πολύ, να θέσουμε ερωτήματα για τη ζωή μας, για τον εαυτό μας. Ζούμε σε μια χώρα όπου τα πάντα είναι πανάκριβα. Η Παιδεία (κι ας τη λένε «δωρεάν»). Η Υγεία (η κραυγή της Αμαλίας ακόμα επίκαιρη). Η διατροφή, η πρόσβαση στο Διαδίκτυο (η ακριβότερη, ακόμα, στην Ευρώπη), τα τέλη κυκλοφορίας, τα διόδια και άλλα πολλά. Τόσο ακριβά όλα, όμως η ζωή πολύ φτηνή!
ΥΓ. Ας ευχηθούμε του χρόνου να μπορέσουμε να επιλέξουμε ένα νέο πρόσωπο (όπως νέοι, νεότατοι, ήταν η Αμαλία και ο Αλέξης), αλλά επιτέλους για κάτι καλό. Ενα επίτευγμα. Μια ξεχωριστή διάκριση. Για κάτι που θα μας κάνει περήφανους. Να βγούμε στους δρόμους πανηγυρίζοντας.
No comments:
Post a Comment