Γιάννος Αγιάννης στο Ζάππειο [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008]

Γιάννος Αγιάννης στο Ζάππειο

Πρωτότυπο εδώ:

Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά από το μέγαρο του Ζαππείου, ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα, είναι κρυμμένο ένα μικρό παράπηγμα. Είναι φτιαγμένο από πέτρες, κουβέρτες, σκοινιά και νάιλον. Η πάνινη πόρτα του έχει αντί για πόμολο μια μεγάλη παραμάνα. Να κλείνει λίγο, να αφήνει έξω τον πολύ αέρα... Μέσα, δύο στρώματα, κουβέρτες και τριμμένα παπλώματα, λάφυρα τυχερής γύρας στα σκουπίδια μιας γειτονιάς.


Στη Βουλγαρία αρχιμάστορας, στην Ελλάδα άστεγος. Και στις δύο χώρες φιλόξενος και με απίστευτο κουράγιο
Εξω, ένας μεταλλικός δίσκος γεμάτος διαφόρων ειδών ποτήρια γυρισμένα ανάποδα -για να μη λερώνονται- είναι τοποθετημένος στο κέντρο του εξωτερικού τραπεζιού. Γύρω του καρέκλες και σκαμπό περιμένουν την παρέα να μαζευτεί.

«Θέλετε κάτι;». Φοράει δύο μπλούζες και δύο μάλλινα πουλόβερ κάτω από το μπουφάν του. Το πρόσωπό του σκαμμένο και εξαιρετικά ευγενικό. Μετά τις συστάσεις και τις εξηγήσεις μας για την «εισβολή» στον χώρο του, μας προσκαλεί να καθήσουμε. «Μην κάθεσαι ακόμα, έχει υγρασία, περίμενε!». Φέρνει ένα μαξιλάρι και μια καθαρή πετσέτα από το «σπίτι» και τα απλώνει στις καρέκλες...

Ο 43χρονος Γιάννος Ιλιεφ ήρθε στην Αθήνα τον περασμένο Απρίλιο από τη Βουλγαρία. «Εφτιαχνα σπίτια μεγάλα εκεί. Ημουν ο μαέστρος». Αρχιμάστορας λοιπόν ο Γιάννος στη χώρα του και άστεγος στην Ελλάδα. Η γυναίκα του αρρώστησε βαριά. Ξόδεψε όλες τις οικονομίες του για να την κάνει καλά. Δεν τα κατάφερε. «Γυναίκα άρρωστη. Μετά...». Σταυρώνει τα χέρια στο στέρνο του και γέρνει προς τα πίσω κλείνοντας τα μάτια. Δεν ξέρει ακόμα το «πέθανε» στα ελληνικά...

«Θέλω δουλειά. Ξέρω να χτίζω. Ξέρω να μαγειρεύω και μπορώ να κάνω και μαγικά κόλπα σε παιδιά. Πολλά μπορώ να κάνω, αλλά δεν με παίρνουν γιατί δεν ξέρω τη γλώσσα». Τα περισσότερα τα εξηγεί με χειρονομίες. Κι όμως, είναι τόσο εύκολο να τον καταλάβεις. «Σε λίγο θα έρθει και ένας φίλος μου που ξέρει τούρκικα και ελληνικά και θα πούμε περισσότερα».

Ιμπραήμ, Γιάννος, Γιώργος και Τσέσκο. Οταν μοιράζεσαι τα προβλήματα, μπορείς να τα αντέξεις...
Πίσω από τα δέντρα ξεπροβάλλει ένα κόκκινο πρησμένο πρόσωπο με μακριά μαλλιά και χαμογελαστά υγρά μάτια. Αν ήταν πιο ψηλός, θα μπορούσε να παραστήσει τον Αϊ-Βασίλη για τα παιδιά. Ο Ιμπραήμ είναι ο φίλος του Γιάννος. Πενήντα χρονών σήμερα, μας λέει ότι κάποτε ήταν ναυτικός. Η συννενόηση όμως είναι δυσκολότερη. Οχι λόγω γλώσσας. Κρύωνε -μας είπε- ο Ιμπραήμ και ήπιε να ζεσταθεί... Ποια μοίρα τον πήρε από τη θάλασσα και τον έκανε να ψάξει απάγκιο στο Ζάππειο δεν καταφέραμε να το μάθουμε. «Εχω πρόβλημα με την καρδιά και δε μπορώ να δουλέψω».

Οι δυο άντρες γνωρίστηκαν στον Εθνικό Κήπο. Ο Ιμπραήμ έστησε πρώτος το σπίτι του εκεί. «Είμαστε γείτονες. Ετσι γνωριστήκαμε». Υστερα από λίγο επιστρέφει άπρακτος από την αναζήτηση δουλειάς και ο 20χρονος γιος του Γιάννος, ο Τσέσκο, μαζί με τον κ. Γιώργο, έναν συνταξιούχο ναυτικό που ζει στο Κερατσίνι και περνάει πότε πότε να τους δώσει ό,τι μπορεί. «Δεν μου περισσεύουν κι εμένα, αλλά 5-10 ευρώ και κάνα ρούχο θα βρω να τους τα φέρω».

Αυτές τις μέρες και μέχρι την Πρωτοχρονιά ο Γιάννος μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια για μια πιτσαρία. «Πέντε ευρώ η ώρα, αλλά δεν μπορείς να δουλέψεις πάνω από τρεις ώρες κάθε μέρα». Και τον καινούριο χρόνο; «Ευτυχώς πηγαίνουμε σ' αυτό το κτίριο που έχει ο δήμος και τρώμε. Τουλάχιστον δεν πεινάμε πολύ».

Η ειρωνία της τύχης... Παραπήγματα αστέγων στημένα δίπλα σε ένα από τα πιο καλά εστιατόρια της πόλης, την «Αίγλη». Ομορφα ντυμένες παρέες βγαίνουν από ακριβά αυτοκίνητα και περπατούν δίπλα τους, χωρίς να τους βλέπουν. Οι εργαζόμενοι στην Αίγλη όμως φαίνεται ότι όχι μόνο γνωρίζουν την υπάρξή τους, αλλά τους βοηθούν κιόλας. «Μας φέρνουν φαγητό όποτε μπορούν. Ειδικά όταν έχουν πολύ κόσμο και περισσεύει φαγητό. Είναι καλά παιδιά».

Στις ρίζες ενός δέντρου μια μεγάλη πλαστική σακκούλα γεμάτη μπουκάλια πλαστικά και γυάλινα και κουτάκια αλουμινίου. Κοντά στον τοίχο, δύο άλλες σακκούλες κλειστές με τα υπόλοιπα σκουπίδια. Οι άστεγοι κάτοικοι του μικρού χωριού κάνουν ανακύκλωση... «Μαζεύουμε όλα τα σκουπίδια που πετάτε όλοι εσείς. Ο,τι πάει σε μπλε κάδο το πετάμε χωριστά».

Στην ερώτηση πώς θα μπορούσε κάποιος να τους βοηθήσει οι απαντήσεις ποικίλλουν. Ο Ιμπραήμ θέλει δύο κοτόπουλα και λίγο κρασί. Ο Γιάννος δουλειά, ζεστά ρούχα και τσιγάρα. Και ο νεαρός γιος του να δουλέψει μαζί με τον πατέρα του.

Οι αρχές γνωρίζουν την παρουσία τους. Στην αρχή πήγαιναν εκεί για να τους διώξουν. Μετά σταμάτησαν να τους ενοχλούν. Και εννοείται ότι εκεί τελειωσε και ο ρόλος τους... Για κοινωνική μέριμνα από τις αρμόδιες υπηρεσίες ούτε λόγος να γίνεται. Αλλωστε αυτές είναι δύσκολες ελληνικές λέξεις που ο Γιάννος και ο Τσέσκο δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν... *


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/12/2008